Frjáls verslun - 01.02.1947, Blaðsíða 38

Þegar hann var búinn að aflæsa peningaskápnum,
stóð hann kyrr stundarkorn og hlustaði. Svitinn sat
í dropum á enni hans. Allt var nú hljótt. Ekki svo
mikið sem flugusuð. Það hlaut að hafa verið rotta að
þruska þarna áðan. Hann vissi vel að það var mikill
rottugangur í þessu gamla húsi.
En hann hafði fengið snert af taugaáfalli. Það fann
hann mæta vel. Hendur hans nötruðu, og fyrir eyr-
unum hafði hann dunandi suðu. Þrátt fyrir það gaf
hann sér tíma til að fullvissa sig um að vel væri frá
öllu gengið að nýju og engin yfirsjón gerð. Hann
þvingaði sjálfan sig lil að líta rólegum aðgæzluaugum
umhverfis sig.
Nei, það var ekkert að. Allt var með' sömu um-
merkjum og áður. Engin fingraför, engin merkjanleg
fótspor — það var hann viss um. Það mundi á einskis
manns færi að koma upp um ferð hans hingað. Nú
var um að gera að koma sér á burt og það sem skjót-
ast.
Hann ætlaði að láta það verða sitt fyrsta verk að
koma hinum óleyfilegu lyklum fyrir kattarnef. Pen-
ingaseðlunum ætlaði hann ekki að skipta fyrr en til
útlanda kæmi — einum og einum smátt og smátt.
Hann yrði aldrei grunaður. í augum fyrrverandi hús-
bænda sinna eða samstarfsmanna mundi aldrei falla
blettur eða hrukka á frómleik Dohbs gamla, sem hafði
sómasemina fyrir sinn guð.
Honum lá við að skríkja af eintómri sjálfsánægju,
um leið og hann lokaði hurðinni gætilega á eflir sér.
Nú stóð hann úti á götunni. Hvergi var mann að
sjá. Eina hljóðið, sem honum harst til eyrna, var
frá gamalli turnklukku langt í burtu — hún sló hálf-
eitt. Er liann hafði gengið stuttan spöl, kom liann
auga á ræsisrist í göturennunni. Hann tók lyklana upp
úr vasa sínum og stakk þeim niður í ræsið. Svona
— þá var það búið og gert. Hvert spor var afmáð.
Hann gekk hröðum fetum niður götuna. En þegar
hann beygði fyrir næsta götuhorn, munaði minnstu að
hann rækist beint á lögregluþjón, sem kom þar í flas-
ið á honum. Dobbs varð að taka á allri stillingu sinni.
til þess að láta ekki á því bera, hve skelkaður hann
varð. Því hann var meira en lítið óttasleginn — hann
gat ekki að sér gert.
Þetta hafði hann ekki tekið með í reikninginn. Hon-
um hafði alltaf verið vel til þessarra laganna vernd-
ara. En nú uppgötvaði hann hvínandi hræðslu við
þá, innra með sér.
Þetta kom sér illa og hafði óþægileg áhrif á hann.
Ilann fékk aftur aðkenningu af taugaóstyrk. Kannske
hann hefði þá alltaf haft rétt fyrir sér, þegar hann
hélt því fram að ráðvendnin borgaði sig hezt? Flekk-
laus maður hefur ekki ástæðu til að óttast lögregluna.
Rugl! Hann varð að vinna bug á þessarri kjána-
legu hræðslu. Það var ekkert að hræðast. Maður með
slíkt heiðvirðisútlit mundi ekki verða grunaður um
stuld. En samt — hann var þjófur! Það var ekki sem
hugnanlegust tilfinning. Alltaf hafði hann stutt mál-
stað hinna góðu hvata — reyndar með litlum trúnaði
nú í seinni tíð — en samt fannst honum nú að hann
hefði aldrei skipt um skoðun í hjarta sínu.
Honum tókst að ganga framhjá tveimur lögreglu-
þjónum til viðbótar, án þess að láta á geðshræringu
sinni bera í svip sínum og látæði, en er hann var kom-
inn áleiðis inn í næstu götu, skaut allt í einu upp
borðalögðum beljaka, sem kom þar út úr húsasundi
og staðnæmdist fáein skref framundan Dobbs. Þessi
óvænta birting lögregluþjónsins var ofjarl hinum ó-
kyrru taugum gamla mannsins, svo að hann hrökk
ósjálfrátt út undan sér og rak upp hræðslukorr.
„Halló“, hrópaði lögregluþjónninn undrandi. „Hver
eruð þér og hvað eruð þér að gera hér?“
„Ég — ég er á heindeið. É — ég er bara á leiðinni
he — heim“. Dobbs gamla var ógerningur að hafa
hemil á skjálftanum í röddinni, er hann svaraði.
Lögregluþjóninum fannst eitthvað hogið við þetta.
„Ilvað eruð þér með þarna í töskunni?" spurði hann
ákveðinn á svip. „Komið þér hingað maður minn, og
lofið mér að rannsaka það“.
Við þessi orð missti Dobbs gamli jafnvægið að
fullu og öllu. Ilann tók til fótanna í dauðans ofboði.
Lögregluþjónninn æpti til hans og skipaði honum að
nema staðar. en brá síðan á hlaup á eftir þeim gamla.
Hræðslan hleypti slíkum fítonsanda í skrokkinn á
Dobbs, að hann þeyttist áfram með undraverðum
hraða. Von hráðar heyrði hann hvellan flaututón rjúfa
næturþögnina, og þegar hann sveigði fyrir húshorn
38
FRJÁLS VERZLUN