Frjáls verslun - 01.12.1962, Blaðsíða 37

Kunnáttumenn? Biddu fyrir þér, nci. nei, allt
útdautt í dag, ekkert nema Helgakver og biblíu-
sögur og nýmóðins kvæði eftir Matthías og Stein-
grím og hvað þau nú heita þes.si skáld okkar nú.
Já, því segi ég það, eins og Arnaldur heitinn á
Ilrygg sagði: Sannið þið til, um aldamót næstu
þekkir enginn hér á landi galdrastaf frá venjulegu
meinlausu pírumpári. Nei, það þurfti ekki svo lang-
an tíma til þess, því enn eru góð fimm ár eftir af
öldinni.
Ekki er nú eftirsjón að göldrunum ætla ég, sagði
Arnór gamli og nuddaði tóbakspunginn, bretti svo
upp á hann og tók í nefið.
Mikið djeskoti geturðu troðið miklu upp í slóna,
karlfugl, og hvað verður af þessu öllu? — En um
galdrana, já, það rná kannske segja að þeir mega
fara, gleymast, því oftast voru þeir notaðir til hins
verra, þó út af brygði. En það var hættulegt að
leika sér að þeim eldi, því eldur var það, vítiseldur
og illir andar. Þurfti mikla kunnáttu til þess að
hemja þau öfl og stjórna þeim.
Lærðir þú nokkuð til þeirra vísinda norður þar,
Illugi minn Samsonarson?
O, sei-sei-nei, ekkert, ekkert, sem orð er á ger-
andi. Rögnvaldur gamli faðir Grímúlfs og afi þess
Rögnvalds, er nú býr í Raftavík milli Gnúpa, dó
nær níræður að aldri er ég var sextán ára gamall.
Gamli Rögnvaldur var alkunnur vísindamaður og
reiknimeistari, hanu las framtíð og örlög í stjörn-
um og kunni fuglamál að sögn. Sagt var að hann
hefði ætíð haft þjóna, sem ósýnilegir voru öðrum
en honum. Mér stóð nokkur ótti af honum, enda
var brúnin þung og augun oft eins og eldslogi. Hann
var svarthærður og svartskeggjaður og hærðist
aldrei. Krafta hafði hann ótrúlega til liins síðasta,
gekk oft með sjó og þuldi. Þá vildi hann vera einn.
En ekki talaði hann margt svo ég heyrði. Þó heyrði
ég hann oft segja við Grímúlf son sinn: Farðu ekki
á sjó í dag, eða: Smalið þið nú fjallið í dag og þá
brást aldrei að liið versta veður kom bráðlega, þótt
útlit hefði annars verið gott. Já, hann gamli Rögn-
valdur, svarti var hann stundum kallaður, hanri
vissi nú lengra en nef hans náði.
Það er undarlegt, sagði Arnór, að þú hefur aldrei
fyrr sagt mér neitt um llögnvald.
Undarlegt, mannskepna, af hverju undarlegt? Ég
hef ekki komið hingað í þrjú ár, og áður varstu
að vinna. Það er fyrst nú, að þú ert orðinn ræfill
og getur ekkert nema tekið í nefið og étið. En
FIIJÁLS VEUZLUN
segðu mér, Arnór, heyrðir þú aldrei sögur um Rögn-
vald í Raftavík?
Jú, jú, eitthvað heyrði maður um hann talað
fyrir langa-löngu. En prestarnir hérna, fyrst séra
Símon, svo séra Jón og að ég ekki tali um séra
Sigurð, þeir sögðu mönnum að Ieggja engan trúnað
á þessar hégiljur og hjátrú, þeir, sem sagt, kváðu
niður trú fólks á galdra og kunnáttumenn.
Ætli maður fari ekki nærri um það, sagði Illugi.
Svo þagnaði hann drykklanga stund. Arnór gamli
tók nú klút upp og snýtti sér vel og lengi. Tók
svo enn í nefið.
Mikið treður þú í nefið maður.
Presturinn, blessaður, lætur mig aldrei skorta
það, enda sker ég fyrir okkur báða. Nei, það er
ekki skorið við nögl sér, frekar cn annað hér á Felli.
Eg gæti sagt þér sögu, sagði lllugi, gamla, sanna
sögu um Rögnvald og kunnáttu hans.
Arnór gamli sletti í góm: Jú, þessar gömlu, sönnu
sögur, ég gef lítið fyrir þær.
Illugi settist nú framan á rúmstokkinn. Tungl
skein inn um gluggann og var hálfbjart inni, enda
þótt nótt væri komin — skemmdegisnótt um miðj-
an dag.
Örvhendi fiðluleikarinn
37