Frjáls verslun - 01.12.1962, Blaðsíða 39

sem var talinn ágætur læknir þótt ólærður væri,
presturinn og fleiri greindir menn. Ætli þeir hafi
ekki þekkt lík frá lifandi manni. Og þegar þeir
konni með brekánið niðureftir, þá var negrinn setzt-
ur upp. Þeir studdu hann heim. Og presturinn
sagði: Guð hjál])i þér Rögnvaldur, hvað hefur þú
gert? Þá sagði Rögnvaldur með þrumandi rödd,
svo allir Keyrðu: Bjargað mannslífi, ef mannslíf
skyldi kalla. Með guðs hjálp vona ég, sagði prestur.
Þá sá pabbi að Rögnvaldur leit undan og glotti
við tönn.
Jú, hann lifnaði við, sá dökki. Þetta var rosa-
menni að kröftum og enginn skildi orð af því er
hann sagði. Allir voru hræddir við hann, nema
Rögnvaldur, einkum konur, að ég ekki tali um
krakkana. Rögnvaldur tók hann með sér í kirkju,
þeir vildu koma af orðrómnum, hann og presturinn
gamli. En það var ekki mál við komandi að hann
tæki á móti náðarmeðulunum. Hann kreisti aftur
kjaftinn og ranghvolfdi augunum, sem nú voru
bæði orðin hvít, fyrir utan þennan stóra, kol-
svarta augastein. Hvort sem hann var draugur eða
maður, ])á var eitt víst, þetta var hundheiðinn
djöfull.
Og var hann lengi þarna í Raftavík milli Gnúpa?
spurði Arnór.
Eengi, nei, jú, lengi og lengi ekki, eftir því hvern-
ig á það er litið. Nógu lengi, meintu menn, já, of
lengi. Það var sent til sýslumannsins, en það var
langur vegur og tíð afleit að sögn. Og svo var
sýslumaðurinn veikur og treysti sér ckki úteftir.
Hann bað þá Rögnvald og prestinn að sjá um
greftrun hinna dauðu og að forvara góss það er á
land kynni að berast, en það var víst lítið og ónýtt
nema undir vor, er upp rak tvær ámur, sagði faðir
minn, með víni, góðu og sterku, og var önnur flutt
heim til Rögnvalds en hin til prests, og hlutu þar
beztu fyrirgreiðslu, enda aldrei vitað hvað mikið i
þeim var, en báðir hófsemdarmenn, Rögnvaldur
og presturinn gamli. Á Rögnvaldi kvað aldrei hafa
séð vín þótt aðrir yrðu ölvaðir, er jafnmikið drukku.
Miklir þrekmenn þeir Raftavíkurmenn hver fram
af öðrum, og varla gefur hann þeim eftir sá Rögn-
valdur sem nú býr þar, hvað þrek snertir þótt hin
forna kunnátta og vísindi séu nú gleymd og grafin.
Nú, og sat hann þar lengi, negrinn? spurði Arnór.
Negrinn? Nei, Rögnvaldur lét hann vinna að
grjótflutningi við sjávargarða og túngarða þá um
veturinn og fram á vor þegar veður og færð leyfði,
annars við snjómokstur og öniiur slik verk. Hann
tók negrann og með sér í hákarlalegur og sjóróðra,
því aldrei þorði hann að skilja við þann svarta.
Systur átti Rögnvaldur, ekkju um þrítugt að sagt
var. Ilét hún Guðmundína, burðakvenmaður og
myndarleg. Er hún varð ekkja flutti hún heim i
Raftavík. Var negrinn oft að sniglast kringum hana,
brosandi og hjalandi sitt hrognamál og vék hún
heldur góðu að honum.
Þá var það einn dag snemma vors, að presturinn
var kominn að Raftavík, sátu þeir Rögnvaldur og
hann í húsinu inn af baðstofunni og dreyptu á
víni. Kom þá Guðmundína æðandi inn til þeirra,
en fólk var flest úti við vinnu, á sjó og landi. Voru
fötin mjög rifin af henni og féll hún þar í ómegin.
Var hún lögð upp í rúm, öll blá og marin og illa
til reika. Náði hún sér seint og var lengi lasin.
Ekki vissi faðir minn hvað gei'zt hafði, en hug-
mynd hafði hann um það af orðsproki manna, að
negrinn myndi hafa ráðizt á konuna, þar sem hún
var einsömul að berja hlass í hvarfi frá bænum.
lllugi þagnaði nú lengi.
Og hvað svo? sagði Arnór loks.
Já, livað svo, skepnan þín, sagði Illugi, bara
ekkert. Negrinn var horfinn, hvort sem það var
draugur eða maður. Einhver hafði séð honum
bregða fyrir úti við Gnúp ytri, að hann hélt, sagði
faðir minn sálugi. — Þeir sátu lengi og töluðu,
prestur og Rögnvaldur. Eftir það gékk Rögnvaldur
með presti út á hálsinn ofan við Innri-Gnúp. Undir
rökkur sá faðir minn að Rögnvaldur gekk út með
hlíðum og hvarf út með sjó. Ekki varð vart við
liann um kvöldið fyrir háttatíma. En um morgun-
inn eftir var liann kominn.
En negrinn?
Negrinn sást aldrei eftir það. Ilvorki tuska né
tangur af honum.
Jæja, sagði Arnór og tók vel í nefið. Ilann Rögn-
valdur hefur komið honum fyrir, meina ég. Ojá,
Iiann átti þá líka lífið í honum, trúi ég.
Mikið andskoti tekur ]>ú í nefið, maður. Eg segi
það bara, ])ú ert þungur á fóðrunum hjá séra Sig-
urði. — Komið honum fyrir, segir þú. Já, eitthvað
varð að gera og eitthvað hefur gerzt. Sunnudag-
inn eftir fór Rögnvaldur til kirkju, sagði faðir minn
sálugi, fékk aflát hjá presti og sakramenti. Og það
var víst, að bókina brenndi hann á laugardags-
kvöldið áður og blöðum. Svo fór með vísdóm þann.
En nú ætla ég að halla mér útaf og reyna að blunda
í rökrinu þangað til kvöldskatturinn kemur.
1901
FRJÁLS VERZLUN
39