Frjáls verslun - 01.03.1976, Blaðsíða 96

Ilm heima 05 ggeima
Skömmu fyrir lokun hrópaði
einn bargestanna til þjónsins
þannig, að aðrir gestir fylgd-
ust með:
— Heyrðu. Áttu ekki eitt-
hvað iskalt, sterkt og rammt?
— Að sjálfsögðu. Til dæmis
konu eigandans.
— Hermann, af hverju ertu
svona niðurdreginn, maður?
— Það er allt búið milli
mín og Stinu.
— Nú, hvað er þetta. Ætl-
uðu þið ekki að gifta ykkur í
næstu viku?
— Jú, það er víst. En í gær
sagði ég við hana, að sokk-
arnir hennar væru svo krump-
aðir, að ég léti ekki sjá mig
neins staðar með henni.
— Jæja. Og hvað olli vinslit-
unum?
— Hún var ekki í neinum
sokkum.
— Hvar býr maðurinn yðar
núna? spurði dómarinn.
— Hann dó fyrir tólf árum.
— Hm, — en þér sögðuð áð-
an, að þér ættuð ung börn.
— Það er rétt. Það er bara
maðurinn minn, sem er dáinn
en ekki ég.
— Svo þú ert búinn að opin-
bera með syni mínum, sagði
læknirinn við klinikdömuna.
— Þér hefðuð nú átt að tala
við mig fyrst.
— Já, en mér finnst bara
sonurinn passa betur fyrir
mig.
Það var á fyrsta flokks veit-
ingahúsi. Hljómsveit lék valin
tónverk meðan gestirnir
snæddu. Hljómsveitarstjórinn
gekk að einu borðinu og á-
varpaði gestinn:
— Báðuð þér um Silunginn
eftir Schubert?
— Nei, ég ætlaði að fá torn-
edos með frönskum kartöfl-
um.
— Jæja, Jói minn, hvernig
fór fyrsta stefnumótið með nýju
kærustunni?
— O, jamm og jæja, sagði
Jói.— Þetta gekk dálítið stirð-
lega framan af en fór þó allt
vel. Við sátum í herberginu
hennar og fengum okkur í glas
og spjöliuðum um daginn og
veginn. En allt í einu stóð hún
upp, slökkti ljósið, háttaði sig
og lagðist upp í rúm. Það var
greinilegt, að manneskjan var
dauðþreytt svo að ég bauð
góða nótt og fór heim.
Ó, Gvendur minn. pclsinn loksins kominn.
96
FV 3 1976