Frjáls verslun - 01.03.1989, Síða 76

ATHAFNAMENN
Tf
einingahus
Traust og hlýlegt eininga-
hús frá Trésmiöjunni hafa
vakið veröskuldaöa athygli
fyrir gæöi. Enda sitja efnis-
gæöi, vöruvöndun og fram-
leiðslutækni í fyrirrúmi hjá
Trésmiöjunni.
Á fjórða hundrað
fjölskyldur búa nú í
TF.-einingahúsum
víða um land.
Trésmiðja
fljótsdalshérads hf.
Fellabæ 9711700
t .. 97-11450
701 Egilsstaðir
hann með foreldrum sínum og mörg-
um systkinum þar til hann flutti að
heiman 16 ára að aldri og fór að vinna
fyrir sér. Það var þröngt heima fyrir
og ekki pláss fyrir hann. Faðir Helga
var lengst af sjómaður. Lífsbaráttan
var hörð hjá fátæku fólki á þessum
árum.
Helgi segir að fólkið í braggahverf-
inu hafi verið duglegt: „Menn vildu
vinna og sóttu vinnuna stíft. En vinna
fékkst ekki alltaf og heimilisfeðumir
urðu að
una því
að bíða
dögum
saman í
verka-
manna-
skýlinu en gripu þá stopulu vinnu sem
fékkst. Yfirleitt voru fjölskyldurnar
stórar og krakkaskarinn var mikill í
kampinum enda voru um 200 íbúðir
þarna. Félagsskapurinn var mikill og
krakkarnir lærðu að bjarga sér. Þama
vaknaði áhugi minn á húsbyggingum.
Við smíðuðum dúfnakofa og svo
stærri kofa til að strákarnir gætu
verið inni að spjalla. Ég fann strax á
þessum árum að allt handverk lá vel
fyrir mér og ég hafði gaman af að
byggja - en það bóklega í Melaskólan-
um átti ekki við mig.“
Ekki er hægt að merkja biturleika
hjá Helga Vilhjálmssyni þegar hann
rifjar upp þessi ár. Hann viðurkennir
að eitthvað hafi verið litið niður á það
fólk sem bjó í kampinum, en það hafi
byggst á vanþekkingu þeirra sem
stóðu fyrir utan. Hann segir að þetta
hafi ekki að öllu leyti verið slæm húsa-
kynni því fólk reyndi að dytta að og
gera notalegt í kringum sig:
KOLAELDAVÉLAR OG KAMRAR
„En eldhúsið var bara ein kolaelda-
vél og það voru notaðir kamrar á
þessum árum. Breytingin er mikil á
þessum eina aldarþriðjungi. Það er
lærdómsríkt að bera þessa aðstöðu
saman við það sem fólk býr við í dag.
Eldhúsin eru nú eins og fullkomnar
verksmiðjur. Og samt er fólk að
væla! Enda spyr ég stundum þegar
mér leiðist nöldrið í fólki: Viljið þið fá
aftur það sem fólk bjó við fyrir 30-35
árum, kolaeldavélar og kamra?
Þegar Helgi flutti að heiman 16 ára
fór hann að vinna í Feldinum og í
tengslum við það tók hann 1. bekk í
Iðnskólanum og ætlaði að verða
dömuklæðskeri. En Feldurinn lagði
upp laupana svo ekkert varð úr þeim
áformum. Hann starfaði 3 - 4 ár í Nóa
og var kokkur á báti sem gerður var
út frá Grindavík. Þeir fóru í róðra kl.
06 á morgnana og komu að landi kl. 19
á kvöldin og þá þótti Helga vinnudag-
urinn ekki vera orðinn nógu langur.
Hann tók á leigu sjoppu og rak hana
undir nafninu Mánaborg. Hún var op-
in til 02 á nóttunni og það var oft mikið
líf og ijör enda eini staðurinn í bænum
sem vertíðarfólk gat hist. Þama var
„djúkbox“ og fólkið fékk sér stundum
snúning. Eftir svona vinnudag var
yfirleitt ekki mikill tími aflögu til að
sofa:
„Ég hef alltaf verið svefnléttur og
þurfti sérstaklega lítið að sofa á þess-
um árum. Það kom sér vel þegar við
vorum að byrja að koma Góu á lagg-
imar því ég vann fulla vinnu og hafði
svo rekstur fyrirtækisins til viðbótar.
Ég varð að vinna fyrir mér á meðan
reksturinn gaf ekkert af sér en mikil
vinna hefur alltaf átt vel við mig.“
HÓF REKSTUR GÓU 22 ÁRA
Helgi hóf rekstur Sælgætisgerðar-
innar Góu 22 ára ásamt vini sínum.
Þetta fór hægt af stað og menn börð-
ust í því að koma fótum undir fyrir-
tækið. Svo fór að félagi Helga ákvað
að draga sig út úr fyrirtækinu, vildi
heldur nota sitt í að koma sér upp
einbýlishúsi. Síðan liefur Helgi átt
fyrirtækið einn. Hann segir að fyrstu
10 árin hafi ekki verið spennandi en
hann hafi þraukað og svo hafi þetta
farið að ganga. Starfsemi fyrirtækis-
ins var fyrst í Súðarvogi 18. Þaðan var
flutt út á Granda og starfað í leiguhús-
næði. Þegar honum var sagt upp því
húsnæði í kringum 1970 einsetti Helgi
sér að koma verksmiðjunni í eigið
húsnæði. En eftirspurnin var þá mikil
IÞað þarf stórefnað fólk til að eiga einbýlishús og búa
í því. Ég efast um að nokkur íslendingur sé nógu
efnaður til að geta búið í einbýlishúsi.
76