Frjáls verslun - 01.03.1998, Qupperneq 62

Leikið fijrir ka«»
Hlátravél í Borgarleikhúsinu
Sex í sveit eftir Marc Camoletti i Borgarleikhúsinu * * *
Þýðing og staðfærsla eftir enskri gerð leiksins: Gísli Rúnar
Jónsson
Leikstjóri: María Sigurðardóttir
Leikmynd: Steinþór Sigurðsson
essi sýning ber þess öll merki að vera fyrirtæki þeirra
hjóna, Gísla Rúnars Jónssonar og Eddu Björgvinsdótt-
ur. Einkafyrirtæki liggur mér við að segja, þó að L.R. bjóði
til veislunnar: Gísli Rúnar þýðir og leikur aðalhlutverkið,
Edda er í þakklátasta kvenhlutverkinu. Síðan er sýningin fengin í
hendur leikstjóra sem aldrei hefur stýrt sýningu í atvinnuleik-
húsi, hvorki á litlu sviði né stóru! Er það gert til að aðalleikend-
urnir geti farið sínu fram, stjórnað sjálfum sér og jafnvel öðrum
leikurum á bak við tjöldin? Ekki mun slíkt nú alveg dæmalaust úr
leiklistarsögunni. Hefði ekki verið nær að kalla til reyndan leik-
stjóra, eins og t.d. Brynju Benediktsdóttur, sem Ieikstýrði
tveimur ágætum sýningum í Borgarleikhúsinu í fyrra en er ekki
með nú? Það má vel vera að María Sigurðardóttír sé efhilegur
leikstjóri, á því get ég enga skoðun haft, en þetta er ekki rétta
tækifærið til að prófa krafta hennar.
Nú er sjálfsagt fyrir leikhúsin að nýta sér jafn vinsæla og
ágæta gamanleikara og þau hjón, Eddu og Gísla.
En fáir leikarar geta leikstýrt sér sjálf-
um og Gísli leiðist hér út í ofleik, sem
fær leikstjóri hefði getað komið í veg
fyrir. Gísli hefur mikla og örugga tækni,
en beitir henni á of augljósan hátt. Edda
fer fínna í sakirnar, en það er eins og
maður hafi séð þetta allt saman til henn-
ar áður.
Aðrir leikendur njóta reynslu sinnar
og kunnáttu. Ellert Ingimundarson og
Halldóra Geirharðsdóttír bregðast
hvergi, en Rósu Guðnýju Þórsdóttur
skortir öryggi í einu af burðarhlutverkun-
um. Fékk hún kannski ekki nægan stuðn-
ing hjá leikstjóranum?
Um verk Marc Camolettis er ekki
ástæða til að fjölyrða. Þetta er svona hefð-
bundinn flækjufarsi af því tagi sem er sjálf-
sagt að leika öðru hveiju, ekki aðeins vegna
kassans, heldur ekki síður þeirrar æfingar
sem slíkir leikir færa leikendum - ef rétt er
að verki staðið. Eg sé hins vegar ekki nauð-
syn þess að staðfæra leikinn inn á Eyjafjarðar-
svæðið; persónulega finnst mér ekkert fyndið
við norðlenska harðmælið og sunnlenska lat-
mælið ekki til slíkrar fyrirmyndar, að við hér syðra höfum efni á
því að hæðast að norðanmönnum fyrir þeirra hljómmikla fram-
mennin?....................................................
burð. Eg myndi taka ofan fyrir L.R., ef það þyrði að fara með
þessa sýningu í leikför norður í land, óbreytta.
Þá hefur vísast gleymst að segja Steinþóri Sigurðssyni, að til
stæði að flytja verkið norður yfir heiðar. Var hann kannski búinn að
teikna leikmyndina, þegar Gísli Rúnar ákvað að gera það? Það er
ekkert sem tengir húsið á sviðinu við Norðurland, og trjágarður-
inn í baksýn hefði eins getað verið kirsubetjagarður Tsjekhovs.
Þó að sitthvað megi því að finna, tekst leikendum svo vel að
smyija hlátravélina og halda henni gangandi, að maður hlær oft og
og innilega og fólk streymir á svæðið samkvæmt síðustu fréttum.
Norðlenskur söngvaseiður
Söngvaseiður (The Sound of Music) hjá Leikfélagi Akureyr-
ar ** 1/2
Söngtextar: Oscar Hammerstein annar
Tónlist: Richard Rodgers
Þýðing: Flosi Ólafsson
Leikmynd og búningar: Messíana Tómasdóttir
Tónlistar- og hljómsveitarstjórn: Guðmundur Óli Gunnarsson
Leikstjórn: Auður Bjarnadóttir
eikfélag Akureyrar ílutti aftur inn í gamla samkomuhúsið
6. mars sl. með frumsýningu á söngleik Rodgers og
Hammersteins The Sound of Music. Salurinn er orðinn
glæsilegur, það vantar ekki, og hefur engu glatað af hlýleik
sínum og nálægð, sem mér hefur alltaf fundist gera hann að sér-
stakri gersemi meðal leikhússala landsins. En illskiljanleg er sú
ákvörðun að fækka sætum svo, að sýningar á borð við þessa geti
engan veginn staðið undir sér. Maður hefði haldið,
að leikfélag með fjárhag LA þyrftí fremur að fjölga
áhorfendum á hveija sýningu en fækka þeim.
Ugglaust munu ýmsir yppa öxlum yfir því uppá-
tæki að flytja af þessu tilefni söngleik á borð við The
Sound of Music, sem þekktur er af frægri kvik-
mynd og var auk þess fluttur við vinsældir í Þjóð-
leikhúsinu á sínum tíma. En þetta er hugljúft og fal-
legt verk sem syngur kærleikanum og fegurðar-
þránni barnslega einfalda lofgerð í sögunni um
Maríu sem hyggst í upphafi eyða ævinni innan
klausturmúra í þjónustu við Guð, en kemst síðar
að raun um að köllun hennar beinir henni inn á
önnur svið: I faðm íjölskyldulífsins, að starfi í
þágu sönglistarinnar. Gott og illt takast á og að
lokum fer allt vel eins og í ævintýrunum; Trapp-
fjölskyldan kemst til Bandaríkjanna, þar sem
bíða hennar gull, grænir skógar og endalaus
söngur. Engin furða þó að Amen'kanar hafi fall-
ið fyrir þessu.
L.A. hefði naumast ráðist í að ílytja þennan
leik nema í traustí þess að eiga verðugan kraft
í hlutverk Maríu. Þóra Einarsdóttír hefur
fengið mikið lof fyrir ffammistöðu sína í hlut-
verki Maríu og á það allt fyllilega skilið. Annars er
frammistaða leikenda misjöfn og viða með allmiklum viðvanings-
brag, enda margir kvaddir til vegna hæfileika í söng fremur en
leik. Samt hefði útsjónarsamur leikstjóri átt að geta sniðið af fleiri
gvasemhjáUikfélagiAkureyrar-
S np Þóra Einarsdottir.
62