Morgunblaðið - 24.02.2001, Síða 52

Morgunblaðið - 24.02.2001, Síða 52
MINNINGAR 52 LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Sigfús AgnarSveinsson, fyrr- verandi sjómaður, Sauðárkróki, fædd- ist í Reykjavík 20. janúar 1931. Hann lést 15. febrúar síð- astliðinn. Foreldrar hans voru Ingibjörg Margrét Sigfúsdóttir húsmóðir frá Gröf á Höfðaströnd, f. 20.11. 1903, d. 1.8. 1978, og Sveinn Jónsson bifreiða- stjóri, f. 4.3. 1892, d. 31.3. 1982 (skildu). Bróðir Sigfúsar Agnars er Sverrir, f. 5.7. 1933. Hálfsyskini Sigfúsar Agnars sammæðra eru: 1) Gunnar Árnason, f. 11.9. 1939. 2) Anna Sig- ríður Árnadóttir, f. 8.10. 1946. Hálfsystkini samfeðra eru: 1) Jón Egill, f. 13.5. 1912, d. 19.4. 1986. 2) Sverrir, f. 7.1. 1940. 3) Sigurbjörg, f. 10.7. 1941, d. 15.11. 1978. Upp- eldisbróðir Sigfúsar Agnars er Ólafur Haukur Árnason, f. 29.10. 1929. Árið 1951 hóf Sigfús Agnar sam- búð með Margéti Helenu, f. 1.1. 1930, dóttur Hólmfríðar Elínar Helgadóttur saumakonu, f. 14.1. 1900, d. 22.6. 2000, og Magnúsar 11.1. 1983, börn með Jóneyju 4b) Sylvía Rut, f. 13.1. 1987, 4c) Hólm- ar Freyr, f. 10.1. 1990, 4d) Steinar Ingi, f. 1.10. 2000. 5) Helena, f. 22.9. 1964, gift Hermanni Óla Finnssyni, f. 20.2. 1960. Barn með Hávari Sigurjónssyni 5a) Sigurjón, f. 11.3. 1985, barn með Hermanni Óla 5b) Anný, f. 8.9. 1992. Börn Hermanns Óla 5c) Logi Már, f. 2.10. 1982. 5d) Linda Hrönn, f. 22.4. 1986. Á fjórða ári fluttist Sigfús Agn- ar norður í Gröf á Höfðaströnd með móður sinni og bróður. Fjór- um árum síðar fluttist hann til Siglufjarðar er móðir hans giftist Árna Jóhannssyni bókara. Ung- lingsárin utan skólagöngu var hann í Gröf við almenna sveita- vinnu, sveitastörf voru honum hugleikin fyrstu árin og fór hann í Bændaskólann á Hólum 1946–7. Sjómennska var hans aðalstarf frá unga aldri. Skipstjórnarpróf tók hann 1956 og vann hann við sjó- mennsku samfellt allt til ársins 1989. Á þessum tíma átti hann sína eigin báta, skipstjóri hjá Fiskiðju Sauðárkróks og síðast átti hann Blátind í sameign með Hartmanni Halldórssyni og Stefáni Pálssyni. Hann starfaði við afgreiðslu hjá ÁTVR frá 1989–99. Sigfús Agnar bjó alla sína tíð á Sauðárkróki og lengst af á Hóla- vegi 34. Útför Sigfúsar Agnars fer fram frá Sauðárkrókskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Halldórssonar beykis, f. 30.5. 1891, d. 13.12. 1932. Þau giftu sig 1. janúar 1970. Börn Sig- fúsar Agnars og Mar- grétar Helenu eru: 1) Ingibjörg, f. 20.3. 1953, gift Gísla Pét- urssyni, f. 6.8. 1951, börn þeirra eru 1a) Kristvina, f. 1.3. 1975, í sambúð með Einari Karli Guðmundssyni, f. 2.4. 1975. 1b) Agnar, f. 24.1. 1977, í sambúð með Ragnhildi Jóns- dóttur, f. 29.5. 1980. 1c) Gunnhildur, f. 26.2. 1986. 2) Magnús, f. 23.3. 1956, kvæntur Láru Grétu Haraldsdóttur, f. 15.10. 1957, börn þeirra 2a) Hel- ena, f. 25.2. 1976, í sambúð með Jóni Herði Elíassyni, f. 6.8. 1977. 2b) Arnar, f. 21.2. 1985. 2c) Guð- munda, f. 30.8. 1991. 3) Sjöfn, f. 26.3. 1960, gift Halldóri Nielsen Eiríkssyni, f. 29.1. 1961, barn þeirra 3a) Nökkvi Nielsen, f. 8.1. 1998. Börn Halldórs 3b) Finnbogi Örn, f. 20.4. 1980. 3c) Þórey Björk, f. 4.8. 1982. 4) Sigfús, f. 13.10. 1961, í sambúð með Jóneyju Krist- jánsdóttur, f. 26.3. 1965. Barn með Vigdísi Blöndal 4a) Elsa Blöndal, f. Í dag verður jarðsettur elskulegur tengdafaðir minn Sigfús Agnar og langar mig til að minnast hans með örfáum orðum. Hugurinn leitar aftur til ársins 1984 er ég ferðaðist norður í land ung kvíðin stúlka úr Hafnarfirð- inum og flutti inn á heimili Agnars og Lenu sem unnusta Sigfúsar. Ég komst strax að því að kvíðinn reynd- ist óþarfur því þar var mér tekið opn- um örmum og varð ég fljótt eins og ein úr fjölskyldunni. Ekki hafði ég búið lengi á Sauðárkóki er ég sá hví- líkt ljúfmenni Agnar var. Þeirri ljúf- mennsku og umhyggju kynntist ég vel í gegnum tíðina, ekki síst árin sem við vorum búsett á Sauðárkróki og Sigfús var á sjó. Þá var það ósjaldan sem Agnar hringdi bara svona til að athuga með mig og börnin og vita hvort það væri eitthvað sem hann gæti gert fyrir mig, hann keyrði svo ófáar ferðirnar í hverfið eftir þau símtöl. Þær voru margar stundirnar á þeim árum sem við sátum við eld- húsborðið á Hólaveginum og rædd- um um lífið og tilveruna og vorum við Agnar ekki alltaf á sömu skoðun þar. Hann hafði svo ósköp gaman af því að koma með athugasemdir sem hann vissi að féllu mér ekki í geð og hlæja mikið á eftir, „bara svona rétt til að athuga hvort hann gæti ekki hleypt mér upp“ eins og hann orðaði það. Ég er þakklát fyrir þessar samræður og öll mín kynni af Agnari því þau hafa haft mikil áhrif á lífssýn mína og þroska. Ég þakka einnig stundirnar sem börnin mín fengu að njóta með afa, því Agnar var alveg einstaklega barngóður maður og laðaði börnin að sér. Þær voru margar ferðirnar sem sem þau rúntuðu með honum upp í skörð eða yfir í Gröf og óspar var hann á að faðma þau og hrósa fyrir allt, sama hvort það var stórt eða smátt. Þeirra missir er mikill. Elsku tengdapabbi, hetjulegri bar- áttu þinni við illkynja sjúkdóm er nú lokið og þrautir þínar á enda. Eftir sitjum við hin með mikinn söknuð en getum huggað okkur við ljúfar minn- ingar. Hafðu þökk fyrir allt. Þín tengdadóttir Jóney. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinirnir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. (V. Briem.) Já, elsku afi, kallið kom aðfaranótt 15. febrúar sl. Og lauk þar stríði þínu. Þegar ég heimsótti þig hinn 14. krossbrá mér þegar ég sá hvað þér hafði hrakað frá því deginum áður og þá var ég viss um að nú væri ekki langt eftir. Ég veit satt að segja ekki hvort maður má vera reiður og sár yfir þessum skyndilegu endalokum en ég er á vissan hátt feginn því að þú fékkst að fara svona fljótt úr því svona var komið. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem.) Það er margt sem fer í gegn um hugann þessa dagana og er ýmislegt sem situr eftir í huga mér annað en barátta þín við krabbann. Ég var ekki mjög gamall þegar ég fór að „dröslast“ með þér í Skörðin til að skoða hrossin og laga girðingarnar og annað slíkt. Eins þótti mér það alltaf gaman þegar ég fékk að fara í róðra á Blátindi. Það var ekki ónýtt fyrir svona stubb að geta komið í skólann á mánudegi og sagt frá því að maður hefði verið á sjónum um helgina. Annars vorum við alltaf meira í hrossunum saman, fórum í ferðir og styttri túra sem allar áttu það sam- eiginlegt að vera skemmtilegar. Já, afi, það var ýmislegt sem við gerðum saman þó svo að það hafi far- ið minnkandi með árunum, annars komum við flestu á járn á Búgarð- inum. Þó að heilsa þín hafi komið í veg fyrir útreiðar hjá þér var viljinn alltaf fyrir hendi og þú varst alltaf að verða góður. Ég er sannfærður um að nú ertu orðinn góður og ekki ónýtt að vera farinn að ferðast á Mugg og Gösla á nýjan leik. Það er skrítið að fara í hesthúsin þessa dagana og sjá þig ekki þar, koma á Hólaveginn og þú ert ekki þar. Já, afi, ég sakna nærveru þinnar mikið og það tekur tíma að venjast því að hafa ekki einhvern til að geta sagt manni hvað best væri að gera í stöðunni, þú hafðir jú alltaf svörin. Far þú í friði, friður guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Þinn nafni, Agnar. Jæja, elsku afi minn. Þá er búið að binda enda á þjáningar þínar og ég veit ekki hvort ég eigi að gleðjast eða vera reið. En miðað við hvað þú varst orðinn veikur þá getur maður ekki annað en glaðst. Þó að ég geti ekki lýst söknuði mínum í orðum á það eft- ir að taka langan tíma að venjast því að þú sért farinn og að þú komir aldr- ei aftur. Það eru svo mörg smáatriði sem maður saknar og þá sérstaklega að sitja inni í eldhúsi og bíða eftir að þú komir inn úr hesthúsinu á síðbrók- inni angandi af hestalykt við mismikl- ar vinsældir. En allt þetta er farið og kemur aldrei aftur. Þetta lifir nú samt í minningunni eins og ferðirnar niður á bryggju og upp í Skörð, hest- hús og út í matvörubúð. Þó að það eigi eftir að taka langan tíma og mikla erfiðleika að venjast þessum missi, þá heldur lífið áfram og ég get ekki annað en kvatt þig sátt – og um leið veitt ömmu allan þann stuðning sem ég get. Gunnhildur. Með nokkrum orðum langar mig til að kveðja afa minn, eða Agnar afa eins og hann var alltaf kallaður. Allt- af var gott að koma til afa og ömmu á Hóló og fá um leið svartan mola og kúlur. Mjög oft fékk maður að skot- tast með í volvónum til að kíkja á hestana sem voru hans líf og yndi síð- ustu árin. Ég var svo heppin að fá að fara með honum í hestaferðir sem voru mikið ævintýri út af fyrir sig. Þegar ég var tólf ára gömul gaf afi mér rauðbrúnan hest sem við skírðum Roða. Þegar amma heyrði nafnið spurði hún hvort hann væri nokkuð fiskroð. Margar dýrmætar minningar á ég í hjarta mínu sem ég mun geyma um ókomna tíð. Ég kveð þig, elsku afi, með söknuði og þakk- læti fyrir allt. Elsku amma, guð gefi þér styrk í sorginni. Þitt barnabarn Lena. Elsku afi. Það er svo sárt að hugsa til þess að við eigum ekki eftir að hitta þig aftur, að við eigum aldrei eftir að fara með þér rúnt upp í skörð eða á nafirnar til að athuga með hest- ana og að aldrei eigir þú eftir að teyma undir okkur aftur, en erfiðast er þó að hugsa til þess að þú eigir aldrei eftir að faðma okkur eins og þú gerðir svo oft, bara ef við gengum fram hjá þér. En þessa rúnta og faðmlögin eigum við eftir að muna alla ævi og þegar Steinar Ingi verður eldri segjum við honum allt um Agn- ar afa. Við erum svo ánægð með að hafa verið hjá ykkur ömmu um jólin, þá varst þú ekki orðinn svona veikur og þetta voru svo skemmtilegir dagar. Þetta verða jólin sem aldrei gleymast. Elsku afi, við munum reyna að passa að ömmu líði vel þó að hún sé orðin ein og kveðjum þig með sárum söknuði. Sylvía Rut, Hólmar Freyr og Steinar Ingi. Hjartkær bróðir er látinn. Þegar kallið kom varstu viðbúinn. Ég fylgdist með Agnari eins og ég gat, það virtist ekkert koma honum á óvart, hann tók þessum endalokum af undraverðum styrk. Ekki tókst mér að fá hann til að tala um það sem fyrir lá. Ef ég reyndi að ræða sjúkdóminn taldi hann mér trú um að hann fengi tvö ár eins og afi okkar í Gröf fékk frá greiningu sjúk- dómsins. En hann vissi betur. Við áttum saman yndislega bernsku og fylgdumst lengi að. Þó hygg ég að skilnaður foreldra okkar hafi verið honum þyngri í skauti en mér, enda var hann tveimur árum eldri og mun þroskaðri. Rætur okkar standa í fegurstu sveitum landsins, Fljótshlíðinni og Skagafirðinum. Við fylgdum ungir móður okkar til Siglufjarðar þar sem hún tók saman við Árna Jóhannsson, sem misst hafði konu sína. Þar ólumst við upp við mikið og gott atlæti, gengum í skóla á Siglufirði á vetrum og vorum í sveit á sumrin hjá ömmu og afa í Gröf. Það var mikill ljómi yfir bernskuheimili okkar og þaðan fengum við gott vega- nesti til að takast á við lífið. Við áttum heima á Siglufirði stríðs- árin og eru þau í minningunni langt tímabil, en þegar við áttum að fara úr sveitinni 1945 fórum við til Sauðár- króks í stað Siglufjarðar. Árni og mamma höfðu flutt þangað og þar hefur Agnar búið síðan. Hann gekk í unglingaskóla á Sauðárkróki og síðan í Hólaskóla, ég hélt allaf að hann yrði bóndi. Agnar hafði einstaklega gott lag á hestum og átti nokkra sem veittu honum mikla ánægju, sérstak- lega seinni árin, unun var að sjá hann kalla á hestana sem komu til hans eins og þæg börn. Agnar var ofurhugi, mér fannst stundum að hann hefði átt að vera uppi á sturlungaöld eða með Gunnari á Hlíðarenda og slíkum köppum. Hann lét aldrei hlut sinn fyrir neinum á hverju sem gekk. Ungur fór hann á vertíð í Vestmannaeyjum, fyrst 1949. Árið 1952 er hann á mb. Veigu VE 291. Hinn 12. apríl ferst báturinn í róðri, tveir menn fórust en Agnar ásamt fimm öðrum bjargaðist með því að hanga utan á litlum gúmbáti, þar til mb. Frigg VE 316 kom og tók þá um borð. Var þetta í fyrsta skipti sem íslenskir sjómenn bjargast í gúmbáti við skipsskaða. Agnar gerði ekki mikið úr þessu, tók þessu með jafnaðargeði sem honum var svo eig- inlegt. Nú fær lítil trilla ekki hafær- isskírteini nema gúmbátur sé um borð. Sjómennska varð lífsstarf Agnars, fyrst á vetrarvertíðum og síld á sumrum. Þegar hann festi ráð sitt fór hann að róa á eigin bátum eða í félagi við aðra frá Sauðárkróki. Ég man eitt atvik. Ég bjó þá í Reykjavík, Sigurð- ur Sigfússon móðurbróðir okkar bið- ur mig að hitta sig strax, en hann var staddur á hóteli í Reykjavík. Þegar ég kom til hans sagði hann mér að Agnars væri saknað ásamt tveimur mönnum frá Sauðárkróki, þeir höfðu farið í róður en ekki komið heim. Var mér mjög brugðið, Sigurður sagðist eiga að mæta hjá Hafsteini Björns- syni miðli eftir stutta stund og ætlaði hann mér að koma með sér. Til þess kom þó ekki því eftir stutta stund fær hann símtal frá Sauðárkróki sem sagði að bátur hefði sést frá Reykja- strönd sigla inn fjörðinn. Voru það Agnar og félagar hans sem höfðu leg- ið í vari við Drangey um nóttina með- an veðrið gekk yfir og sáust ekki þótt togarinn Elliði frá Siglufirði hefði verið búinn að lýsa upp fjöruna. Ég minni á þessi atvik til að að rifja upp við hvaða hættur íslenskir sjómenn starfa og hvað þsjóðin á þeim mikið að þakka. Agnar var séstaklega lán- samur með sína útgerð, sigldi alltaf heilu fleyi til hafnar. Stundum tók Agnar sér frí frá sjónum, starfaði þá við múrverk og byggingarvinnu,og var eftirsóttur á þeim vettvangi. Einnig gekk hann til rjúpna eins og fleiri sjómenn gera oft á haustin til að hafa eitthvað fyrir stafni þegar ekki gaf á sjó. Hann var mikill veiðimaður. Átti ég þess kost að fara margar veiðiferðir með hon- um og um þær á ég dásamlegar minningar. Agnar var útivistarmaður og hafði sérlega næmt auga fyrir feg- urð náttúrunnar. Hann fór um landið ýmist ríðandi með félögum sínum eða akandi. Hann var víðlesinn og naut þessa að ferðast um og sjá staði sem hann hafði lesið um. Í einni slíkri ferð hefur hann sett fram þessa vísu: Kát á dröngum kvika söng kveið þó öngu jörðin. Fallin löngu frosin spöng fremst við Gönguskörðin. Agnar var bráðgreindur, hag- mæltur, lék á píanó og samdi gull- falleg lög. Hann var vinmargur, vin- fastur og tryggur vinum sínum. Í einkalífi sínu var Agnar gæfu- maður, hann eignaðist yndislega konu, fimm mannvænleg börn og mörg barnabörn, sem dáðu afa sinn. Öll hafa þau sýnt einstaka samheldni og dugnað í veikindum Agnars og stutt Lenu þennan erfiða tíma. Við Auður og fjölskylda mín biðj- um góðan guð að styrkja Lenu og fjölskyldu hennar og vonum að hún ylji sér við bjartar minningar um bróður minn og mág, sem við viljum kveðja með eftirfarandi ljóðlínum: Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína sem hefði klökkur gígjustrengur brostið. Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið, sem hugsar til þín alla daga sína. En meðan árin þreyta hjörtu hinna, sem horfðu eftir þér í sárum trega, þá blómgast enn, og blómgast ævinlega, þitt bjarta vor í hugum vina þinna. ( Tómas Guðm.) Sverrir og Auður. Eftir að sárasta gráti linnir og ekkasogin sefast kemur þreytan og einnig ró og friður. Ég veit ekki ennþá hvernig lífið verður án Agnars bróður míns, en ég veit að lífið heldur áfram. Fyrsti hlekkurinn í systkinahópi okkar er horfinn, keðjan rofin og verður aldrei söm aftur. Eitt það síð- asta sem mamma bað okkur um, áður en hún lést, var að rækta samband okkar og halda því jafnnánu og með- an hennar og pabba naut við. Hún hefði ekki þurft að nefna það, en það hefur samt haft þau áhrif að ef við höfum ætlað að hittast hefur þurft af- ar alvarlega ástæðu fyrir að geta ekki mætt. Agnar og Lena voru komin suður til að vera með börnum sínum, tengdabörnum og barnabörnum á sjötugsafmæli hans 20. jan sl. Hann var þá orðinn sárlasinn og átti að byrja í lyfjameðferð tveim dögum síðar. Við sitjum við kaffiborðið hjá Helenu dóttur hans er ég segi: „Agn- ar minn, ég ætla að kalla okkur systk- inin og maka saman kvöldstund 19. janúar. Heldurðu að þú treystir þér ekki?“ „Jú, jú auðvitað komum við.“ En Sverrir komst ekki að norðan og sagði mér að Agnar hefði hringt í sig og spurt hvort systir hefði tekið ástæðuna gilda. Nú horfi ég á myndir sem teknar voru þetta kvöld, gleði og hlýja í hverju andliti. Það var og er einstakt samband milli okkar systkinanna. Ég horfi á fleiri myndir: Sverrir og Agn- ar sitjandi saman á eldhúsbekknum í Gröf haldandi hvor utan um annan, síðasta myndin af Gunnari og Agnari haldast í hendur, kveðjufaðmlag Óla og Agnars. Mynd af mér með tvo bræður til hvorrar handar. Já, lífið var okkur gjöfult. Við erum svo lán- söm að hafa átt yndislegt æskuheim- ili, átt hvert annað að, góða maka, heilbrigð og yndisleg börn. Fyrstu minningar mínar um Agn- ar eru frá þeim tíma þegar hann var nýgiftur Lenu og þau farin að búa. Á hverju sumri dvaldist ég hjá þeim, hafði mikla gleði af að passa litlu frændsystkinin og leika mér við frænkur mínar á Króknum. Sú mynd, sem hvað sterkust er í huga mér frá þessum tíma, er þegar Agnar kom ör- þreyttur heim af sjónum, settist við píanóið og lék svo unun var á að hlýða. Hann samdi líka lög, eitt það fallegasta er hann einu sinni var að svæfa Imbu dóttur sína. Að öðrum mönnum ólöstuðum var hann barn- besti maður sem ég þekki. Börnin SIGFÚS AGNAR SVEINSSON
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.