Morgunblaðið - 05.04.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
54 FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Halldór Guð-mundur Ólafsson
fæddist í Hafnarfirði
3. febrúar 1921.
Hann lést þar 28.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Anna Hall-
dórsdóttir frá
Skeggjastöðum í
Garði, f. 9.6. 1886, d.
11.6. 1967, og Ólafur
Guðmundsson frá
Hellu í Hafnarfirði,
f. 24.1. 1887, d. 5.2.
1961. Eftirlifandi
systir Halldórs er
Guðmunda Halldóra Ólafsdóttir, f.
16.1. 1915.
Halldór kvæntist 7.6. 1946
Steinunni Magnúsdóttur frá Döl-
um í Fáskrúðsfirði, f. 13.11. 1916,
d. 5.10. 1999. Foreldrar hennar
voru hjónin Björg Sigríður Steins-
dóttir frá Barði í Eskifjarðarkálki,
og sótti þar barnaskóla. Gagn-
fræðingur varð hann frá Flens-
borgarskóla 1937. Hann lauk
verslunarprófi frá Verslunarskól-
anum 1940 og kennaraprófi frá
Kennaraskóla Íslands 1950. Hall-
dór tók stúdentspróf frá Verslun-
arskóla Íslands árið 1960. BA-
prófi í ensku og dönsku lauk hann
frá Háskóla Íslands árið 1966 og
cand. mag.-prófi í ensku frá sama
skóla áratug síðar. Auk þess sótti
hann tungumálanámskeið bæði á
Íslandi og erlendis.
Halldór vann við skrifstofustörf
á árunum 1940 til 1953. Hann
stundaði kennslu, fyrst við Lækj-
arskóla 1953-1956 og síðan við
Flensborgarskóla 1956 til starfs-
loka vorið 1988. Fyrri árin í Flens-
borg kenndi hann ensku, dönsku,
vélritun og bókfærslu en ein-
göngu ensku hin síðari ár. Halldór
fékkst talsvert við þýðingar bæði
skáldsagna og greina í tímarit og
þýddi m.a. bókina Lísa í Undra-
landi eftir Lewis Carrol 1954. Þá
fékkst Halldór við ritun verslun-
arbréfa fyrir ýmis fyrirtæki. Hall-
dór bjó nær alla tíð í Hafnarfirði,
lengst af í Ásbúðartröð 5.
Halldór verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
f. 25.7. 1889, d. 1.3.
1968, og Magnús Stef-
ánsson frá Tungu á
Fáskrúðsfirði, f. 17.7.
1883, d. 8.7. 1963.
Börn Halldórs og
Steinunnar eru: 1)
Anna Björg, læknir, f.
3.5. 1948, búsett í
Reykjavík. Hennar
sonur er Halldór
Steinn, f. 23.2. 1983.
2) Halla Sólveig, hús-
móðir, f. 15.6. 1953,
gift Sigurjóni Högna-
syni lögfræðingi, f.
2.3. 1954, þau eru bú-
sett í Hafnarfirði. Þeirra börn
eru: a) Karl, f. 20.12. 1980, hans
unnusta er Aðalheiður Halldórs-
dóttir, f. 11.2. 1984, og b) Freyja,
f. 21.10. 1988. 3) Magnús Ólafur,
fulltrúi, f. 18.6. 1956, búsettur í
Hafnarfirði.
Halldór ólst upp í Hafnarfirði
Á enda hefur gengið sína lífsins
götu Halldór G. Ólafsson. Farsæll
var Halldór á göngunni enda fá-
dæma atorku- og samviskusamur.
Gangan hófst í Sveinskoti á Hvaleyri
við Hafnarfjörð árið 1921 og henni
lauk 80 árum síðar norðar og austar í
bænum á sjúkrahúsinu Sólvangi.
Halldór bjó og starfaði nær allt sitt
líf í Hafnarfirði, en leið hans lá þó
víða í ákafri þekkingarleit hans.
Fróðleiksþorsti var ríkur eigin-
leiki í fari Halldórs. Hvort tveggja
var að hann sótti sér góða menntun í
skóla og að hann var óþreytandi við
að auka þekkingu sína á eigin spýtur.
Dugnaður var ekki síður ráðandi
þáttur í athöfnum Halldórs. Sam-
hliða krefjandi námi, sem hann
stundaði af þeirri atorku er ein-
kenndi allt hans starf, vann hann af
samviskusemi fulla og löngum meira
en fulla launavinnu. Jafnframt var
hann umhyggjusamur fjölskyldufað-
ir og lagði drjúgan skerf til uppeldis
og umönnunar barna sinna og síðar
barnabarna. Var því engu líkara en
sólarhringur hans væri lengri en
annarra.
Halldór var fús að miðla öðrum af
þekkingu sinni, enda valdi hann sér
kennslu að aðalstarfi. Lengst af
kenndi hann við Flensborgarskóla.
Honum var einkar annt um velferð
nemenda sinna og var jafnan boðinn
og búinn að veita þeim lið bæði á og
utan skólatíma. Halldór lagði sig all-
an fram við kennsluna og gerði ríkar
kröfur til sjálfs sín. Verður það t.d.
glöggt ráðið af því að hann réðst í
cand. mag.-nám til viðbótar BA-
menntun sinni þegar kennsla á fram-
haldsskólastigi var tekin upp í Flens-
borgarskóla.
Halldór hafði yndi af ferðalögum
og fór víða bæði um Ísland og erlend-
ar grundir.
Ferðir sínar skipulagði hann í
þaula og nýtti á þeim hverja stund til
að drekka í sig menningu þeirra
þjóða og náttúrufegurð þeirra landa
er hann sótti heim.
Heim kominn undi hann við rifja
ferðasögurnar upp fyrir sjálfan sig
og aðra og studdist þá við ljósmyndir
og minjagripi auk minnispunkta sem
hann hafði skráð hjá sér.
Áhugasamur var Halldór um listir.
Hann las mikið og sótti leik-, kvik-
mynda- og myndlistarsýningar.
Vandlátur var hann á listir og sóttist
ekki eftir fáfengilegri afþreyingu.
Halldór var gagnrýninn í hugsun en
lét þó menn jafnan njóta sannmælis.
Hann var maður jafnaðar og hallur
undir félagshyggju. Fjarri fór þó að
hann fylgdi kenningum í blindni og
því síður flokkslínum, heldur lagði
hann sitt mat á málefni og breytti
eftir eigin sannfæringu. Þótt glað-
sinna væri og hrókur fagnaðar með
fjölskyldu sinni höfðuðu glaumur og
glys skemmtanalífs ekki til hans. Ut-
an vinnu umgekkst hann ekki marga
en lagði þeim mun meiri rækt við
sína nánustu.
Á röskri ævigöngu sinni hlífði
Halldór sér hvergi og að leiðarlokum
var hann þrotinn kröftum. Hans mun
verða minnst sem atorkumanns er
skilaði farsælu ævistarfi.
Sigurjón Högnason.
Finnst nokkuð betra í þessum
heimi en góðir vinir? Vinir sem
tengjast í bernsku og gefa hlutdeild
og taka þátt í öllu sem lífið gefur.
Að eiga vini sem alltaf er hægt að
tala við, heimsækja og kalla til sín, í
gleði og sorg.
Þegar svona vinir eiga svo for-
eldra, sem líka verða vinir okkar og
barna okkar, þá er veröldin harla
góð.
En af því að tíminn nemur aldrei
staðar og öll þokumst við í eina átt
kemur æ oftar að því að við sjáum á
eftir kærum vinum. Við sem eitt sinn
vorum lítil, stálpuð, ung og í blóma
lífsins, erum núna miðaldra og kveðj-
um „fullorðna fólkið“ frá bernsku-
dögum okkar. Og þá ber að þakka
fyrir sig.
Halldór G. Ólafsson og Steinunn
Magnúsdóttir, foreldrar Önnu
Bjargar vinkonu minnar, voru ein-
hverjar bestu og skemmtilegustu
manneskjur sem ég hef kynnst. Að
koma á heimili þeirra var eins og að
ganga inn í ævintýri.
Garðurinn stóri með jarðhýsi, ról-
ur, tjörn og ýmsan jarðargróður, æt-
an jafnt sem óætan. Húsið með háa-
loftið, stofurnar og allt það
merkilega sem þar var að sjá, eld-
húsið þar sem alltaf var eitthvað gott
í boði og herbergi með fullar hillur af
bókum frá gólfi til lofts. Og svo
gleðin og ánægjan sem alltaf ríkti á
þessu heimili.
Frá því mig í fyrsta sinn bar þar að
garði var mér tekið með virktum. Ég
minnist ófárra skipta við eldhúsborð-
ið þar sem rætt var um allt milli him-
ins og jarðar, fullorðnir og börn sem
jafningjar, allir fengu að láta skoð-
anir sínar í ljós og reynt var að finna
svör við öllum spurningum. Er hægt
að gefa börnum nokkuð betra? Ein af
skemmtilegu minningunum er sú, að
Halldór fór með okkur vinkonum á
skauta. Hann var fínn til fara, eins og
alltaf, í jakkafötum og ullarfrakka á
skautunum en það kom ekki í veg
fyrir að hann léki hinar mestu listir,
renndi sér á öðrum fæti í ótal hringi
og færi hraðar aftur á bak en við
stelpurnar komumst áfram.
Við Anna Björg urðum stórar og
lukum barnaskóla. Anna Björg og
ýmsar aðrar af bekkjarsystrum okk-
ar fóru með strætó í Kvennó. Ég ark-
aði hins vegar upp í Flensborg og
varð þá nemandi vinar míns, Hall-
dórs.
Hann var kennari af lífi og sál.
Bókfærsla, enska, danska og ís-
lenska, allt lét honum jafn-vel. Gleði
yfir velgengni nemendanna, hvatn-
ingarorð og góð ráð ef ekki gekk allt
að óskum. Hann vildi hag okkar allra
sem mestan og bestan og fylgdist
með nemendum sínum löngu eftir að
leiðir skildi.
Heima í Ásbúðartröð réð Steina
ríkjum, sinnti börnum og blómum,
gestum og heimafólki og þegar litlu
börnin, Halla og Magnús, uxu úr
grasi tók við tími kattanna. Hinir
fegurstu kettir og í miklu dálæti hús-
móður sinnar. Mig grunar að henni
hafi jafnvel þótt vænna um þá en
kaktusinn skelfilega sem skartaði í
stofunni öllum öðrum til hrellingar
en henni til yndis og ánægju.
Kattlífið er nú sjaldnast langt og
kettirnir í Ásbúðartröð enduðu sitt
ævisvall einn af öðrum. Um það leyti
lögðust hjónin í ferðalög. Vítt og
breitt um heiminn, vel lesin og und-
irbúin og nutu hvers augnabliks.
Er þá ótalið það sem mesta gleði
gaf á seinni árum en það voru barna-
börnin sem áttu hug og hjarta afa og
ömmu. Ekkert var þeim of gott og
allt hefðu þau hjón lagt í sölurnar
fyrir Halldór Stein, Kalla og Freyju.
Allt rennur sitt skeið og nú eru
mildar raddir þessara vina minna að
eilífu hljóðnaðar. Steina kvaddi fyrir
rúmu ári og nú er tími Halldórs á
enda. En í huga okkar sem þekktum
þau og þótti vænt um þau eru þau
enn þá – ljóslifandi, glöð og hress.
Það er gott að eiga slíkar minningar.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar og allra annarra sem
þótti vænt um Halldór og Steinu.
Edda Ársælsdóttir.
Látinn er á 81. aldursári samkenn-
ari minn til margra ára, Halldór
Ólafsson. Hann er án efa sá sam-
kennara minna sem hvað skýrast lif-
ir í minningunni og er þó af ýmsu að
taka. Vil ég hér á eftir minnast hans
með nokkrum orðum.
Þegar sá sem þessar línur ritar
réðst til kennslustarfa við Flens-
borgarskólann í Hafnarfirði hafði
Halldór þegar starfað þar í nærfellt
heilan áratug, eða frá árinu 1956. Áð-
ur hafði hann verið kennari um skeið
við Barnaskóla Hafnarfjarðar. Á
þessum árum var Flensborgarskól-
inn gagnfræðaskóli og kenndi Hall-
dór einkum bókfærslu og tungumál
en hann hafði lokið verslunarprófi
frá Verslunarskólanum. Hugur hans
hneigðist þó fremur til tungumál-
anna, einkum ensku, og því tók hann
til við nám á því sviði samhliða fullu
kennarastarfi. Á næstu árum lauk
Halldór stúdentsprófi, BA-prófi í
ensku, prófi í uppeldis- og kennslu-
fræðum og loks masterprófi. Okkur
samkennurum hans var það oft undr-
unarefni hvernig Halldóri tókst að
koma öllu þessu í verk því hvergi dró
hann af sér í kennslu sinni. En eljan
var mikil og áhuginn ódrepandi og
þar sem slíkt er til staðar eru flestir
vegir færir.
Halldór starfaði síðan við Flens-
borgarskólann óslitið til loka skóla-
árs 1989 er hann lét af störfum enda
nokkuð farinn að mæðast. Hann
hafði undangengin ár kennt nokkurs
fótarmeins sem gerði honum örðugt
um vik við að sinna starfi sínu af
þeirri kostgæfni og atorku sem hann
sjálfur kaus. Andinn var hins vegar
óbugaður af Elli kerlingu. Fundum
okkar bar ekki oft saman eftir að
Halldór lét af störfum en þó sá ég
stöku sinnum til ferða hans, einkum
milli heimilis og sundlaugar en þang-
að sótti Halldór reglulega endurnær-
ingu. En þær ferðir urðu með tím-
anum sífellt strjálli og þar kom að
þær urðu honum ofraun. Konu sína
missti Halldór fyrir fáum misserum
og var sá missir honum sár því kært
hafði verið milli þeirra hjóna alla tíð.
Undir það síðasta dvaldi Halldór á
Sólvangi í Hafnarfirði og naut þar
góðrar umönnunar til hinstu stund-
ar.
Halldór var víðlesinn maður og vel
fróður um marga hluti. Hann naut
þess að ferðast og lagði sig allan
fram um að afla sér fróðleiks á ferð-
um sínum, jafnt innan lands sem ut-
an. Sögufrægir staðir, söfn og alls
konar menningarfyrirbæri voru hon-
um efst í huga á ferðum sínum. Að
ferð lokinni hafði hann ríka þörf fyrir
að segja öðrum frá því sem hann
hafði upplifað og skoðað, fannst aðrir
fara svo mikils á mis fengju þeir ekki
a.m.k. smjörþefinn af því sem hann
hafði séð og upplifað. Á áhrifamikl-
um augnablikum frásagnarinnar gat
þessi þörf hans orðið svo sterk að
hann bókstaflega hélt viðmælanda
sínum föstum með taki um handlegg
hans þar til sögumaður hafði lokið
frásögn sinni. Skipti þá sjaldnast
máli þó hringt hefði verið inn í næstu
kennslustund. Þvílíkur var eldmóð-
urinn!
Halldór var kennari af hugsjón og
gaf sig allan í starfið og dró hvergi af
sér. Engan kennara annan hef ég vit-
að lagfæra stíla og ritgerðir nem-
enda af þvílíkri kostgæfni sem hann.
Oft voru lagfæringar og athuga-
semdir um margt sem betur mátti
gera lengri en sjálft verkefnið sem
nemandinn hafði skilað og þurfti oft
aukablað með frá kennara til að allar
ábendingar kæmust fyrir. Það er
enda svo að sú mynd sem stendur
mér skýrust fyrir sjónum nú þegar
ég festi þessi orð á blað er af Halldóri
Ólafssyni á hlaupum um skólann með
fangið fullt af stílabókum og blöðum.
Þannig var Halldór; áhuginn og eld-
móðurinn áttu sér engin takmörk.
Það verður að teljast gæfa hvers
skóla að haft haft í þjónustu sinni
jafn dyggan starfsmann og Halldór
Ólafsson og fyrir það vill skólinn
koma á framfæri innilegu þakklæti.
Fyrir mig persónulega má segja að
lífsbókin mín væri snöggtum fátæk-
legri en hún nú er hefði ég ekki
kynnst Halldóri Ólafssyni og átt með
honum samleið í starfi í hartnær ald-
arfjórðung. Fyrir það er af alhug
þakkað.
Börnum hans og eftirlifandi ætt-
ingjum votta ég samúð mína og kveð
góðan dreng.
Blessuð sé minning hans.
Arnaldur Árnason, kennari
við Flensborgarskólann.
Halldór Ólafsson, samkennari
okkar til margra ára, er látinn, ný-
lega orðinn áttatíu ára. Margar
minningar koma upp í hugann þegar
við hugsum til baka og minnumst
hans. Við minnumst þess þegar við
vorum að fikra okkur áfram okkar
fyrstu ár í Flensborg hversu vel
hann tók okkur og hversu óþreytandi
hann var að liðsinna okkur og gera
okkur starfið eins auðvelt og mögu-
legt var. Á okkar fyrstu árum innan
skólans var Halldór deildarstjóri
innan enskudeildarinnar og við báð-
ar með lítil börn og önnur í fram-
haldsnámi. Fyrir okkur vildi hann
gera starfið og undirbúninginn eins
auðveldan og mögulegt var og miðl-
aði okkur óspart af sinni löngu
reynslu. Alltaf gat hann gefið góð ráð
og ófá kvöld sátum við öll saman og
sömdum æfingar og próf, en hann
var mjög fær og leikinn í því.
Halldór var mjög kappsfullur
kennari og náði góðum árangri.
Hann sinnti kennslu sinni af stakri
eljusemi og hjálpsemi hans í garð
nemenda var við brugðið. Hann leit á
þá alla tíð sem persónulega vini og
margir þeirra minnast hans fyrir allt
sem hann gerði fyrir þá. Hann fór í
framhaldsnám á fullorðinsaldri og
útskrifaðist með cand. mag.-próf í
ensku 1976. Þetta nám stundaði
hann ásamt því að kenna fulla
kennslu og vinna aukavinnu við
enskar verslunarbréfaskriftir sem
hann stundaði um margra ára skeið.
Ferðalög voru líf og yndi Halldórs.
Hann talaði um að hann hefði ekki
átt bíl um árabil, þar sem hann hefði
ekki efni á að reka bíl og jafnframt
ferðast til útlanda á sumrin. Það var
því aldrei spurning í huga hans
hvoru hann yrði að fórna. Bíllinn fór.
Halldór ferðaðist oft til útlanda,
a.m.k. hin seinni ár. Venjulega var
hann búinn að lesa sér til um staðina
sem hann hugðist heimsækja hverju
sinni, kynna sér menningu og list-
viðburði, leita eftir alls konar upplýs-
ingum, svo vel að hann var nánast
orðinn sérfræðingur þar um áður en
lagt var af stað. Á þessum ferðum
kom hann miklu í verk, skoðaði söfn
og merka staði, borgir og byggingar.
Eftir á naut hann þess að ræða um
ferðalög sín og þannig voru þau hon-
um til óþrjótandi ánægju. Ferðir
þær sem hann fór til Ítalíu og Grikk-
lands urðu honum eilífur sagna-
brunnur.
Síðustu mánuðina dvaldi Halldór á
Sólvangi í Hafnarfirði. Hann var nú
þrotinn að heilsu og kröftum – búinn
að skila drjúgu ævistarfi. Við heim-
sókn á Sólvang fyrir örfáum vikum
kom samt gamli glampinn í augu
hans er talið barst að ferðalögum er-
lendis. Við sendum ættingjum hans
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minning góðs samferðamanns lifir í
huga okkar allra.
Guðrún Jónsdóttir og
Lilja Héðinsdóttir.
HALLDÓR
GUÐMUNDUR
ÓLAFSSON
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.