Morgunblaðið - 27.04.2001, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2001 49
✝ Jóhanna Vil-hjálmsdóttir
fæddist á Ísafirði 24.
nóvember 1922. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 13.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sesselja Svein-
bjarnardóttir, f. 11.
febrúar 1893, d. 10.
desember 1950, og
Vilhjálmur Jónsson,
f. 25. maí 1888, d. 24.
nóvember 1971.
Fósturforeldrar Jó-
hönnu voru Þóra
Jónsdóttir Einarsson, f. 6. júní
1876, d. 24. apríl 1953, og Bjarni
Hávarðsson, f. 31. júlí 1882, d. 25.
febrúar 1958. Systkini Jóhönnu,
börn Sesselju og Vilhjálms, voru
12. Þau eru Guðmundína Kristín, f.
21. september 1915, Guðfinna, f. 2.
september 1917, d. 31. desember
1998, Jón, f. 20. september 1918, d.
17. október 1994, Guðmundur
Friðjón, f. 21. október 1919, d. 5.
maí 1920, Guðmundur Friðrik, f.
Ragnarsdóttur, en þau eiga tvö
börn, Oddbjörgu Erlu, f. 23. júní
1973, og Stefán Ragnar, f. 11. júní
1977, 2) Sesselja Sveinbjörg, f. 25.
maí 1951, ekkja, var gift Grétari
Ástvald Árnasyni, d. 8. apríl 2001,
en börn þeirra eru Snjólaug Huld,
f. 12. júlí 1969, Elín Sigríður, f. 8.
janúar 1972, Stefán Jóhann, f. 25.
nóvember 1972, og Hólmfríður
Margrét, f. 7. desember 1979, 3)
Lilja Svanhvít, f. 9. ágúst 1954, gift
Stefáni Guðmundssyni, 4) Stefán
Jóhann, f. 28. desember 1957,
kvæntur Guðbjörgu Lindu Raf-
nsdóttur, en börn þeirra eru Hlyn-
ur Orri, f. 2. maí 1983, Arnaldur
Smári, f. 21. mars 1987, og Davíð
Már, f. 29. október 1991, 5) Har-
aldur Hersir, f. 18. maí 1960, maki
Margrét Berg Theódórsdóttir, en
börn þeirra eru Andri Berg, f. 16.
maí 1983, og Birna Berg, f. 21. júní
1993, og 6) Elín Þóra, f. 19. sept-
ember 1965, gift Elvari Stefáns-
syni, en börn þeirra eru Auðun Jó-
hann, f. 27. júlí 1987, og Emil Uni, f.
16. mars 2000. Barnabörn Jóhönnu
eru 16 og barnabarnabörnin eru 8.
Útför Jóhönnu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður á Ísafirði með athöfn frá
Ísafjarðarkirkju mánudaginn 30.
apríl og hefst athöfnin klukkan 14.
15. janúar 1921, Ás-
geir Þór, f. 22. des-
ember 1924, Hansína
Guðrún Elísabet, f. 28.
apríl 1926, Ólafur
Sveinbjörn, f. 26. júlí
1928, Finnur, f. 1.
október 1929, d. 21.
janúar 1930, Sumar-
liði Páll, f. 21. nóvem-
ber 1930, Jason Jó-
hann, f. 21. janúar
1932, og Matthías
Sveinn, f. 9. desember
1933, d. 18. maí 1999.
Jóhanna giftist 20.
september 1940 Frið-
þjófi Valdimarssyni, f. 17. apríl
1919, d. 26. nóvember1943. Frið-
þjófur fórst með mb. Hilmi ÍS 39.
Börn þeirra eru Bjarni Þór, f. 16.
september 1940, og Hulda, f. 26.
september 1943, gift Gunnari P.
Friðrikssyni og eiga þau þrjú börn.
Hinn 5. maí 1947 giftist Jóhanna
Stefáni Ingólfi Jónssyni, f. 21. júlí
1922, d. 14. nóvember 1983. Þeirra
börn eru 1) Jón Kristinn, f. 15. maí
1948, kvæntur Hönnu Guðrúnu
Tengdamóðir mín, Jóhanna Vil-
hjálmsdóttir, fæddist á Ísafirði fyrir
hartnær 79 árum. Hún var sjötta
barn foreldra sinna, sem áttu eftir að
eignast alls 13 börn. Vegna veikinda
móður Jóhönnu var henni komið fyr-
ir í fóstur á Silfurgötu 3, hjá barn-
lausum hjónum, þeim Bjarna Há-
varðssyni skipstjóra og Þóru J.
Einarsson hjúkrunarkonu. Því hag-
aði þannig til að Jóhanna flutti ekki
aftur heim í foreldrahús heldur bjó
nær óslitið á Silfurgötu 3 í rúm 60 ár.
Þótt Þóra og Bjarni hafi alið Jó-
hönnu upp við ástríki og veraldleg
gæði hafði hún stundum orð á því hin
síðari ár að sem barn hafi hana alla
tíð langað til að búa með foreldrum
sínum og systkinum. Hún vissi þó vel
að í foreldrahúsunum voru kjörin
knappari en hjá henni á Silfurgöt-
unni, enda barnahópurinn stór. Hef-
ur þessi togstreita sem braust um í
barnshuga hennar eflaust sett mark
á líf hennar og tilfinningar.
Jóhanna kynntist fyrri manni sín-
um, Friðþjófi Valdimarssyni, á Ísa-
firði og eignaðist með honum tvö
börn. Hún flutti til Reykjavíkur eftir
að Friðþjófur fórst með skipi sínu,
Hilmi, árið 1943. Í Reykjavík kynnt-
ist hún Stefáni Jónssyni húsasmið en
þau bjuggu þó lengst af á Ísafirði.
Með Stefáni eignaðist Jóhanna sex
börn. Eftir að Stefán lést fluttist Jó-
hanna aftur suður til Reykjavíkur, þá
orðin ekkja í annað sinn.
Þegar ég hitti Jóhönnu fyrst fyrir
rúmum tuttugu árum fór ekkert á
milli mála að þar fór mjög sérstök
kona. Þá bjó hún á Ísafirði þar sem
hún hafði alið upp flest sín börn og
haft það að markmiði að leysa hefð-
bundin húsmóðurstörf sem best af
hendi, þrátt fyrir að heilsan hafi þá
þegar verið farin að gefa sig. Um það
leyti sem Jóhanna fluttist suður til
Reykjavíkur, þá orðin ekkja, flutti ég
og mín fjölskylda til útlanda þar sem
við bjuggum í nær áratug. Jóhanna
heimsótti okkur aldrei þegar við
bjuggum erlendis, enda var hún
þannig kona að henni hefði sennilega
liðið best ef hún hefði aldrei þurft að
fara frá Ísafirði. Henni fannst hún
ekkert hafa til útlanda að gera, en
hafði rekið suður til Reykjavíkur eins
og svo marga aðra hin síðari ár, unga
fólkið í leit að menntun og atvinnu-
tækifærum, eldra fólkið vegna þess
að afkomendur þeirra voru flestir
komnir suður. Höfuðborgin var Jó-
hönnu alltaf fremur framandi. Þar
var hún vör um sig og fannst ekki allt
gott sem hún sá og heyrði.
Þegar við fluttum aftur til Íslands
var það ákveðin kúnst að púsla sam-
an vinnudegi foreldra og skóladegi
barnanna. Fljótlega kom í ljós að Jó-
hanna hafði af því yndi að vera á
heimili okkar dag og dag og líta eftir
ömmustrákunum sínum. Það var þá
sem ég í raun og veru kynntist Jó-
hönnu, sem annars var fremur fámál
um sjálfa sig og eigin tilfinningar. Jó-
hanna var áberandi hógvær kona,
gerði litlar kröfur til annarra og pass-
aði sig mjög á því að troða öðru fólki
ekki um tær. Hún vildi hvergi vera
fyrir. Engu að síður var hún sjálf-
stæð og lét ekki aðra segja sér fyrir
verkum. Hún hafði ákveðnar skoðan-
ir á mörgum málefnum og skiptu við-
horf annarra þá sjaldan máli. Hún
fylgdist með fréttum í gegnum dag-
blöð og fjölmiðla, en var þó áhuga-
sömust um líf og líðan sinna nánustu
ættingja og vina.
Það var með ólíkindum hvað Jó-
hanna náði vel til ömmustrákanna
sinna, hvað hún var óspör á að segja
þeim að þeir væru duglegir og góðir
strákar og að amma væri stolt af
þeim, hvað hún var iðin við að lesa
fyrir þá, hlæja með þeim og kenna
þeim góða siði. Ef henni blöskraði
framkoma þeirra skammaði hún þá
ekki en útskýrði fyrir þeim á sinn
sérstaka hátt hvernig góðir ömmu-
strákar ættu að hegða sér, gjarnan
með því að taka þá afsíðis og hálfgert
að hvísla því að þeim. Þegar ég kom
heim, þreytt eftir langan vinnudag,
taldi hún mér trú um að ég væri ein-
staklega dugleg kona og að synir
mínir gætu ekki verið yndislegri, svo
áður en ég vissi af fylltist ég á ný af
krafti og bjartsýni til að takast á við
það sem eftir lifði dagsins. Þótt ég
reyndi að endurgjalda Jóhönnu þetta
jákvæði og hvatningu var svo mikið
af henni dregið síðustu mánuðina að
hún þurfti á öðru og meiru að halda
en því sem ég gat gefið henni. Ég hef
hins vegar ástæðu til að þakka henni
allan þann velvilja, ástúð og hlýju
sem hún hefur sýnt mér og fjölskyldu
minni hin síðari ár. Minningin um
góða ömmu mun lifa meðal okkar
allra.
Guðbjörg Linda Rafnsdóttir.
Þegar ég kom á Borgarspítalann
til að heimsækja Jóhönnu á föstudag-
inn langa var mér tjáð að hún væri
mikið veik og ætti trúlega ekki langt
eftir ólifað. Ég fékk þó leyfi til að líta
inn til þessarar duglegu vinkonu
minnar, en hjá henni voru þá tveir
synir hennar og tengdadóttir. Þessar
fréttir komu mér ekki á óvart því Jó-
hanna var búin að eiga við mikil veik-
indi að stríða í gegnum árin, einkum
þó síðustu mánuðina.
Ég er búin að þekkja Jóhönnu í um
það bil 20 ár. Ég kynntist þeim
sæmdarhjónum Stefáni og Jóhönnu á
Ísafirði þegar elsta dóttir mín kynnt-
ist einum syni þeirra. Þau fóru eitt
sumar vestur til Ísafjarðar að vinna.
Unga parið bjó þetta sumar í sum-
arbústað sem Stefán Jónsson byggði
og var sælureitur fjölskyldunnar.
Þetta var kallað „að fara inn í skóg“.
Ég fór í heimsókn vestur til þeirra og
hjónin á Silfurgötu 3, Jóhanna og
Stefán, sem ég þekkti þá ekki neitt
tóku á móti mér með veislumat og
hlýju viðmóti. Þarna var þá stödd hjá
þeim elsta dóttir þeirra, eiginmaður
hennar og fjögur börn, en það virtist
þeim létt að taka á móti okkur öllum.
Fyrir fáum dögum missti þessi dóttir
þeirra eiginmann sinn og fjölskyldan
var knúin til að kveðja hann, aðeins
rúmlega fimmtugan.
Jóhanna eignaðist mörg myndar-
leg börn, barnabörn og langömmu-
börn sem hún var mjög stolt af og
fylgdist vel með. Eftir að Stefán
Jónsson lést, árið 1983, flutti Jó-
hanna til Reykjavíkur og keypti sér
íbúð í Austurbrún 4 þar sem hún undi
sér vel og tók á móti gestum. Nú
verður Jóhanna lögð til hinstu hvíld-
ar við hlið eiginmanns síns vestur á
Ísafirði þar sem hún átti sín bestu ár,
en jafnframt erfiða daga eins og
verða vill á langri ævi.
Ég kveð þig Jóhanna og óska þér
góðrar heimkomu.
Helena Hálfdanardóttir.
JÓHANNA
VILHJÁLMSDÓTTIR
Með örfáum orðum langar mig að
minnast góðrar vinkonu minnar, Ingu
Tómasdóttur, sem lést á líknardeild
Landspítalans 20. apríl eftir erfið
veikindi. Hugur minn er fullur af sorg
en yndislegum minningum sem aldrei
munu gleymast.
Strax við fyrstu kynni kunni ég vel
við þig, þú varst bráðskemmtileg,
hreinskilin og komst til dyranna eins
og þú varst klædd. Það voru sterkar
taugar sem við bárum hvort til annars
og vorum við miklir trúnaðarvinir, við
ræddum um allt milli himins og jarðar
INGA
TÓMASDÓTTIR
✝ Inga Tómasdótt-ir fæddist 9.
október l946 í
Reykjavík. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans 20. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Tómas
Ólafur Ingimundar-
son og Magnúsína
Sveinsdóttir.
Systkini hennar
eru Sólveig Svana,
Ingimundur, Guðrún
Björk, og Sveinn.
Útför Ingu fer
fram frá Fossvogs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
og fór það aldrei lengra.
Þú varst glaðleg, félags-
lynd og alltaf tilbúin að
rétta öðrum hjálpar-
hönd. Oft hresstir þú
mig við þegar ég var
dapur og leið illa, því
alltaf fannst þú jákvæð-
ar og góðar hliðar á öllu.
Ég vil þakka þér allar
góðu stundirnar sem við
áttum saman og eru
mér ómetanlegar og
munu aldrei gleymast.
Vertu sæl, Inga mín, og
Guð geymi þig ávallt.
Far í Guðs friði.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbj. Egilsson.)
Ég votta foreldrum, systkinum og
öðrum ástvinum mína dýpstu samúð.
Páll G. Elíasson.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram.
Formáli minn-
ingargreina
✝ Marta fæddist áÍsafirði 25. mars
1922. Hún lést á
Droplaugarstöðum í
Reykjavík 20. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Helga Þórunn Jak-
obsdóttir, f. 24. apríl
1889, d. 26. apríl
1979, og Sveinbjörn
Halldórsson, bak-
arameistari á Ísa-
firði, f. 14. ágúst
1888, d. 13. septem-
ber 1945. Systkini
Mörtu: Steinunn
Guðbjörg látin, Helga Karítas
látin, Böðvar látinn, Halldór,
Sveinbjörn látinn, Sigríður, Jó-
hanna Hallfríður og stúlka fædd
andvana.
Marta giftist 8. apríl 1944
Bjarna Sigurði Guðmundssyni, f.
24. janúar 1918 að Dvergasteini í
Álftafirði, d. 23. maí 1986. Þau
bjuggu á Ísafirði til ársins 1964
að þau fluttust til Reykjavíkur og
bjuggu þar síðan.
Börn Mörtu og Bjarna eru fjög-
ur: 1) Sveinbjörn, f.
9.9. 1944, kvæntur
Friðrikku Eðvalds-
dóttur og eiga þau
fjóra syni, einn er
látinn, og sex barna-
börn. 2) Rannveig, f.
6.9. 1946, maki Árni
Ólafsson. Rannveig
á fimm börn og tólf
barnabörn. 3) Helga
Þórunn, f. 21.1.
1949, gift Svavari
Þorvarðssyni og
eiga þau þrjú börn
og 4) Marta, f. 21.8.
1953, gift Sigurbirni
Sigurðssyni. Marta á þrjú börn
og þrjú barnabörn.
Á Ísafirði vann Marta verslun-
ar- og verksmiðjustörf og eftir að
þau fluttust til Reykjavíkur vann
hún sams konar störf þar meðan
heilsa leyfði. Síðustu árin dvaldi
hún á Vífilsstöðum og Droplaug-
arstöðum og naut á báðum stöð-
um mjög góðrar aðhlynningar.
Útför Mörtu verður gerð frá
Breiðholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Mágkona mín Marta Sveinbjarn-
ardóttir er látin eftir langvarandi
veikindi. Þegar svo er komið verð-
ur dauðinn líkn, þótt kveðjustundin
verði alltaf full af söknuði og trega.
Í mínum augum varstu hetja. Þú
varst alltaf svo glaðlynd og jákvæð
sama á hverju gekk í lífi þínu. Ég
held að þessi jákvæði hugur til alls
og allra hafi hjálpað þér mikið í
þrengingum þínum. Hvort sem þú
varst á Landspítalanum, Vífilsstöð-
um eða nú síðast á Droplaugar-
stöðum, alltaf var starfsfólkið nær-
gætið og gott og aðbúnaður var alls
staðar hinn besti, að þínu mati. Það
á mikið hrós skilið starfsfólkið á
slíkum stofnunum, sem lætur
einskis ófreistað að láta sjúklingum
sínum líða vel.
Segja má að heimili ykkar
Bjarna heitins hafi verið fyrir börn
ykkar og barnabörn. Þau fengu
alla ykkar ástúð og hlýju. Þau voru
ykkar auður.
Elsku Marta. Nú ert þú farin
þann veg sem leið okkar allra ligg-
ur um. Á kveðjustund þakka ég
fyrir allar góðar samverustundir
og sendi börnum þínum og ástvin-
um öllum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Þorvaldur.
Að heyra það að amma væri far-
in voru fréttir sem voru blandnar
sorg og létti, sorg yfir því að hún
væri ekki lengur hjá okkur og létti
að hún hefði fengið frið frá verkj-
um og veikindum og væri loksins
komin til afa sem hún var búin að
sakna svo mikið öll þessi ár.
Við munum öll sakna hennar og
minnast hennar sem góðrar, ljúfr-
ar og ástríkrar konu sem alltaf var
tilbúin að gera allt fyrir alla, og við
minnumst þess alltaf hvað var gott
að koma til hennar og fá faðmlag
og kossa og oftast eitthvað gott að
borða. Hún var alltaf að passa hóp-
inn sinn eins og hún kallaði okkur
og fylgdist vel með hverjum og ein-
um.
Nú kveðjum við ömmu sem alltaf
hefur verið hjá okkur og hugsað
um okkur með hlýjum hugsunum
og geymum minningarnar með
okkur um ókomin ár.
Við þökkum þér fyrir allt það
góða og megir þú aldrei hverfa úr
huga okkar, elsku amma okkar.
Hárið líkist hvítum snjó,
höndin stirð og fætur,
ennþá leynist ylur þó
innst við hjartarætur.
(Margrét Jónsd.)
Stefán, Júlíana Rut, Ásrún
og fjölskyldur.
Elsku Marta, hafðu þökk fyrir
allt og allt, ég kveð þig með þess-
um ljóðlínum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín systurdóttir,
Soffía Árnadóttir.
MARTA SVEIN-
BJARNARDÓTTIR