Morgunblaðið - 27.04.2001, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
✝ Elías Hjörleifs-son fæddist í
Hafnarfirði 2. apríl
1944. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi föstudaginn
20. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hjörleifur Elíasson,
f. 22.2. 1922 í Tungu,
Gaulverjabæjar-
hreppi, Árnessýslu,
d. 18.11. 1988 í
Danmörku, sonur
Elíasar Hjörleifsson-
ar, múrara og bygg-
ingarmeistara í
Reykjavík, f. 21.6. 1899 á Eyrar-
bakka, d. 16.12. 1938, og k.h. Ingi-
bjargar Guðmundsdóttur, f. 27.9.
1894 í Tungu, Gaulverjabæjar-
hreppi, d. 10.7. 1977, og Guð-
munda Guðbjartsdóttir, f. 27.3.
1920 í Hafnarfirði, dóttir Guð-
bjarts Ásgeirssonar, bryta og ljós-
myndara í Hafnarfirði, f. 23.12.
1889 á Ísafirði, d. 18.10. 1965, og
Herdísar Guðmundsdóttur, ljós-
myndara í Hafnarfirði, f. 30.5.
1898 á Skarði, Lundarreykja-
dalshr., Borg, d. 8.1. 1990. Elías
kvæntist 7. febrúar 1964 Ingi-
björgu Ólafsdóttur, f. 30.3. 1945,
þau skildu. Foreldrar Ingibjargar
eru Ólafur Sigurgeirsson, f. 3.7.
1925 í Hafnarfirði, og k.h. Salvör
Sumarliðadóttir, f. 6.11. 1923 í
Stykkishólmi. Sonur Elíasar og
Ingibjargar er Ólafur Elíasson
myndlistarmaður í Danmörku, f.
15.2. 1967, í sambúð með Mar-
ianne Krogh Jensen, f. 29.7. 1966.
Seinni kona Elíasar er Elisabeth
Lagerholm, f. 12.4. 1952 í Svíþjóð.
Foreldrar hennar
eru Nils Olaf Gustav
Wilhelm Lagerholm,
f. 15.6. 1923 í Sví-
þjóð, og k.h. Jytte
Paula Lagerholm, f.
22.1. 1927. Dóttir
Elíasar og Elisabet-
har er Anna Vikt-
oría, f. 16.12. 1987.
Systkini Elíasar eru:
Ásgerður Hjörleifs-
dóttir, f. 13.6. 1942,
m. Haukur Brynj-
ólfsson, f. 17.12.
1935, Magnús Hjör-
leifsson, f. 10.5.
1947, k.h. Guðný Stefánsdóttir, f.
14.11. 1950, d. 4.3. 1997, Guð-
mundur Hólm Hjörleifsson, f.
20.11. 1948, k.h. Jenný Þórisdótt-
ir, f. 23.5. 1949. Hálfsystkini Elías-
ar, samfeðra, eru Jens Finnur El-
íasson, f. 30.3. 1958, og Ingibjörg
Elíasson, f. 16.12. 1959, búsett í
Danmörku. Elías ólst upp í Hafn-
arfirði en fór ungur til náms til
Kaupmannahafnar og lærði mat-
reiðslu á þeim vinsæla stað Frasc-
atti sem þá var og hét. Ílengdist
hann úti og bjó þar í tæp þrjátíu
ár. Árið 1989 fluttist hann með
konu sinni og dóttur til Íslands og
hefur síðan starfað til sjós, lengst
þar af á Haraldi Kristjánssyni frá
Hafnarfirði, og nú síðast á Helgu
Maríu frá Akranesi. Elías hefur
haldið margar málverkasýningar,
bæði erlendis og hér heima, og
listin hefur verið honum mjög
hugleikin alla tíð.
Útför Elíasar verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Þegar hugurinn flýgur um farinn
veg er margs að minnast. Þín dvöl
hér með okkur var ekki löng og verð-
ur þín sárt saknað.
Ég kveð þig með þessu kvæði,
elsku bróðir.
Hann sá fram með veginum litla lind,
í laufgrænum skógar-runni.
Þar speglaðist himinsins mikla mynd,
gegnum móðu frá nátturunni.
Lágróma hvíslaði hún komdu nær,
krjúptu og fáðu þér svala.
Ég veit þú ert þreyttur þú gekkst í gær,
yfir grýttar hæðir að smala.
Er sólin gekk undir í svefni hann dó,
af söknuði lindin ein grætur.
Íslenskur smali fékk aldrei ró,
sem átti sér dýpri rætur.
Hann sá fram með veginum litla lind,
í laufgrænum skógar-bala.
Þar speglaðist mannlífsins mislit kind,
og meistarinn Kristur að smala.
(Guðrún Gísladóttir frá Sauðárkróki.)
Guðmundur bróðir.
Mín minning um Elías minn kæra
mág.
Elías var einstakur maður með
sinn húmor og góðvild sem hann átti
og gaf þeim sem hann þekkti.
Margar sögur heyrði ég um Elías
löngu áður en ég hitti hann og alltaf
var gleðin og glensið í þeim sögum.
Hann kom heim í heimsókn frá Dan-
mörku og mikil var eftirvæntingin að
hitta hann í fyrsta sinn.
Minning. – Dyrabjallan hringir
seint um nótt, inn um dyrnar veltur
að mér fannst þá stór svartur ull-
arhnykill, óp og læti, sæl, þetta er
Elías. Þetta eru mín fyrstu kynni af
Elíasi, hann lá á gólfinu og horfði á
mig með brosi.
Minning. – Síminn hringir, halló,
Elías (erindið) hlátur og aftur hlátur
stundum ansi oft grátið úr hlátri.
Minning. – Gist áður en heim var
haldið, bað um spólur að horfa á en
oft var meira talað um alvöru lífsins
og hvað þyrfti að gera meðan mynd-
in rúllaði.
Minning. – Myndin sem hann mál-
aði og færði mér er mér afar kær því
hún var gerð af svo mikilli fegurð
sem hann vildi færa mér, það lýsir
honum svo vel alltaf að gefa og lýsa
upp.
Minning. – Heimsókn til Elíasar
og fjölskyldu, alltaf mikið að skoða
málverk, steina og margt fleira. Síð-
an kom matur borinn fram af ein-
stakri natni og glæsileika sem hon-
um var í blóð borið.
Það er svo margs að minnast en
svo tók sorgin við, Elías minn, mikil
hetja varstu, veikur í marga mánuði
en alltaf að starfa og skapa, hugur
þinn var svo fullur af myndum og
hugmyndum. Hugrekkið sem þú
sýndir alla þessa mánuði, trúin, von-
in og kærleikurinn sem þú áttir fyllir
mig lotningu.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga.
Að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
Elsku Elísabeth, Óli, Anna Vikt-
oría, móðir og systkini, megi Guð
styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Jenný.
Elsku Elías frændi.
Núna ertu kominn á betri stað, við
systkinin kveðjum þig með söknuði
og minnumst um leið allra þeirra
góðu stunda sem við fengum að eiga
með þér og hafa þær verið okkur
mjög kærar. Húmor þinn og góð-
mennska munu vera lengi í minnum
höfð og skilur þú eftir margar
skemmtilegar minningar hjá okkur.
Það er sárt að sjá á eftir þér en við
erum þess fullviss að þú ert á stað
þar sem þú munt geta haldið áfram
að skapa þín listaverk eins og þér
var einum lagið. Okkar trú er að
núna sért þú glaður og kátur og
tilbúinn að gantast aðeins með fram-
liðnum ástvinum þínum, eins og þú
varst hjá okkur. Elsku Elísabeth, Óli
og Anna Viktoría megi Guð umvefja
ykkur í kærleika sínum og styrkja
ykkur í missi ykkar.
Elsku Elías, bless, góða ferð, Guðs
gengi.
Helga, María og Róbert.
Eiginlega kynntist ég Elíasi móð-
urbróður mínum ekkert fyrr en hann
fluttist til Íslands fyrir tólf árum en
þá hafði hann búið í Dammörku um
árabil. Hann kom ekki einn, með
honum voru Elísabeth og Anna Vict-
oria dóttir þeirra. Það var mikil gæfa
fyrir okkur öll, ekki síst fyrir Elías
sem var sannkallað náttúrubarn og í
raun íslenskari en við hin. Hann var
dálítið eins og íslensk náttúra, fullur
af eldmóði og orku og þá orku nýtti
hann vel, gaf sig listagyðjunni á vald
og auðgaði þar með líf sitt og ann-
arra. Allt varð að listaverki í höndum
hans, ekki bara auðir fletir, ryðgað
bárujárnið eða gráir steinar heldur
einnig maturinn sem hann útbjó og
voru matarboðin á Hellu engu lík.
Og heimilið eins og að ganga inn í lít-
inn ævintýraheim þar sem svo margt
er að sjá og skoða enda var Elías
safnari af guðs náð.
Það var mikil gæfa að fá að kynn-
ast Elíasi, léttleika hans, húmornum
og jákvæðu lífsviðhorfi. Það var mik-
il gæfa að fá að kynnast manni sem
þorði að fara sínar eigin leiðir laus
við hvers kyns snobb og yfirborðs-
mennsku. Það var mikil gæfa að
kynnast góðri og hreinni sál. Elías
frændi minn dó sem hetja. Hann
barðist við harðan og óvæginn sjúk-
dóm og reis þá hæst í reisn sinni,
gekk æðrulaus til móts við þau örlög
sín.
Nú hefur hann gengið inn í ríki
Drottins þar sem hann heldur ef-
laust áfram að yrkja á auða fleti og
gæða lífi eyðilega vegi.
Elsku Elísabeth, Anna Viktoría og
Óli, minningarnar eru dýrmætar og
megi þær milda sársaukann í huga
ykkar.
Helena Hauksdóttir.
Vinur minn og systursonur Elías
Hjörleifsson lést á Landspítalanum í
Fossvogi 20 apríl sl. 57 ára að aldri.
Ættingjar hans og vinir horfa með
söknuði og trega á eftir ljúflingi sem
alltaf hafði frá einhverju skemmti-
legu og fræðandi að segja. Elías hélt
ungur til Danmerkur þar sem hann
lagði stund á matreiðslunám á
Frascati, sem var þekktur veitinga-
staður og margir Íslendingar kann-
ast við. Kona hans á þeim tíma var
Ingibjörg Ólafsdóttir, Hafnfirðingur
í húð og hár eins og Elías. Þau slitu
síðar samvistum. Sonur Elíasar og
Ingibjargar er Ólafur f. 15. febrúar
1967, þekktur myndlistarmaður bú-
settur í Danmörku.
Elías var sjálfur mjög hæfileika-
ríkur myndlistarmaður. Bræður
hans eru báðir listhneigðir.
Listahæfileikar eru bæði í móður-
og föðurætt hans. Íslensk náttúra
með öllum sínum álfum og kynjaver-
um voru honum hugleikin og var
gaman að hlýða á hann lýsa því
myndefni og mótífum sem efst voru
á baugi. Á listasviðinu átti Elías
margt ógert og veit ég að þeir feðgar
Ólafur og hann voru að vinna að
sameiginlegu verkefni í listinni. Ég
og kona mín, Svanhildur, heimsótt-
um Elías og seinni konu hans El-
ísabeth Lagerholm þegar þau voru
búsett í Danmörku. Elskulegri dval-
arstað en hjá þeim var vart hægt að
finna. Eitt sinn þegar ég var þar í
heimsókn linnti Elías ekki látum
fyrr en hann hafði fengið mig til þess
að setjast við trönurnar í notalega
stúdíóinu á loftinu í gömlu gripahúsi
sem tengt var heimilinu sem hafði
verið sveitabær á sínum tíma. Mér
tókst að ljúka einni mynd og Elías
vildi ólmur að ég gleymdi daglega
vinnustressinu heima og dveldi leng-
ur við að mála. Ekki var þess kostur,
vinnan beið. Alla tíð var hann að ýta
við frænda sínum að gefa sér tíma
við myndsköpun. Elías flutti heim,
ásamt konu sinni og dóttur, Önnu
Victoríu, sem fædd er 16. desember
1987, eftir að hafa búið í Danmörku í
tæp 30 ár. Fjölskyldan flutti til Hellu
á Rangárvöllum eftir stuttan stans í
Garðabæ. Nokkrum árum áður hafði
einstakur vinur Elíasar og mikilhæf-
ur myndlistarmaður, Gunnar Örn
Gunnarsson, flutt heim frá Dan-
mörku með sína fjölskyldu. Vinátta
þeirra félaga og fjölskyldna þeirra er
mér kunnugt um að var sérstök og
þeim öllum ómetanleg. Elías átti
þrjú systkini hér heima, Ásgerði,
Magnús og Guðmund og var sam-
band þeirra mjög náið og kærleiks-
ríkt. Elskuleg móðir þeirra, Guð-
munda Guðbjartsdóttir, dvelur nú á
Sólvangi í Hafnarfirði.
Elías átti tvö hálfsystkini í Dan-
mörku samfeðra.
Þann tíma sem Elías dvaldi alvar-
lega sjúkur á Landspítalanum í
Fossvogi heimsótti ég hann nokkr-
um sinnum og einnig áttum við síma-
samband. Ávallt var hann jákvæður
og bjartsýnn. Hann var með tölvu-
myndavélina sína á lofti þegar ég leit
inn og gamanmál á vör. Ég sagði
honum frá listsýningu sem ég var að
setja upp í Sjóminjasafni Íslands í
Hafnarfirði, þar sem móðurbróðir
hans, Ásgeir, er nú að sýna. Þær
fréttir glöddu hann og þótti honum
verst að vera ekki á staðnum. Ég gat
þess líka að ég væri á förum um
páskana til Prag þar sem hvers kyns
list kraumar. Ég lofaði honum
skýrslu um ferðina þegar ég kæmi til
baka. Ekki var mögulegt að efna það
loforð.
Elskulegur vinur og frændi hefur
nú haldið í siglinguna til austursins
eilífa þar sem horfnir ættingjar hafa
tekið á móti honum þegar fleyið hans
fagra var lent á strönd hins eilífa lífs.
Móðursystir Elíasar, Guðný,
sendir eftirfarandi ljóðlínur. Öll tök-
um við börnin hennar Dísu og hans
Bjartar í Kassahúsinu undir þessa
fallegu kveðju.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Kæra Elísabeth, Ólafur og Vict-
oría. Drottinn gefi ykkur styrk í
sorginni.
Sveinn og Svanhildur.
Í dag kveðjum við föðurbróður
okkar Elías, sem var einn af okkar
kærustu frændum. Það var engu líkt
að vera í kringum Elías því hann
hafði að geyma einn litríkasta kar-
akter sem við höfum kynnst. Hann
kom alltaf til dyranna eins og hann
var klæddur og var óspar á brandara
sína og skoðanir. Í návist Ella
frænda var alltaf einstaklega gaman
að vera.
Þær eru góðar stundirnar sem við
áttum saman og ber þar helst að
nefna jólaboðin á Geitasandi þar sem
fjölskyldan kom saman og naut
kræsilegra veitinga sem Elías hafði
útbúið. Á heimili þeirra Elíasar og
Lísbetar var auðvelt að gleyma sér
og fara í sjónrænt ferðalag um húsið,
þar sem allir veggir voru þaktir
listaverkum hans og annarra merkra
listamanna. Elías var mikið á sjó
sem gerði það að verkum að við
systkinin hittum hann ekki jafn oft
og við hefðum viljað. Við munum þó
alltaf búa að þeim góðu stundum
sem við áttum með honum. Þið pabbi
voruð alltaf í miklu símasambandi en
okkur fannst alltaf gaman að fá að
heyra í þér líka. Þér þótti mjög gam-
an að fíflast í símann og tókst þér
oftar en ekki að plata okkur systk-
inin upp úr skónum með því að þykj-
ast vera einhver annar. Síðastliðinn
september vorum við elstu systkinin
að skíra en þú sást þér ekki fært að
koma því að þá voru veikindin byrjuð
að hrjá þig. Aldrei hefði okkur dottið
í hug á þeim tíma hversu alvarleg
veikindin ættu eftir að verða og að
þú yrðir nú allur. En lífið tekur
stundum skrýtna stefnu og þá fær
maður litlu breytt um framgang
þess. Þrátt fyrir mikil veikindi náðir
þú alltaf að vera léttur í lund. Það er
gott dæmi um þinn skemmtilega
karakter að þegar þú varst á sjúkra-
húsinu varstu alltaf með myndavél-
ina á lofti, þrátt fyrir mikil veikindi.
Þú myndaðir allt sem viðkom dag-
legu lífi á sjúkrahúsinu líkt og þú
gerðir með lífið á sjónum. Þessar
myndir þínar endurspegla svo vel
ásýnd þína á lífið og þann einstaka
mann sem þú hafðir að geyma. Þín
verður sárt saknað, elsku frændi, og
missir okkar allra er mikill. Elsku
Lísbet, Óli, Anna Victoría og aðrir
aðstandendur, megi guð veita ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum. Á
þessum degi hlýtur nýjum bjarma að
slá um himnaríki.
Erla, Ari og Silja
Magnúsarbörn.
Þá skilja leiðir að sinni kæri vinur.
Það voru kátir piltar sem kynntust í
hljómplötudeild Fálkans á Lauga-
veginum árið 1962 (þar sem ég
vann). Strákar sem nutu þess að
vera saman, hlusta á tónlist og láta
sig dreyma um að verða nýir Bítlar
eða Skuggar. Síðan tók ævin-
týraþráin okkur til Kaupmannahafn-
ar, þar sem við unnum í barnavagna-
verksmiðju um tíma áður en alvara
lífsins bankaði uppá. Þú fórst að
læra matsveininn á ekki aumari stað
en Frascatti, sem var konunglegur
veitingastaður við Ráðhústorgið. Ég
fór fljótlega til Englands og leiðir
okkar skyldu að sinni. Eitt var það
sem við áttum sameiginlegt frá
fyrstu dvöl okkar í Kaupmannahöfn,
það var það að við byrjuðum báðir að
mála. Gerðum tilraunir til að tjá okk-
ur í litum og formum. Þá ástríðu höf-
um við átt sameiginlega í gegnum líf-
ið. Þú byrjaðir fljótlega að koma þér
upp vinnustofu samhliða þinni föstu
vinnu og upp frá því vannstu alltaf
við myndlist samhliða brauðstritinu.
Gítarinn var heldur aldrei langt und-
an, sérstakt dálæti hafðir þú á þjóð-
lagatónlist og lengi var Leonard
Cohin í uppáhaldi. Árið 1972 flyt ég
svo til Kaupmannahafnar til þín eins
og ég kýs að kalla það, þá vorum við
báðir komnir með fjölskyldur. Kaup-
mannahafnarárin urðu ekki mörg
hjá mér, tæp þrjú ár en það voru við-
burðarík ár hjá okkur báðum. Við
áttum margar góða stundir saman,
við höfðum báðir dálæti á bjórnum
en urðum síðar á ævinni að hætta
þeirri neyslu með góðra manna
hjálp. Síðan skilja leiðir að nýju, ég
flyt heim til Íslands og þú flytur með
fjölskyldu þína til Lollands, syðst í
Danmörku. Næstu árin á eftir kem
ég sem gestur til ykkar á Lolland, og
bréfin sem fara á milli okkar þennan
tíma byrjuðu alltaf á kvörtunum yfir
pennaleti hvors annars, enda báðir
lítið fyrir skriftir. Síðan flytur þú
heim til Íslands árið 1989 með fjöl-
skyldu þína eftir 25 ára veru í Dana-
veldi og fljótlega eftir það samein-
umst við í Rangárþingi, þú á Hellu
og ég á Kambi. Lifibrauð þitt var að
vera matsveinn á íslenskum frysti-
togurum og þar starfaðir þú líka öt-
ullega að þínum áhugamálum,
myndlistinni. En þegar þú komst í
land þá bókstaflega hungraði þig í ís-
lenska náttúru. Það var þitt líf og
yndi að ferðast um landið og mynda
og mynda allt sem fyrir varð, draga í
þig anda náttúrunnar, vinna síðan úr
því myndlist með hjálp tölvu síðari
árin. Áður en tölvan kom til sögunn-
ar málaðir þú úti og skissaðir víða
um landið og ófáar málaraferðirnar
fórum við saman norður á Strandir
og í gljúfur víða á Suðurlandi. Það
voru góðar stundir. Afraksturinn af
því tímabili sýndir þú svo í Hafn-
arborg 1994.
Annað sem gladdi hjarta þitt var
að fylgjast með framgangi Ólafs son-
ar þíns í heimslistinni. Hvernig hann
og óx sem myndlistarmaður. Hvern-
ig samvinnuverkefni ykkar í mynd-
listinni heppnaðist með ágætum og
þau voru byrjuð að dreifast á söfn
erlendis, en enginn vissi af því hér
heima. Það stóð til að bæta úr því
með sýningu í Galleríi Kambi nú í
ELÍAS
HJÖRLEIFSSON