Morgunblaðið - 27.04.2001, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2001 55
maí en úr því sem komið er frestum
við því um eitt ár.
Elsku vinur, þegar lífið virtist
leika við hvern sinn fingur þá kom
áfallið, þú virtist fá lungnabólgu í
júní sl. sem hagaði sér einkennilega
og reyndist vera allt annað þegar til
kom. Þú varst að hjálpa mér að raða
niður myndverkum í Hafnarborg í
október í haust og gast þá ekki geng-
ið á milli hæða allt í einu. Við fundum
hjólastól handa þér og þú hélst
áfram að hjálpa eins og ekkert væri,
síðar þennan sama dag fórst þú í
rannsókn á Borgarspítalann og áttir
ekki þaðan afturkvæmt, ef frá eru
taldir nokkrir dagar um jólin er þú
fékkst að fara heim.
Elsku hjartans vinur minn, mér
finnst ég í raun og veru ekki vera að
upplifa neina endanlega kveðjustund
heldur tímabundinn aðskilnað, auk
þess sem þú ert ljóslifandi í hjarta
mínu, bros þitt og viðmót svo hreint
og tært, svo góður drengur, svo heill
drengur. Ein stærsta gjöfin í lífi
mínu hefur verið að eiga vináttu
þína. Blessuð sé minning þín. Við í
Kambi sendum þér Elísabeth mín,
Viktoría og Óli, og öðrum ættingjum,
hugheilar samúðarkveðjur og biðj-
um algóðan Guð að hjálpa ykkur í
gegnum þennan erfiða tíma.
Gunnar Örn, Kambi.
Með örfáum orðum kveðjum við
nýfundinn vin okkar, Elías Hjörleifs-
son, sem nú hefur fundið frið eftir
ramma baráttu við ólæknandi
lungnasjúkdóm. Allt of fljótt – sýnist
okkur – er þessi hugmyndaríki öðl-
ingur kallaður á brott, kominn á góð-
an veg með að gera óskaviðfangsefni
sitt, listina, að meginstarfi. Og víst
er að lengri ferill á því skapandi sviði
hefði bæði fært honum áfram árang-
ur og ánægju ef meiri tími hefði gef-
ist. En enginn ræður sínum jarð-
neska endi. Þess sem bíður okkar
allra. Sumra fyrr og annarra seinna.
En jákvætt viðhorf til þeirra tíma-
bundnu endaloka er betra en ekki að
hafa og svo var um Elías. Hann
kvaddi jarðsviðið sáttur, í góðum
tengslum við nánustu ættingja sína
og vini.
Í fyrrahaust heimsóttum við hjón-
in Elías og konu hans Elísabeth og
dóttur þeirra Viktoríu á heimili
þeirra á Hellu. Það var skemmtileg
stund sem við munum seint gleyma.
Undanfarandi jarðskjálftar á Hellu
og afleiðingar þeirra á þessu fallega
heimili þeirra hjónanna voru heil-
mikið til umræðu. Og við skoðuðum
skemmtilegt myndlistarsafn hans.
Þá þegar fann Elías raunar fyrir
votti af magnleysi, en hann tók því
ekki svo alvarlega en einbeitti sér að
því að taka af okkur sínar „brúð-
kaupsmyndir“ en tæpri viku áður
höfðum við vígst saman á erlendri
grund. Þetta voru góðar myndir
teknar með alnýjustu tækni og gæð-
um sem voru strax sýndar okkur á
stórum tölvuskjá. Myndataka var á
seinni árum orðið mikið áhugamál
Elíasar og tengdist áhuga hans á
listsköpun. Honum var í mun að geta
ávallt boðið upp á bestu gæði og
safnaði á þennan hátt miklu efni sem
seinna átti án efa að verða hluti af
listsköpun hans.
Haustið 1999 heimsótti Elías okk-
ur hjónaleysin á vinnustofu mína á
Álafossi og myndaði þá einnig heil-
mikið. Sérstaklega lagði hann
áherslu á að mynda smáatriði í um-
hverfinu inni. Rétt eins og landmæl-
ingamaður myndar landslagið og öll
þess sérkenni. Því seinna ætlar hann
að vinna úr því og útfæra á nýjan
hátt. Marga myndina sendi hann
okkur einnig gegnum Netið og þann-
ig gátum við örlítið fylgst með út-
sjónarsemi hans og auga fyrir ljósi
og skugga og ekki síst húmor í
myndatökunni. Er hann kvaddi okk-
ur bauðst hann til að flytja með sér
nokkra dýrgripi úr vinnustofu minni
til geymslu austur fyrir fjall. Og end-
aði með að fylla bíl sinn og rúmlega
það.
Þrátt fyrir allt er það svo að við
eigum enn þá erfitt með að taka á því
að Elías hafi kvatt þessa jarðvist. Nú
síðast í febrúar heimsótti ég hann á
sjúkrahúsið þar sem hann var léttur,
á batavegi að kalla, og sýndi mér
nýjar myndir og gamlar á tölvuskjá.
Við hjónin höfðum hlakkað til að
kynnast honum betur, jafnvel hitta
hann í leiðangri hér ytra að heim-
sækja son sinn, Ólaf. En með listferli
hans fylgdist hann af kostgæfni og
þeir feðgar hvor með öðrum. Og ekki
síst fá að fylgjast með framþróun
hans á listasviðinu. Hann hafði
kveikt í okkur með því að gefa okkur
mynd eftir sig sem hann útfærði í
vinnu sinni á sjónum. Og notaði í
raun til þess sólarorkuna, þar sem
hreyfing skipsins á yfirborði úthafs-
ins var sú umbreytta orka sem dró
endanlegu línuna á pappírinn. En þó
sættum við okkur við þessa breyt-
ingu á þann veg að Elías hafi tekist á
hendur langa ferð nú um stund. Og
þar sem okkar allra bíður hin sama
ferð þá munum við í fyllingu tímans
á ný geta rifjað upp gamla tíma í ein-
um hóp. Og skoðað saman nokkrar
myndir.
Úr fjarska sendum við hér með
fjölskyldu Elíasar, öllum aðstand-
endum, ættingjum hans og vinum
innilegar samúðarkveðjur og óskir
um andlegan styrk á þessum tíma-
mótum. Þar sem aðstæður leyfa ekki
ferð á staðinn verðum við með í hug-
anum í Hafnarfjarðarkirkju í dag.
Einar Þorsteinn og
Manuela Loeschmann
í Berlín.
Hann Elli vinur okkar er látinn.
Þetta var nú alls ekki á dagskrá
hjá honum en þegar guð almáttugur
kallar er víst ekki aftur snúið. Elli
var sérstakur maður, listamaður
sem var vinur allra. Við kynntumst
Ella, Elisabeth og Önnu Viktoríu
fyrir tæpum 10 árum. Eftir situr að
við hittumst allt of sjaldan. Elli var
oft á sjó en heim kominn tók listin
við og á síðustu árum tölvulistin.
Þegar við fengum tölvu og kunnum
ekkert á hana þá var það hann Elli
sem sat langt fram á nótt að kenna
mér. Þetta var sjálfsagt mál og nátt-
úrulega ekkert mál eins og Elli sagði
gjarnan þegar hann gerði öðrum
greiða. Veikindi Ella voru ekki löng
en þau voru ströng. Lengi vel var
von um að Elli næði aftur heilsu, en
það var ein af þeim vonum sem ekki
gátu ræst.
Við sendum Elisabeth, Önnu Vikt-
oríu, Ólafi og fjölskyldu okkar
dýpstu samúðarkveðjur og biðjum
guð að gefa ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum. Við þökkum Ella fyrir
frábær kynni og börnin okkar þakka
honum sérstaklega fyrir hans hlý-
hug og umhugsun til þeirra. Guð
geymi hann Ella fyrir okkur
Marjolijn, Kristinn,
Hekla Katharina og
Rakel Nathalie.
Það er erfitt að þurfa að sætta sig
við þá köldu staðreynd að Elías vin-
ur minn og skipsfélagi til margra ára
sé farinn.
Elli var búinn að glíma við veik-
indi í lungum frá því í fyrrasumar og
var bjartsýnn á að veikindum sínum
færi brátt að ljúka, en skjótt skipast
veður í lofti því að um páska hrakaði
honum mikið og lést hann á föstu-
daginn sl.
Að vera matsveinn á stórum
frystitogara með 27 manna áhöfn og
í löngum veiðiferðum er ekki létt
verk og vinnudagurinn oft langur, en
Ella tókst frábærlega vel upp í þessu
krefjandi starfi og töfraði fram góð-
an og girnilegan mat að því er virtist
fyrirhafnarlítið því að hann var
skipulagður og röskur við vinnu sína.
Ég fór oftast eftir vakt niður í eldhús
til að spjalla við Ella og sjá hvað
hann var með í matinn og reyndi að
kvarta yfir því hvað maturinn væri
góður með því að strjúka á mér
bumbuna, en það hafði ekki neitt að
segja, Elli hló bara og rétti mér bita
til að narta í.
Elli var mikill húmoristi og voru
margar uppákomur hjá honum sem
fengu menn til að springa af hlátri,
en hann átti líka skap og sterka rétt-
lætiskennd og lét skoðun sína í ljós
ef honum mislíkaði eða fannst hallað
á einhvern.
Hann var mikill fjölskyldumaður
og var þá stundum rætt hlutskipti
sjómannsfjölskyldunnar og varð
honum þá hugsað til eiginkonu sinn-
ar, dóttur og sonar, sem hann var
mjög stoltur af.
Elli var mikill listamaður og hafði
haldið sýningar hér heima og úti.
Hann vann mikið af verkum sínum
úti á sjó og fékk margar hugmyndir
sem hann útfærði þá í tölvunni eða
tók myndir sem hann vann svo úr
seinna, oft kom fyrir að ég kallaði á
hann upp í brú til að sjá sólina koma
upp á fögrum sumarmorgni og tók
hann þá margar myndir og stóð síð-
an heillaður af fegurðinni.
Nú þegar ég kveð kæran og góðan
vin þá þakka ég Ella öll þau góðu ár
sem við höfum verið saman.
Við Lilla vottum fjölskyldu Elías-
ar okkar dýpstu samúð og megi
Drottinn vera með ykkur öllum.
Guð blessi minningu Elíasar.
Heimir Guðbjörnsson.
Nú er vinur okkar og skipsfélagi
Elías Hjörleifsson fallinn frá, langt
um aldur fram, eftir löng og erfið
veikindi sem herjað höfðu á hann frá
því í júní á síðasta ári. Mig langar til
að minnast hans með nokkrum orð-
um.
Leiðir okkar Ella kokks eins og
hann var alltaf kallaður meðal skips-
félaga sinna, lágu fyrst saman 1992,
þegar hann hóf störf sem matsveinn
á frystitogaranum Haraldi Krist-
jánssyni frá Hafnarfirði, en skipið
heitir nú Helga María Ak-16 eftir að
það var selt á Akranes.
Þegar Elli byrjaði með okkur til
sjós, var hann nýlega kominn aftur
til Íslands, eftir að hafa verið búsett-
ur í Danmörku lengi, en þar kynntist
hann núverandi eiginkonu sinni El-
isabet Lagerholm, og eignaðist með
henni dótturina Önnu Victoriu sem
nú er 13 ára, fyrir átti Elías soninn
Ólaf sem nú er búsettur í Þýska-
landi, og er hann orðinn vel kynntur
listamaður.
Elías bjó fjölskyldu sinni heimili á
Hellu á Rangárvöllum eftir að þau
hjónin fluttu til Íslands, hann kom
sér líka upp vinnustofu þar til að
geta unnið að listsköpun, en listin, þá
aðallega málaralistin, var stór hluti
af lífi Ella. En þótt Elli hefði viljað
sinna listinni meira og jafnvel hafa
hana að lifibrauði líka, þá sá hann að
tekjurnar sem sem hafa mætti af
listsköpun myndu ekki duga honum
og fjölskyldu hans til framfæris, því
fór hann á sjóinn. Það má segja að
það hafi orðið okkur skipfélögum
hans til gæfu að fá þennan öðling í
okkar hóp.
Eftir að Elli hóf störf hjá okkur
sem matsveinn fór ekki á milli mála
að hér var enginn venjulegur maður
á ferð, ekki bara það að hann var frá-
bær matsveinn, heldur var hér á
ferðinni maður sem gat með barns-
legu innsæi á lífið og tilveruna
kryddað líf okkar með húmor og lífs-
gleði. Þetta sálarfóður sem hann
miðlaði til okkar var vel þegið af okk-
ur sem þurftum að dvelja langdvöl-
um á sjó, fjarri fjölskyldum okkar.
Elli var listamaður af lífi og sál,
hann sá fegurðina og fjölbreytileik-
ann í öllu sem í kringum hann var, og
reyndi að nýta það sér til fulls í list-
sköpun sinni, hvort sem það voru lit-
brigði skýjanna eða hafsins í kring-
um skipið, eða þá bara flug fuglanna
sem sveimuði í kringum skipið í æt-
isleit. Þetta samspil náttúrunar
tókst honum á svo undraverðan hátt
að festa á filmu eða léreft.
Árangursins af listsköpun hans
fengum við skipsfélagar hans oft að
njóta, þegar hann lífgaði upp á til-
veruna um borð með málverkasýn-
ingu á göngum skipsins. En sú list-
sköpun sem á eftir að ylja okkur
skipsfélögum hans mest, þegar við
minnumst Ella, er þegar hann notaði
okkur sem léreft, og litirnir sem
hann notaði á okkur voru gleði, húm-
or og bjartsýni. Þannig tókst honum
að töfra fram bros og vinskap allra í
kringum sig.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum þennan góða félaga okk-
ar, og þakklæti til hans verður of-
arlega í huga okkar þegar við minn-
umst allra góðu stundanna með Ella.
Elsku Elisabeth, Anna Victoria og
Ólafur, við vottum ykkur og allri fjöl-
skyldu Elíasar okkar dýpstu samúð.
Minningin um góðan dreng mun
alldrei gleymast.
Fyrir hönd skipsfélaga Elíasar á
Helgu Maríu Ak-16,
Eiríkur Ragnarsson.

 


 
 

 
 

 




 






  

 
 

 
  





 
 

! "#
$ 
 
 
%&




 

#



  &
!
 



'
  &


(
'!)
 

 
 


"
*!  

 #
+
# 
 
 *! 
 


'#
 
  ,-
 

#


#
.

 


 
 

 





 



/01 /2 &0 
( (


   


 


 ! 


 

 "#
 !

  $



   %!




 '
  "((
)
  !


 
  *   



% +
,- 


 - 

 


#
34! 

/
(
5/

 &


(
"
 

-
/
  # *( 5( 

1#
/
  &
#





(/

 "#
'6 
&


(
/
 
!7%5 

34! /
  *(
6  

6 /

 5((
&

 
'

8/

 
 &

 
&
((
/

 
!5(
  

#


#
.

 +
 
 
+
 .


 



 *0$9,0*,9',++// 0

%"#
 
 (5
*
:(5#
;

  
!

  % 
  



 '
  "/0(

("#
 
 *( 5((
$

&


(
"#
 

<

!)."#
 


#


#
.

 

 
 +
 
+

 



*,9',+
.==+0+// 0
7 !>
 





  


 ! 

 

 1
 &
(
% %

"
&
  '
!/
( 

'%5
! (
&
 
 &
(
)
 
( (
&
 
 7?
*
!5 
#
'

8&
 

% %&
  '

8
*! 


#


#
.
2+
 
 
+


 


 *,0 /@ /A
+// 0
%6;B
0
 !   


 
 

 1 

*(
6/5 





 &


% 



.