Morgunblaðið - 24.11.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2001 47
Elsku amma, nú ert
þú farin frá okkur sem
erfitt er að átta sig á en
minningarnar um þig
geymi ég ávallt í hjarta
mínu. Það var alltaf
svo gott að koma til
þín. Þú tókst alltaf á móti mér með
opnum örmum og bros á vör, ég var
varla komin inn til þín, þá vildir þú
alltaf gefa mér eitthvað. Þú varst
alltaf svo mikil hetja í mínum augum
því þú þurftir að ganga í gegnum svo
mikla erfiðleika í þínu lífi en þú tal-
aðir nú ekki um það heldur slóst þú
öllu upp í grín.
Ég kveð þig með söknuði og Jó-
hann bróðir minn líka sem oft kom
til þín einn þó ungur sé.
Bless, amma mín, ég bið Guð að
vera með þér.
Þín
Sigríður Brynja Friðriksdóttir.
Þegar leiðir skilja, verður það
manni hvatning til að rifja upp góðar
minningar um dvölina á „Hótel
Jörð“. Þeir sem verða gamlir mæta
þeirri raun að kveðja marga sam-
ÁSDÍS
ÁSGEIRSDÓTTIR
✝ Ásdís Ásgeirs-dóttir fæddist í
Reykjavík 6. nóvem-
ber 1930. Hún lést
26. október síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá Ísa-
fjarðarkirkju 6. nóv-
ember.
ferðamenn sína hinstu
kveðju. Öll mín systk-
ini eru horfin yfir móð-
una miklu og nú hefur
Ásdís fóstursystir mín
gengið sína leið til
enda.
Ég var barn að aldri
þegar Hólmfríður Eyj-
ólfsdóttir og litla dóttir
hennar Dísa dvöldu
sumarlangt hjá okkur á
Nesi í Grunnavík. Oft
heyrði ég fólk geta
þess hvað Fríða væri
dugleg og æðrulaus
þótt margt gengi henni
miður í lífinu. En það eitt man ég frá
þessu sumri, hversu hún var tillits-
söm og barngóð. Um haustið toguðu
atvikin Hólmfríði aftur til Reykja-
víkur, en Ásdís varð eftir á Nesi og
ólst þar upp.
Hún var aðeins fimm ára gömul
þegar faðir minn dó eftir langa sjúk-
dómslegu á Ísafirði og forsjá heim-
ilisins færðist yfir á herðar móður
minnar. Á næstu árum fluttust
systkini mín öll í burtu, en við Dísa
hokruðum áfram á Nesi með móður
minni við lítil efni. Svo virtist sem
Dísa hefði fengið dugnaðinn og
æðruleysið í arf frá móður sinni.
Hún var strax sem unglingur bæði
kjarkmikil og sterk.
Eitt sinn fékk móðir mín þau
skilaboð að við ættum fjórar kindur í
óskilum á Snæfjöllum sem eru í
næsta hreppi við Grunnavíkurhrepp.
Við Dísa brugðum skjótt við, fórum
yfir Snæfjallaheiði að sækja féð.
Fjármarkið var ekki það rétta og
kindurnar ekki frá Nesi svo við
snerum tómhent heim á leið. Veðrið
breyttist snögglega í norðangarra
svo við hættum við að fara Snæ-
fjallaheiði til baka. Þess í stað völd-
um við að ganga fjöruna fyrir Bjarn-
arnúp sem er þverhnípt bjarg
tæplega 400 m hátt. Á leiðinni var
fyrst hellirigning, síðan slydda og
loks frost og bylur beint í fangið.
Brimið þrumaði við klettana og öðru
hverju heyrðum við steina detta úr
bjarginu. Við þessar aðstæður hefðu
flestar unglingsstelpur gefist upp og
farið að skæla en þannig var Dísa
ekki. Hún gat hlegið á meðan við töl-
uðum um góða veðrið og náttúrufeg-
urðina undir Núpnum, þótt við
skylfum bæði af kulda.
Á Nesi vantaði allt sem teljast
mátti til óþarfa, því mestur hluti
tekna heimilisins fóru í að greiða
niður skuldir á jörðinni og nýja
íveruhúsinu. Kotið var því skuld-
laust þegar það fór í eyði.
Við Dísa lékum okkur mikið við
dýrin, hundinn og hestana, kálfana,
köttinn og heimalningana. Útvarpið
vakti áhuga minn á handbolta og
Dísa gerðist öflugur markaskorari
en ég gerðist markvörður. Við eign-
uðumst þó aldrei handbolta en í hans
stað kom gömul járnfata. Þessi
þjálfun virtist þó duga mér vel þegar
ég var markvörður í skólaliði Sam-
vinnuskólans mörgum árum síðar.
En barátta okkar við óblíða veðr-
áttu, erfiði og knappan fjárhag skil-
aði Ásdísi inn í samfélagið sem
dugnaðarkonu, sem var glaðvær og
æðrulaus hvernig sem vindar blésu.
Blessuð sé minning Ásdísar Ásgeirs-
dóttur.
Sigfús Kristjánsson.
Kveðja frá
Iðnskólanum
í Reykjavík
Það má líta á það
sem sérstök forrétt-
indi að fá að umgang-
ast og kenna ungu
fólki.
Aldrei hefur æskan verið jafn
upplitsdjörf og efnileg. Einn úr
þessum hópi var nemandi okkar
Lárus Hjalti Ásmundsson, sem lést
í hörmulegu slysi, þegar hann var
við æfingar og undirbúning fyrir
björgunarstörf.
Lárus Hjalti var reglusamur og
glaðvær með vítt áhugasvið. Fé-
lagsmál, tækni og útivist voru með-
al fjölmargra áhugamála hans. Með
ljúfmennsku setti hann sterkan svip
á hópinn.
Við söknum Lárusar Hjalta og
finnum djúpt til með hans nánustu.
Megi almættið styrkja foreldra,
unnustu og ættingja í þeirra miklu
sorg.
Kennarar, nemendur
og starfsfólk.
„Englar himins grétu í dag“,
þessi hending úr ljóði K.K. kemur í
huga mér þegar ég minnist frænda
míns Lárusar Hjalta Ásmundsson-
ar.
Fyrir nokkrum árum tókum við
upp þann sið, afkomendur Pálínu og
Ásmundar í Hólakoti, að hittast í
kringum afmælisdag afa míns 21.
júní. Þá er safnast saman á eyr-
unum við Stóru-Laxá og grillað
saman. Þarna koma saman systk-
inin frá Hólakoti, börn þeirra og
barnabörn, engin skipulögð dag-
skrá, bara spjallað, borðað, leikið og
skemmt sér í hópi frændsystkina.
LÁRUS HJALTI
ÁSMUNDSSON
✝ Lárus Hjalti Ás-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
janúar 1981. Hann
lést af slysförum 17.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Grafarvogs-
kirkju 23. nóvember.
Lárus Hjalti var þar á
meðal, fyrsta lang-
ömmu- og langafabarn
ömmu og afa. Lárus
Hjalti var glaðlegur
strákur, hann hljóp um
með Kviku og ærslað-
ist í krökkunum. Það
fyrsta sem dóttir mín 8
ára sagði þegar ég
sagði henni frá láti
frænda síns var: „En
hann var alltaf svo
góður að leika við okk-
ur á ættarmótunum.“
Ég hitti Lárus
Hjalta síðast nú síðla
sumars niðri í miðbæ, hann var að
ferja vörur inn í fyrirtæki og ég á
leið í vinnu. Við tókum tal saman,
spjölluðum um hitt og þetta, síðan
var kvaðst með hlýjum kveðjum til
foreldra hans og þessu hefðbundna
„Sjáumst“ – alla vega á næsta ætt-
armóti. Kveðjan rataði rétta leið, en
við sjáumst ei meir en góðar minn-
ingar lifa í hugum okkar og hjarta.
Ég þakka fyrir þær stundir sem
við fengum að njóta með þér. Ása,
Dröfn og Hildi unnustu þinni votta
ég mína dýpstu samúð, svo og öðr-
um aðstandendum og vinum sem nú
syrgja góðan dreng.
Minning þín er ljós í lífi okkar,
þín frænka,
Brynja Hjálmtýsdóttir.
Vertu sæll, við sjáumst aftur,
seg þá kemur húm:
Drottins undra elskukraftur
öllum gefur rúm.
Vinir, þér sem hér í heimi
hafið dægur-bið,
elskizt heitt, í æðra geimi
opnast stærra svið.
Þó að heljar hvíni bylur,
hjartaprúður vert.
Drottins börn ei Bani skilur,
borgari Guðs þú ert!
(Matthías Joch.)
Þínir vinir,
Þórður og Jóhannes Elías.
Vinkona mín hún
Jensína Óskarsdóttir
er látin. Ég kynntist
henni þegar ég hóf bú-
skap með Þóri Þor-
varðarsyni manni mínum, sem er
bróðursonur Eggerts Eggertssonar
heitins sem var eiginmaður Jens-
ínu.
Á Hellissandi hófst búskapur
okkar Þóris, þar rétti hún mér oft
hjálparhönd og var boðin og búin til
aðstoðar við unga konu sem var að
hefja búskap. M.a. hjálpaði hún mér
að sauma gardínur fyrir stofuna,
það vantaði ekki. Jensína var dugn-
aðarkona, sívinnandi gegnum allt
lífið. Kona með reisn. Þrátt fyrir
mikinn aldursmun áttum við Jens-
ína margar góðar stundir saman,
sérstaklega þegar ég bjó í Suð-
urhólum sem voru í nálægð við
hennar heimili. Hún var mjög dug-
JENSÍNA
ÓSKARSDÓTTIR
✝ Jensína Óskars-dóttir fæddist á
Hellissandi 17. júlí
1916. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 15. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fella- og
Hólakirkju 23. nóv-
ember.
leg að koma í heim-
sókn til mín, rétt að
koma við og þiggja
kaffisopa og athuga
hvernig mér og mínum
liði. Rétt eins og gert
var á Hellissandi þeg-
ar hún kom við hjá
mér, eða á Jaðri, heim-
ili foreldra Þóris, á leið
heim úr kaupfélaginu.
Þegar ég flutti úr Suð-
urhólunum fyrir þrem-
ur árum fækkaði heim-
sóknunum, en við
töluðum engu að síður
saman í síma og ég
náði í hana í heimsókn eða fór yfir
til hennar. Ég var líka búin að
heimsækja hana í Lönguhlíðina þar
sem hún dvaldist undir það síðasta.
Jensína var mér mjög góð og ynd-
isleg við börnin okkar. Þórir er
henni þakklátur fyrir alla aðstoðina
sem hún veitti foreldrum hans vest-
ur á Hellissandi í erfiðum veikind-
um móður hans. Blessuð sé minning
þessarar glæsilegu vinkonu minnar.
Bestu kveðjur og þakklæti frá
Guðbjörgu Ágústsdóttur, tengda-
móður minni.
Ég, Þórir og börnin sendum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hjördís Harðardóttir.
Leiðir okkar Jóns
lágu saman í Tjarnar-
skóla. Þar tókst með
okkur vinátta sem átti
eftir að endast þótt
leiðir lægju sitt í hvora
áttina. Við áttum það
sameiginlegt að taka
námið ekkert of alvarlega og eydd-
um mörgum kvöldum heima hjá Jóni
yfir myndbandi eða tölvuleikjum í
JÓN
JÖRUNDSSON
✝ Jón Jörundssonfæddist í Reykja-
vík 9. september
1973. Hann lést 29.
október síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 7. nóvember.
góðu yfirlæti hjá fjöl-
skyldu hans. Þegar vel
viðraði fórum við út í
fótbolta en vorum fljót-
ir að uppgötva að auð-
veldara væri að fara í
fótboltaleik í tölvunni.
Jón var reyndar mikill
áhugamaður um fót-
bolta og Liverpool var
okkar lið. Hins vegar
vorum ekki jafn sam-
mála um fótboltann hér
heima því Jón var
Frammari en ég stuðn-
ingsmaður KR, en
ágreiningurinn um
þetta gerði vináttu okkar bara
skemmtilegri. Vitaskuld slettist upp
á vinskapinn af og til eins og gengur
en það stóð stutt og við vorum fljótir
að takast í hendur og sættast á ný.
Jón var algjör reglumaður, bragð-
aði ekki áfengi og hafði illan bifur á
reykingum. Hann leyndi því ekki og
mér er minnisstætt hvernig hann
tók mig margoft í gegn fyrir reyk-
ingarnar.
Leiðir skildu eftir gagnfræðaskóla
og samskiptin minnkuðu en í upp-
hafi þessa árs hittumst við Jón á ný
og spjölluðum lengi. Við rifjuðum
upp gamla tíma og fórum síðan á
gamlar slóðir heim til Jóns og horfð-
um á myndband rétt eins og við
gerðum í gaggó. Liðnu stundirnar
lifnuðu á ný og við skemmtum okkur
yfir hinu og þessu sem við áttum
sameiginlegt, rétt eins og það hefði
gerst í gær. Ég var ánægður og
þakklátur fyrir þessa kvöldstund
eins og allar aðrar sem ég átti í fé-
lagsskap Jóns.
Guð geymi þig, gamli félagi, því
þú átt það svo sannarlega skilið.
Jóhann Svavar Þorgeirsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning-
@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina
* +
 


 :*
 :*
*  " ( 

-(0()


 

6
 )
   8
 

%
(
$  #
() &
 %(
5 
)
 
)


/ 

 3,/,  3 +
+

   +
 
$ 

*

*0
!
? %"
$()" + 
@5
'#)(
"0 !
$ " %( 
3, 


 " #

' (
$ " # $ %!
(   %(

#)
+,