Morgunblaðið - 29.12.2001, Page 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 29. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Kær vinkona er fallin
frá langt fyrir aldur
fram. Mér reynist erfitt
að byrja að skrifa orð á
blaðið mitt og minnast
yndislegrar konu því ég á enn erfitt
með að trúa að hún Fríða sé farin frá
okkur. Við Fríða kynntumst í 10 ára
bekk fyrir um 25 árum. Ég man að
við urðum ekki nánar vinkonur alveg
strax heldur þróaðist vinátta okkar
hægt og rólega þar til við urðum svo
til óaðskiljanlegar. Mörgum þykir ef-
laust 25 ára vinátta vera ansi löng, en
við Fríða áttum svo mörg ár eftir. Við
ræddum um það í barnaskóla að við
skyldum dvelja saman á elliheimili og
nota síðustu æviárin í að rifja upp
skemmtilegar minningar og hlæja
saman. En svo fór nú öðruvísi en
stelpurnar forðum höfðu hugsað sér.
Þrátt fyrir stutta viðveru Fríðu í
þessum heimi var ótrúlega mikið sem
henni varð úr verki, enda hefur hún
ávallt verið kraftmikil og athafna-
söm.
Mér er minnisstætt eitt atvik sem
að mínu mati lýsir Fríðu afskaplega
vel. Einn daginn þegar við vorum
u.þ.b. 11 ára gamlar datt henni í hug
að taka til í bílskúr föður síns. Þessi
bílskúr var smekkfullur af alls kyns
dóti og í rauninni ekki nýtilegur á
neinn hátt nema sem geymsla. Eftir
korter var þolinmæði mín fokin út í
buskann og mig langaði heim. Fríða
var ekki ofarlega á mínum vinsæld-
arlista þegar hún þráaðist við er ég
reyndi að fá hana til að hætta þessu
„veseni“. En við hættum ekki fyrr en
nokkrum klukkustundum síðar þeg-
ar búið var að raða öllu á sinn stað og
hægt var að ganga um skúrinn.
Svona var Fríða.
Þegar hún tók sér eitthvað fyrir
hendur þá var ekkert sem stoppaði
hana fyrr en því var lokið. Þegar for-
eldrar mínir fluttu til Singapúr bjó ég
um tíma hjá Fríðu. Þá vorum við 16
ára gamlar. Öllum okkar frístundum
eyddum við í hesthúsunum sem fjöl-
skylda Fríðu átti ásamt Sesari hund-
inum hennar Fríðu. Þaðan eigum við
Fríða margar ljúfar minningar en
einmitt þar á þessum árum kynntist
Fríða manninum sínum Sævari. Eftir
unglingsárin skildu leiðir okkar
Fríðu. Ég fór út til Þýskalands í nám
og loksins þegar að ég kom heim árið
1997 eftir 7 ára fjarveru var Fríða á
förum ásamt sinni fjölskyldu til
Bandaríkjanna að nema barnalækn-
ingar. Þó svo að ekki gæfust mörg
tækifæri til að hittast héldum við
ávallt sambandi. Fríða var alltaf dug-
leg að halda sambandi við vini sína og
þegar hún kom heim til Íslands í frí
hittumst við oft gamlar vinkonur úr
barnaskóla.
Ég og fjölskylda mín heimsóttum
þau Fríðu, Sævar og börn tvisvar út
til Ameríku. Nú síðast í apríl. Þrátt
fyrir þau ósköp sem dunið höfðu yfir
var Fríða samt kát og ótrúlega hress.
Hún og Sævar höfðu skipulagt ís-
landshestahelgi fyrir áhugasama
Ameríkana, en sá hópur fer ört
stækkandi í Bandaríkjunum sem
vilja eignast íslenskan hest og eiga
einmitt Fríða og Sævar sinn þátt í
þeirri uppbyggingu. Ég hefði átt að
vita betur þegar ég hélt að ég gæti
létt undir bagga með skipulagningu
eða einhvers konar reddingum en
Fríða var auðvitað búin að ganga frá
öllu. Það kom ekki á óvart að mótið
var ótrúlega vel heppnað og til fyrir-
myndar hjá þeim hjónum.
Mér finnst ég vera rík í dag þar
sem ég á svo margar yndislegar
minningar með henni Fríðu og er ég
afar þakklát fyrir.
Elsku Fríða mín, þín er sárt sakn-
að. Minning þín og þær minningar
FRÍÐA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Fríða Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. september 1967.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 20. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Hallgríms-
kirkju 28. desember.
sem við eigum saman
munu aldrei gleymast.
Það er með miklum
trega sem ég kveð þig
nú, skemmtilega vin-
kona mín, en við
sjáumst seinna.
Elsku Sævar, Birta,
Viktor, Leifur og Vaka.
Við vottum ykkur og
ykkar aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Líney, Jón Pét-
ur og börn.
Elsku Fríða.
Það er komið að leiðarlokum, að
kveðja þig er okkur óbærilega sárt.
Við kynntumst í upphafi læknanáms-
ins. Langir dagar og oft langar nætur
á lesstofunni bundu okkur styrkum
vináttuböndum sem aldrei hafa slitn-
að. Vinátta þín var traust og dýrmæt,
heiðarleiki og hreinskilni voru ein af
þínum mörgu kostum. Þú hafðir
sterka réttlætiskennd og varst ávallt
laus við alla tilgerð.
Hestamennskan var sameiginleg
ástríða ykkar Sævars og þið gerðuð
ykkar besta til að gera hestamenn úr
okkur hinum með misjöfnum ár-
angri. Þú varst mikið náttúrubarn og
naust þín best í nálægð dýranna og
náttúrunnar.
Í vinkonuhópnum í læknadeildinni
var mikið brallað. Þú varst jafnan
lífsglöð og skemmtileg og hafðir ein-
staka skipulagshæfileika sem við hin-
ar nutum góðs af. Námið sóttist þér
vel, þú varst skarpgreind og afkasta-
mikil. Við héldum allar utan til sér-
náms fyrir nokkrum árum. Þú fórst
til Bandaríkjanna og lagðir fyrir þig
barnalækningar. Ekkert í veröldinni
hefði fengið okkur til að trúa því þeg-
ar við héldum utan að við skyldum
ekki allar snúa aftur. Þú sem áttir
svo stóra drauma og hafðir þá hæfi-
leika að koma þeim í framkvæmd. Á
meðan þú varst á fullu í námi og
vinnu, varst móðir og húsmóðir,
byggðuð þið Sævar ykkur hestabú-
garð úti í Ameríkunni, sem þið síðan
lítið náðuð að njóta.
Í janúar dundi reiðarslagið yfir.
Nokkurra vikna slæmur höfuðverk-
ur leiddi til baráttu upp á líf og
dauða. Strax í upphafi varð ljóst að
baráttan yrði ströng og von um fullan
bata lítil. Eins og þér er lagið barðist
þú hetjulega og gafst ekki upp fyrr
en í fulla hnefana. Skyndilega varð
Atlantshafið miklu stærra og fjar-
lægðirnar óendanlegar. Við hefðum
svo gjarnan viljað vera hjá þér en
hugur okkar var hjá þér og fjöl-
skyldu þinni. Sævar stóð við hlið þér
eins og klettur allan tíman, Ýr og
systkini þín studdu ykkur í hvívetna.
Það er svo óskiljanlegt og óréttlátt
að þú skulir vera rifin svona í burtu
úr blóma lífsins þar sem margir
þarfnast þín svo mikið, sérstaklega
börnin ykkar og Sævar.
Elsku Sævar, Birta Rún, Viktor,
Leifur og Vaka, megi ykkur öðlast
styrkur til að takast á við sorgina og
horfa fram á veginn. Elsku Fríða, við
munum aldrei gleyma þér og með
óendanlegum söknuði kveðjum við
góða vinkonu. Góða ferð, sjáumst
seinna.
Helga, Hulda Brá og Hrönn.
Það var haustið 1987 að stór hópur
ungs fólks mætti í Háskólann til að
læra læknisfræði. Spenningur var í
fólkinu enda meira námsefni en
menn höfðu áður kynnst og sam-
keppnin var mikil. Það var um 40
manna hópur sem hélt áfram náminu
og átti eftir að vera saman í 6 ár í
blíðu og stríðu. Ein í þessum hópi var
Fríða sem við nú kveðjum í hinsta
sinn.
Fríða var róleg í fasi, glaðleg og
brosmild. Það var alltaf gott að vera í
návist hennar. Hún stundaði námið
vel og skaraði framúr hvað árangur
varðaði.
Á þessum námsárum bjó Fríða
með kærastanum sínum, honum
Sævari, í nýju raðhúsi í Hafnarfirði.
Heimili hennar var fallegt og sýndi
vel hve smekkleg hún var. Þar áttu
fleiri heima en bara Fríða og Sævar
því þau voru miklir dýravinir. Þau
áttu hund og voru yfirleitt með fleiri
gæludýr að ógleymdum hestunum
sem var þeirra stóra sameiginlega
áhugamál. Á fimmta ári í læknis-
fræðinni kom svo að því að fjölgaði
hjá þeim Fríðu og Sævari þegar litli
sólargeislinn, Birta Rún, kom í heim-
inn. Nú sýndi Fríða enn hve mikill
kraftur var í henni því þrátt fyrir
móðurhlutverkið hélt hún náminu
ótrauð áfram, tók sér ekkert hlé og
sinnti bæði barni og námi vel.
Það var svo einn júnídag árið 1993
að langþráð takmark náðist. Eftir 6
ára strembið nám útskrifuðumst við
sem læknar. Þetta var sannkallaður
hátíðisdagur, sólin skein og okkur
fannst framtíðin blasa við okkur. Öll
fórum við svo að vinna sem læknar á
sjúkrahúsum landsins og seinna
dreifðist hópurinn um heiminn þegar
kom að sérnámi. Fríða valdi barna-
lækningar og fluttist með fjölskyld-
unni sinni til Bandaríkjanna til að
sérhæfa sig. Nú hafði fjölskyldan
sannarlega stækkað því synirnir
Viktor og Leifur höfðu bæst í barna-
hópinn. Þrátt fyrir fjarlægð milli
okkar höfum við alltaf frétt af Fríðu,
heyrt að henni liði vel í Bandaríkj-
unum. Snemma á þessu ári bárust
svo þær hræðilegu fréttir að Fríða
hefði veikst alvarlega. Eftir erfiða
sjúkdómslegu hefur hún nú lotið í
lægra haldi.
Minningin um kæra skólasystur
sem látin er langt um aldur fram mun
lifa meðal okkar. Við vottum Sævari,
börnunum og fjölskyldunni allri okk-
ar dýpstu samúð.
Fyrir hönd bekkjarfélaga í lækn-
isfræði,
Elísabet og Berglind.
Elsku Fríða mín.
Nú er kominn tími til að kveðja þig
þótt sárt sé og óendanlega erfitt að
skrifa þessi kveðjuorð. Undarlegt er
að hugsa til þess að eiga ekki eftir að
hitta þig aftur og tala saman um
börnin þín Birtu Rún, Viktor og Leif
og um fjölskyldurnar eða bara um líf-
ið og tilveruna.
Þó að við báðar störfuðum við
lækningar og þekkjum hversu mikil
sorgin getur verið hjá foreldrum og
aðstandendum sjúkra þá var ég ekki
undir það búin laugardagsmorgun
einn að frétta af illkynja sjúkdómi
þínum. Við þessa frétt varð tómlegt
og einmanalegt að vera stödd langt í
burtu frá ykkur og langt í burtu frá
Íslandi. Margir dagar urðu daprir í
kjölfarið.
Ég kynntist Fríðu fyrst þegar við
sátum í tímum á fyrsta ári í lækn-
isfræði og skrifuðum niður glósur af
lífs og sálarkröftum. Það var nefni-
lega aðdáunarvert þá hvernig Fríðu
tókst að skifa niður hvert orð, skrifa
snyrtilega og strika undir fyrirsagn-
ir. Þetta tókst henni öll sex árin sem
við sátum á skólabekk og ég reyndi
árangurslaust að feta í fótspor henn-
ar.
Fríða var með eindæmum skipu-
lögð og afkastamikil. Á þessum sex
árum kynntumst við betur og tókst
með okkur góður vinskapur sem hef-
ur haldist síðan. Eftir læknadeildina
lá leið okkar beggja til starfa á
barnadeildinni á Landspítalanum.
Það varð síðan úr vorið 1997 að við
ásamt fjölskyldum okkar fluttumst
vestur yfir Atlantshaf til sérnáms í
barnalækningum, Fríða til Hartford
í Connecticut og ég til Madison í
Wisconsin.
Fríða var lítillát, einlæg og
skemmtileg. Eitt sinn var ég að tala
við hana í síma eftir að við fluttum til
Bandaríkjanna og í þetta sinn sagðist
ég ekki geta talað lengur, því að ég
þyrfti að sinna litla fólkinu mínu og
erfitt að standa á sama stað og tala í
símann. Fríða skildi nú ekki í því af
hverju ég væri ekki löngu búin að fá
mér þráðlausan síma svo ég gæti nú
hlaupið um húsið meðan ég talaði,
sagðist hún síðan myndu senda mér
þráðlausan síma. Ég hló nú bara að
þessu en nokkrum dögum seinna
kom síminn í pósti, hann var því alltaf
kallaður Fríðusími af börnunum mín-
um. Svona var Fríða skemmtilega
ákveðin en umfram allt var hún um-
hyggjusöm og sannur vinur.
Ég sá Fríðu síðast í maí, þegar ég
ásamt litlu dóttur minni heimsótti
hana í Maryland. Hún og Sævar
höfðu komið sér notalega fyrir á bú-
garði með börnunum þremur, hest-
um og hundum. Það var notalegt að
horfa upp á hlýjuna og ástina sem
hún sýndi börnunum sínum og veit
ég að hún mun vaka yfir þeim þó úr
fjarlægð sé. Fríða var ansi stolt af
Sævari þegar hún sýndi mér hest-
húsið sem hann hafði reist einn án
hjálpar. Samband þeirra var mjög
náið og veit ég að Sævar hefur misst
mikið.
Nokkrum dögum áður en Fríða
lést dreymdi mig hana þar sem hún
lá í hvítu sjúkrarúmi og bað okkur að
syngja þetta ljóð fyrir sig. Með þess-
um orðum kveð ég þig, elsku Fríða
mín, far þú í friði.
Sofðu unga ástin mín,
– úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
Það er margt, sem myrkrið veit,
– minn er hugur þungur.
Oft ég svartan sandinn leit
svíða grænan engireit.
Í jöklinum búa dauða djúpar sprungur.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
– seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt.
Að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Elsku Sævar, Birta Rún, Viktor,
Leifur, Ýr og allir ættingjar og vinir,
megi Guð vera með ykkur.
Soffía Jónasdóttir
og fjölskylda.
Margar skýrustu og bestu minn-
ingar mínar úr barnæsku eru bundn-
ar vináttu okkar systra við Fríðu,
sem oft kom í heimsókn til Jónu Vikt-
orsdóttur, frænku sinnar, og Ólafs en
þau voru nágrannar okkar. Fríða var
þá þegar, aðeins fjögurra eða fimm
ára gömul, hugmyndarík og
skemmtileg. Það var ýmislegt brallað
á þeim árum þegar ferð á þríhjólinu
út að brunahana (þrjár húsalengdir)
var langt og merkilegt ferðalag með
áningu á miðri leið. Heimsóknir okk-
ar systra heim til hennar að Gimli á
Álftanesi voru ævintýraferðir. Fyrst
var leikið við Kát, íslenskan hund
sem var aðal bílaskelfir nessins en
jafnframt blíður og góður hundur
sem lék hest fyrir okkur ef eftir því
var óskað. Girðing með alvöru hest-
um var reyndar innan seilingar og
þar átti Fríða sína fyrstu hesta.
Hestamennskan varð áhugamál
hennar, öllu heldur ástríða sem
fylgdi henni æ síðan. Við fórum
stundum á hestbak og Fríða sem var
þá líklega bara 8 ára kenndi okkur
systrunum hálfsmeykum að halda ró
okkar og stillingu svo hestarnir fæld-
ust ekki. Síðan var hlaupið inn og
horft á Fred Flintstone í góðu yfir-
læti.
Síðan leið tíminn og heimsóknir
urðu strjálar en aftur lágu leiðir okk-
ar saman í læknadeild þegar Ýr Sig-
urðardóttir, sem var mikil vinkona
okkar beggja tengdi okkur saman á
ný. Fleiri vinkonur bættust í hópinn.
Fríða var búin einstökum mannkost-
um, hún var skarpgreind og hafði
sterka kímnigáfu. Vinátta hennar var
trygg og örugg. Hún hafði einstakt
jafnaðargeð sama hvað gekk á og lét
verkin tala. Orkan var ótrúleg, námið
gekk frábærlega og hún eignaðist
fjölskyldu; þau Sævar byggðu hús og
sinntu hestamennskunni af fullum
krafti allt á sama tíma og að því er
virtist án fyrirhafnar.
Aftur leið tíminn hratt og skyndi-
lega vorum við vinkonurnar komnar í
sérnám beggja vegna Atlantshafsins,
langt á milli okkar allra nema Fríðu
og Ýrar sem voru í samfloti og nánar
eins og bestu systur. Fyrir ári vorum
við saman á bandaríska gigtlækna-
þinginu í Fíladelfíu þar sem Fríða og
Ýr bjuggu. Við spjölluðum saman
fram á nótt og hlógum okkur í svefn
alveg eins og í gamla daga. Allt gekk
Fríðu í haginn, námið og starfið sótt-
ist vel, þau Sævar höfðu eignast
hestabúgarð og börnin þrjú Birta,
Viktor og Leifur, undu glöð við sitt.
Það var meira að segja kominn ís-
lenskur hundur, Sunna, á heimilið.
Aðeins tveimur mánuðum síðar
var allt breytt. Hvílíkt reiðarslag
þegar móðir í blóma lífsins greindist
með illkynja sjúkdóm og ljóst að
horfurnar voru ekki góðar. Fríða tók
þessu mótlæti með ótrúlegu jafnað-
argeði og barðist af fullri hörku allt
til síðasta dags. Hún átti góða mán-
uði framan af en síðan tók við erfið
þrautaganga og örlög sem erfitt er að
sætta sig við. Eina huggunin er að
Fríða lifði á alltof stuttri ævi sinni allt
það besta sem til er í lífinu, eignaðist
ástríkan eiginmann og yndisleg börn,
naut ástar og umhyggju ættingja
sinna og vinátta hennar og Ýrar var
sterkari og fallegri en orð fá lýst. Ég
votta Sævari, börnunum og öðrum
ættingjum mína innilegustu samúð.
Sorgin er mikil en minningin um
góða konu lifir.
Gerður Gröndal.
Við viljum þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast Fríðu og vera vinir
hennar þau rúm fjögur ár sem við
þekktumst.
Leiðir okkar og þeirra Fríðu og
Sævars lágu saman er við vorum í
framhaldsnámi í Connecticut í
Bandaríkjunum.
Við kynntumst Fríðu sem heil-
steyptri, dugmikilli og stórhuga per-
sónu sem lét ekkert aftra sér. Hún
fluttist með Sævari og börnum þeirra
þremur til West-Hartford í nágrenni
við okkur þar sem við höfðum þá búið
um tveggja ára skeið. Það varð fljótt
góður vinskapur með okkur en við
áttum börn á svipuðu reki.
Fríða og Sævar bjuggu sér fallegt
heimili í myndarlegu húsi þar sem
trén voru tvöfalt hærri en húsið og
maður fékk á tilfinninguna að það
stæði í miðjum skógi. Þær voru ófáar
stundirnar sem við eyddum á ver-
öndinni sem Sævar hafði smíðað af
listfengi og nutum heitra vor-, sum-
ar- og haustkvölda á meðan krakk-
arnir ærsluðust í garðinum. Það var
stutt í húmorinn hjá Fríðu, sem
gjarna var skemmtilega kaldhæðinn.
Hún var góður vinur vina sinna, ör-
lát, þægileg í umgengni, mjög fé-
lagslynd og iðulega mikið líf í kring-
um hana. Hún notaði hvert tækifæri
til að smala saman íslenskum vinum
sínum á svæðinu, en við vorum að
mörgu leyti eins og ein stór fjöl-
skylda svo fjarri nánum ættingjum á
Fróni. Þá var ekkert til sparað, grill-
uð eitt og jafnvel fleiri íslensk fjalla-
lömb með piparsósunni hennar Fríðu
og öðru góðu meðlæti. Hún átti líka
stóran systkinahóp og þau hjónin
vinahóp sem kom í heimsóknir frá Ís-
landi.
Fríða var óhemju dugleg og virtist
oft á tíðum hafa ótakmarkaða orku til
að sinna sinni fjölskyldu og vinum
þrátt fyrir mikla vinnu og tíðar vakt-
ir.
Það var þá oft að börnin okkar hitt-
ust, og var þá farið með þau á leikvöll
eða eitthvað annað skemmtilegt þar
sem þau gátu unað sér.
Við munum ætíð sakna Fríðu, sem
féll frá í blóma lífsins, frá góðum eig-
inmanni og yndislegum börnum.
Elsku Birta, Viktor og Leifur.
Mömmu líður vel núna hjá Guði en
hún mun alltaf vera ykkur nálæg.
Kæri Sævar, megi Guð veita þér og
börnunum styrk til að takast á við líf-
ið í framtíðinni. Við sendum öllum
ættingjum og vinum Fríðu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ásta S. Guðmundsdóttir,
Tryggvi Þ. Egilsson,
Egill, Ásgeir
og Stefanía Ásta.
Fyrir nær tuttugu árum tókst með
þeim vinátta, tveimur unglingsstúlk-
um sem kynntust þegar þær sinntu
hestunum sínum. Önnur þessara
stúlkna var Fríða Guðmundsdóttir
hin var yngri dóttir okkar. Vinátta
þessara stúlkna skaut sífellt dýpri
rótum og fyrir löngu varð okkur ljóst
hve hún var mikil og sterk. Þær voru
á vissan hátt eins og samhljómur,
höfðu áhuga á sömu hlutum, völdu
sér sömu leið í námi og síðar fram-
haldsnámi og sóttu þá styrk hvor til
annarrar á erlendri grundu. Að vissu
leyti voru þær þó eins og andstæður,
Fríða alltaf jafn hæg, róleg og yfir-
veguð, en dóttir okkar átti það til að
vera með flumbrugang. En einlægari