Morgunblaðið - 06.01.2002, Qupperneq 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. JANÚAR 2002 37
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri


 

     







   
    !


"# $%& '
()* + ,  -) . & 
 '/
,  - )) 0 & 
$ %&
 & 
1'

* 
 '
1 '2 3

"2 ' 4)
 &  -)  '*
 #'
-5"
 & 
+  +5 &+  +  +5 
Ég kynntist Jónu
þegar við upphaf bú-
skapar míns með
frænku hennar fyrir
nokkrum árum. Hún
var þá orðin háöldruð en ég hreifst
strax af lífskrafti hennar, glaðlyndi
og hlýju. Við vorum iðulega í sam-
skiptum við Jónu því samband
þeirra frænknanna var einatt mjög
náið. Jóna var heimsótt tíðum af
ýmsum tilefnum, enda einkar góð
heim að sækja. Þá var gjarnan lagt
á borð ríkulegt bakkelsi og hnall-
þórur er engin leið var að gera skil
svo henni líkaði alls kostar. Gest-
risni hennar var við brugðið. Ef
efni stóðu til var skipst á gjöfum
og heillaóskum. Þá kom glögglega
í ljós örlæti hennar og mann-
gæska, sem voru einstæðir kostir í
hennar fari.
Hvers kyns glettni og glaðværð
voru aukin heldur ríkir þættir í
hennar einstæðu skapgerð og hreif
alla er voru í návist hennar. Aldrei
atyrti hún þó neinn svo ég vissi, né
var brodd að finna þó hún gripi til
lítils háttar kerksni stöku sinnum
ef henni þótti óhætt. Aldrei heyrði
ég hana tala illa um neinn heldur
brást hún frekar til varnar ef
henni fannst á einhvern hallað í
umræðum. Biturðar varð aldrei
vart hjá henni þó hún á sinni löngu
lífsgöngu hafi mátt þola ýmislegt
andstreymi. Hún talaði einarðlega
um þá hluti og af svo bjartri hlýju
að það snart strengi í brjóstum
þeirra er á hlýddu. Fyndist henni
umræðan hallast á dapurlegar nót-
ur greip hún til glettni sinnar er
umsvifalaust nam burt alvarleik-
ann er færst hafði yfir augnablikið.
Jóna hafði dvalist á yngri árum í
Kaupmannahöfn, m.a. við nám í
saumaskap. Talaði hún oft um þá
dvöl sína og brá gjarnan fyrir sig
danskri tungu er henni var töm.
JÓNÍNA GEIRDÍS
EINARSDÓTTIR
✝ Jónína GeirdísEinarsdóttir
klæðskerameistari
fæddist í Reykjavík
14. júlí 1911. Hún
lést á Landakoti 21.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Dómkirkjunni 4. des-
ember.
Stundum brugðum við
á leik á því heimsmáli
eftir að hún frétti að
einhver kynni hefði ég
af þeim vettvangi.
Virtist það gleðja
hana að fá tækifæri til
að ræða við kunnuga
um þær slóðir og dvöl
sína þar. Jóna var
einkar frjálslynd og
nútímaleg á margan
hátt og sló þar við sér
mun yngri manneskj-
um. Minnist ég til að
mynda umræðna um
klæðaburð og lífs-
hætti yngra fólks. Henni var
reyndar ekki tamt að finna að hlut-
um þó skoðanir hennar kynnu að
hníga í aðrar áttir og lýsir það
þeirri einkar heilbrigðu greind er
var eitt af hennar aðalsmerkjum.
Ég veit að Jónu myndi ekki líka
mærð og oflof er hennar er minnst.
En þessi einstæða manneskja kom
mér einfaldlega svona fyrir sjónir
og öðru kynntist ég ekki í okkar
alltof stuttu viðkynningu. Mér er
sárt að viðurkenna að vegna vand-
ræðagangs tókst mér ekki að
heimsækja hana utan einu sinni
síðustu átta mánuðina er hún lifði.
Ekki var það pínleg stund þó erf-
iðar aðstæður settu hik á mig.
Jóna hafði gott lag á að yfirstíga
slíkar hindranir og létti mér lund.
Ég er viss um að hún hefur fyr-
irgefið mér þessa vanrækslu enda
einstaklega hógvær og lítillát. Mér
er það mikil ánægja að fá að birta
þessa stuttu kveðju um einhverja
mestu öndvegis konu er ég hef
kynnst. Hún er mér göfugt for-
dæmi um hvernig á að róa í lífsins
ólgusjó. Þyrnar harms og reiði, er
of oft nísta hjörtu okkar í vansælli
tilveru, skulu notaðir sem elds-
neyti til að glæða loga gleðinnar og
kærleikans. Svo las ég hennar lífs-
speki.
Ég votta Siggu Jónu, börnum
hennar og öðrum ættingjum mina
dýpstu samúð vegna fráfalls henn-
ar. Hún var vaflaust södd lífdaga
eftir erfið veikindi. Göfug sál henn-
ar hefur færst á æðra plan og megi
minningin um hana verða í lífs-
hlaupi ykkar ein af björtustu leið-
arstjörnunum á festingunni.
Sveinbjörn.
✝ Einar Magnússonfæddist á Eiði í
Mosfellssveit 25. júní
1915. Hann lést á Elli-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 28. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Þórunn Ein-
arsdóttir frá Óskoti í
Mosfellssveit og
Magnús Jónsson.
Systkini Einars eru:
Stefán O., f. 20. mars
1919, Agnes, f. 27.
mars 1921, Þóra
Helga, f. 27. janúar
1925, d. 15. nóvember 1992, og
Guðlín Helga sem dó í bernsku.
Einar kvæntist árið 1947 Guðnýju
Þóru Kristjánsdóttur, f. 21. apríl
1918, d. 25. febrúar 1965. Synir
þeirra eru: 1) Eiríkur Þór, f. 9.
október 1947, d. 29. ágúst 1979. 2)
Ingimar, skrifstofustjóri í heil-
brigðis- og tryggingamálaráðu-
neytinu, f. 16. janúar 1949. Kona
hans er Stefanía Rósa Snævarr
kennari, f. 28. maí 1948. Börn
þeirra eru: a) Stefán Þór héraðs-
dómslögmaður, f. 20. nóvember
1973, kvæntur Önnu Guðrúnu
Birgisdóttur ferðamálafræðingi, f.
12. apríl 1977. b) Inga Jóna lækna-
nemi, f. 13. október 1977. 3) Krist-
ján, forstjóri Rekstr-
arvara, f. 21. júní
1956. Kona hans er
Sigríður Bára Her-
mannsdóttir, skrif-
stofustjóri Rekstrar-
vara, f. 30. júlí 1951.
Börn þeirra eru: a)
Katrín Edda sölu-
maður, f. 21. septem-
ber 1972. Maður
hennar Björn Freyr
Björnsson iðnrekstr-
arfræðingur, f. 18.
september 1963. Þau
eiga fjögur börn, b)
Þórunn Helga sölu-
maður, f. 17. febrúar 1977. Unnusti
hennar er Ólafur Thorarensen vef-
hönnuður, f. 3. mars 1976, c) Einar
framreiðslumaður, f. 14. október
1980, d) Sigurlaug Þóra fram-
haldsskólanemi, f. 3. febrúar 1985.
Einar lauk prófi frá Héraðsskól-
anum á Laugarvatni árið 1939.
Hann starfaði lengst af sem bif-
reiðarstjóri í Reykjavík bæði sem
vörubílstjóri og leigubílstjóri. Enn-
fremur var hann starfsmaður
Gjaldheimtunnar í Reykjavík um
tíma.
Útför Einars fer fram frá Bú-
staðakirkju á morgun, mánudag-
inn 7. janúar, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Nú er hann fallinn í valinn, kempan
hann tengdapabbi, eftir snarpa við-
ureign við manninn með ljáinn. Sá
hafði svo sem legið í leyni um skeið;
laumast hægt og bítandi í áttina og
reitt til höggs þegar jólaljósin skína
skærast og friður og fegurð jólanna
umlykur okkur öll.
Einar hafði storminn í fangið
lengst af ævinnar. Veikindi hrjáðu
hann lengi í bernsku en beygðu hann
þó ekki. Honum tókst um síðir að
sigrast á þeim og með ótrúlegri elju
og þrautseigju gat hann sinnt námi í
Héraðsskólanum á Laugarvatni og
lokið prófi þaðan. Að því loknu sótti
hann um inngöngu í Samvinnuskól-
ann og fékk skólavist, en Bretavinnan
kom í veg fyrir að hann nýtti sér það
tækifæri. Í hönd fóru gullgrafara-
tímar á Íslandi og enginn sem vett-
lingi gat valdið hélt að sér höndum.
Einar gerðist bílstjóri og vann eins
og kraftar leyfðu. Á þessum tíma
kynntist hann konuefninu sínu, henni
Þóru – brosmildu, fallegu konunni
sem við fengum aldrei að kynnast.
Þau eignuðust þrjá syni. Ógæfan
barði aftur að dyrum hjá tengda-
pabba. Konan hans og besti vinur,
móðir drengjanna þeirra, lést í blóma
lífsins og þeir syrgðu hana æ síðan.
Ljós í myrkrinu birtist tengdapabba í
henni Láru Magnúsdóttur síðla árs
1989, glaðlyndri og elskulegri konu
sem veitti honum gleði og gjöful ár.
Þeirra sambúð varaði því miður að-
eins nokkur ár. Hún lést árið 1997.
Elsta drenginn sinn hafði hann misst
árið 1979.
Þrátt fyrir allt þetta mótlæti, sem
nægja mundi flestum til að leggja ár-
ar í bát, gafst tengdapabbi ekki upp
fyrr en í fulla hnefana. Hann naut
þess að sjá yngri strákana sína koma
sér vel áfram í lífinu. Tók okkur
tengdadætrunum sem dætrum, sem
þurftu dálitla tilsögn áður en þær
fengu inngöngu í „Hamarsættina“.
Gladdist með barnabörnunum sem
hvert um sig bera Einari afa og Þóru
ömmu fagurt vitni.
Við þökkum þér, tengdapabbi, fyr-
ir strákana þína – mennina okkar.
Fyrir heiðarleikann, dugnaðinn,
þrjóskuna og seigluna sem við finn-
um að erfist frá þér til barnanna okk-
ar.
Far þú í friði.
Tengdadæturnar.
Elsku afi minn. Mig langar til að
þakka þér fyrir okkar samverustund-
ir. Þær eru ógleymanlegar. Ég man
þegar ég var lítil þá fór ég oft með
systkinum mínum til þín á sunnudög-
um og við fengum okkur öll litla kók í
gleri og rjómasúkkulaði, þá var gam-
an hjá okkur. Svo þegar við keyrðum
um bæinn og við sungum hástöfum í
aftursætinu, þá sagðir þú „og hvað
kunnið þið að syngja meira“ og þá
voru öll lögin tekin sem við kunnum
aftur og aftur. Oft fórum við upp í
Hallgrímskirkjuturn, það var partur
af því að fara með afa í bíltúr. Það er
svo gaman að ég skuli nú búa í íbúð-
inni sem þú áttir heima í á Lauga-
teigi, það eru svo margar minningar
þaðan sem eru mér kærar, t.d. fót-
boltinn á ganginum, bobbið og leik-
urinn gulur, rauður, grænn og blár.
Alltaf þótti mér notalegt að heim-
sækja þig á Grundina, þú varst alltaf
svo áhugasamur um það sem ég var
að gera og mér er sérstaklega kær
ein heimsóknin sem ég fór til þín nú í
október. Þá varstu mikið að velta því
fyrir þér hvort ég væri hamingjusöm
og við ræddum ýmislegt varðandi
hamingjuna og mér þótti svo mikið til
þess koma að þú skyldir vera að
hugsa um þetta þar sem þú varst orð-
inn mikið veikur. Ég átti þarna með
þér gott spjall og við borðuðum
rjómasúkkulaði með, alveg eins og í
gamla daga. Mér fannst svo gott að
vera hjá þér síðustu dagana sem þú
lifðir, bara að fá að sitja við rúmið þitt
og halda í höndina á þér skipti mig
svo miklu máli. Nú ert þú kominn á
öruggan stað, þar sem þér líður bet-
ur. Elsku afi minn, takk fyrir allt.
Þórunn Helga Kristjánsdóttir.
Einar afi er látinn. Hann sofnaði
friðsamlega inn í jólin og fékk loks
hvíld. Það hafði lengi verið ósk hans,
enda var hann að eigin sögn orðinn
níræður, og gaf sig ekki þó svo að
pabbi væri búinn að taka fram vas-
areikninn og draga árið 1915 frá
2001. Nei, hann var orðinn níræður
maðurinn! Þetta er eitt lýsandi dæma
um staðfestuna í afa. ,,Aldrei að við-
urkenna“ voru einkunnarorðin hans
og fyrir löngu orðin fleyg í fjölskyld-
unni. Mér er sérstaklega í minni
sunnudagsbíltúr okkar afa með
pabba og mömmu í Hveragerði fyrir
u.þ.b. 6 árum. Þá sat pabbi við stýrið
og keyrði ansi greitt. Laganna verðir,
sem lágu í leyni á heiðinni, komu
brunandi á eftir okkur með blikkandi
ljósum og hávaðalátum. Pabbi vissi
upp á sig skömmina og afi fylgdi hon-
um eftir í aftursæti lögreglubílsins.
Fannst okkur mæðgum þeir dvelja
þar fullengi. Pabbi kom loks, bros-
andi út í annað og sagði að sá gamli
neitaði að viðurkenna hraðaksturinn.
Hann hélt áfram að verja son sinn
þrátt fyrir að pabbi hreyfði ekki mót-
mælum. Afi ætlaði ekki að láta þessa
gutta vaða yfir sig og sína. Lyktir
þessa máls urðu þær að mamma
sagði við lögguna: ,,Strákar mínir, er-
uð þið ekki til í að skutla honum í bæ-
inn þegar þið eruð búnir?“ Þar með
var björninn unninn og afi kom í bíl-
inn aftur, heldur vonsvikinn með upp-
eldið á drengnum, og tautaði: ,,Maður
á aldrei að viðurkenna!“
Þrjóskan hefur komið afa vel á
langri ævi. Mér finnst óbærilegt að
hugsa til þess alls sem á hann hefur
verið lagt. Með mikilli elju og dugnaði
hefur honum tekist að lifa með erf-
iðleikunum og allt fram á það síðasta
var hann fullur af krafti og baráttu.
Hann veiktist hastarlega á aðfanga-
dag og var talið að hann myndi ekki
lifa nóttina af. Við sátum öll hjá hon-
um, héldum í funheita höndina og
strukum honum um vangann. Hann
þráaðist við, rétt eins og á heiðinni
um árið. Ef einhver maður gæti orðið
manninum með ljáinn erfiður viður-
eignar, þá væri það Einar afi. En eftir
fjögurra daga baráttu laut hann í
lægra haldi og öðlaðist frið og ró.
Ég þakka þér samfylgdina, elsku
afi minn. Ég þakka þér fyrir þrjósk-
una sem ég erfði frá þér, guði sé lof í
minna magni en þú áttir til, hún hefur
komið mér langt og er gott veganesti
út í lífið. Hvíl þú í friði.
Inga Jóna.
EINAR
MAGNÚSSON
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli minn-
ingargreina