Morgunblaðið - 06.01.2002, Page 43

háskólann næstu sex árin, og var
Ragna, hin góða kona hans, þar
með honum eftir fyrsta árið, en
þau gengu í hjónaband 1. jan.
1956. Stigu þau þar mikið gæfu-
spor. Þau eignuðust fjögur mann-
vænleg börn, sem öll hafa lokið há-
skólaprófi og vegnað vel í lífinu. Á
Gautaborgarárunum var Guð-
mundur Þór jafnframt fréttaritari
Morgunblaðsins og birtust þar
margar fróðlegar greinar eftir
hann frá Svíþjóð. Heimkominn frá
námi gerðist Guðmundur starfs-
maður Húsameistara ríkisins og
vann þar í nokkur ár þar til hann
opnaði eigin teiknistofu á Óðins-
götu 7, við hlið minnar stofu en við
tókum saman húsnæðið á leigu, og
byrjuðum snemma árs 1965. Þarna
var starfsvettvangur hans meðan
heilsan entist, en í nokkur ár var
hann jafnframt starfandi við
menntamálaráðuneytið þar sem
hann sá um það sem að skólabygg-
ingum laut, en skólabyggingar
voru eiginlega hans sérgrein enda
bera mörg verka hans vott um það.
Hann var fulltrúi Íslands í Nordisk
byggedag í mörg ár, og formaður
Arkitektafélags Íslands var hann
um skeið. Guðmundur var snjall
arkitekt og listrænn, hann fékkst
aðallega við að hanna stórar bygg-
ingar svo sem skóla, íþróttamann-
virki og sjúkrahús, en einnig ein-
býlishús, þar á meðal sitt eigið, þar
sem hann bjó ásamt fjölskyldu
sinni í áratugi. Þangað var gott að
koma. Ragna og Guðmundur voru
einstaklega góðir gestgjafar og
hugsuðu vel um gesti sína. Þaðan
eigum við hjónin margar góðar
minningar. Að leiðarlokum reikar
hugurinn til baka. Til þess tíma
þegar allt lék í lyndi og framtíðin
var óráðin. Til skemmtilegra veiði-
ferða sem við fórum saman, ferða-
lags til ókunnra landa og allra
góðra samverustunda. Það er stórt
tómarúm sem Guðmundur skilur
eftir sig, en hans góðu eiginleikar
lifa áfram í börnum hans og barna-
börnum. Ég bið góðan Guð að
styrkja ástvini hans í sorg þeirra.
Gunnar Dyrset.
Látinn er Guðmundur Þór Páls-
son 66 ára að aldri. Guðmundi
kynntist ég fljótlega eftir komu
mína frá námi og störfum í Kaup-
mannahöfn. Hann hafði séð verk
eftir mig á húsgagnasýningu í
Bellacentret í Kaupmannahöfn, og
hafði síðan samband við mig eftir
að ég var fluttur heim skömmu
fyrir 1970. Við hófum fljótt að
starfa saman, fyrst að stöku verk-
efnum sem Guðmundur þurfti að-
stoðar við, en á þeim árum starfaði
Guðmundur á byggingadeild
menntamálaráðuneytisins en sinnti
jafnframt ýmsum hönnunarverk-
um, einkum stærri verkum sem
hann hafði starfað við hjá embætti
Húsameistara ríkisins, en þar
starfaði hann fyrst eftir að hann
kom frá námi í Gautaborg.
Þegar komið var fram á árið
1971 fór hann að færa það í tal við
mig hvort ég hefði áræði til að
koma í samvinnu við hann um
stofnun og rekstur hönnunarfyr-
irtækis. Ég taldi enga áhættu því
samfara og fór svo að við stofn-
uðum saman teiknistofuna Ark-
hönn sf. og rákum hana með
myndarskap næstu tíu árin.
Okkur var falið að annast hönn-
un margra verka fyrir ýmsa aðila.
Í upphafi var hönnun Fjölbrauta-
skólans í Breiðholti okkar viða-
mesta verkefni, en fljótlega fylgdu
önnur í kjölfarið s.s. Seljaskóli í
Breiðholti, Hamarsskóli í Vest-
mannaeyjum, Sjúkrahúsið í Vest-
mannaeyjum og eftir gos endur-
nýjun þess svo og breyting gamla
sjúkrahússins í ráðhús. Önnur
verk bæði fyrir einstaklinga og fé-
lagasamtök, s.s. einbýlishús og or-
lofsbyggð í Svignaskarði, voru á
teikniborðum okkar.
Samstarf okkar gekk mjög vel,
það einkenndist af trúnaði, trausti
og virðingu hvors í annars garð.
Fyrirtæki okkar stækkaði fljótt og
svo fór að við keyptum teiknistofu-
húsnæði á Óðinsgötu 7 í Reykja-
vík. Verkefnum fjölgaði og ábyrgð-
in óx en við vorum ungir og
samtaka um að leysa úr hverjum
vanda. Við vorum báðir mjög
vinnusamir, ekki síst Guðmundur,
sem var með eindæmum duglegur,
nákvæmur og næmur arkitekt. All-
an metnað okkar lögðum við í að
skila verkum á réttum tíma og sem
best gerðum í alla staði. Guðmund-
ur var mjög næmur á hið listræna
ekki síður en rýmislausnir og hlaut
viðurkenningar fyrir.
Eftir langt og heilladrjúgt sam-
starf komu upp vandamál í sam-
skiptum okkar, sem erfitt var að
horfast í augu við og vandfundin
leið til lausnar. Þetta varð síðan til
þess að okkar ágæta samstarf og
nána vinátta rofnaði 1982. Leiðir
skildi en við héldum báðir áfram
hönnunarstörfum hvor í sínu lagi.
Þó að fundum okkar fækkaði
höfðum við alltaf spurnir hvor af
öðrum. Það tók mig mjög sárt að
fylgjast með því hve hratt leið
Guðmundar lá niður á við. Góðum
verkefnum fækkaði, húsnæði
teiknistofunnar rann úr greipinni,
fjölskyldan og allt sem því fylgdi
hvarf á braut og eftir stóð hann
einn, hinn næmi arkitekt, að hon-
um fannst yfirgefinn af öllum,
sneyddur allri vináttu og trúnaði.
Það hefur oft valdið mér hugar-
angri og hryggð að hugsa til þess
hvernig komið var en ég gerði mér
jafnframt fulla grein fyrir að ekki
var unnt að aðhafast neitt. Guð-
mundar Þórs mun ég ávallt minn-
ast með virðingu og þakklæti,
einkum fyrir þann tíma sem við
áttum saman. Látinn er Guðmund-
ur Þór Pálsson, en verk hans munu
standa.
Fyrrverandi eiginkonu hans,
Ragnhildi Vilhjálmsdóttur, og
börnunum fjórum, svo og öðrum
skyldmennum, sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur og bið al-
valdan Drottin Guð að veita þeim
líkn í sorg þeirra.
Jón Ólafsson.
Genginn er góður drengur. Það
eru hartnær 40 ár síðan leiðir okk-
ar Guðmundar lágu saman, þá báð-
ir nýkomnir heim frá námi og fullir
af áhuga á að taka þátt í fé-
lagsstörfum í hinu fámenna Arki-
tektafélagi Íslands. Guðmundur
aflaði sér strax trausts kollega
sinna og þrem árum eftir heim-
komuna var hann kosinn í stjórn
félagsins og sat þar lengi ýmist
sem meðstjórnandi eða formaður.
Hann sat einnig í mörgum nefnd-
um á vegum félagsins. Mér er sér-
staklega minnisstæð seta hans í
skemmtinefnd, en sú skemmti-
nefnd er sú skemmtilegasta sem
kosin hefur verið á vegum félags-
ins, að áliti þeirra sem í henni
sátu! Ekki mega gleymast störf
hans fyrir Íslandsdeild Norræna
byggingadagsins (NBD). Guð-
mundur var lengi stjórnarformað-
ur þeirrar deildar eða allt til 1987.
Þar reyndi mikið á forustuhæfi-
leika hans og sannfæringarkraft.
Það þurfti í þann tíð sterkan per-
sónuleika til að sannfæra félaga
okkar á Norðurlöndum um að við
gætum staðið fyllilega jafnfætis
þeim á þeim sviðum sem Norrænn
byggingadagur fjallaði um. Þetta
tókst Guðmundi vel og voru ráð-
stefnurnar 1968 og 1983 sem
haldnar voru hér á landi sönnun
þess.
Það hafa, að sögn, aldrei hvorki
fyrr né síðar verið haldnar glæsi-
legri ráðstefnur á vegum NBD.
Guðmundur var góður málamaður
og kom það berlega í ljós við fund-
arstjórn hans á samnorrænum
stjórnarfundum hjá NBD. Þó
tungur Norðurlandabúa séu líkar
eru ýmis orð og hugtök með ólíka
merkingu. Það kom ítrekað fyrir
að Guðmundur þurfti að skýra fyr-
ir fundarmönnum nákvæma merk-
ingu orða síðasta ræðumanns þeg-
ar hann fann að fundarmenn lögðu
mismunandi skilning í orð ræðu-
mannsins. Það er ekki öllum gefinn
þessi hæfileiki.
Ég sendi aðstandendum og ást-
vinum Guðmundar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og megi
ánægjulegu minningarnar um
hann lifa sem lengst.
Ólafur Sigurðsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. JANÚAR 2002 43
✝ Sigrún Sigur-jónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 7.
október 1933. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 25. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Árni Sigurjón Jör-
undsson, f. 14.10.
1903, d. 20.2. 2000,
og Steinunn Björg
Hinriksdóttir, f. 16.2.
1896, d. 7.3. 1986.
Systkini Sigrúnar
eru Hilda Hinriks-
dóttir, f. 23.11. 1921,
Guðmundur Helgi Sigurjónsson,
f. 5.8. 1929, d. 9.4. 1981, og Jóna
Gréta Sigurjónsdóttir, f. 1.6. 1935.
Sigrún giftist Halldóri Erlingi
Ágústssyni í maí 1955. Þau skildu.
Börn þeirra eru Sigurjón Ólafur
Halldórsson, f. 26.10. 1954, og
Kristín Ásta Halldórsdóttir, f. 5.8.
1960. Dóttir hennar
er Diljá Catherine
Þiðriksdóttir, f. 19.3.
1989. Sambýlismað-
ur Kristínar er Pét-
ur Eyvindsson, f.
17.4. 1969. Linda
Björg Halldórsdótt-
ir, f. 4.6. 1963.
Eftirlifandi sam-
býlismaður Sigrúnar
er Sigurður T.
Magnússon, f. 6.9.
1926. Börn Sigurðar
eru Gunnar Magnús
Sigurðsson, f. 26.6.
1950, og Sigríður
Ósk Sigurðardóttir, f. 27.6. 1956.
Sigrún vann lengst af við af-
greiðslustörf, síðast í versluninni
Geysi í 16 ár.
Útför Sigrúnar fer fram frá Ás-
kirkju á morgun, mánudaginn 7.
janúar, og hefst athöfnin klukkan
15.
Elsku mamma okkar. Við sjáum
þig hlæjandi og glaða. Það er okkar
sterkasta minning núna og það er svo
gott. Síðustu árin þín voru þér svo
erfið. Það var svo sárt að horfa á þig
hverfa okkur smátt og smátt og sárt
að geta ekki linað þjáningar þínar.
Við söknum þín svo mikið en nú vitum
við að þér líður miklu betur og ert
komin í faðm ástvina á betri stað.
Minningin um þig mun alltaf lifa í
hjarta okkar.
Hljóð sit ég með hönd undir kinn
hélaður framundan vegurinn,
blómin stirðnuð og stráin,
sumarsins fuglar farnir á braut
fljúga til annarra móðurskaut,
og mamma mín er dáin.
Þú elskaðir lífið og lærdóminn,
þig langaði að skilja tilganginn
með tilveru ljóssins og lífsins.
Veist hefur þér nú víðsýnið best
og vængirnir sem þú þráðir mest
þér fannst hér of þröngt til flugsins.
Þú starfaðir jafnan með umhyggju og ást,
elju og þreki er sjaldan brást,
þér nýttist jafnvel nóttin.
Þú vannst fyrir besta vininn þinn,
þú vinnur nú með honum í annað sinn
með efldan og yngdan þróttinn.
Af alhug færum þér ástarþökk,
á auða sætið þitt horfum klökk.
Heilsaðu föður og frændum.
Að sjá þig aftur í annað sinn
enn að komast í faðminn þinn,
við eigum eftir í vændum.
(G. Björnsson.)
Þakka þér fyrir að vera mamma
okkar. Við elskum þig og föðmum.
Þín
Sigurjón og Linda.
Á borði mínu logar kertaljós
liðlanga nótt til að þakka móður minni –
henni móður minni …
Hjarta mitt undir herðablaði mér logar
liðlanga nótt …
til að þakka móður minni …
(Else Lasker-Schüler.)
Elsku mamma mín. Ég sakna þín
svo mikið, ég hef saknað þín svo lengi.
En þrátt fyrir sorgina innra með mér
samgleðst ég þér, því ég veit að þú ert
komin á betri stað en þú varst á síð-
ustu árin þín. Ég sakna líka að Diljá
fékk svo stuttan tíma með þér og þú
með henni. Þú sem varst svo glöð yfir
að fá loks barnabarn. Þú elskaðir
þetta barn af öllu hjarta og hún elsk-
aði þig. Þú varst henni yndisleg
amma.
Þú varst ekki bara mamma mín, þú
varst líka besti vinur minn og þú varst
svo falleg. Það var erfitt og sárt að
horfa á líf þitt fjara út smátt og smátt.
Þegar sá dagur kom að þú þekktir
mig ekki lengur gekk ég í gegnum
svipaða sorg og ég upplifi nú.
Ég trúi því, elsku mamma, að þú
vakir yfir okkur Diljá, að þú fylgist
með okkur og hjálpir okkur að vera
hamingjusamar.
Elsku Siggi minn, þakka þér fyrir
hvað þú elskaðir hana mömmu mikið
og hvað þú hugsaðir vel um hana.
Elsku mamma mín, góða ferð og
líði þér vel í nýjum heimi. Ég sé þig
nú hlaupandi um, talandi og munandi
allt – svo falleg og glöð.
Ég elska þig og faðma.
Þín
Kristín.
Elsku amma. Takk fyrir að vera
amma mín. Það er skrítin tilhugsun
að ég eigi ekki eftir að fá að sjá þig
meir hér á jörðu, en ég veit að það
hefur verið tekið vel á móti þér í
himnaríki.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég á alltaf eftir að muna eftir þér
elsku amma mín.
Þín
Diljá.
Vinkona mín frá því að við vorum
unglingar lést á jóladag eftir margra
ára veikindi.Við kynntumst þegar við
vorum 14-15 ára gamlar, hún átti
heima í Skipasundinu en ég inni í
Efstasundi.
Okkar fyrstu kynni voru raunveru-
lega þau að ég bar út Morgunblaðið á
þessum tíma og þegar ég kom með
blaðið eldsnemma á morgnana kom
mamma hennar iðulega til dyra og
bauð mér heitt kakó og kökur. Þetta
var mér mikils virði því að oft var kalt,
Kleppsholtið var stórt en ég bar blað-
SIGRÚN
SIGURJÓNSDÓTTIR
ið út í allt hverfið frá Syðra-Langholti
þar sem Sólheimarnir eru núna og al-
veg niður í Laugarnes þar sem Hrafn
Gunnlaugsson býr nú.
Þetta var mér kærkominn hvíld og
ég dáði alla tíð þessa yndislegu konu.
Upp úr þessu kynntumst við Sigrún
og oft á tíðum sátum við annaðhvort
heima hjá henni eða mér og hlustuð-
um á plötur, því að foreldrar okkar
beggja áttu grammófón og margar
góðar plötur. Mér eru sérstaklega
minnisstæð lög sem eru farin að heyr-
ast aftur í dag eins og Johnny boy og
mörg fleiri. Þessi tími var okkur
ómetanlegur.
Nokkrum árum seinna unnum við
Sigrún saman í Laufásborg en þá var
ég í námi í Fósturskólanum sem þá
hét Uppeldisskóli Sumargjafar. Við
Sigrún ákváðum að leigja okkur sam-
an herbergi og fengum herbergi leigt
í næsta húsi við Laufásborg. Þetta
var ákaflega þægilegt, stutt í vinnuna
og lausar við allar strætisvagnaferðir.
Á þessum tíma voru Sigrún og Halli
trúlofuð. Sigrún átti marga vini og
það var heil grúppa sem stundaði
mjólkurstöðina þar sem bæði voru
spilaðir nýju og gömlu dansarnir. Sig-
rún var ákaflega félagslynd, skapgóð
og hláturmild, svo að maður smitaðist
alveg ósjálfrátt af hláturmildi hennar.
Okkur líkaði ákaflega vel hvorri við
aðra og aldrei sköpuðust vandræði
hjá okkur þótt við hefum aðeins eitt
herbergi. Fólkið í húsinu var alveg
yndislegt.
Eftir að við hættum í Laufásborg
slitnaði sambandið mikið til um
margra ára skeið. Seinna hittumst við
svo eftir að Siggi og Sigrún fóru að
búa saman. Hún var og hefur alltaf
verið sama yndislega persónan sem
ég kynntist á mínum yngri árum.
Ég vona að minningarnar um Sig-
rúnu og hennar fjölskyldu ylji mér
um ókomna tíð.
Guð blessi ykkur öll.
Valborg S. Böðvarsdóttir
(Valla Fía).
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Í dag kveðjum við vinkonu okkar
Sigrúnu Sigurjónsdóttur hinstu
kveðju, en hún kom í hjónaklúbbinn í
kringum 1980 með sambýlismanni
sínum Sigurði T. Magnússyni, sem þá
var ekkjumaður. Það var henni þó
nokkuð erfitt í fyrstu að koma í hóp
þar sem allir þekktust vel og höfðu
verið lengi saman. Við upprifjun sam-
skipta liðinnar tíðar gat hún t.d. eðli-
lega ekki verið þátttakandi. Hún var
feimin og hafði sig lítt í frammi í
fyrstu en vann á með einurð og hrein-
skilni og er henni þakkað það í dag.
Áttum við margar stundir saman sem
vert er að muna og minnast með gleði.
Síðar er hún fékk Alzheimersjúkdóm
var ákaflega dapurt að horfa upp á
þessa glæsilegu konu hvað hún mátti
sín lítils í baráttunni. Það var líka ein-
staklega fallegt hvað Sigurður lagði
mikið á sig til að hafa hana heima og
studdi hana á allan hátt.
Í lokin viljum við þakka samfylgd-
ina með þér sem við fengum að njóta
og sendum Sigurði T. Magnússyni
vini okkar samúðarkveðjur svo og
allri fjölskyldunni.
Hinsta kveðja.
Hjónaklúbburinn.
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.