Morgunblaðið - 02.02.2002, Side 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 2. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jón Arnar Magn-ússon fæddist á
Brekku í Langadal í
N-Ísafjarðarsýslu 6.
ágúst 1926. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 24. jan-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Jensínu
Arnfinnsdóttur frá
Brekku í Langadal,
f. 7.6. 1894, d. 30.11.
1986, og Magnúsar
Jenssonar frá Gull-
húsaá á Snæfjalla-
strönd, f. 30.8. 1896,
d. 19.9. 1969. Systkini Jóns Arnars
eru Guðmundur, f. 1927, búsettur í
Reykjavík, Jens, f. 1928, d. 1930,
Kristín, f. 1929, búsett í Reykjavík,
Sigríður Gyða, f. 1931, búsett í
Hveragerði, Margrét Guðrún, f.
1932, d. 22.11. 1994, Halldór Há-
varður, f. 1933, d. 22.5. 1976,
Ragnar Heiðar, f. 1935, búsettur á
Akranesi, og Edda, f. 1937, búsett í
Kópavogi.
Jón Arnar kvæntist 22. maí 1948
Elínu Ernu Ólafsdóttur frá
Stakkadal á Rauðasandi, f. 11.12.
1925. Hún er dóttir Önnu Guðrún-
ar Torfadóttur, f. 6.12. 1894, d.
21.3. 1965, og Ólafs Hermanns
Einarssonar, f. 27.9. 1891, d. 25.5.
1936. Börn Jóns Arnars og Elínar
eru: Anna María, f. 1949, gift
Benedikt Geir Eggertssyni, búsett
í Reykjavík; Magnús Flosi, f. 1950,
í sambúð með Sigrúnu Ágústsdótt-
ur, búsettur í Þorlákshöfn; Hall-
dór, f. 1957, kvæntur Magneu
Karlsdóttur, búsettur í Hvera-
gerði; Ólöf, f. 1958, gift Steindóri
Gestssyni, búsett í
Hveragerði; og Krist-
ján Einar, f. 1962,
kvæntur Kristínu
Ólafsdóttur, búsettur
á Sólheimum í Gríms-
nesi. Barnabörnin
eru sextán og barna-
barnabörnin þrjú.
Jón Arnar ólst upp
á Brekku í Langadal
N-Ísafjarðarsýslu til
18 ára aldurs er fjöl-
skyldan flutti að
Hamri í sömu sveit.
Hann lauk barna-
prófi frá Héraðsskól-
anum í Reykjanesi og gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskólanum á
Ísafirði undir stjórn Hannibals
Valdimarssonar 17 ára gamall.
Var farkennari á Saurbæ á Rauða-
sandi og síðan ráðsmaður á Nýja-
bæ á Seltjarnarnesi og Saurbæ á
Rauðasandi hjá Sigurvini Einars-
syni alþingismanni. Árið 1951 reis-
ir hann nýbýli í Lambhaga í Ölfusi
og hefur búið þar síðan.
Jón Arnar stundaði vinnu utan
heimilis fyrstu búskaparárin á
Keflavíkurflugvelli, Sogsvirkjun-
um og við smíðar. Sneri sér síðan
alfarið að hefðbundnum búskap.
Að honum loknum hóf hann loð-
dýraeldi í samvinnu við Rann-
sóknastofnun landbúnaðarins á
Keldum. Seinustu ár hefur hann
fóðrað alifugla fyrir Reykjabúið í
Mosfellssveit með dyggum stuðn-
ingi Jóns Magnúsar Jónssonar.
Útför Jóns Arnars fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14. Jarðsett
verður í Kotstrandarkirkjugarði.
Í dag verður til moldar borinn frá
Hveragerðiskirkju Jón Arnar Magn-
ússon, bóndi í Lambhaga í Ölfusi.
Okkur börnin þín langar til að minn-
ast þín með nokkrum orðum.
Elsku pabbi, þú varst okkur börn-
unum þínum góð fyrirmynd alla þína
tíð. Orðvarari, ábyggilegari og fjöl-
hæfari maður er vandfundinn.
Pabbi var Vestfirðingur í húð og
hár, alinn upp í einangraðri sveit, við
Ísafjarðardjúp. Þar er ægifagurt
landslag en vetur geta verið harðir.
Baráttan við náttúruöflin litar líf
fólksins, gefur því seiglu og þraut-
seigju. Það voru sterk persónuein-
kenni pabba. Hann fór ekki hamför-
um í lífinu en seiglaðist og var alltaf
að, alveg fram á síðasta dag. Hvernig
allt var frágengið frá hans hendi á
búinu er hann lést var einstakt. Bara
eins og hann ætti von á úttekt á öllu.
Búskap sinn stundaði pabbi af sam-
viskusemi og handtök hans voru alls
staðar. Hann byggði húsin að mestu
leyti sjálfur, ræktaði jörðina og
hugsaði um skepnurnar með dyggri
aðstoð mömmu, við krakkarnir
hjálpuðum til eftir getu, svo og
barnabörnin seinni árin ef á þurfti að
halda.
Þið mamma voruð mjög samstillt
og samhent hjón, hélduð þó vissu-
lega ykkar sérstöku skoðunum og
einkennum líka. Allir nutu góðs af
anda heimilisins, tengdabörn og síð-
ast en ekki síst barnabörnin og
barnabarnabörnin, sem fylgst var
með af áhuga og hlýju. Heima lærð-
um við gildi sem urðu okkur gott
veganesti út í lífið. Vinnusemi, sam-
vinnu, heiðarleika og að leggja málin
niður fyrir okkur áður en við fram-
kvæmdum. Þú gast líka slegið á létt-
ari strengi, áttir það til að stríða okk-
ur og gerðir að gamni þínu. Heimilið
sem þú og mamma bjugguð okkur
veitti mikið öryggi og hlýju. Þangað
var alltaf gott að koma og maður var
meira en velkominn hvenær sem var
og, ef heimurinn var andstæður,
ræða málin, hvílast og endurnýja
kraftana.
Alltaf var pabbi heima eftir að
hann fór að helga sig búskapnum
eingöngu. Þótt hann væri ekki víð-
förull, hvorki hérlendis né erlendis,
var leitun að fróðari manni um Ís-
land og það sem var að gerast í heim-
inum þá stundina, hann fylgdist vel
með bæði útvarpi og sjónvarpi. Ætt-
fróðari mann var erfitt að finna, enda
mikill bókaormur.
Síðastliðið sumar varðst þú pabbi
75 ára og fórst vestur í Djúp á æsku-
slóðirnar. Horfðum við þá á þig yngj-
ast um mörg ár þegar þú hljópst um
brekkurnar með bræðrum þínum og
mömmu og rifjaðir upp gamlar
minningar og örnefni á Brekku. En
nú er vegferð þinni lokið pabbi. Við
þökkum þér samfylgdina og erum
stolt af þér og því sem þú tókst þér
fyrir hendur. Minningin um þig mun
alltaf fylgja okkur og gefa okkur
kjark og hvatningu í baráttu lífsins.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Systkinin frá Lambhaga.
Jón afi, þú varst svo góður afi en
þú ert dáinn. Ég sendi þetta af því að
mér þykir vænt um þig. Stundum
deyja ættingjar manns, þú og Kiddi
afi eruð dánir, þið voruð góðir ætt-
ingjar. Við biðjum fyrir þér og förum
með bænir fyrir þig.
Þú varst svo skemmtilegur afi og
mjög góður við mig og Telmu Rún.
Við eigum myndir af þér og við mun-
um aldrei gleyma þér.
Þinn
Örvar Daði.
Afi er dáinn. Ég held að ég sé ekki
alveg búin að átta mig á því að þetta
sé raunveruleikinn. Ég spyr mig allt-
af að því hvenær þessum draum lýk-
ur en þetta er víst ekki draumur. Það
var hrikalegt þegar pabbi kom til
mín með þessar hroðalegu fréttir, að
þú hefðir dáið. Þetta gerðist allt svo
rosalega snöggt sem var auðvitað
best fyrir þig sem þurftir þá ekki að
liggja í neinum veikindum en það er
högginu þyngra fyrir okkur að allt í
einu sért þú ekki lengur hjá okkur.
Við verðum að reyna að vera sterk
og styðja hvert annað og hugsa vel
um hana Ellu þína eins og þú kallaðir
hana ömmu svo oft. Missir ömmu er
svo mikill og kallar fram svo margar
og miklar breytingar í lífi hennar á
næstunni, við gerum okkar besta í að
hjálpa henni við allt þetta.
Afi, þú sem varst svo hress og
hraustur og engum datt í hug að
þetta væri þitt síðasta. Þú varst 75
ára, sem mér finnst ekki hafa verið
nóg fyrir þig, alltaf hugsaði ég að þið
amma yrðuð örugglega bara trilljón
ára og yrðuð alltaf með okkur í fullu
fjöri en svo verður víst ekki en þú
verður alltaf með okkur í huganum
og amma verður hjá okkur. Þér var
nú aðeins farin að hraka heyrnin og
notaðir þú heyrnatæki til að koma
því í lag en hún Telma Rún hélt sig
nú vita af hverju þú heyrðir illa og
taldi það lagast ef langafi tæki þetta
drasl úr eyrunum á sér en það var nú
hægt að skýra það út fyrir henni að
þetta „drasl“ væri nú til þess að þú
heyrðir betur en henni fannst þetta
mjög skrítið.
Þegar ég hugsa til þess þegar ég
var lítil þá man ég svo eftir því þegar
þú varst alltaf að kenna mér að
leggja kapal, það gekk misvel en
kom þó allt með tímanum og ég kann
marga enn í dag. Líka man ég hvað
var alltaf gaman að koma í sveitina
til ykkar ömmu og ekki var nú ónýtt
að lenda í heyskap. Þá var sérstak-
lega gaman að sitja aftan á heyvagn-
inum og helst það tæpt að maður
dytti af í næstu hossu. Það var nú
líka svakalega gaman að hamast í
hlöðunni fullri af heyi og ekki varst
þú nú að æsa þig yfir látunum í okk-
ur, svo hlupu allir inn í kaffi sem
amma var búin að hafa til handa
svöngu fólki. Þetta og svo margt
annað minnir svo skemmtilega á þig,
afi minn. Ég er sérstaklega ánægð
að ég og Ingi skyldum hafa ákveðið
að gifta okkur seinasta sumar því
þar varst þú og eyddir þessum stóra
degi í lífi mínu með mér og öllum hin-
um sem okkur þykir svo vænt um en
þetta var fyrsta gleðistundin af þess-
um toga hjá barnabarni þínu og eru
þær margar eftir en þá verður þú
með okkur í huganum.
Elsku afi minn ég kveð þig með
miklum og djúpum söknuði sem
aldrei á eftir að hverfa. Ég bið þig að
vaka yfir ömmu og varðveita hana í
öllu þessu því mikill er hennar miss-
ir. Elsku besti pabbi minn, Anna,
Dóri, Ólöf, Stjáni og bara við öll,
þetta er erfitt en stöndum saman og
styrkjum hvert annað. Elsku amma
mín, missir þinn er mikill og kallar á
miklar breytingar á næstunni en við
erum til staðar fyrir þig. Við finnum
til með þér en haltu áfram að vera
svona sterk og dugleg. Afi situr á öxl
þinni og passar þig. Guð blessi þig og
varðveiti í þessari miklu sorg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku afi, ég sakna þín, hvíl í friði.
Þín
Elín Erna.
Mér finnst enn erfitt að trúa því að
þú sért dáinn. Margar minningar
koma upp í hugann, allir dagarnir í
heyskapnum, þegar við komum í
veislur til ykkar ömmu á jólunum og
þegar ég tók viðtal við þig fyrir skól-
ann og þú sagðir mér frá því hvernig
það var þegar þú varst að alast upp á
Brekku. Það var oft tekið í spil þegar
við komum í heimsókn og einu sinni
kenndir þú mér spilagaldur og ég er
ekki enn búinn að skilja hvernig ég
fer að því að láta hann ganga upp. Þú
varst alltaf svo hraustur, jafnvel
þegar við komum upp í Lambhaga
nokkra daga í röð í heyskap og við
vorum með harðsperrur í öllum lík-
amanum en þú varst alltaf jafnhress.
Búskapurinn átti hug þinn allan.
Jafnvel þegar þú lést, þá varstu bú-
inn að ganga frá öllu, svo lagðirðu
þig á eldhúsbekkinn og sofnaðir. Það
er kannski svolítið barnalegt að trúa
því að þeir sem deyja verði englar og
vaki yfir þeim sem eftir lifa en ég vil
samt trúa því að þú sért orðinn engill
og verðir hjá okkur þótt þú sért dá-
inn. Guð geymi þig.
Berglind.
Þegar ættingjar og vinir hverfa
yfir móðuna miklu setur mann ávallt
hljóðan og hugsar þá gjarnan til
baka og veltir fyrir sér tóminu sem
myndast.
Ég sem þessar línur rita hef oft
hugsað að gaman og fróðlegt væri að
taka saman sögu fólksins sem kom
og settist á flóann í Landnámi Ing-
ólfs undir Ingólfsfjalli og byggði sér
þar bú, en þegar þessir órar gerðu
vart við sig í mínum kolli var Jón
bóndi í Lambhaga alltaf ómissandi í
því verkefni. Ég missti af lestinni því
nú er Jón allur svo skyndilega og
óvænt, hann miðlar mér ekki oftar úr
sínum viskubrunni. Jón var fróður
maður og víðlesinn, fylgdist vel með
mönnum og málefnum, hafði sterkar
skoðanir en tróð þeim ekki upp á
aðra, var vinur vina sinna en lét hina
afskiptalausa, sannur sveitamaður
sem unni fósturjörðinni og um-
gekkst hana af alúð og natni. Snyrti-
menni var Jón svo af bar, trúr öllu
sem hann tók sér fyrir hendur, hvort
sem það voru kýr, hænsni, loðdýr
eða kalkúnauppeldi, sem hann var
með síðustu árin, öllu var sinnt af
sömu natninni.
Ég kynntist Lambhagahjónunum
1958 er við Siggi fluttumst í Land-
námið. Ung og bjartsýn hugðumst
við gera stóra hluti en vorum ekki
alltaf mjög gáfuleg í framkvæmdum.
Þá voru Jón og Elín búin að koma
sér þokkalega fyrir í Lambhaga,
með sinni einstöku eljusemi og spar-
semi sem hefur verið þeirra aðals-
merki alla tíð. Jón var laghentur
maður mjög og gerði flest það sem
gera þurfti sjálfur. Með okkur
myndaðist strax vinátta og sam-
gangur, enda börnin okkar á sama
aldri og þetta var á þeim tímum þeg-
ar allir hjálpuðu öllum og aldrei tek-
in borgun.
Einu spaugilegu atviki man ég eft-
ir. Jón og Elín voru með nokkrar
rollur og við líka, og þá skeður það
eitt sinn að hrúturinn okkar var allt í
einu kominn í ærnar hjá Jóni og
hann hringdi og það var þungt í mín-
um manni, sem von var, enda slæmt
að fá hrútinn í ærnar. Sólmundur var
sendur að sækja hrútinn en hann var
ekki hár í loftinu þá, 10–11 ára. Þeir
Jón ná hrútnum og Sólmundur sest á
bak og hrúturinn trítlar með hann á
bakinu alla leið upp í Akurgerði en
Jón stóð eftir á hlaðinu í Lambhaga
og hló dátt.
Það var yndislegt að sitja við eld-
húsborðið hjá Jóni og Elínu og heyra
þau segja frá ferð sem farin var á
æskuslóðir Jóns þegar hann var 75
ára, þvílík upplifun var þessi ferð
fyrir þau. Það er ómetanlegt að hafa
átt samleið með þessum stórmerku
aldamótahvunndagshetjum, Jóni og
Elínu í Lambhaga. Þökk sé ykkur
kæru vinir.
Elín mín, innilegar samúðarkveðj-
ur sendi ég þér og þínum.
Auður Guðbrandsdóttir
og fjölskyldur.
Jón Arnar Magnússon fæddist 6.
ágúst 1926 á Brekku í Langadal í
Nauteyrarhreppi við Ísafjarðardjúp.
Fluttist þaðan að Hamri á Langa-
dalsströnd í sömu sveit, ásamt for-
eldrum sínum Magnúsi Jenssyni og
Jensínu Arnfinnsdóttur. Jón var
elstur í átta systkina hópi. Einn
drengur, Jens bróðir þeirra, lést
tveggja ára gamall, hann var níunda
barnið, í þeim stóra systkinahópi, en
það var ekki sjaldgæft á þeim árum
að barnahópurinn væri stór. Fljót-
lega eftir 1946 hóf Magnús heimilis-
faðirinn húsbyggingu á Hamri. Þar
tóku Jón Arnar, bræðurnir og syst-
urnar óspart til hendinni. Á ótrúlega
skömmum tíma reis fallegt hús á
hamrinum, sem er einn fallegasti
staðurinn við Ísafjarðardjúp, með
útsýni yfir djúpið og fjallahringinn
umhverfis. Skóla sóttu börnin í
Reykjanes handan fjarðarins og
framhaldsnám til Ísafjarðar. Jón
Arnar fór í framhaldsnám á Ísafirði,
þar var Hannibal Valdimarsson
skólastjóri. Jóni gekk svo vel námið
að Hannibal sendi hann að námi
loknu vestur á Rauðasand í V-Barða-
strandarsýslu, þar tók hann við
kennslu. Var það mikið gæfuspor
fyrir Jón, en þar kynntist hann konu
sinni Elínu Ernu Ólafsdóttur, sem
lifir mann sinn. Fljótlega byggðu
þau sér nýbýli í Ölfusi undir Ingólfs-
fjalli, nefndu bæinn Lambhaga. Arn-
ar var iðinn við að stækka hús sín og
rækta jörðina, þar var ekki slegið af
fram á síðasta dag. Þau hjón eign-
uðust fimm börn sem öll hafa komið
sér vel áfram í lífinu. Hjónaband
Arnars og Ellu, eins og þau voru oft-
ast nefnd, var eitt það fallegasta
samband, þar sem samvinna, sam-
heldni, heiðarleiki og samviskusemi
réð ríkjum á öllum sviðum. Hvert ár
hlutu þau viðurkenningu fyrir afurð-
ir sínar sem voru í 1. flokki, þar áttu
þau bæði hlut að máli. Á seinni árum
tók Jón Arnar að sér tilraunaeldi á
refum fyrir landbúnaðarráðuneytið.
Þar eins og annars staðar kom reglu-
semin og ábyrgðin sér vel. Síðar tók
Arnar að sér uppeldi á kjúklingum
og kalkúnaeldi fyrir Reykjabúið í
Mosfellsbæ, sem var til fyrirmyndar
og þrifnaður var þar slíkur að gestir
máttu ekki koma þar inn á skóm. At-
vinna þessi var mikið áhugamál hjá
Jóni. Reykjabændur með frumherj-
ann Jón Guðmundsson og syni,
kunnu vel að meta störf Jóns Arnars.
Jón Arnar var alla tíð hæglátur,
orðvandur og íhugull maður, las mik-
ið og aflaði sér þekkingar á öllu sem
að búskap laut. Hann var bindind-
ismaður á áfengi og reyktóbak, en
fékk sér í nefið. Hann var alla tíð
heilbrigður og veiktist aldrei alvar-
lega og lauk sínu ævistarfi á sinn
æðrulausa hátt, er hann sofnaði á
eldhúsbekk þar sem hann hvíldist
alltaf eftir mat og hlustaði á fréttir
útvarpsins. Við hjónin Ingvar og
Kristín, systir Jóns Arnars, sendum
Ellu og börnum þeirra, ásamt
stórum barnabarnahópi okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ingvar Jónsson.
Þegar mér barst fréttin um andlát
Jóns Arnars Magnússonar, bónda í
Lambhaga, fylltu huga minn bjartar
og glaðar minningar allt frá okkar
fyrstu kynnum.
Kynni okkar hófust þegar ég leit-
aði til hans vegna heykaupa og síðar
um hagagöngu hesta. Urðu sam-
skipti sem tengdust þessum við-
skiptum öll hin ánægjulegustu.
Margar góðar minningar á ég frá
þeim ótal skemmtilegu stundum
þegar ég þáði góðar veitingar í eld-
húsinu í Lambhaga hjá þeim góðu
hjónum Jóni og Elínu, hans ágætu
konu.
Það kom fljótt í ljós hvað Jón var
víðlesinn og fylgdist vel með útkomu
góðra bóka, bæði í bundnu og
óbundnu máli. Jón tileinkaði sér svo
margt, sem ekki verður lært af bók-
um. Við vorum ekki alltaf sammála
þegar rætt var um ýmis þjóðfélags-
mál. Ekki spillti þessi skoðana-
ágreiningur stemmningunni yfir
kaffidrykkjunni. Við virtum skoðanir
hvor annars.
Það leiddi af sjálfu sér, að góð vin-
átta myndaðist milli fjölskyldna okk-
ar Jóns og eigum við Gyða margs að
minnast og þakka frá þessum stund-
um. Mér finnst það hafa verið for-
réttindi að hafa eignast vináttu og
trúnað slíks manns.
Nú þegar Jón er horfinn yfir móð-
una miklu, þakka ég samfylgdina og
votta aðstandendum samúð mína og
virðingu.
Kristján Guðmundsson.
JÓN ARNAR
MAGNÚSSON
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta