Morgunblaðið - 12.02.2002, Side 50

50 ÞRIÐJUDAGUR 12. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÞEGAR ég vaknaði í morgun voru
hermenn alls staðar og ekki okkar
hermenn, heldur Ísraelsmenn. Sam-
einuðu þjóðirnar hafa víst ákveðið að
við megum ekki eiga heima hér leng-
ur, Ísraelar bjuggu víst hér fyrir
3000 árum. Mér væri svo sem sama,
við fáum að búa vestur á fjörðum,
það er ekki svo slæmt, bara ef við
hefðum ekki þurft að flýta okkur
svona mikið í burtu.
Þegar ég vaknaði í morgun voru
allir á nálum, stóri bróðir var farinn í
herinn og Egyptar og fleiri vinir
okkar ætluðu að hjálpa okkur að
komast heim aftur. Ég vildi komast
aftur heim, þótt ekki væri nema bara
til að ná í bangsann og vasadiskóið.
Þegar ég vaknaði í morgun var bú-
ið að ákveða að nú fengjum við ekki
að ráða okkur sjálf lengur, það hlýt-
ur að vera sanngjarnt, við réðumst
víst á þá. Mér væri svo sem sama,
bara ef ég gæti fengið að fara einu
sinni í heimsókn til ömmu minnar í
næsta þorpi, rétt áður en hún deyr.
Þegar ég vaknaði í morgun voru
allir glaðir. Mamma hafði þurft að
fara út í morgun, á markaðinn, hún
flýtti sér eins og hún gat en hafði
rekist á sjónvarp á leiðinni þar sem
Arafat sagði að nú væri að birta til,
atvinnuleysi komið niður fyrir 60%
og hann hefði náð nýju samkomulagi
við Ísraelsmenn. Pabbi ákvað að fara
strax að sækja um vinnu í fyrramálið
og ég fengi að fara í skólann!
Þegar ég vaknaði í morgun fór ég í
skólann í fyrsta skipti í þessum mán-
uði og pabbi fór að sækja um vinnu.
En þegar ég kom heim úr skólanum
var allt breytt. Nokkrir hermenn
höfðu komið inn í húsið okkar í
morgun og snúið öllu á hvolf, virtust
vera að leita að einhverju. Þegar
mamma reyndi að banna þeim að
taka Kóraninn okkar slógu þeir hana
þar til hún missti meðvitund. Litli
bróðir minn hljóp fram með leik-
fangabyssuna sína og reyndi að
skjóta þá en þeir urðu fyrri til. Ég
labbaði fram í stofu til pabba, en
hann sat bara og starði út um
gluggann. Ég spurði hann hvar
mamma væri en hann leit bara á mig,
eins og hann horfði í gegnum mig.
Ég grét mig í svefn.
Þegar ég vaknaði í morgun var
pabbi horfinn, ég fór á sjúkrahúsið
til að hitta mömmu en hún sagði ekki
neitt, læknarnir sögðu að hún væri
ennþá sofandi. Á biðstofunni var
maður með lítið svart/hvítt sjónvarp.
Hann leyfði mér að horfa á fréttirn-
ar. Þar kom mynd af pabba mínum
og fullt af fólki skælandi. Pabbi var
samt ekki skælandi á myndinni af
honum. Ég spurði manninn hvar
pabbi væri og hann útskýrði fyrir
mér að pabbi hefði farið og meitt
mennina sem tóku húsið okkar,
lömdu mömmu mína og drápu litla
bróður minn. Pabbi kæmi samt ekki
aftur. Mikið vildi ég óska þess að ég
væri jafn hugrakkur og pabbi minn.
Mikið er ég stoltur af pabba.
HALLDÓR B. HALLDÓRSSON,
nemi í Menntaskólanum
á Akureyri og meðlimur
í samtökunum Ísland-Palestína.
Svona er
Palestína í dag
Frá Halldóri Brynjari
Halldórssyni:
ALLS konar verðlaunaveitingar eru
í tísku. Gleggsta dæmi þess eru hin
svonefndu bókmenntaverðlaun, sem
upp voru tekin sama árið og bjórinn
var gefinn frjáls. Fróðlegt væri að
vita, hver átt hefur frumkvæði að
þessu. Markaðurinn er þarna að
verki heldur betur. Það fer ekki milli
mála. Heppnir mega þeir teljast,
sem fá bækur sínar tilnefndar til
þessara verðlauna. Tíu bækur verða
þeirrar náðar njótandi ár hvert að
hljóta fyrrgreinda útnefningu.
Þessi umræða leiðir hugann að
öðrum verðlaunaveitingum, sem
snúast um peninga.
Árið 1988 var efnt til samkeppni
um ljóð, er nota mætti í baráttunni
gegn reykingavananum. Þriggja
manna nefnd var skipuð, er velja
skyldi fimm bestu ljóð þessa efnis og
greiða myndarlega fyrir þau. Nefnd-
in var skipuð eftirtöldum: Helga Sæ-
mundssyni, Kristínu Þorkelsdóttur
og Árna Johnsen, sem var formaður
tóbaksvarnanefndar.
Alls bárust um 600 vísur í keppni
þessa. Úrslitin voru birt í júní og
verðlaun afhent 28. þess mánaðar, í
húsnæði Krabbameinsfélagsins Í
Skógarhlíð. Árni Johnsen rétti verð-
launahöfum peningana í umslögum.
Fyrstu verðlaun hlaut Hallgrímur
Helgason, titlaður listmálari, 50 þús-
und krónur. Önnur verðlaun, 30 þús-
und krónur, hlaut Sigurjón Ari Sig-
urjónsson. Þriðju verðlaun, 20 þús-
und, skiptust á milli tveggja manna,
Jóns Þorvaldssonar og Guðmundar
Arnfinnssonar. Loks fékk ég auka-
verðlaun, sem voru 5 þúsund krónur.
Það var ekki neitt til að tala um, en
samt sem áður fannst mér þetta við-
urkenning. Að lokinni verðlaunaveit-
ingu var tekin mynd af Skógarhlíð.
Þá varð Guðmundi Arnfinnssyni að
orði:
Vart er þessi flokkur friður;
fáir að honum dást.
En hvað sem öllu öðru líður
er ytra borðið skást.
Aldrei var þessi mynd birt í blaði,
mér vitanlega. og ekki voru vísur
þær, sem verðlaun hlutu notaður í
baráttunni gegn reykingum, eins og
ætlast var til. Léleg fjárfesting það.
Að lokum varð eftirfarandi vísa til
þarna á staðnum:
Þó að skammtað þyki smátt,
þá er ég ekkert leiður.
Mitt er sinni mjög svo kátt
og mér finnst þetta heiður.
AUÐUNN BRAGI
SVEINSSON,
Hjarðarhaga 28, Reykjavík.
Verðlaunaveitingar
Frá Auðuni Braga Sveinssyni: