Morgunblaðið - 28.02.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristjón GunnarKristjónsson
fæddist á Skóla-
vörðustíg 26 í
Reykjavík 9. mars
1920. Hann lést á
Landakoti 20. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðrún Einarsdóttir,
f. 21.6.1891, d. 26.4.
1983, og Kristjón
Jónsson trésmiður, f.
25.6.1876, d, 24.7.
1962. Systkini Gunn-
ars eru: Jón, f. 7.2.
1912, d. 10.4. 1933;
Einar Vilhelm, f. 1.6. 1913, d.
25.2. 1918; Sesselja Kristín, f. 9.1.
1915; Ólafur Helgi 25.2. 1917, d.
1.3. 1925; Einar Vilhelm, f. 17.9.
1918, d. 2.12. 1925;
Guðrún, f. 10.6.
1922, d. 28.4. 1925;
Haraldur Gottfreð,
f. 28.1. 1924, d. 13.8.
1968; og Már, f. 28.1.
1927, d. 22.8. 1989.
Uppeldisbróðir, son-
ur Jóns, elsta bróður
Gunnars, var Jón
Gunnar Kristjóns, f.
10.9. 1933, d. 14.10.
1995.
Mestan hluta ævi
sinnar vann Gunnar
í vélsmiðjunni
Hamri í Tryggva-
götu og seinna í Borgartúni.
Útför Gunnars fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Gunni frændi er látinn eftir nokk-
urra mánaða sjúkrahúslegu. Hann
skilur eftir tómarúm í hugum okkar
sem ólumst svo að segja upp hjá hon-
um á Skólavörðustíg 26. Á Skóla-
vörðustíg bjuggu amma, afi, fjórir
synir og fjölskyldur þeirra. Gunni
skipaði stóran sess í lífi fjölskyldn-
anna og ekki síst okkar krakkanna, en
hann var barngóður með afbrigðum.
Þegar við hugsum til baka kemur
margt upp í hugann. Við vorum ekki
há í loftinu þegar hann fór að með
okkur í spássitúra niður í bæ en hann
kallaði göngutúra því nafni. Í þessum
ferðum kenndi hann okkur að þekkja
helstu byggingar bæjarins og þegar
við vorum orðin læs lagði hann fyrir
okkur spurningar í þessum spássitúr-
um. ,,Hvar stendur KRON, hvar
stendur Gosi?“ og fleira í þeim dúr.
Þetta var spennandi leikur hjá okkur
krökkunum því allir vildu vera fyrstir
til að svara. Oftar en ekki fengum við
eitthvað í gogginn, ís, Prins póló eða
jafnvel pulsu á Bæjarins bestu. Marg-
ar ísferðir voru farnar til Jónasar á
Þórsbar sem var á horni Baldursgötu
og Þórsgötu og átti hann það til að
bjóða krökkum sem urðu á leið okkar
þangað upp á ís. Lengi vel var Gunni
með kartöflugarð í Vatnsmýrinni rétt
hjá gamla Tívolí og fengum við krakk-
arnir að fara með honum að taka upp.
Gunni fór allra sinna ferða á hjóli og
hafði hann sett auka hnakk á stöngina
og sérstakan fótastand til að geta
reitt litlu vini sína með sér í garðinn.
Hann hafði gaman af því að sýna hin-
um kartöflukörlunum hve stórar
kartöflur komu upp hjá honum. Setti
hann því stærstu kartöflurnar efst í
hvern kassa og undruðust karlarnir
sem heilsuðu upp á hann, þessa risa-
vöxnu uppskeru hjá Gunna. Kartöflu-
uppskeran var svo flutt upp á Skóla-
vörðustíg í skúr sem hann hafði
útbúið úti í porti og einangrað vel.
Uppskeran dugði svo fyrir alla í hús-
inu fram á næsta sumar.
Úti í porti hafði hann útbúið ágætis
leikvöll. Leikvöllurinn var ekki stór
en þarna var þó róla, vegasalt, ruggu-
hestur og einhvers konar járnbraut-
arlest sem komst þó ekkert áfram.
Farartækið var undir svölunum og
voru í því þrjú rými. Fremst hafði
hann útbúið sæti og stýri og var horft
út á milli þrepanna á svalastiganum,
framrúðan var semsagt á milli þrep-
anna. Í næsta rými var vélarrúm, þar
var sæti og stór sívalningur með
handfangi, þegar handfanginu var
snúið kom vélarhljóð í lestina. Í aft-
asta rýminu var svo farþegavagn.
Ekki má gleyma að nefna að hann sá
alveg um að halda við reiðhjólunum
okkar.
Árin liðu og við krakkarnir týnd-
umst burt úr húsinu en næsta kynslóð
hafði jafn gaman af því að heimsækja
Gunna og við hin.
Gunni var bókamaður alla tíð, las
mikið og var fróður um menn og mál-
efni. Hann hafði áhuga á málum líð-
andi stundar og var t.d. tíður gestur á
pöllum Alþingis. Eftir að hann hætti
að vinna gerði hann ýmislegt sér til
dundurs svo sem að safna dósum sem
hann gerði af miklu kappi og hafði
mjög gaman af. Einnig stundaði hann
sólböð af mikilli elju í portinu með út-
varpið hátt stillt og hreyfði þá hvorki
legg né lið.
Ósérhlífni, óeigingirni og hjálpsemi
lýsa Gunna frænda vel. Veraldlegir
hlutir virtust ekki skipta hann máli,
hann var nýtinn og nægjusamur og
lifði fábrotnu og látlausu lífi. Við sáum
eftir að við eltumst hve líf hans var
óeigingjarnt en það snerist að mestu
leyti um húsið og stórfjölskylduna.
Hann lagði mikið af mörkum við
stækkun hússins sem faðir hans hafði
byggt á þriðja áratugnum og var nán-
ast eins og húsvörður. Hann var byrj-
aður fyrir allar aldir að moka snjóinn
af stéttinni fyrir utan húsið og tók jafn-
vel fyrir framan næsta hús svona í leið-
inni. Og ekki var óalgengt að íbúar
hússins vöknuðu við að Gunni frændi
var að þvo gluggana með langa þvotta-
kústinum. Svona var hann Gunni allt-
af að gera eitthvað fyrir aðra.
Samband ömmu og Gunna var
mjög náið og síðustu árin sem hún
lifði heimsótti hann hana daglega á
elliheimilið. Fleiri virtust bíða eftir
heimsóknum hans því hinar ,,döm-
urnar“ á deildinni fögnuðu honum og
heilsuðu með nafni og handabandi
þegar hann gekk inn ganginn.
Gunni bjó alla sína ævi í húsinu og
hefur líklega verið einn elsti íbúinn
við stíginn með samfellda búsetu.
Minnast margir hans hjólandi um bæ-
inn og í seinni tíð sitjandi á stól fyrir
framan húsið að fylgjast með mannlíf-
inu.
Sjónarsviptir er af Gunna frænda
og Skólavörðustígurinn er tómlegur
án hans.
Kveðja frá krökkunum á Skóló,
Gunnar Pétur, Einar,
Guðrún, Kristjón ,,stóri“,
Atli Gunnar, Anna María
og Kristjón (Lilli).
Elsku Gunni frændi, nú er komið
að kveðjustund.
Þegar ég var lítill strákur í Ólafsvík
var tilhlökkunin mikil þegar farið var
til Reykjavíkur því hápunkturinn var
að heimsækja þig í kjallarann. Verk-
stæðið var spennandi, fullt af gömlum
verkfærum og kenndir þú mér að
þekkja nöfnin á þeim og leyfðir mér
stundum að smíða eitthvað smávegis.
Svo fórum við oft í keppni inni í stofu
hjá þér þar sem leikurinn snerist um
að kasta sem flestum töppum ofan í
vasa. Við fórum oft í göngutúra á
sögulega staði og þú sagðir mér
hvernig lífið var þegar þú varst ung-
ur. Svo má ég til að minnast á gell-
urnar þínar því þær brögðuðust betur
hjá þér en nokkrum öðrum.
Ég veit að þú varst orðinn lasinn og
þreyttur og hvíldinni feginn.
Þakka þér allar skemmtilegu
stundirnar.
Þinn frændi og vinur,
Ómar Ingi.
Elsku frændi okkar, Gunni, er lát-
inn.
Við áttum margar góðar stundir
með honum í kjallaranum á Skóla-
vörðustíg 26.
Við minnumst þess er Gunni fór
með okkur út í port og gaf okkur oft
ýmislegt góðgæti.
En nú er hann farinn og við sökn-
um hans sárt.
„Dáinn, horfinn“ – harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
En eg veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og lífið þjóða,
hvað væri sigur sonarins góða?
illur draumur, opin gröf.
(Jónas Hallgrímsson.)
Guðrún Kristín
Einarsdóttir, Ragna Sigrún
Kristjónsdóttir,
Eydís Björk Einarsdóttir og
Karen María Einarsdóttir.
GUNNAR
KRISTJÓNSSON
Góður vinur okkar
hjóna, Guðjón Högna-
son frá Laxárdal í
Gnúpverjahreppi, er
látinn, nærri 77 ára gamall, eftir erf-
ið veikindi nú við leiðarlok.
Fyrstu kynni mín af Guðjóni voru í
Íþróttaskóla Sigurðar Greipssonar,
en hann var í hópi þeirra úrvalsnem-
enda Sigurðar, sem heimsóttu skól-
ann reglulega og miðluðu okkur hin-
um yngri af kunnáttu sinni og færni.
Auk þess að vera vel íþróttum búinn
var Guðjón handlaginn vel og eftir-
sóttur til allrar vinnu. Ljúfur dreng-
ur og glaðlyndur, sem bar hag þjóðar
sinnar og íbúa hennar alla tíð fyrir
brjósti, ekki síst íslensku bænda-
stéttarinnar, en Guðjón var búfræð-
ingur að mennt frá Bændaskólanum
á Hólum og átti frá þeim tíma marg-
ar góðar minningar um eftirminni-
lega samferðamenn, sem og af öðr-
um vettvangi lífs og starfs, bæði
hérlendis og í Svíþjóð, þar sem þau
hjón bjuggu í rúma þrjá áratugi.
Guðjón var fæddur og uppalinn í
Laxárdal.
Árið 1950 giftist Guðjón Unni
Ólafsdóttur, frænku minni, sem á
þeim tíma átti lögheimili á Núpstúni
í Hrunamannahreppi.
Guðjón og Unnur hófu búskap í
Laxárdal í sambýli við föður Guðjóns
og Björgvin bróður hans.
Þau byggðu á þessum árum yfir
sig myndarlegt íbúðarhús á jörðinni.
Fljótlega varð þeim þó ljóst að oln-
bogarými þeirra var nokkuð lítið í
þríbýli í Laxárdal og fluttu því bú-
ferlum að Selfossi, þar sem þau
keyptu sér íbúðarhús í Heiðmörk 5.
Guðjón var hvarvetna eftirsóttur í
vinnu og þessi fyrri búskaparár sín á
Selfossi vann hann lengst af hjá
Mjólkurbúi Flóamanna og Kaup-
félagi Árnesinga og Unnur frænka
mín vann við verslunar- og þjónustu-
störf. Á árunum 1968 til 1970 varð
mikill útflutningur á fólki frá Íslandi
í atvinnuleit, einkum til Svíþjóðar.
Héðan frá Selfossi og víðar fóru
nokkrir iðnaðar- og handverksmenn
til vinnu í skipasmíðastöð Kochums í
Malmö og var Guðjón í þeim hópi.
Um áramótin 1969 til 1970 seldu
þau Guðjón og Unnur allar verald-
legar eigur sínar hér og fluttu með
dætur sínar fimm til Svíþjóðar.
Við Hildur héldum alltaf kunn-
GUÐJÓN
HÖGNASON
✝ Guðjón Högna-son fæddist í
Laxárdal í Gnúp-
verjahreppi 21. marz
1925. Hann lést á
Landspítala við
Hringbraut 7. janúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram í
kyrrþey frá Foss-
vogskapellu 14. jan-
úar.
ingsskap við þau hjón
og heimsóttum þau
nokkuð oft í Svíþjóð,
þar sem þeim vegnaði
vel og alltaf betur og
betur, enda bæði
vinnusöm með afbrigð-
um og vel látin af öllum.
Þrjár dætur þeirra
og fjölskyldur þeirra
búa nú nokkuð nærri
hver annarri á Skáni í
Suður-Svíþjóð, en þær
eru: Ólafía Steinunn
(Lóa), Guðrún Edda og
Hrafnhildur Unnur,
tvær systranna og fjöl-
skyldur þeirra búa hér á Selfossi,
þær Ásdís Svala og Ólöf Anna.
Fyrrihluta árs í fyrra fluttu þau
Guðjón og Unnur aftur heim til Ís-
lands og keyptu sér íbúð í nýju fjöl-
býlishúsi á Ástjörn 7 á Selfossi og
var Guðjón þá mjög farinn að heilsu.
Unnur frænka mín hefur sýnt
mikið þrek og fórnarlund varðandi
umönnun eiginmanns síns í þrálátum
veikindum hans í langan tíma.
Nú getur hún, þrátt fyrir sáran
missi, glaðst yfir stórri og gjörvu-
legri fjölskyldu í hvívetna.
Okkur hjónum verður eftirminni-
leg ferð sem við fórum með þeim
Unni og Guðjóni um verslunar-
mannahelgina í sumar um uppsveitir
Árnessýslu í afar fögru veðri. Guðjón
ljómaði af gleði og sá íslenska fegurð
hvert sem litið varð og lét það óspart
í ljós, þótt farinn væri að kröftum og
þreki. Þrátt fyrir langa búsetu er-
lendis hélt Guðjón alla tíð í íslenskan
ríkisborgarrétt sinn. Hann vann að
félags- og útgáfumálum Íslendinga í
Svíþjóð á árum sínum þar og undir
það síðasta skrifaði hann greinar í
dagblöð, þar sem hann m.a. varaði
Íslendinga við fjölþjóðlegu valdi og
að vera að gæla við Evrópusam-
bandsaðild og færði sterk rök fyrir
máli sínu. Þannig var Guðjón, hann
bar alla tíð hag þjóðar sinnar og
þegna hennar fyrir brjósti, einkum
þeirra sem minna máttu sín.
Þegar Guðjón og Unnur, sem er
ári yngri en ég, tóku saman fannst
mér sem þessi fallega gullinhærða
frænka mín væri eins og prinsessa
sem leyst væri úr álögum. Barnung
missti hún báða foreldra sína og
mátti síðan búa við það að alast upp
og eiga misgóða tíð hjá vandalaus-
um. Prinsinn ungi, líkt og í ævintýr-
unum, kom yfir Stóru-Laxá frá Lax-
árdal, líklega ríðandi á hvítum
gæðingi á dansleik á Flúðum.
Gagnkvæmt traust og óvenjuleg
virðing og tillitssemi ríktu alltaf á
milli þessara elskulegu hjóna. Kæra
Unnur og fjölskyldur og annað
venslafólk Guðjóns Högnasonar,
innilegar samúðarkveðjur frá okkur
hjónum og fjölskyldum okkar.
Hafsteinn Þorvaldsson.
Elsku Jóhanna mín.
Þegar hún sonardóttir
þín, Jóhanna yngri,
æskuvinkona mín og frænka, sagði
mér það að þú værir mikið veik og
lægir inni á spítala fannst mér ég
missa tengsl við raunveruleikann eitt
andartak, í von um að þetta væri bara
martröð og ég myndi vakna á hverri
stundu. Mér fannst ótrúlegt að svona
glæsileg, lífsglöð kona eins og þú, sem
geislaðir af hlýju og persónutöfrum,
JÓHANNA BLÖNDAL
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Jóhanna BlöndalGuðmundsdóttir
fæddist á Bókhlöðu-
stíg 6b í Reykjavík
29. október 1922.
Hún lést á Landspít-
alanum 12. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 19. febr-
úar.
skyldi liggja máttvana í
sjúkrarúmi.
Þetta var svo ofboðs-
lega ósanngjarnt að
svona yndisleg mann-
vera eins og þú skyldir
hljóta svo hægfara dauð-
daga.
Allar þær stundir sem
við sátum, ég, þú og Jó-
hanna yngri, í eldhúsinu
í Álftamýri, þegar hún
kom til landsins. Hvað
við gátum talað saman
um allt milli himins og
jarðar, að tala við þig var
eins og að tala við jafnaldra vinkonu,
kynslóðabilið var aðeins andlegt í þín-
um augum.
Ég man líka svo vel eftir því, þegar
við Jóhanna bjuggum báðar í Dan-
mörku og þú komst og heimsóttir
hana, þá komstu alltaf með eins gjöf
handa mér líka, mér þótti svo ofboðs-
lega vænt um það.
Ég á enn grænu kistuna, sem ég
fékk einu sinni, Jóhanna fékk bláa
minnir mig, og kisturnar voru fullar
af nammi. Nammið kláraðist fljótt en
kistuna á ég ennþá og mun alltaf eiga,
því í huga mér er þetta sannkölluð
fjársjóðskista.
Ég get ekki sætt mig við það að
eiga aldrei eftir að koma í Álftamýr-
ina, fá hjá þér hlýlegt faðmlag og
koss, sem skildi ávallt eftir varalitafar
á kinnunum. Að eiga aldrei eftir að
sitja í eldhúsinu í Álftamýrinni, með
þér og Jóhönnu, ég vil ekki trúa því.
Jóhanna sagði mér að það væri svo
undarlegt, þegar eitthvað sem maður
hefði alltaf átt hyrfi bara, og maður
sæti eftir með svo mikið tómarúm.
Það er misstórt tómarúmið sem fólk
skilur eftir sig, en tómarúmið sem þú
skilur eftir þig er meira en orð geta
lýst og mælieiningar mælt.
Ég vona að þú og Sæmundur hafið
sameinast aftur eftir langan aðskiln-
að. Elsku Jóhanna, Magnús, Gísli,
Anna Día, Atli Magnús, Brynjólfur,
Sæmundur Andri, Daníel Arnar og
Gísli Aron, ég samhryggist ykkur af
alhug.
Elsku Jóhanna, vertu sæl að sinni.
Elín Ýr.
Tími er kominn til að
kveðja tryggan og góð-
an vin.
Garðar og Christel
hafa verið lánsfjöl-
skylda mín hér á Ís-
landi allt frá því að ég
kom hingað.
Ég lít yfir farinn veg með þakklæti
til þeirra hjóna sem hafa ávallt hjálp-
að og stutt okkur hjónin og börnin
GARÐAR
ÞORSTEINSSON
✝ Garðar Þor-steinsson fæddist
í Reykjavík 26. jan-
úar 1935. Hann lést
20. febrúar síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 27. febrúar.
okkar. Erfitt verður að
sætta sig við þessi
þáttaskil og vita að
Christel þarf að sjá á
eftir lífsförunaut sem
hefur verið henni stoð
og stytta í framandi
landi.
Með söknuði kveð ég
Garðar en veit að hann
er farinn til bjartari
landa þar sem engar
þjáningar eru til.
Megi góður Guð gefa
henni Christel styrk á
þessari sorgarstundu.
Við sendum Þór og
fjölskyldu og systkinum Garðars
samúðarkveðjur okkar.
Fjölskyldan í Suðurhlíð.
Handrit minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvu-
sett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma
569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.