Morgunblaðið - 28.02.2002, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2002 39
✝ Inga Rakel Jóns-dóttir Thoraren-
sen fæddist í Aðal-
steini í Stokkseyr-
arhverfi 21. desem-
ber 1914. Hún lést á
Landakotsspítalan-
um 19. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Vikt-
oría Halldórsdóttir,
húsfreyja á Sól-
bakka á Stokkseyri
og lengi forstöðu-
kona Kvenfélags
Stokkseyrar, f. í
Stokkseyrarseli 7.
ágúst 1889, d. 29. apríl 1972, og
Jón Þórir trésmíðameistari,
Ingimundarson, trésmiðs í Sæ-
borg á Stokkseyri, f. 12. okt.
1888, d. 24. maí 1967. Inga var
þriðja elst í hópi níu systkina.
Systkini hennar eru: Jóna Mar-
grét, f. 5. sept. 1910, d. 15. sept.
1990, Sigríður Fanney, f. 17.
sept. 1912, Þóra, f. 25. jan. 1917,
d. 1997, Albert, f. 4. nóv. 1919,
Sigríður Dóra, f. 26.
sept. 1921, Dagrún,
f. 24. ág. 1922, d.
16. des. 1922, Njóla,
f. 24. ág. 1922, d.
30. jan. 2000, og
Dagbjartur, f. 16.
ág. 1924. Inga gift-
ist 20. nóv. 1935
Sigurði Thoraren-
sen lögregluþjóni,
síðar bátsmanni og
„Glímukóngi Ís-
lands“ 1930, f. 8.
júní 1907, d. 12. jan.
1961. Þeim Sigurði
varð ekki barna
auðið en tóku í fóstur systurson
Ingu, son Sigríðar Dóru, Sigurð
Inga Gunnlaugsson verkfræð-
ing, f. 19. des. 1955. Kona hans
er Þóra Gerða Geirsdóttir, f. 6.
des. 1957, og eiga þau tvo syni,
Geir Inga, f. 1. mars 1984, og
Jón Örn, f. 17. maí 1988.
Útför Ingu fór fram frá Foss-
vogskapellu í kyrrþey að hennar
ósk 25. febrúar.
Inga var alla ævi húsmóðir fram
í fingurgóma og framúrskarandi
gestrisin og veitti rausnarlega.
Ávallt var hún tilbúin að rétta ætt-
ingjum og vinum hjálparhönd.
Hún varð fyrir því óláni að
missa manninn sinn ung og sakn-
aði hans alla tíð sárt. Að giftast
aftur hefði aldrei komið til greina.
Eftir að hún varð ekkja fór hún að
vinna á Dvalarheimili aldraðra á
Hrafnistu við Kleppsveg, til að sjá
sér og syni sínum farboða en hann
var þá aðeins 6 ára gamall.
Inga fékk sína barnaskóla-
menntun, sem þótti gott á þeim
tíma sem hún ólst upp en hún las
mikið alla sína ævi og var hafsjór
af fróðleik og maður kom hvergi
að tómum kofunum þar sem hún
var. Ljóð voru henni einstaklega
hugleikin og virtist hún kunna
heilu ljóðabækurnar utan að. Ein-
ar Benediktsson var í sérstöku
uppáhaldi. Einnig hafði hún mikið
yndi af öðrum bókmenntum en þau
hjónin höfðu komið sér upp all-
góðu bókasafni áður en Sigurður
lést. Hún hafði yndi af góðri tón-
list, óperur svo sem Aida og Cav-
alleria Rusticana voru títt spilaðar
og söngvarar eins og Stefán Ís-
landi, Kristján Jóhannsson, Guð-
rún Á Símonar og Diddú voru í
uppáhaldi. Hún var mikið fyrir að
syngja og þær Sólbakkasystur
voru annálaðar söngkonur. Þegar
þær systur komu saman var nær
alltaf tilefni til söngs.
Þjóðmálin voru henni hugleikin
og hafði hún alla tíð ákveðnar og
róttækar skoðanir á því hvernig
stjórna ætti landinu og þá var það
ætíð þeir sem minna máttu sín
sem áttu samúð hennar alla. Hún
þoldi ekki hræsni né oflátungshátt.
Hún var ákveðin og sagði sínar
skoðanir tæpitungulaust. Það
veganesti tók hún með sér úr for-
eldrahúsum en Viktoría móðir
hennar var mikil baráttukona um
aukin réttindi kvenna á þeim tíma
og mannréttindi almennt en hún
var einn af stofnendum „Menning-
ar og friðarsamtaka íslenskra
kvenna“ og fyrsti formaður þess.
Þótt Inga gæfi sig ekki mikið að
félagsmálum fylgdist hún vel með
og gaf góðum málefnum atkvæði
sitt. Hún var sósíalisti, jafnaðar-
manneskja með sterka réttlætis-
kennd og alltaf tilbúin að verja lít-
ilmagnann. Verkalýðsbaráttan var
henni hugleikin, enda sjálf í flokki
einstæðra útivinnandi kvenna.
Undirrituð varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá fá ást og umönn-
un hennar sem lítið barn og vera
hjá henni og manni hennar í fóstri
um tíma og svo síðar á unglingsár-
unum og það gaf mikið. Fjölskyld-
an og þá sérstaklega fósturson-
urinn, var henni allt og fannst
henni sjaldan nóg gert, börnin mín
nutu einnig góðs af umhygju henn-
ar.
Við sem unnum henni og þekkt-
um hana söknum hennar og erum
þakklát fyrir þær stundir sem við
áttum með henni en gleðjumst
jafnframt yfir því að ef eitthvað er
eftir þetta líf þá loksins fær hún
aftur að hitta sinn heitt elskaða
mann hinum megin og aðra kæra
sem farnir eru.
Dagrún Þórðardóttir.
Mikið mun ég sakna þín, amma
mín. Ég sé þig ljóslifandi fyrir
mér, svo glaðlega og létta í lund
þegar ég minnist þín.
Þú varst sterkur persónuleiki og
sjálfstæð kona. Kona sem lét ekki
undir höfuð leggjast að láta skoð-
un sína sterklega í ljós. Oftar en
ekki komstu mörgum á óvart með
hárbeittri tungu sem lét engar
sykursætar athugasemdir falla. Ef
eitthvað var þér ekki að skapi
hvort sem það var pólitík eða sósa
í potti fengu nærstaddir ávallt veð-
ur af hvað þér fannst um málið.
Ég man ekki eftir mér án þess
að vita af þér og kallaði þig ávallt
ömmu þrátt fyrir að samkvæmt
skyldleikatengslum ertu í raun
ömmusystir mín. Það kom til
vegna þess hve mikið þú annaðist
mömmu sem barn. Ég er skírð í
höfuðið á tveimur konum og þú ert
önnur þeirra. Þú varst því engu
minni ,,amma“ en aðrar ömmur og
ef eitthvað er varstu ávallt í miklu
uppáhaldi hjá mér. Ég bar alltaf
mikla virðingu fyrir þér en um leið
gat ég rætt við þig nánast hvað
sem var.
Þú varst mikil barnagæla sem
elskaðir að dekra við börn en um
leið innrættirðu þeim góða siði.
Sem barn að aldri var ég vön að
koma í heimsókn og þú sagðir mér
endalaus ævintýri sem þú last upp
úr þjóðsögum Jóns Árnasonar eða
kunnir utan að. Ég þreyttist aldrei
á að hlusta á sögur um prinsessur
og bóndasyni langt fram eftir
aldri. Einnig voru margar langar
,,löngu vitleysur“ spilaðar. Ekki
má heldur gleyma öllum kræsing-
unum og sætindunum sem var
torgað.
Sem unglingur gat ég rætt við
þig um aðra hluti og sem fyrr var
það jafnauðvelt því þú hafðir
áhuga á öllu og kynslóðamunarins
varð ekki vart.
Sem fullvaxta kona með mína
eigin fjölskyldu naut ég þess eftir
sem áður að heimsækja þig og
sökkva mér í samræður um heima
og geima. Dætur mínar, Helena
Sól og Aþena Örk, nutu þess einn-
ig að koma með og syngja með
þér. Baggalútur og fleiri lög voru
kyrjuð við þessi tækifæri.
Ég mun aldrei gleyma þér,
amma mín, og stundum okkar
saman. Takk fyrir alla þína góð-
semi. Ég veit að nú lætur þú ljós
þitt skína meðal engla himinsins.
Þín
Inga Guðrún.
INGA RAKEL J.
THORARENSEN
✝ Alda Jensdóttirfæddist á
Drangsnesi í
Strandasýslu 29.
ágúst 1933. Hún lést
á heimili sínu á Æg-
isgrund 19 í Garðabæ
18. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jónína
Pálmadóttir frá
Borgum við Akur-
eyri og Jens Aðal-
steinsson frá Hólma-
vík. Alsystkini Öldu
eru Ragnar sem lést í
æsku, Guðrún og Jó-
hanna. Jens átti fyrir soninn
Högna. Jónína átti tvo syni, Pálma
og Lúkas með fyrsta manni sínum
Kára Sigurbjörnssyni. Jónína og
Jens slitu samvistum. Börn Jónínu
og Ingibergs Jónssonar eru Ragn-
ar, sem lést í æsku, Ragnar og Sig-
rún. Þegar Alda var á fjórða ári
var hún send í fóstur til Guðrúnar
Káradóttur að Tungugröf í
Kirkjubólshreppi. Guðrún bjó þá
með börnum sínum Karólínu, Sig-
ríði, Elísabetu og Einari Sumar-
liðabörnum. Alda
átti að dvelja hjá
Guðrúnu í mánuð en
árin urðu 27 og var
Alda hjá Guðrúnu á
meðan hún lifði og
síðan hjá Karólínu
og Einari. Nokkrum
mánuðum eftir að
Alda kom að Tungu-
gröf var Guðrún
systir Öldu einnig
send í fóstur þangað,
þá níu mánað gömul
og ólust þær systur
því þar upp saman.
Alda hafði verið fötl-
uð frá fæðingu og fór á Kópavogs-
hælið þegar Karólína var orðin
heilsuveil og gat ekki hugsað um
hana lengur. Alda bjó á Kópa-
vogshæli í 35 ár, en flutti þá á
sambýlið á Ægisgrund 19 í Garða-
bæ 1995. Alda vann á vinnustofum
Kópavogshælis á meðan hún
dvaldi þar, en var á Hæfingarstöð-
inni Fannborg 6 síðustu árin.
Útför Öldu fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Þú skalt vera stjarna mín Drottinn
yfir dimm höf
yfir djúpa dali
og eyðimerkur
ég geng í geisla þínum
og eitt sinn mun geisli þinn verða að
gullstiga
þar sem ég geng upp fagnandi skrefum
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
Alda flutti af Kópavogshæli þar
sem hún hafði búið í 35 ár, á sambýli
fyrir fatlaða við Ægisgrund 19 þegar
heimilið tók til starfa í desember
1995. Á Kópavogshælið kom hún 27
ára gömul frá Tungugröf á Ströndum
þar sem hún hafði verið í fóstri frá
barnsaldri ásamt Guðrúnu systur
sinni, fyrst hjá Guðrúnu Káradóttur
og síðan hjá Karólínu dóttur Guðrún-
ar.
Alda var ein af sex einstaklingum
sem fluttu af Kópavogshæli í Ægis-
grundina og voru þau öll miklir vinir
og félagar, sem er svolítið sérstakt
þar sem þessir einstaklingar gátu
ekki valið um með hverjum þeir
bjuggu, ólíkt því sem gerist hjá flest-
um öðrum. Sjálfsagt hefur aðlögunar-
hæfni og umburðarlyndi þessara fötl-
uðu einstaklinga, gagnvart öðrum
þroskast þegar þau bjuggu á Kópa-
vogshæli á árum áður, á deildum með
allt að 15 til 20 manns jafn ólíkum og
þau voru mörg.
Alda var umhyggjusöm og blíð og
var mikið fyrir að sýna væntumþykju
sína, og gerði hún þá ekki upp á milli
manna, enda var hún vön að deila
hlutunum með sér. Hún fylgdist vel
með hvað sambýlingar hennar höfðu
fyrir stafni og var áhyggjufull ef eitt-
hvað amaði að þeim eða að þeir skil-
uðu sér ekki heim á réttum tíma.
Einnig sýndi hún mikla hlýju gagn-
vart starfsfólki og sýndi samkennd
sína ef eitthvað bjátaði á. Alda hafði
gaman af börnum og klappaði þeim
og strauk þegar þau komu í heimsókn
og gaf þeim mola ef hún átti eitthvað.
Hún vildi að við færum heim með fisk-
inn sem varð afgangs af matnum
„handa kisu“. Meira að segja í veik-
indunum reyndi hún að létta undir og
hjálpa til þegar við vorum að annast
hana.
Öldu fannst gaman að hafa líf og
fjör í kringum sig, enda var ekki langt
í stríðnina og glettnina hjá henni.
Alda hafði einstaklega smitandi hlát-
ur og átti það til að skella upp úr þeg-
ar henni var virkilega skemmt. Oftast
kom hún öðrum í gott skap með
glettni sinni. Þrátt fyrir fötlun sína
var Alda klók að bjarga sér, ef hún
þurfti að ná í eitthvað upp í efri skáp
og treysti sér ekki upp á stól, náði hún
í kúst og sópaði því sem hana vantaði
niður. Í gegnum tíðina vildi Alda vera
húsmóðir á sínu heimili og tók þátt í
umönnun þeirra sem bjuggu með
henni, tók af rúmum, skrældi kartöfl-
urnar til að flýta fyrir matnum á borð-
ið eða „rak“ fólk að hátta. Stundum
fannst manni hún vera einum of
stjórnsöm, en hún vildi hafa allt í röð
og reglu og gott skipulag á hlutunum.
Hún vildi helst alltaf hafa eitthvað
fyrir stafni, pússlaði, saumaði, vann
ýmis heimilisverk eða klippti út
myndir. Myndirnar gaf hún þeim sem
hún var sérlega hrifin af. Alda var ein-
staklega handlagin og gat hnýtt
hnúta á stystu spotta sem jafnvel við
sem teljast eigum heilbrigð hefðum
aldrei getað gert. Alda hafði mjög
ákveðnar skoðanir á því hvernig hún
vildi hafa hlutina og notaði ýmsar leið-
ir til að fá fólk til að gera það sem hún
vildi, þrátt fyrir að hún gæti lítið tal-
að. Hún vildi vera vel til höfð, í blússu
og vesti með hálsklút og nælu í barm-
inum og þannig var hún flesta daga.
Alda hafði gaman af að fara í bíl-
túra og þegar það komu gestir til
hennar þá var hún fljót að fara í káp-
una sína og biðja um bíltúr og þýddi
ekkert að segja henni að hún myndi
fara seinna, hún hætti ekki fyrr en
hún fékk sitt fram. Hún hafði gaman
af að ferðast og ferðaðist talsvert
bæði innanlands og utan. Hún tók
fram dagatalið sitt og ferðatösku þeg-
ar ferðalag stóð til og vildi byrja að
pakka og undirbúa sig mörgum vik-
um fyrir brottför, svo spennt var hún.
Síðasta sumar fór hún í skemmtiferð
til Danmerkur með starfsfólki og
heimilisfólki í Ægisgrund og undi hún
hag sínum þar vel. Í annað skipti fór-
um við til Hollands og gat hún setið
tímunum saman innan um kiðlinga,
með einn í fanginu sem elti hana þeg-
ar við lögðum af stað heim.
Alda var heima síðustu vikurnar
áður en hún dó og verður ógleyman-
legt hve glöð hún varð þegar hún kom
heim af spítalanum fársjúk og upp-
götvaði að hún var komin heim, hún
klappaði, söng og hló. Við færum
Heimahjúkrun í Garðabæ og Heima-
hlynningu Krabbameinsfélagsins
okkar bestu þakkir fyrir aðstoðina.
Samvistirnar við Öldu þessi sex ár
sem hún bjó í Ægisgrund hafa auðgað
líf okkar sem önnuðumst hana og má
segja að við höfum ekki síður verið
þiggjendur en gefendur.
Fyrir hönd heimilisfólks og starfs-
fólks í Ægisgrund,
Ásrún Jónsdóttir.
ALDA
JENSDÓTTIR
Fyrstu minningar
mínar af ömmu minni
eru tengdar heimili
hennar og afa á Austurbrúninni en
þar bjuggu þau öll mín uppvaxtarár.
Útbreiddur faðmur ömmu og afa
mætti manni í útidyrunum og hlýjan
umlukti mann þegar inn var komið.
Hún amma Betty var heillandi kona,
glaðvær og áhugasöm um hag
annarra. Það geislaði af þessari fín-
gerðu, lágvöxnu og dökkleitu konu.
Hvert sem hún kom var tekið eftir
glæsileik hennar, glaðværð og út-
geislun.
Hún tók mikinn þátt í því sem við
barnabörnin vorum að gera og sýndi
okkur alltaf mikla athygli. Mér þótti
BETTY ANN
HUFFMAN
ÞORBJÖRNSSON
✝ Betty Ann Huff-man Þorbjörns-
son fæddist í Minnea-
polis í Minnesota í
Bandaríkjunum 5.
nóvember 1920. Hún
lést á Landspítalan-
um Fossvogi 15.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram í kyrrþey frá
Fossvogskapellu 22.
febrúar síðastliðinn.
vænt um hvernig Ástu
systur minni var tekið
af ömmu og afa sem
komu fram við hana
eins og sitt barnabarn.
Amma gætti okkar Kol-
brúnar frænku oft þeg-
ar við vorum litlar
stelpur og í minning-
unni stendur upp úr
hvernig henni tókst að
gera þær stundir
ógleymanlegar með
ýmsum leikjum og
„picnic“-ferðum í
Öskjuhlíðina. Einnig
gleymi ég aldrei ferð-
inni sem amma og afi fóru með mig til
Danmerkur til að heimsækja pabba
minn sem var þar við nám. Þá var ég
6 ára gömul og allt svo spennandi. Við
gistum í sumarhúsi, fórum á strönd-
ina, í dýragarðinn og í tívólí að
ógleymdum froskaveiðum okkar Kol-
brúnar.
Ég var mjög ung þegar ég lærði
ensku hjá henni ömmu minni. Hún
var frá Minneapolis og kynntist afa
Sigurbirni þegar hann var við há-
skólanám í Bandaríkjunum á stríðs-
árunum. Hún fylgdi honum til Ís-
lands ung brúður og eignaðist hér
sína fjölskyldu, þótt hún hefði alltaf
mikið samband við móður sína vestan
hafs. Gestrisni hennar var einstök og
manni leið eins og prinsessu sem
dekrað er við á allan hátt. Amma var
hagsýn húsmóðir og frábær kokkur.
Gömlu gildin voru í hávegum höfð
þar sem amma sá um heimilið og afi
vann úti. Ef einhvers staðar var regla
á hlutunum var það á heimili þeirra.
Sambúð afa og ömmu einkenndist
af gagnkvæmri aðdáun og virðingu.
Þau voru miklir félagar og gerðu
margt saman, spiluðu bridge, fóru í
gönguferðir og ferðuðust mikið. Á
meðan afi var í embætti sínu sem rík-
isskattstjóri og störfum hlaðinn þá sá
amma um hann og heimilið. Þegar
hún fór að missa heilsuna og hafði
ekki lengur sama þrek og áður, tók
hann meiri þátt í heimilishaldinu.
Eftir að afi dó sýndi hún að í litlum
líkama býr oft sterkur vilji því þrátt
fyrir heilsuleysið gerði hún flest af
því sem hún vildi gera. Hún hélt sjálf-
stæði sínu og bjó ein heima. Alveg
fram á það síðasta var stutt í brosið
og umhyggju fyrir öðrum.
Begga Sunna, dóttir mín, mun
seint gleyma langömmu sinni og
„omelettunum“ hennar. Þær voru
ótrúlega ljúffengar og aldrei hægt að
fá leið á þeim. Hún huggar sig við að
nú er amma Betty komin til hans afa
Sigurbjörns og að nú er hann ekki
lengur einn.
Minningin um yndislega ömmu
mun fylgja mér til æviloka. Blessuð
sé minning hennar.
Steinunn Guðrún
Markúsdóttir.