Morgunblaðið - 28.02.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Það var einn sum-
ardag fyrir mörgum
árum að við félagarnir
vorum að spila fót-
bolta í hverfinu heima.
Allt í einu birtist
strákur, hár að vexti
og sterklega byggður, a.m.k. miðað
við okkur hina. Hann kynnti sig
sem Ragga Margeirs og sagðist
vera nýfluttur til landsins frá Am-
eríku. Við létum okkur fátt um
finnast og héldum áfram leik okk-
ar. Eftir stutta stund tjáði hann
okkur að hann gæti örugglega
hlaupið okkur alla af sér og án þess
að blása úr nös. Við höfðum ekki
mikla trú á því en Raggi hafði rétt
fyrir sér. Það má segja að þarna
hafi knattspyrnuferill hans hafist.
Mig minnir að ein æfing hjá Hólm-
bert þjálfara hafi dugað til að
Raggi kæmist í liðið sem fremsti
maður. Dagskipunin var „sendið
fram á Ragga og hann sér um
rest“. Hæfileikar hans voru ótví-
ræðir inni á vellinum. Þegar fram
liðu stundir og við urðum eldri
heltust margir úr lestinni í bolt-
anum því ekki höfðu allir þá hæfi-
leika sem Raggi hafði. Hann var sá
eini úr okkar árgangi sem náði ein-
hverjum árangri í boltanum og
komst í atvinnumennsku erlendis
ásamt því að spila með nokkrum
RAGNAR
MARGEIRSSON
✝ Ragnar IngiMargeirsson
fæddist í Keflavík 14.
ágúst 1962. Hann
lést 10. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Kefla-
víkurkirkju 15. febr-
úar.
góðum félagsliðum hér
heima. Ég held að
flestir geti verið sam-
mála mér um að sjald-
an hefur Keflavík átt
jafnhæfileikaríkan
knattspyrnumann.
Raggi hafði átt við
erfiðleika að stríða um
nokkurt skeið sem að
lokum leiddu til and-
láts hans.
Kæri vinur, þú háð-
ir hetjulega baráttu
við sjúkdóm sem að
lokum hafði betur. Ég
veit að þangað sem þú
ferð færðu hlýjar móttökur en ég
mun geyma minningar um góðan
dreng í hjarta mér og halda á loft
nafni þínu sem góðs félaga og frá-
bærs íþróttamanns.
Fjölskyldu Ragga og börnum
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og bið góðan guð að
styrkja ykkur í sorg ykkar.
Vignir Daðason.
Raggi, ég kynntist þér er við
byrjuðum að spila saman fótbolta í
5.fl. í Keflavík og við æfðum og
spiluðum saman yfir 20 ár með
stuttum hléum. Þú varst yfirburða-
leikmaður á öllum sviðum og vin-
sæll og góður félagi. Við náðum
fljótlega vel saman innan og utan
vallar. Ég man hvað ég leit upp til
þín og langaði að verða alveg eins
og þú. Þú hafðir einstaka hæfileika
sem knattspyrnumaður og sá besti
sem ég hef séð og spilað með. En
við áttum lífshættulegan óvin sem
var alltaf að gera okkur lífið leitt
og ruglingslegt. En það var fyrir
rúmum fimm árum að þú ákvaðst
að snúa lífinu á rétta braut, sem
varð til þess að ég fór að hugsa
mín mál og ári seinna aðstoðaðir
þú mig við að feta réttu brautina
og verð ég þér ætíð þakklátur fyrir
hjálpina. En því miður bankaði
þessi lífshættulegi óvinur annað
slagið í þig, kæri vinur, og að lok-
um yfirbugaði hann þig.
Ég mun ætíð minnast vináttu
okkar og samtalanna sem við átt-
um saman, sérstaklega síðastliðin
fjögur ár, en þar kynntist ég því
hversu góðan mann þú hafðir að
geyma og hversu vænt þér þótti
um fjölskyldu þína, hún var þér
allt!
Ég bið Guð að blessa Margréti,
Ingunni, Ragnar Aron, Láru og
Söndru, og votta þeim mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guð geymi þig, Raggi minn.
„Guð gefðu mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina
þar á milli.“ (Æðruleysisbænin)
Þinn vinur
Óli Þór Magnússon.
Það hafa fáir haft jafn mikil
áhrif á mig sem knattspyrnumann
og þú, Raggi minn. Ég var ungur
þegar ég heyrði fyrst Margeir afa
þinn stoltan segja hetjusögur af
knattspyrnukappanum Ragga
frænda. Mig langaði að feta í þín
fótspor, ég vildi verða framherji
líkt og þú. Einnig vildi ég alltaf
leika í búningi númer 9 eins og þú,
Raggi.
Ég horfði stundum aðdáunar-
augum á þig leika þér með Stebba í
fótbolta á Háholtinu. Þó það hafi
verið 16 ár á milli okkar þá
dreymdi mig á þessum tíma um að
fá að leika einhvern tímann við hlið
þér á vellinum. Þessi gamli draum-
ur varð að veruleika árið ’96 þegar
við spiluðum saman með meistara-
flokki Keflavíkur. Þetta ár er mér
ógleymanlegt. Þú varst alltaf tilbú-
inn að leiðbeina og kenna mér. Ég
lærði mikið af þér. Hjálpsemin
uppmáluð, þannig varstu.
Fyrir utan að vera knattspyrnu-
legum hæfileikum gæddur var
Ragnar afburða ljúfur og góður
maður. Kannski of góður, því hann
lét stundum annarra vellíðan ganga
fyrir sinni eigin.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka þér fyrir allt það sem þú
gafst mér. Ég vildi óska að ég hefði
getað gefið þér eitthvað til baka.
Elsku Magga, Ragnar, Lára,
Sandra, Margeir, Ingunn og allir
aðstandendur og vinir, megi góður
Guð vernda og styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Haukur Ingi.
Þegar Ragnar Margeirsson kom
frá Ameríku til Keflavíkur, þá sem
ungur drengur, var líkamlegt at-
gervi hans á við hetju úr Íslend-
ingasögunum. Hann kom frá landi
þar sem hlaupið er með fótboltann
í fanginu. Leikni hans í knatt-
spyrnu var þess vegna ekki upp á
marga fiska í fyrstu, enda var hann
þá að eiga við stráka sem höfðu
stundað íþróttina í fimm til sex ár.
En Ragnar var staðráðinn í því að
ná langt og tók undraverðum fram-
förum. Ekki síst vegna einbeitts
ásetnings Hólmberts Friðjónssonar
þjálfara, sem veitti honum strax
um vorið, þá í 5. flokki, verðlaun
fyrir mestu framfarir. En síðar um
sumarið bar Ragnar Margeirsson
af í úrslitaleiknum um Íslands-
meistaratitillinn. Næstu tvö árin óx
Ragnar mjög sem knattspyrnu-
maður. Hverjum gat dulist, sem til
þekkti, að þar fór eitt mesta efni
knattspyrnumanns sem Ísland hef-
ur átt?
Kannski má líkja lífi Ragnars við
knattspyrnuleik með lélegum dóm-
urum. Dómurum sem skildu ekki
hve sérstakur Ragnar var, svo
firnasterkur en heill í öllum leik
sínum. Hversu mörgum vítum
slepptu dómararnir, vegna þess að
þeir áttuðu sig ekki á því að Ragn-
ar gat ekki dottið? Þótt leikmenn
hafi allt með sér, atgervi, liðsmenn
og þjálfara, eru úrslit knattspyrnu-
leikja ekki alltaf sanngjörn.
Ragnar Margeirsson var lánsam-
ur maður. Hann var umkringdur
fólki sem vildi honum allt það
besta. Veikleiki Ragnars Margeirs-
sonar fólst fyrst og fremst í því að
kunna illa að þiggja góð ráð. Með
alla þá í kringum sig sem reyndust
honum vel og gátu verið honum
góð fyrirmynd, hallaði hann sér oft
í aðrar áttir.
Við félagarnir fyllumst stolti
þegar hugsað er til tímans í yngri
flokkunum í Keflavík. Ekki vegna
þess að við vorum í toppbaráttunni
í gegnum alla flokkanna, heldur
vegna þess að við mynduðum
traustan kjarna sem var til fyr-
irmyndar í hvívetna. Samviskusem-
in gagnvart hópnum einkenndi
þennan knattspyrnuárgang í Kefla-
vík.
Við jafnaldrar Ragnars trúðum
ekki fréttinni um svo skyndilegt
fráfall æskuvinar okkar og félaga.
Það að finna til þegar svona at-
burðir gerast, finna að við erum
enn mennskir, að okkur er ekki
sama, að efast jafnvel um þátt okk-
ar í lífshlaupinu, er jákvætt.
Það er sorglegt til þess að
hugsa, að við sem áttum að þekkja
helsta veikleika Ragnars skyldum
ekki fylgja honum áfram út lífið.
Það er ekki laust við að í huga okk-
ar leynist sú hugsun að við höfum
hlaupist undan ábyrgð, brugðist fé-
laga okkar.
Allan þann tíma sem Ragnar átti
með okkur, gaf hann allt sitt. Var
okkur frábær liðsmaður, stórkost-
legur knattspyrnumaður og góður
drengur. Fyrir okkur sem Guð gaf
ekki eins mikið af líkamlegu afli og
Ragnari, en blés þeim mun meiri
bjartsýni í okkar brjóst, mun
Ragnar Margeirsson alltaf vera
hetja.
Viljum við félagarnir votta móð-
ur Ragnars og börnum hans okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd ’62 knattspyrnuár-
gangsins í Keflavík,
Elías Georgsson.
Elsku Ragnar minn. Hve erfitt
það er að kveðja þig núna. Minn-
ingar um þennan stutta tíma sem
við áttum saman geymi ég í hjarta
mínu og þakka fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér. Ég veit
að þér líður betur núna, með lang-
þráða ró í sálu þinni, í faðmi ömmu
þinnar sem þú talaðir svo oft og
fallega um. Megi algóður Guð
vernda og styrkja börnin þín og
móður þína á þessum sorgartíma.
Ég batt þér minn fegursta söngvasveig,
en samt var það dýrast, sem aldrei
var talað.
Ég drakk hjá þér heimsins himnesku
veig, –
en hugar míns þorsta varð aldrei svalað.
Með jarðarbarnsins harma ég hneig
að hjarta þínu og lét mig dreyma.
Mín ófædda von, sem þú unnir, var feig.
Hvar á okkar skammlífa sæla heima?
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós
breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti,
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson.)
Elsku Raggi minn, þín er sárt
saknað.
Þín
Björg Ingþórsdóttir.
Við fráfall Aðalheið-
ar Halldórsdóttur
koma minningarnar
frá okkar kynnum
fram í hugann, ein af
annarri.
Ég virði fyrir mér púða sem hún
flosaði og gaf mér þegar við vorum
báðar norður á Siglufirði fyrir um
það bil 45 árum. Púðinn hefur ekk-
ert látið á sjá og er alltaf jafn fal-
legur, heitir litir á dökkum grunni,
sem hún hefur raðað saman af mik-
illi smekkvísi.
Gísli Jónasson, maður Aðalheið-
ar, hafði verið ráðinn skipstjóri á
togarann Elliða, en hann var annar
af tveimur togurum sem Bæjarút-
gerð Siglufjarðar átti og gerði út en
á þessu tímabili sáu Síldarverk-
smiðjur ríkisins um rekstur þeirra.
Maðurinn minn, Sigurður Jóns-
son, sem þá var framkvæmdastjóri
SR og hafði með höndum útgerð
togaranna, hafði því mikil sam-
skipti við togaraskipstjórann en af
því leiddi kynni okkar hjóna af
Gísla og Aðalheiði.
Gísla gekk mjög vel með togar-
ann Elliða og að nokkrum tíma
liðnum flutti fjölskyldan frá
Reykjavík til Siglufjarðar.
Aðalheiður var næstyngst af sjö
systkinum sem fæddust og uxu úr
grasi í Hnífsdal, sjávarþorpi sem
liggur milli snarbrattra fjalla við
sunnanvert Ísafjarðardjúp.
Að henni stóðu sterkir stofnar og
foreldrar hennar, Guðríður Móses-
dóttir og Halldór Pálsson, voru
annálað dugnaðarfólk. Halldór og
AÐALHEIÐUR
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Aðalheiður Hall-dórsdóttir fædd-
ist í Hnífsdal 10. nóv-
ember 1911. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Eiri 20. janúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
30. janúar.
bræður hans Jóakim
og Páll, sem kallaðir
voru Heimabæjar-
bræður, þekktir sjó-
sóknarar og útgerðar-
menn, nýttu vel hin
fengsælu fiskimið og
voru auk þess einstak-
ir hagleiksmenn og
listasmiðir.
Íbúarnir í Hnífsdal
lifðu af gæðum „gull-
kistunnar“ og höfðu
nóg að bíta og brenna.
Ekki fóru þeir samt
varhluta af náttúru-
hamförum fremur en
aðrir landsmenn. Ári áður en Að-
alheiður fæddist féll snjóflóð á
þorpið og varð af því mikið tjón.
Það sópaði bæði fólki og húsum út
á sjó og fórust þá tuttugu manns og
margir slösuðust.
Þetta var mikið reiðarslag fyrir
lítið sjávarþorp.
Aðalheiður fór þegar á unga aldri
að læra á píanó. Áhugi fyrir tónlist
var í ættinni. Páll bróðir hennar,
sem var níu árum eldri, stundaði
einnig nám í hljóðfæraleik og varð
síðar organisti við Hallgrímskirkju.
Rúmlega tvítug að aldri fór Að-
alheiður til náms í píanóleik í Tón-
listarskóla Reykjavíkur, sem þá var
nýstofnaður. Nokkurt hlé varð á
náminu eftir að faðir hennar, Hall-
dór Pálsson, fórst með báti sínum
ásamt allri áhöfn, 55 ára að aldri.
Ekkjan, Guðríður Mósesdóttir,
flutti síðar með börn sín til Reykja-
víkur og þá hélt Aðalheiður áfram
námi sínu og vann jafnframt við af-
greiðslustörf.
Gísli og Aðalheiður stofnuðu
heimili sitt í Reykjavík og eftir að
börnin fæddust helgaði hún heim-
ilinu alla sína krafta en Gísli stund-
aði sjóinn eftir að hann hafði lokið
prófi frá Stýrimannaskólanum.
Þegar Gísli hafði verið skipstjóri
á togaranum Elliða í nokkur ár og
fiskað vel tók hann á leigu góða
íbúð á Siglufirði og flutti búslóð
sína og fjölskyldu norður.
Eldri börnin voru á viðkvæmum
aldri, Halldór ellefu ára, Bára einu
og hálfu ári yngri og Gurrý, sem
var yngst, mun hafa verið á fimmta
ári og ég minnist þess að þau voru
heldur dauf í dálkinn fyrst eftir að
þau komu til Siglufjarðar.
Þau söknuðu vina sinna og skóla-
félaga úr Reykjavík og kviðu fyrir
því að hefja skólagöngu í nýjum
skóla þar sem þau þekktu engan.
En þess var ekki langt að bíða að
þau tækju gleði sína á ný þar sem
húsmóðirin var alltaf til taks heima
og amman á sínum stað, en hún
flutti með þeim norður.
Siglfirðingar tóku Aðalheiði opn-
um örmum og voru fúsir til þess að
aðstoða hana ef með þurfti, vitandi
það að maður hennar var flesta
daga úti á sjó að draga björg í bú
fyrir íbúa staðarins.
Það var gaman að koma á glæsi-
legt heimili Gísla og Aðalheiðar og
mikið sungið við undirleik húsmóð-
urinnar. Hún varð fúslega við
beiðnum um að spila við ýmis tæki-
færi, bæði á samkomum og í heima-
húsum.
Mikið ástríki var með þeim hjón-
um alla tíð og þau báru umhyggju
hvort fyrir öðru.
Aðalheiður var vinnusöm, glað-
vær og elskuleg kona. Hún var orð-
vör og tók aldrei undir ef einhverj-
um var hallmælt.
Síðustu æviár hennar voru mjög
erfið. Hún varð fyrir áfalli og missti
málið en lét ekki bugast og gladdist
þegar hún fékk heimsóknir. Vildi
hún þá gjarnan láta gestina raula
gömul og vinsæl lög og bærði var-
irnar í samræmi við textann eins og
hún syngi með.
Síðastliðin ár hafa Gísli og Að-
alheiður notið aðhlynningar á
hjúkrunarheimilinu Eiri og þar
studdu þau hvort annað eftir
mætti.
Aðalheiður hefur nú fengið hvíld
og á kveðjustund fylgja henni hlýj-
ar hugsanir og þakklæti allra sem
kynntust henni.
Við Sigurður sendum Gísla og
börnum hans, Halldóri, Báru og
Gurrý, og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Gyða Jóhannsdóttir.
Elsku amma. Það er
alltaf sárt að kveðja
þann sem manni þykir
svona vænt um og aldr-
ei er maður viðbúinn
þegar að því kemur.
Loksins fékkstu hvíldina sem þú
hefur beðið eftir, amma mín. Ég man
eftir því þegar þú furðaðir þig á því
hversu seigt væri í þér. Ég veit að
það er vel tekið á móti þér og þú ef-
laust glöð að vera komin til afa.
Elsku amma, fyrir mér varst þú
einstök kona og mér mikil fyrir-
MARGRÉT SIGRÍÐUR
JÓNASDÓTTIR
✝ Margrét Sigríð-ur Jónasdóttir
fæddist á Reykjum í
Ólafsfirði 29. maí
1917. Hún lést á
Sjúkrahúsi Ísafjarð-
ar 23. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá Ísa-
fjarðarkirkju 2. febr-
úar.
mynd. Þú varst ákveð-
in, alltaf svo dugleg,
ósérhlífin og kvartaðir
aldrei. Þú aðlagaðir þig
einnig svo vel samtím-
anum. Þér var margt til
lista lagt, handverk þín
í gegnum tíðina svo ótal
mörg og falleg. Það var
alveg sama hvað þú
tókst þér fyrir hendur
þú leystir það ávallt af
snilld, fljótt og vel.
Dáðist ég að jákvæðu
hugarfari þínu og þá
sérstaklega í veikind-
um þínum og hefur það
eflaust borið þig langt.
Elsku amma mín, ég vil þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman og það veganesti sem
þú gafst mér í lífinu. Mun það ávallt
lifa í hjarta mínu. Blessuð sé minn-
ing þín.
Þín
Linda Margrét.