Morgunblaðið - 21.03.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FIMMTUDAGUR 21. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingveldur Guð-rún Kristjana
Magnúsdóttir fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 27. nóvember
1919. Hún lést í
Hraunbúðum, dval-
arheimili aldraðra í
Vestmannaeyjum,
14. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þuríður
Guðjónsdóttir, f. að
Steinum undir Eyja-
fjöllum 13. maí 1898,
d. 17. maí 1981, og
Magnús Kristleifur
Magnússon netagerðameistari, f. í
Goðhóli á Vatnsleysuströnd 4.
nóvember 1890, d. 27. maí 1972.
Bræður Ingveldar eru: Guðjón, f.
4. apríl 1921, d. 4. janúar 2001,
Magnús Kristleifur, f. 23. júlí
1929, d. 8. október 1965, og Jón
Ragnar Björnsson uppeldisbróðir,
f. 3. janúar 1940.
Ingveldur var borin og barn-
fæddur Vestmannaeyingur og ól
nánast allan sinn aldur í Vest-
mannaeyjum. Ingv-
eldur stundaði
barnaskólanám. Hún
starfaði m.a. hjá
Veiðarfæragerð
Vestmannaeyja sem
var í eigu foreldra
hennar og frænd-
fólks og síðar
bræðra og frænda,
vann á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja, í
eldhúsinu, var að-
stoðarstúlka á tann-
læknastofu, vann hjá
Haraldi Eiríkssyni
hf. og vann í Apóteki
Vestmannaeyja. Ingveldur tók
mikinn þátt í starfi KFUM og K og
var eins og fjölskylda hennar stór
hlekkur í því öfluga starfi sem
fram fór á vegum félagsins í Vest-
mannaeyjum. Ingveldur lét sig
mikið varða kristilegt starf, en
hún var einnig félagi í Kvenfélagi
Landakirkju.
Útför Ingveldar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 16.
Í örfáum orðum langar okkur til
að minnast Ingu frænku.
Inga, þessi yndislega manneskja,
sem öllum vildi svo gott gera, var
stór hlekkur í stórri fjölskyldu, sem
kennd er við Sandfell í Vestmanna-
eyjum.
Inga bjó nánast alla tíð í foreldra
húsum, lengst af á Hásteinsvegi 42.
Undanskilin eru eitt eða tvö ár, þeg-
ar hún bjó hjá Unni móðursystur
sinni í Reykjavík, sem bjó þar á
þeim tíma. Á Hásteinsveginum safn-
aðist fjölskyldan oft saman. Það var
varla farið svo niður í bæ að ekki
væri litið inn á Hásteinsveginum.
Amma Þura, afi Magnús og Inga
frænka glöddust mikið þegar ein-
hver leit inn. Alltaf var heitt á könn-
unni og ef ekki var nýbakað til stað-
ar var bara skellt í tertu, kleinur
eða flatkökur. Þar var oft margt um
manninn. Inga var mjög áhugasöm
um fjölskyldu sína, fylgdist mjög vel
með því sem var að gerast og lét sér
sérlega varða litlu börnin í fjölskyld-
unni. Ekki vorum við alltaf sammála
um uppeldisaðferðirnar, en þegar
Inga kom í heimsókn eða við mætt-
um til hennar með krakkana þá vildi
hún allt fyrir þau gera og var óspör
á að leggja þeim eitthvað til sem þá
langaði í. Það var bara sjálfsagt að
rétta þeim það sem þau langaði í.
Annað hvort væri það nú.
Inga hafði gaman af að ferðast.
Eitt sinn fórum við saman í sum-
arferð og var þá meðal annars far-
inn hringurinn um landið. Húsbónd-
inn varð reynslunni ríkari eftir þá
ferð og var mjög liðtækur við tjöld-
un eftir það. Frænkurnar voru
nefnilega nokkuð viljugar að nota
þessa fáeinu sólardaga sem komu á
þeim árum, og var nánast ferðast
eftir veðurspánni. Tjaldað var á Ak-
ureyri og þaðan haldið í Hallorms-
stað, enda veður þar víst gott. Varla
var búið að slá upp tjöldum í Atla-
vík, þegar þær frænkurnar fengu
veður af því að einmunablíðu væri
að fá á Höfn í Hornafirði. Þegar
þær voru búnar að horfa drykk-
langa stund á tjöldunarmanninn,
var ekki um neitt annað að ræða en
að rífa allt niður aftur, troða í bílinn
og halda til Hafnar. Þangað var
komið seint um síðir og það stóð á
endum að þar var komið snarvit-
laust rok. Oft var hlegið af þessari
hringferð og þeim uppákomum sem
henni fylgdu. Eina ferð fór Inga
með okkur á kristilegt mót í Vatna-
skógi og höfðum við öll mjög gaman
af, en Inga sótti mörg slík mót og
starfaði einnig við sumarbúðir
KFUM og K í Vatnaskógi. Inga var
mjög kristin manneskja eins og for-
eldrar hennar og voru þau mjög
virkir félagar í kristilegu starfi í
Vestmannaeyjum, þá mest í
tengslum við KFUM og K og
Landakirkju.
Nú þegar við kveðjum Ingu
frænku, þjóta margar minningar í
gegnum hugann sem ekki verða tí-
undaðar hér. Það er lán fyrir hverja
fjölskyldu að eiga samferðafólk á við
Ingu, sem gaf svo mikið af sér og
hugsaði svo mikið til fjölskyldu sinn-
ar. Börnin í fjölskyldunni voru í sér-
stöku uppáhaldi hjá henni alla tíð og
eiga þau margar og góðar minn-
ingar um góða frænku eins og við
hin.
Elsku Inga, nú er hópurinn, for-
eldrar þínir, bræður og þú, sam-
ankominn í Guðs ríki. Við erum viss
um að þið munuð áfram vaka yfir
fjölskyldu ykkar.
Megi Guð blessa Ingu frænku og
varðveita að eilífu. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Þuríður Kristín,
Guðmundur Þ.B. og
fjölskylda.
INGVELDUR GUÐRÚN
KRISTJANA MAGNÚSDÓTTIR
✝ Árni Sigurjóns-son fæddist í
Reykjavík 18. apríl
1947. Hann lést á
lungnadeild Land-
spítalans í Fossvogi
15. mars síðastlið-
inn. Foreldrar Árna
eru Sigurjón Guðna-
son, málmsteyp-
umeistari, f. 6.11.
1917, og Unnur
Árnadóttir, húsmóð-
ir, f. 18.6. 1927.
Systkini hans eru
Snorri, f. 3.9. 1949,
Hörður, f. 14.8. 1956
og Anna Lísa, f. 30.3. 1958.
Hinn 11.6. 1966 kvæntist Árni
Ragnhildi Gísladóttur, f. 28.7.
1947.
Foreldrar hennar eru Gísli
Jónsson, f. 18.2. 1913, d. 30.6.
16.6. 1976. Sambýliskona hans er
Sigrún Davíðsdóttir. Barn þeirra
er Lilja Mist, f. 31.12. 1999.
Árni lauk gagnfræðaprófi frá
Vogaskóla í Reykjavík árið 1964
og sveinsprófi í vélvirkjun frá
Iðnskólanum í Reykjavík 1968.
Meistararéttindi í iðninni hlaut
hann 1972.
Áður vann Árni ýmis störf en
við vélvirkjun starfaði hann í Vél-
smiðjunni Héðni, Vélsmiðjunni
Þrym og í Stálsmiðjunni í Reykja-
vík. Seinna varð hann verkstjóri
og umsjónarmaður véla í Breið-
fjörðsblikksmiðju í Reykjavík og
síðar í Vélsmiðjunni Norma í
Garðabæ. Í júlí 1983 gengu þau
Árni og Ragnhildur til liðs við
fyrirtæki fjölskyldu Ragnhildar
sem þá var myndbandaleigurnar
Videosport og Bergvík sem síðar
varð stórt innflutnings-, fjölföld-
unar- og dreifingarfyrirtæki
myndbanda og kvikmynda þar
sem Árni starfaði til dauðadags.
Útför Árna fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
1991, og Kristín Jóns-
dóttir, f. 13.9. 1922.
Þau skildu þegar
Ragnhildur var á
unga aldri og gekk
seinni maður Kristín-
ar, Guðmundur Ólafs-
son, f. 10.6. 1922,
Ragnhildi í föðurstað.
Börn Árna og Ragn-
hildar eru:
1) Guðmundur, f.
10.4. 1967. Barn hans
og Jit Khorchai er
Ragnhildur, f. 26.1.
1995. 2) Unnur, f.
25.8.1971. Sambýlis-
maður hennar er Abderrahim
Sraidi. Börn þeirra eru Khadija
Ósk, f. 20.6 1997, og Sara Kristín,
f. 6.6. 1998. Áður átti Unnur
Ragnhildi Dröfn Steingrímsdótt-
ur, f. 16.4. 1991. 3) Sigurjón, f.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ástkæra eiginkona,
Ragnhildur Gísladóttir.
Elsku pabbi minn, nú ertu farinn
frá mér og baráttan var hörð en þú
stóðst þig eins og hetja. Og því mun
ég ei gleyma. Ég gleymi ei þeim
stundum sem þú áttir með mér og
barnabörnum þínum sem þú reyndist
svo vel. Alltaf gat ég leitað til þín. Þú
studdir mig gegnum súrt og sætt.
B4etri pabbi er vandfundinn.
Hér er svo dapurt inni
ó elsku pabbi minn,
ég kem að kistu þinni
og kveð þig hinzta sinn
mér falla tár af trega
en treginn ljúfsár er
svo undur innilega,
þau einmitt fróa mér.
Ég þakka fræðslu þína
um það sem dugar bezt
er hjálpráð heimsins dvína
og huggað getur mest
þú gekkst með Guði einum
og Guði vannst þitt starf
hið sama af huga hreinum
ég hljóta vil í arf.
Nú ertu farinn frá mér
en föðurráðin þín
þau eru ávallt hjá mér
og óma blítt til mín
Guðs orðum áttu að trúa
og ávallt hlýða þeim
það mun þér blessun búa
og ber þig öruggt heim.
(B.J.)
Ég mun sakna þín. Því missir minn
er mikill. Ég mun ætíð geyma þig í
hjarta mínu. Þín dóttir.
Unnur.
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja hann pabba minn, Árna
Sigurjónsson. Hann dó að morgni
föstudagsins 15. mars eftir erfiða og
langvinna baráttu við sjaldgæfan
lungnasjúkdóm.
Hann pabbi minn reyndist mér
alla tíð vel studdi mig og styrkti í
gegnum lífið. Dóttur minni Ragnhildi
sem er 7 ára og hálfbróður hennar
Birgi sem er 9 ára var hann sá besti
afi sem nokkur börn geta átt. Alla tíð
hugsaði pabbi fyrst og fremst um
aðra en sat frekar sjálfur á hakanum.
Systkinum mínum, þeirra sambýlis-
fólki og börnum reyndist hann á
sama hátt. Alla studdi hann eftir
föngum og hvatti áfram. Hjónaband
pabba og mömmu var það hamingju-
samasta sem ég hef séð, alla tíð var
ástríki og umhyggja á milli þeirra.
Síðustu sólarhringarnir sem pabbi
átti á lungnadeild, A-6, Landspítal-
ans í Fossvogi verða mér ógleyman-
legir. Mamma og við systkinin þrjú
vorum hjá honum þennan tíma. Sú
ró, styrkur og festa sem hann sýndi
allt til loka ásamt þeirri umhyggju
sem hann sýndi okkur fjölskyldu
sinni var ótrúleg reynsla að upplifa.
Hann hugsaði fyrst og fremst um að
okkur liði sem best en var æðrulaus
yfir eigin örlögum. Honum var sér-
staklega umhugað um mömmu og
var fram á síðustu stundu að gefa
henni ráð og leiðbeiningar um jafnvel
hin smæstu atriði, t.d. viðgerð á
þvottavélinni. Styrkur hans, það sem
hann skildi eftir sig handa okkur og
kenndi er eitthvað sem við búum allt-
af að. Ég þakka honum pabba mínum
þessar dýrmætu stundir, þann styrk
og kraft sem hann gaf mér.
Ég vil þakka öllu starfsfólki
lungnadeildarinnar umönnun þess og
alúð við pabba og veittan stuðning við
mig og okkur öll. Og ennfremur vil ég
þakka öllum þeim sem studdu við
bakið á okkur og voru okkur innan
handar og ávallt til taks þegar við
gengum í gegnum þessa erfiðleika.
Guðmundur Árnason.
Elsku afi minn, ég man þegar við
lékum okkur saman þegar ég var lítil.
Þú hjálpaðir mér og huggaðir mig
þegar ég meiddi mig eða leið illa. Ég
mun sakna þín.
Ragnhildur (Ransý afabarn).
Það er ekki létt að setjast niður til
að skrifa kveðjuorð til bróður síns.
Bróður sem fallinn er frá langt fyrir
aldur fram, aðeins einn mánuður í 55
ára afmælið. Elsta bróður okkar
Snorra og Önnu Lísu, elsta sonar
pabba og mömmu. Hann er horfinn á
braut frá ástríkri eiginkonu sinni
börnum og barnabörnum, okkur öll-
um sem honum unnum. Missirinn er
meiri en hægt er að lýsa, setja í orð,
við höfum misst styrka stoð. Hann
Snorri bróðir okkar Árna hringdi í
mig að morgni föstudagsins 15. mars
og sagði mér að hann Árni hefði dáið
þá um morguninn. Þó að ég hafi vitað
hvert stefndi var símtalið mér áfall
og í mér varð tóm. Það tóm verður
aldrei fyllt.
Hann Árni bróðir var einstakur
maður, dugnaður hans, atorka, hlýja
og skilningur hans á hinu mannlega
var meiri en flestum er gefið. Um
dugnað hans segja kannski orð föð-
urfólksins okkar sem ég heyrði sem
unglingur mest. „Á Jaðri hefur aldrei
verið neinn vinnumaður duglegri en
Árni.“ Þessum orðum hvíslaði
frænka okkar að mér í trúnaði þegar
við vorum unglingar en mér finnst
rétta stundin núna til að segja þau
upphátt og veit að frænka okkar
Árna sem sagði þessi orð er mér sam-
mála. Þetta eru orð sem eiga að
hljóma.
Ástríkið sem ríkti milli Árna og
eiginkonu hans, hennar Ransýar, var
einstakt og alltaf var stutt í glettnina
þeirra á milli. Að vera nærri þeim, sjá
og finna hvernig samband þeirra var
hefur gefið mörgum fordæmi til að
lifa eftir. Þetta vita allir sem til þeirra
þekkja. Árni var líka natinn við börn-
in sín og barnabörn. Hann aðstoðaði
þau eftir föngum að byggja sér bú
þegar þau fóru eitt af öðru að heiman
og hófu sinn eigin búskap. Hann var
líka ólatur að hafa barnabörnin hjá
sér og aldrei held ég að honum hafi
liðið betur en þegar allur hópurinn
var kringum hann með sínum
ærslum og gáska. Gleðin skein úr
augum hans og hann leiðbeindi og
gaf á sinn einstaka hátt. Árni laðaði
allt og alla að sér með orku sinni,
gleði og fasi.
Ég man það augnablik sem ég sá
hana Ransý fyrst. Það var í forstof-
unni í Skipasundi, hún var að heim-
sækja Árna. Hún var þarna eins og
drottning klædd í pels, þessi mynd
líður mér aldrei úr minni. Hún er líka
drottning og var alltaf drottningin
hans Árna, hún var honum einstök
kona. Aðdáun hans á henni og ást
hans til hennar leyndist engum og
hann sagði mér líka oft frá því hversu
samband þeirra væri gott, þau hefðu
alltaf náð saman og fundið sig með
hvort öðru. Hann elskaði Ransý og
sýndi henni einstaka umhyggju allt
fram í andlátið. Árni var ekki tilbúinn
að skilja við fyrr en hann hafði hnýtt
alla lausa enda, gengið frá öllu þann-
ig að Ransý byggi áfram við öryggi.
Minnstu smáatriði skrifaði hann á
blað þegar hann hafði ekki lengur
orku til að mæla.
Árni var umvafinn fjölskyldu sinni,
Ransý og börnunum þremur,
Gumma, Unni og Sigga sem ekki
viku frá honum síðustu stundirnar.
Þau stóðu öll saman, studdu hvert
annað, veittu hvert öðru styrk og
hlýju og Árni gaf þeim og styrkti þau
og líka okkur öll sem til hans komu
fram á síðustu mínútu. Við sem urð-
um vitni að þessu, vitni að einstöku
æðruleysi og styrk Árna og fjöl-
skyldu hans höfum notið forréttinda
og numið nokkuð sem verður okkur
ógleymanlegur lærdómur.
Við Árni höfum í gegnum árin átt
margar stundirnar saman bæði við
leik og störf, í gleði jafnt sem á erf-
iðum tímum. Ég ætla ekki að rifja
upp einstök atvik, þar er af allt of
miklu að taka til að eitthvað eitt
standi upp úr. Þær voru bara allt of
fáar þessar stundir og hefðu átt að
verða miklu fleiri. Árni var alltaf drif-
fjöðurin eins og alls staðar þar sem
hann kom og var. Stundum sló í
brýnu á milli okkar Árna og við deild-
um. Í þeim tilvikum var næstum und-
antekningarlaust mínum brestum
um að kenna, brestum sem Árni hef-
ur fyrirgefið mér. Hann hafði ekki
um það mörg orð heldur fólst fyrir-
gefningin í framkomu hans við mig,
hlýju hans og umhyggju. Honum var
alltaf létt og eðlilegt að gefa af sér og
fyrirgefa. Bróðir minn, ég þakka þér
allt sem þú hefur gefið mér og kennt.
Ég þakka þér líka það sem þú hefur
gefið drengjunum mínum, í hjarta
þeirra átt þú stórt rými. Með þessum
fátæklegu orðum kveð ég þig, bróðir
minn.
Mamma, pabbi, Ransý mín,
Gummi, Unnur, Siggi og þið öll. Ég
er hjá ykkur í huga mínum og veit að
það eru margir. Minningar okkar um
Árna gefa okkur öllum styrk. Guð
veri með ykkur öllum.
Hörður.
Í dag, fimmtudaginn 21. mars,
verður bróðir minn og kær vinur
jarðsunginn en hann lést langt um
aldur fram sl. föstudag eftir erfið
veikindi. Okkur í fjölskyldunni og öll-
um sem til hans þekktu var orðið
ljóst að hverju stefndi en þó er eins
og við séum aldrei tilbúin að taka því
þegar kallið kemur. Sjálfur horfðist
Árni í augu við örlög sín af ólýsanleg-
um sálarstyrk og æðruleysi og fram á
hinstu stundu var hann fjölskyldu
sinni sama styrka stoðin og hann
hafði alla tíð reynst.
Áræði, dugnaður, ósérhlífni, –
áreiðanleiki og umhyggja eru eigin-
leikar sem sannarlega eiga við um
Árna bróður. Fyrsttöldu eiginleik-
arnir komu fljótt í ljós og vöktu hrifn-
ingu hjá foreldrunum en ollu jafn-
framt áhyggjum. Árna lá alltaf á.
Hann tók ákveðna stefnu og ekkert
fékk stöðvað hann. Hann var farinn
ÁRNI
SIGURJÓNSSON