Morgunblaðið - 21.03.2002, Síða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. MARS 2002 49
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Maríanna skilur eftir sig og varðveita
slíkar minningar sem gimsteina. Æfa
okkur í að missa ekki sjónar á and-
artakinu, gleðjast og hugsa til henn-
ar, þegar við sjáum fiðrildin enn á ný
dansa á litum vorsins.
Margrét Zóphóníasdóttir,
Kaupmannahöfn.
Í dag kveðjum við æskuvinkonu
okkar, Maríönnu, sem fallin er frá í
blóma lífsins.
Þegar ástkær vinkona er kölluð
burt á besta aldri koma upp í hugann
margar minningar. Efst í huga okkar
er þakklæti fyrir að hafa kynnst
Maríönnu, eytt með henni æsku- og
unglingsárum og síðar vináttunni
sem fjölskyldur okkar bundust og
samverustundunum sem þær áttu
saman.
Tilveran verður skrítin án þín,
kæra vinkona.
Maríanna var einstaklega vel gerð
og góð manneskja. Hún var ekki bara
vinkona heldur sannur vinur í gleði
og sorg. Alltaf að hugsa um okkur
hin, hlúa að og rétta hjálparhönd.
Hún var skemmtileg, hafði góða
kímnigáfu og sá spaugilegu hliðarnar
á tilverunni.
Við minnumst unglingsáranna
þegar ekkert truflaði okkur í að
skemmta okkur saman og hafa gam-
an af lífinu hvort sem það voru bolta-
leikir, skólaböll, bíóferðir á laugar-
dagskvöldum eða – eilítið síðar –
útilegur um verslunarmannahelgi,
labba rúntinn og fara inn á Hressó.
Tryggðar- og vinabönd rofnuðu
aldrei, þrátt fyrir að við vinkonurnar
færum hver sína leið. Maríanna fór í
hjúkrun, kynntist Jens Pétri og eign-
uðust þau augasteininn sinn, Lísu
Björk.
Við fjórar höfum verið í sauma-
klúbbi í fjöldamörg ár. Styrkti það
vináttu okkar enn frekar. Við höfum
hjálpast að þegar eitthvað hefur stað-
ið til hjá okkur og fjölskyldum okkar.
Alltaf var Maríanna til staðar og
verður hennar sárt saknað.
Maríanna átti hugmyndina að því
að stofna gönguklúbb með eigin-
mönnum okkar og bestu vinum. Það
gerðum við og ætluðum í okkar tí-
undu ferð, til Aðalvíkur á Horn-
ströndum, í sumar. Við höfum farið í
margar skemmtilegar ferðir um
landið ásamt frábæru vinafólki. Mar-
íanna kemur ekki í þessa ferð en
verður samt í huga okkar allra. Við
eigum ógleymanlegar minningar um
allar okkar góðu samverustundir.
Elsku Jens Pétur og Lísa Björk,
þið hafið misst óskaplega mikið.
Minningin um yndislega eiginkonu
og móður mun hjálpa ykkur gegnum
erfiða tíma. Biðjum við þann sem öllu
ræður að vera með ykkur og færa
ykkur birtu og yl. Haraldi, föður
Maríönnu, sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur. Hann þarf að horfa á
eftir einkabarni sínu en við vitum að
Lísa, móðir Maríönnu, tekur vel á
móti henni og umvefur hana allri
þeirri ástúð sem ætíð ríkti á milli
þeirra mæðgna.
Við vottum öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Maríönnu.
Áslaug, Fríða og Kristín.
Maríanna var falleg og björt yfir-
litum, kankvís, brosmild og glöð. Hún
kunni þá fágætu list að gera hvers-
dagslegar stundir notalegar og eft-
irminnilegar. Einfaldur morgunverð-
ur, heimavið á Nesbala eða á
ferðalagi með Maríönnu varð að há-
tíðarstund. Það var ekki bara ríku-
legt innihald þess sem neytt var og
hún lagði til, heldur ekki síður þær
umræður sem kviknuðu og Maríanna
hafði svo einstakt lag á að glæða lífi
og sál. Öll minnumst við slíkra stunda
hvort heldur við vorum færri eða
fleiri viðstödd hverju sinni og tilefnið
lítið eða stórt. Það var gott að vera
við borðið hennar Maríönnu. Hún
virtist alltaf geta bætt fólki við borðið
sitt og gefið því óskipta athygli sína
og veitt af sínum gnægtabrunni, bæði
í lífi og starfi.
Hún hugsaði vel um fólkið sitt og
lét sér annt um líðan þess í gleði og
sorg. Við vorum svo lánsöm að vera í
hópnum hennar Maríönnu og njóta
umhyggju hennar og áhuga á lífi okk-
ar og barnanna. Hver man ekki eftir
því þegar Maríanna skaust inn úr
dyrunum heima hjá okkur, göng-
umóð í útivistarfötum og færði blóm
barni sem lokið hafði mikilvægum
áfanga. Hún sagði þá gjarnan auk
þess að óska hjartanlega til ham-
ingju: ,,Okkur Jens þykir svo vænt
um þig og fylgjumst alltaf með þér.“
Barninu hlýnaði um hjartarætur og
geymir andartakið með sér um alla
tíð. Þegar við urðum fyrir ástvina-
missi var hún fljót að láta vita af sér
með hughreystingarorðum og hlut-
tekningu.
Maríanna færði okkur öllum statt
og stöðugt blóm og ígildi blóma. Þeg-
ar sorgin hefur nú kvatt dyra með
ótímabærum hætti rifjum við upp
með þakklæti að hafa fengið að ganga
spöl með Maríönnu og verið velkomin
að borðinu hennar. Þannig tekst okk-
ur að yfirbuga sorgina og söknuðinn
og varðveita bjarta minningu um gef-
andi og hjartahlýja vinkonu.
Jens og Maríanna voru einstak-
lega samhent í öllu sem þau gerðu og
gengu saman af miklum krafti með
augasteininum sínum, Lísu. Nú eiga
þau Lísa, Jens og Haraldur, faðir
Maríönnu, um sárt að binda. Hugur
okkar er hjá þeim á þessari erfiðu
stundu. Við biðjum algóðan Guð að
veita þeim styrk og gefa þeim bjartan
dag að morgni.
Fjölskyldurnar í
badmintonhópnum UNION.
Fyrir tíu árum ákvað saumaklúbb-
urinn hennar Maríönnu að fara í
gönguferð um hálendið og bauð
nokkrum vinum að slást í för. Þetta
var fyrsta gönguferð hópsins sem síð-
an hefur á hverju sumri ferðast sam-
an um óbyggðir landsins. Í fyrstu
þurftum við að kynnast og átta okkur
á styrk og veikleika hvers um sig og
þá skipti máli að hafa konu eins og
Maríönnu meðal okkar. Hún var allt-
af boðin og búin að binda um hné,
plástra tá og auman hæl og hlúa að
öðrum líkamlegum meinum. En það
sem skipti þó mestu máli var hvernig
hún hafði vakandi auga með öllum,
vildi að öllum liði vel, að allir nytu sín.
Frá henni stafaði hlýju og góðvild
sem gerði það að verkum að í návist
hennar leið öllum vel. Við sem vorum
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
kynnast henni munum sakna hennar
um leið og við þökkum fyrir þann
tíma sem við nutum saman. Mar-
íanna gengur ekki lengur með okkur
en minningin um hana lifir.
Elsku Jens Pétur og Lísa, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
F.h. gönguhópsins,
Kristín Einarsdóttir.
Við Maríanna störfuðum saman á
heilsugæslustöðinni á Seltjarnarnesi
samfleytt í 8 ár. Á þessum árum tókst
með okkur góður vinskapur og má
segja að Maríanna hafi stutt leynt og
ljóst við bakið á mér við uppbyggingu
og þróun hjúkrunarþjónustu á
heilsugæslustöðinni á Seltjarnarnesi.
Oft var mótbyr og erfiðir hjallar að
yfirstíga og ætíð var Maríanna til
staðar til að hlusta og hjálpa og tilbú-
in að finna leiðir og ráð til að yfirstíga
erfiðleikana. Ef ég fékk hugmynd
sem ég vildi hrinda í framkvæmd, gat
ég alltaf reitt mig á að Maríanna væri
tilbúin að taka þátt í því að skipu-
leggja og framkvæma. Hún sagði oft,
við erum góðar saman Þórunn, þú
færð hugmyndirnar og ég sé svo um
að hjálpa þér að koma þeim í fram-
kvæmd. Maríanna var einstök mann-
eskja, umhyggjusöm, næm á líðan
annarra, hlý, hjálpfús og sérstaklega
natin við allt sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún lagði sig fram við að
veita þeim sem hún sinnti framúr-
skarandi þjónustu og uppskar í stað-
inn aðdáun og þakklæti þeirra sem
nutu umönnunar hennar. Hún sá líka
um að halda félagslífinu á stöðinni
gangandi, það eru ófáar göngu- og
útivistarferðirnar sem hún skipulagði
fyrir okkur starfsmennina til að efla
félagsandann og njóta útiveru og
hreyfingar. Þessa síðustu mánuði
hefur hugur minn oft dvalið hjá Mar-
íönnu og ég hef velt því fyrir mér
hvað lífið er fallvallt og hvað við erum
berskjölduð fyrir því sem framtíðin
ber í skauti sér. Ég þakka Maríönnu
alla þá velvild, hlýju og stuðning sem
hún sýndi mér á þeim átta árum sem
við áttum samleið. Elsku Lísa og
Jens Pétur, ég votta ykkur mín
dýpstu samúð svo og Haraldi föður
Maríönnu og öðrum ættingjum. Megi
guð styrkja ykkur á þessari sorgar-
stundu.
Þórunn Ólafsdóttir,
hjúkrunarforstjóri
Heilsugæslunnar í
Reykjavík.
 Fleiri minningargreinar
um Maríönnu Haraldsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Steindór Dan-íelsson fæddist í
Guttormshaga í
Holtum í Rangár-
vallasýslu 10. sept-
ember 1923. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landsspítalans
í Fossvogi 13. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Daníel Daníelsson,
bóndi í Guttorms-
haga, f. 12.11. 1880,
d. 10.4. 1932, og
Guðrún Sigríður
Guðmundsdóttir
húsfreyja, f. 12.9. 1885, d. 2.9.
1977. Systkini Steindórs eru:
Guðmundur, kennari og rithöf-
undur, f. 4.10. 1910, d. 6.2. 1990;
Valgerður húsfreyja, f. 19.3.
1912, d. 11.5. 1999; Þorsteinn
bóndi, f. 28.10. 1913; Gunnar
bílstjóri, f. 7.5. 1916, d. 13.9.
1997; Dagur ölgerðarmaður, f.
17.10. 1918, d. 27.7. 2001; Elín
húsfreyja, f. 20.1. 1920; og
Svava, húsfreyja og kennari, f.
31.12. 1927. Steindór kvæntist
17.4. 1954 eftirlifandi eiginkonu
sinni Rannveigu
Þorgerði Jóndótt-
ur, ljósmóður og
húsmóðir í Kópa-
vogi, f. í Bolungar-
vík 24.8. 1927. Börn
þeirra eru 1) Rafn
Hagan, iðnverka-
maður í Reykjavík,
f. 27.8. 1956, sam-
býliskona Sigrún
Guðjónsdóttir. Son-
ur hans er Ágúst
Emanúel.
2) Jón Örnólfur,
múrarameistari í
Kópavogi, f. 13.10.
1961, kvæntur Ágústu Magneu
Jónsdóttir. Börn þeirra eru
Magnea Hildur, Guðrún Þor-
gerður, Jón Daníel Jóhann, Örn-
ólfur Ágúst og Ágústa Margrét.
3) Magni Gunnar, múrari og
arkitekt í Frakklandi, f. 24.4.
1967 kvæntur Marie-Ange Roms
Steindórsson. Börn þeirra eru
Maximilien Magni, Jóhann
Nicolas, og Florian Pierre.
Útför Steindórs fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Afi okkar var rosalega góður mað-
ur. Á hverju kvöldi kom hann með
dagblaðið til okkar og talaði þá alltaf
við okkur. Og í hvert skipti sem við
sváfum heima hjá þeim bauðst afi til
að fara út í búð og kaupa það sem við
vildum. Við fórum líka oft í bíltúra
með þeim, t.d. út á Álftanes sem var
rosalega gaman. Við löbbuðum um
fjöruna, lékum okkur og borðuðum
nestið í grasinu. Þar var ein kónguló
í grasinu sem amma vildi ekki hafa
hjá nestinu svo afi tók hana í burtu.
Svo fórum við líka oft með honum í
sund. Það var líka rosalega gaman
og oft fengum við ís eða annað eftir
sundferðirnar. Í fyrra var Maximil-
ien frændi okkar hér frá Frakklandi
og þá fór afi með hann og Jón Daníel
í sund á hverjum degi og þeim
fannst það skemmtilegt því þeir
komust í rennibrautina. Afa fannst
mjög gaman að skrifa og hann skrif-
aði heilmikið. Hann kenndi okkur að
leggja kapal og fleiri spil. Honum
fannst gaman þegar við lásum sam-
an og var nýfarinn að lesa með Jóni
Daníel. Þegar við vorum í leikskóla
fór hann oft með okkur þangað, sér-
staklega Jón Daníel og Örnólf.
Ágústa Margrét er nýbyrjuð þar svo
hún fékk líka tækifæri til að fara
með honum í leikskólann og heim af
leikskólanum, en hana langaði alltaf
í bílinn með afa. Þau neituðu oft að
koma heim, því þau vildu fara með
afa og fengu að gera það.
En núna er hann farinn og þá er
þetta ekki hægt lengur. Við söknum
þín mikið afi og við gleymum aldrei
tímanum okkar saman.
Guðrún Þorgerður,
Magnea Hildur,
Jón Daníel Jóhann,
Örnólfur Ágúst
og Ágústa
Margrét Jónsbörn.
Elsku afi minn ég kveð þig með
miklum söknuði. Við vorum mjög
miklir mátar eins og þú sagðir alltaf.
Það er svo margs að minnast um
þig, elsku besti afi minn. Ég er svo
lánsamur að hafa fengið að kynnast
þér og dvelja hjá þér og ömmu um
helgar og á sumrin. Og nú síðustu
tæp tvö árin hef ég búið í kjallaran-
um hjá ykkur. Þú varst alltaf að
hjálpa mér og öllum í kringum þig.
Þú sagðir ekki fyrir löngu að við
værum leigubílastöð númer 9 og ég
skildi ekki alveg, þú sagðir, við bú-
um á Digranesheiði 9 = stöðinni 9.
Ég man eftir því þegar þú keyrðir
mig í vinnu síðustu árin og ég var að
fara út úr bílum þínum, sagðir þú
Emmi og ég leit á þig, þú sagðir,
Emmi mundu að brosa og ég gerði
það og fór svo að vinna. Ég veit að
þú og amma vilduð mér vel. Ef þér
fannst ekki vera nóg bakkelsi til
þegar gesti bar að garði þá raukst
þú út og náðir í heil ósköp af hinu og
þessu.
Ágúst Emanúel Rafnsson.
STEINDÓR
DANÍELSSON
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
voru. Sem betur fer erfði dóttir
hennar þennan hæfileika.
Tengdamóður minni þótti í fyrstu
ekki mikið til kunnáttu minnar koma
í dönsku og sagði að ég mætti æfa
mig á að tala við hana sem ég gerði.
Um árangurinn læt ég aðra um að
dæma en ekki er hægt að kenna
henni um ef illa hefur tekist til, því
hún var ætíð þolinmóð og leiðrétti
mig á sinn vingjarnlega hátt. Edith
hafði stórkostlega kímnigáfu sem
sönnum Dana sæmdi og svo var hún
með endemum orðheppin. En hún
ruglaðist líka á orðum í íslensku eins
og eitt árið á þjóðhátíðardaginn 17.
júní, þegar systir Jóns kom í síðdeg-
iskaffi uppáklædd þjóðbúningi með
sperrtan barminn. Þá hrökk upp úr
Edith: „Nej, kommer ikke selveste
tröllkonan…“( ætlaði auðvitað að
segja fjallkonan). Það eru ótal svona
sögur sem lifa í minningunni.
Edith var um fimmtugt þegar hún
flutti með manni sínum, Jóni Magn-
ússyni, ásamt þremur börnum, upp
til Íslands. Það hlýtur að hafa verið
mikil lífsháttarbreyting fyrir konu á
þessum aldri að létta heimdragan-
um, fara frá stórborginni Kaup-
mannahöfn og hingað til Reykjavík-
ur, með fullri virðingu fyrir mínu
ástkæra landi. Enda voru fyrstu árin
henni erfið, hún skildi aldrei þessa
Íslendinga og þeir ekki hana. Á Ís-
landi starfar „Dansk Kvindeklub“
sem dönsku konurnar sem höfðu
flust til Íslands með íslenskum eig-
inmönnum sínum, stofnuðu á 4. ára-
tug síðustu aldar. Ef þessi fé-
lagsskapur hefði ekki verið til staðar,
held ég að lífið hjá mörgum þessara
kvenna hefði verið óbærilegt. En
e.t.v. þess vegna lærði hún aldrei al-
veg að tala íslensku. Kristín, dóttir
hennar, kann margar góðar sögur
um viðskipti hennar við landann eins
og þegar hún ætlaði að panta blóm
vegna jarðarfarar frænku Jóns en
stúlkan í blómabúðinn skildi hana
alls ekki. Sagan er svona: Edith
hringir í blómabúð og segir „at
gammel frænka mannsins míns er
död, og jeg skal panta blomster fyrir
kirkjuna“. Stúlkan skilur ekki neitt
og biður hana að endurtaka, og
Edith segir þá það sama, en bætir við
„að hun gamla frænka mannsins
míns skal fara í mold“. Enn verður
stúlkan hvumsa og biður hana að
bíða augnablik, kallar á eigandann
sem þá kemur í símann og þá hreytir
Edith óþolinmóð út úr sér „skiljið tið
ikke, at en gammel frænka mannsins
míns er död og hun skal gróðurset-
jast“….. Það var skellt á hana. Já,
það gat verið erfitt fyrir hana á
stundum. Edith hringdi í Kristínu,
sagði henni frá viðskiptum sínum við
blómabúðina og bað hana að taka að
sér blómapöntunina.
Edith var listfeng kona, teiknaði
vel og málaði á postulín. Margir
mjög fallegir hlutir prýða heimili af-
komenda hennar er minna á þessa
listrænu hæfileika sem hún bar ekki
á torg.
Edith var vörpuleg og myndarleg
kona. Hún var hreinskiptin og blátt
áfram. Hún var mjög sterk kona og
stolt og hafði afar þægilega nærveru.
Ömmubörnunum þremur þótti mjög
vænt um hana og þau hændust að
henni.
Að leiðarlokum þakka ég tengda-
móður minni samfylgdina. Megi
minning um góða konu fylgja afkom-
endum hennar og öðrum ástvinum
um ókomna framtíð.
Halldór S. Kristjánsson.