Morgunblaðið - 19.04.2002, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Einar Ottó Jóns-son fæddist 27.
október 1913. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Höfða á Akra-
nesi 11. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jón Jóns-
son, skósmiður og
kaupmaður á Akra-
nesi, og Guðbjörg
Einarsdóttir. Hann
var næstelstur fimm
systkina. Þau eru:
Guðrún, Guðlaug,
Grétar, búsett á
Akranesi, og Guð-
jón, búsettur í Kópavogi.
Einar kvæntist Sigríði Jóns-
dóttur 27. júní 1937. Þau bjuggu
lengst af í Akurgerði 21 og Ak-
urprýði. Börn þeirra eru: 1) Sæv-
ar, f. 1937, kvæntur Ólöfu Ragn-
heiði Angantýsdóttur, búsett í
Svíþjóð, hann er látinn, en börn
þeirra eru þrjú og fjögur barna-
börn. 2) Valdís, f. 1942, gift Helga
Hannessyni, búsett á
Akranesi, þau eiga
tvo syni, átta barna-
börn og eitt barna-
barnabarn. 3) Guð-
björg, f. 1944, gift
Heins Hagenveiss
Jensen, búsett í Dan-
mörku, þau eiga tvo
syni. 4) Jón, f. 1946,
kvæntur Ingibjörgu
Guðjónsdóttur, bú-
sett á Akranesi, þau
eiga þrjú börn og
fjögur barnabörn. 5)
Einar, f. 1959, kvænt-
ur Önnu Barðadótt-
ur, búsett á Akranesi, þau eiga
tvær dætur.
Einar stundaði sjó á yngri ár-
um, oftast vélstjóri. Hann vann
sem vélvirki í Vélsmiðjunni Loga,
og síðar rennismiður og verk-
stjóri hjá Vélsmiðjunni hf.
Útför Einars fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Já, elsku tengdapabbi, nú ertu
horfinn frá okkur eftir langan og erf-
iðan sjúkdóm. Við sitjum eftir með
sorg og söknuð í hjarta, en ljúfar og
fallegar minningar um þig. Það er
margt sem um huga manns fer á
svona stund, en eitt er víst að allir
sem þig þekktu eiga bara fallegar
minningar um þig. Núna eruð þið
Sævar minn saman og er það smá-
huggun fyrir mig þar sem hann elsk-
aði, virti og dáði þig mikið eins og
allir sem kynntust þér. Mér er það í
fersku minni þegar við hittumst í
fyrsta sinn fyrir 44 árum hvað þú og
þið öll voruð yndisleg og góð við mig
sem var bæði feimin, óörugg og
kvíðin að hitta allt það góða fólk sem
Sævar talaði svo mikið um með kær-
leik, virðingu og aðdáun svo það var
oft fyrir ofan minn skilning áður en
ég kynntist þér og ykkur öllum. Já,
ég nota bara orð móður minnar er
þið tengdamamma komuð til Eyja til
að vera við giftingu okkar Sævars:
„Dóttir sæl, þú hefur fengið yndis-
legt tengdafólk og nú skaltu varð-
veita það vel því það eru ekki allir
svona heppnir sem þú ert, góða
mín,“ og það reyndust orð að sönnu.
Kæri tengdapabbi, þú varst einn
af þremur mikilvægustu mönnum í
mínu lífi sem allir hafa nú kvatt okk-
ur. Ég er innilega þakklát fyrir þann
tíma sem við fengum að njóta með
þér og margar skemmtilegar stundir
sem við áttum öll saman og er það
mér efst í huga er þið tengda-
mamma komuð út til okkar er þú
varðst 75 ára og Sigga 70 ára og
börnin mín gáfu ykkur far til Þýska-
lands meðskemmtiferðaskipinu
Euroway. Hvað við höfðum það
skemmtilegt. Og síðasta útilega okk-
ar í Skorradal, húsvagnaferðir í Sví-
þjóð. Já, það er af mörgu að taka úr
stórum sjóði minninga. Ég og börnin
kveðjum þig með þökk fyrir allt á
liðnum áratugum. Elsku Sigga mín,
ég og börnin mín vottum þér, Val-
dísi, Nonna, Guggu, Einari og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð okk-
ar. Guð veri með ykkur á
sorgarstund.
Ragnheiður.
Mig langar að minnast tengdaföð-
ur míns með nokkrum orðum.
Ég hitti Einar í fyrsta skipti í apr-
íl fyrir ellefu árum en ég hafði þá
stofnað til sambands við son hans.
Einar tók mér afskaplega vel, hann
sagði ekki mikið en ég fann að frá
honum streymdi mikil hlýja og vin-
semd. Þessa hlýju í minn garð fann
ég alltaf þegar ég hitti hann og verð
ég honum alltaf þakklát fyrir það.
Einar var hlédrægur maður og
ekki fyrir það að trana sér fram á
nokkurn hátt. Hann hafði oft ekki
mörg orð um hlutina, en gat samt
komið sínu vel á framfæri.
Einar var lánsamur maður, hann
átti góða konu og góð börn. Hann
var ákaflega barngóður og þegar ég
hitti hann og kom með dóttur mína
með mér ljómaði andlit hans þegar
hann sá hana.
Einar átti landskika í Miðvogs-
landi rétt utan við Akranes. Árið
1970 flutti hann gamalt beitingahús
og setti það niður á sínu landi. Hann
gerði húsið allt upp og þetta varð svo
sumarhús fjölskyldunnar. Þarna
byrjaði Einar að planta trjám og var
það hans líf og yndi að sjá trén vaxa
upp og stækka. Hann hlúði vel að
hverri plöntu og gætti þess að vel
færi um þær. Þarna dvöldu þau
hjónin oft frá páskum og fram á
haustið, og var oft mikill gestagang-
ur þar.
Síðla árs 1990 fluttu þau hjónin
svo í nýtt hús sem þau höfðu ráðist í
að byggja á landareigninni við sum-
arbústaðinn, þau voru þá bæði orðin
fullorðin. Þarna voru þau með mik-
inn og stóran garð sem var mjög fal-
legur og þau lögðu mikla vinnu í að
sinna honum sem best.
Einar naut sín í sveitinni hjá
trjánum sínum, hann var ákaflega
vinnusamur maður og féll sjaldan
verk úr hendi. Þegar ég kom í heim-
sókn til þeirra hjóna, var Einar alltaf
einhvers staðar inni á milli trjánna,
sívinnandi. Það var ótrúleg sjón að
sjá þennan kraftmikla mann kominn
á áttræðisaldur með skófluna sína
og hjólbörurnar inni á milli trjánna
og að vinna. Ég sá aldrei á honum að
hann væri þreyttur og ég heyrði
hann aldrei kvarta um þreytu en
trúlega hefur hann nú verið þreyttur
í lok vinnudags. Þarna liggur mikið
ævistarf, trén hafa dafnað vel og er
húsið nú umlukið trjám.
Einar átti trillu og stundaði hann
sjóinn í mörg ár. Hann var vélvirki
að mennt og starfaði í vélsmiðjunni
Loga en lengst af vann hann í Vél-
smiðjunni hf. og var þar verkstjóri.
Ég heyrði Einar aldrei tala illa um
nokkurn mann. Hann var ákaflega
duglegur maður og ósérhlífinn.
Árið 1995 veiktist Einar og lam-
aðist. Eiginkona hans hugsaði um
hann heima fyrst í stað af mikilli ást-
úð. Í byrjun árs 1996 fóru þau á
Dvalarheimilið Höfða á Akranesi.
Ég veit að það var vel hugsað um
Einar á Dvalarheimilinu. Hann var
líka ljúfur og góður við alla sem
hann hafði samskipti við.
Það voru þung spor fyrir þau
hjónin að þurfa að yfirgefa sitt fal-
lega heimili og umhverfi. Ég fann
það aldrei á Einari að hann væri bit-
ur vegna sinna örlaga, en hin síðari
ár sá ég sorg í augum hans þegar ég
horfði á hann. Það er sárt að sjá
mann, þó fullorðinn sé, fullan af
starfsorku, verða allt í einu ósjálf-
bjarga í hjólastól. Eiginkona hans
hugsaði ákaflega vel um hann og
vildi allt gera fyrir hann til að létta
honum lífið.
Ég veit að Einar var góður eig-
inmaður og faðir, hann unni sínum
barnabörnum og síðar barnabarna-
börnum. Hann var líka góður
tengdafaðir og það sakna hans allir
sárt.
Við skulum ylja okkur við ljúfar
minningar um góðan mann og minn-
ast þess um leið að nú er hann laus
úr þeim fjötrum sem á hann voru
lagðir. Um leið og ég þakka honum
samfylgdina votta ég eiginkonu
hans, börnum og öllum aðstandend-
um mína dýpstu samúð og bið góðan
guð að blessa minningu hans.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú,
þó ævin sem elding þrjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Anna Guðfinna Barðadóttir.
Núna er hann afi minn dáinn. Ég
sakna hans mikið, mér þótti svo
vænt um hann og honum þótti svo
vænt um mig. Ég veit það að núna er
hann hjá guði og þar líður honum
vel.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þín
Berglind Hrönn.
EINAR OTTÓ
JÓNSSON
Okkur feðga langar að minnast
Diddu í nokkrum orðum. Ég
kynntist Diddu er hún kom inn í líf
pabba fyrir um níu árum.
Didda hafði mikil og góð áhrif á
pabba og hefði ég viljað geta þakk-
að Diddu fyrir það oftar, en ekki
áttum við von á að hún færi strax.
Fyrir 18 mánuðum eignaðist ég
KRISTBJÖRG
LÖVE
✝ Kristbjörg Lövefæddist í Reykja-
vík 23. september
1947. Hún lést á
heimili sínu í Mos-
fellsbæ 9. apríl síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Lágafellskirkju 18.
apríl.
Rangt var farið
með fyrra nafn Ár-
dísar Jónu (Jonnu),
höfundar minningar-
greinar um Krist-
björgu Löve á blað-
síðu 53 í Morgun-
blaðinu í gær. Hlutaðeigendur eru
beðnir afsökunar á mistökunum.
son, Birki Snæ. Didda
amma var svo sann-
arlega listfeng í hönd-
unum og var hún ekki
í vandræðum með að
prjóna á Birki falleg-
ar peysur og nú síðast
trefil sem hún prjón-
aði fyrir hálfum mán-
uði. Trefillinn er strax
kominn í uppáhald hjá
Birki sem neitar orðið
að fara út án þess að
vera með hann.
Tveimur dögum
fyrir andlát hennar
var Birkir Snær í
pössun hjá ömmu og afa í Mosó í
fyrsta sinn. Því miður verða þær
stundir ekki fleiri en mikið erum
við feðgar þakklátir fyrir þennan
dag. Við kveðjum hana með sökn-
uði.
Elsku pabbi, afi, Dísa, Alli,
Fríða og Helgi, við biðjum Guð að
blessa ykkur og styrkja á þessum
erfiðu tímum.
Sigurður Óli og Birkir Snær.
✝ Ásta Theódórs-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
28. ágúst 1929. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vestmanna-
eyja þriðjudaginn
12. mars síðastlið-
inn.
Foreldrar Ástu
voru hjónin Þuríður
Skúladóttir frá
Keldum í Rangár-
vallasýslu, f. 17.11.
1897, d. 28.3. 1979,
og Theódór Árna-
son frá Hurðabaki,
f. 10.4. 1897, d. 6.8. 1972. Systk-
ini Ástu eru Guðrún Svana, f.
3.10. 1922, d. 16.4. 1994, og
Skúli, f. 24.9. 1925.
Hinn 31.12. 1961 giftist Ásta
Egon Georg Jenssen, f. 3.1.
1916, d. 6.3. 1998, ættuðum frá
Árósum í Danmörku. Þau eign-
uðust sex börn, þau eru: 1) Una
Viktoría, f. 4.6. 1956, gift Svein
K. Tjelta, þau eru búsett í Nor-
egi. Una á einn son úr fyrra
hjónabandi, Ástþór Elís Jónsson,
f. 14.4. 1973; 2) Leifur Theódór,
f. 26.1. 1961, búsettur í Noregi;
3) Þuríður Ósk, f. 5.4. 1964, gift
Hlöðveri Á. Guðmundssyni og
eiga þau þrjá syni, a) Daníel
Gústaf, f. 26.8. 1996; b) Theódór
Árni, f. 3.6. 1998; c) Kristófer
Helgi, f. 28.12. 2000; þau eru
búsett í Vestmannaeyjum; 4)
Svandís, f. 21.8. 1965, hún átti
tvo syni úr fyrri sambúð, a)
Hörður Jóhannesson, f. 7.11.
1990; b) Helgi
Steinar Jóhannes-
son, f. 5.3. 1995, d.
22. júlí 1998; búsett
í Reykjavík. 5)
Skúli, f. 9.11. 1967,
búsettur í Vest-
mannaeyjum; 6)
Helga, f. 2.8. 1969, í
sambúð með Dóm-
inik Lipnik, dóttir
hennar er Sandra
Rós Þrastardóttir,
f. 21.6. 1991; þau
eru búsett í Vest-
mannaeyjum. Ásta
og Egon slitu sam-
vistir 1978.
Ásta bjó alla sína tíð í Vest-
mannaeyjum að undanskildum
árunum þegar gosið hófst 1973
til 1975, þá fluttist fjölskyldan á
Selfoss með viðkomu í Ölfus-
borgum í nokkra mánuði. Á
bernskuárunum dvaldi hún á
sumrin hjá ömmu sinni og afa,
Svanborgu Lýðsdóttur og Skúla
Guðmundssyni, óðalsbónda á
Keldum.
Ásta og Egon byggðu hús sitt
á Fjólugötu 23 og fluttust þang-
að 1972. Ásta vann í Netagerð
Vestmannaeyja og ýmis versl-
unarstörf á árunum 1950–1957.
Hún helgaði sig svo uppeldi
barnanna sinna en starfaði síð-
ustu tuttugu árin hjá Ísfélagi
Vestmannaeyja og lét af störf-
um þar í ágúst 2000.
Útför Ástu fór fram frá
Landakirkju 20. mars síðastlið-
inn.
Til móður minnar.
Ég vildi, móðir, grípa orðsins auð
og óði miðla þér. Af gulli snauð
er hönd mín enn og eflaust mun svo
löngum.
En mér er einnig stirt um tungutak,
þó töfri lindasuð og fuglakvak
og þytur blæs í grasi og skógargöngum.
Því nú er vor. Ég vildi minnast þín,
sem vöggustefið söngst í eyru mín,
sem barst mig undir brjósti, og fyrstu
sporin
á lífsins braut mig leiddir, glöð og trú.
Þótt lítt mér hafi sóttst,ég finn það nú:
til einhvers var ég víst í heiminn borin.
Hvað get ég, móðir,sagt um öll þau ár,
sem okkur gafstu, sælu þína og tár?
Ég veit þú hefur vakað, þráð og beðið.
Og einhvernveginn er það svo um mig,
að allt hið besta finnst mér sagt um þig,
sem aðrir hafa um aðrar mæður kveðið.
Og eitt er víst, að engin fremur þér
hið æðsta tignarheiti: móðir, ber.
Það vitnar hvert þitt verk frá liðnum tíma.
Ég veit þín saga verður ekki skráð, –
þó vannstu lífsins stærstu hetjudáð,
þá miklu þraut: við mildi styrk að ríma.
Samt vel ég mér að þegja um lífstarf þitt.
En þakkir fyrir veganestið mitt
ég vildi þér í litlu ljóði inna.
Og þó að börn þín verði vaxnir menn,
þau vildu fegin mega njóta enn
um langan aldur móðurmunda þinna.
(Jakobína Sig.)
Elsku mamma, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Börnin.
ÁSTA
THEÓDÓRSDÓTTIR
Það er stutt í vorið,
finnum það vel. Sprot-
ar laukanna sjást, birt-
an eykst og fuglarnir
þyrpast til landsins.
En þá kveður hún
Sigga mín. Látin er
sómakonan Sigríður Jónsdóttir. Það
er orðið langt síðan við kynntumst.
Ég fann fljótt fyrir því, hve væn
kona Sigga var, vildi láta gott af sér
leiða, var virkilega góð þeim, sem
voru hjálpar þurfi og minna máttu
sín. Hún kom sem engill inn í líf
Helga míns, sem lá sjúkur árum
saman í rúminu sínu. Hans eina af-
þreying var að hlusta á hljóðbækur.
Þær voru þá ófáanlegar handa
börnum. Sigga kom til móts við mig
og las Ævintýra- og Fimmbækurn-
ar skýrt og fallega svo unun var á
að hlýða. Kann ég henni alúðar-
þakkir fyrir og fleirum. Hún las
mikið fyrir fullorðna blinda. Sigga
SIGRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist í
Þverspyrnu í Hruna-
mannahreppi 1. júní
1923. Hún lést 7.
mars síðastliðinn og
fór útför hennar
fram í kyrrþey 19.
mars.
hafði gaman af söng.
Þegar komið var sam-
an í Hamrahlíðinni
hérna í gamla daga
var oft glatt á hjalla,
mikið sungið og hlegið.
Það eru ógleymanleg-
ar stundir. Sigga lét
ekki sitt eftir liggja
þegar sungið var og
svo var hún ljóðelsk,
ég á langan brag sem
hún færði mér á tíma-
mótum í lífi mínu og
orti hann sjálf. Já, þá
var oft gaman. Heim-
ilisfólkið var eins og
ein stór fjölskylda. Gott var að
sækja Jakob og Siggu heim, bæði í
Hamrahlíðina og í sumarbústaðinn.
Hann var verklaginn maður, allt lék
í höndum hans, þótt nánast blindur
væri. Sama var hvað Sigga gerði,
hún var vel verki farin og þrifin.
Það var enginn svikinn af vinnunni
hennar Siggu. Hún hafði skoðanir á
málum, ekki síst velferðarmálum og
þá sat réttlætið í fyrirrúmi.
Nú er þetta allt liðin tíð, en
minningarnar lifa í huga okkar. Ég
ætla að muna þessa góðu konu með
glaðlegu augun sín alltaf. Hvíl í
friði.
Guðríður.