Morgunblaðið - 11.05.2002, Síða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2002 55
saman í stofunni hennar, og hún sagði
mér sögur af mannlífinu í Garðinum,
þegar hún bjó þar. Þessar sögur voru
bæði skemmtilegar og fróðlegar.
Oft þegar ég kom, sat hún og hekl-
aði teppi og peysur á ungviðið í fjöl-
skyldunni, enda fór fjölskyldan ört
vaxandi. Það var því mikill missir fyr-
ir hana þegar hún varð leggja heklu-
dótið frá sér, er sjóninni fór að hraka.
Minnistætt er þegar ég og Þóra
vinkona mín þá 13 ára gamlar, kom-
um kvöld eftir kvöld til að læra að
hekla. Ég veit ekki hvort við eða
amma skemmtum okkur betur.
Úr þessu hekli varð til skírnarkjóll
sem börnin mín og fleiri hafa verið
skírð í. Amma minntist oft á þetta,
átti ekki til orð yfir hvað við ungling-
arnir nenntum að sitja við þetta.
Seinni árin fór heilsunni að hraka,
en með hjálp Bjarna sonar síns gat
amma verið sem lengst heima á Vest-
urgötunni, en fluttist síðan að dval-
arheimilinu Garðvangi fyrir tæpum
þremur árum.
Alltaf jafn jákvæð og hress, fylgd-
ist hún með öllum barnahópnum sem
hún skilur nú eftir sig. Síðustu vik-
urnar sem hún lifði, voru henni erf-
iðar, heilsunni hrakaði hratt og and-
aðist hún að morgni 2. maí í faðmi
barnanna sinna þriggja, sem hana
lifa.
Elsku afi, Bjarni, mamma, Erna og
aðrir aðstandendur, megi Guð gefa
ykkur styrk í sorginni.
Vil ég biðja góðan Guð að geyma
hana ömmu mína, og veita henni frið
og hvíld eftir erfið veikindi síðustu
ævidagana.
Blessuð sé minning hennar.
Lisbeth.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þórdís, Einar, og
Anna Katrín.
Það var árið 1958 að Svenni bauð
mér akstur í Hjarðarland í Biskups-
tungum. Þar réðu húsum hjónin
Helgi Kr. Einarsson og kona hans
Sigríður Lovísa (Lóa) Sigtryggsdótt-
ir, sem nú er kvödd með söknuði.
Hún var góð kona og reyndist sínum
vel. Mér var tekið svo vel að síðan hef
ég verið þar heimagangur. Þegar
börnin okkar Svenna höfðu aldur til
fóru þau í sumardvöl til Helga og Lóu
og undu hag sínum vel. Oft voru mörg
börn í sveit í Hjarðarlandi og var þá
oft fjör í krökkunum. Lóa hugsaði vel
um sumarbörnin sín. Hafa þau mörg
sýnt það með ræktarsemi við þau
hjónin. Oft var gaman í eldhúsinu hjá
Lóu eftir hádegið. Þegar allir krakk-
arnir voru farnir út á tún fór Lóa að
hræra í kökur en ég að vaska upp. Þá
var oft sagt frá ýmsu fróðlegu frá
fyrri tíð. Ég fékk góðan skóla hjá Lóu
í bakstri og matargerð á mínum
fyrstu búskapar árum og á hún þakk-
ir skilið fyrir þá tilsögn, sem hún
veitti mér, en Lóa var lista kokkur.
Eftir að við Svenni byggðum sum-
arbústaðinn inni í Engjadal var alltaf
komið fyrst við heima á bæ áður en
var farið inneftir, svo var endað á því
að fara heim á bæ í kaffi og rjóma-
pönnukökur áður en haldið var suður.
Síðustu mánuðir voru Lóu erfiðir
vegna veikinda.
Elsku Lóa, hafðu þökk fyrir allar
samveru stundirnar í gegnum árin.
Þú hefur fengið friðinn blíða
fróun harms það getur veitt
Sárt var það að sjá þig líða
Sárt að geta ekki neitt.
(J.H.)
Nú er fölnuð fögur rós
fellur tár á kinn
nú er slokknað lífsins ljós
sem lýsti veginn minn.
En minning ljúf sem merlar hlý
og mildar alla sorg
leiðir þig til lífs á ný
í ljóssins fögru borg.
(H. A.)
Elsku Helgi.Við fjölskyldan vott-
um þér innilega samúð.
Ingibjörg, Sveinn. Stefán,
Ingvar, Elín og fjölskyldur.
✝ Rósa Pálsdóttirfæddist 1. sept-
ember 1911 á Spá-
konufelli í Vindhælis-
hreppi í A-Hún. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni á Blöndu-
ósi 1. maí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Páll
Pétursson, f. 24.7.
1889, d. 22.10. 1963,
og Anna Sigríður
Sölvadóttir, f. 3.9.
1892, d. 19.10. 1965.
Systkini Rósu eru
Guðrún, f. 3.9. 1913,
d. 12.8. 1952, Pétur, f. 28.10. 1916,
d. 20.2. 1997, Þorbjörg Jóninna, f.
12.4. 1919, Hulda, f. 4.8. 1923, og
Knútur Berndsen, f. 25.10. 1925.
Maki Rósu var Bjarni Jóhann Jó-
hannsson frá Bjarnastaðagerði í
Skagafirði, f. 22.11. 1900, d. 12.9.
1971. Börn þeirra eru Jóhann
Karl, f. 19.7. 1935, maki Þórunn
Kristbjörg Jónsdóttir, f. 28.5.
1932; Guðrún, f. 28.8. 1936, d. 13.9.
1936; Ingólfur Skagfjörð, f. 24.10.
1938, d. 17.1. 1967, maki Friðbjörg
Þórunn Oddsdóttir, f. 10.2. 1938;
Anna Ingibjörg, f. 18.12. 1939,
maki Óskar Bjarnason, f. 3.5.
1931; Ragna Skagfjörð, f. 7.8.
1943, maki Hreiðar Sólberg Guð-
mundsson, f. 15.6. 1945; Sævar
Skagfjörð, f. 28.7.
1944, maki Eygló
Hulda Guðbjarts-
dóttir, f. 20.7. 1945;
Sigurður Skagfjörð,
f. 6.9. 1947, maki
Sigrún Kristín Lár-
usdóttir f. 25.2. 1951;
og Fritz Magnús, f.
13.10. 1951, maki
Hólmfríður Davíðs-
dóttir, f. 7.7. 1950.
Frá Rósu er kominn
mikill ættbogi.
Rósa fór 5 ára
gömul í fóstur að
Skúfi í Norðurárdal
til móðurbróður síns, Eggerts
Sölvasonar, og konu hans Jóninnu
Jónsdóttur. Þar dvaldi hún til 16
ára aldurs og var eftir það í vinnu-
mennsku. Árið 1934 hóf Rósa bú-
skap að Þverá í Hallárdal með
Bjarna Jóhanni. Þau fluttu til
Skagastrandar nokkrum árum
síðar og bjuggu þar lengst af á
Bjargi, eða í rúm 30 ár. Eftir að
Bjarni lést fluttist Rósa til Reykja-
víkur þar sem hún dvaldi hjá börn-
um sínum. Árið 1991 flutti Rósa
aftur til Skagastrandar og settist
að á Dvalarheimilinu Sæborg þar
sem hún bjó allt til dauðadags.
Útför Rósu fer fram frá Hóla-
neskirkju á Skagaströnd í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Nú þegar amma Rósa er gengin
koma upp mörg minningarbrot í
huga mínum, sem mig langar til þess
að gera skil í greinarkorni þessu.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu Rósu voru þegar ég barnung
fór ásamt mömmu til hennar á sumr-
in og dvöldum hjá henni um mánaðar
tíma í senn. Amma bjó þá í húsinu
Breiðablik við sjávarbakkann á
Skagaströnd, fallegt lítið hús með
garði. Úti í garðinum átti ég mér bú
ásamt Rósu frænku minni sem bjó
hjá ömmu. Við lékum okkur mikið
þar saman og minnist ég þess hversu
góð og hlý sumrin voru þarna fyrir
norðan í „gamla daga“ hjá ömmu.
Á hverjum morgni vöknuðum við
saman og amma fór með mér niður í
sitt allra heilagasta herbergi þ.e eld-
húsið, þar sem hún gaf mér kaffisopa
og laumaði sykurmola útí og þótti
mér það mikið ævintýri og hlakkaði
ávallt til þessarar athafnar okkar
ömmu, enda kaffidrykkja svona
frekar óvenjuleg á meðal barna á
þeim tíma, svo ég tali nú ekki um
sykurmolana góðu.
Amma hugsaði alltaf vel um mig
og síðar þegar hún flutti suður bjó
hún hjá okkur í tíu ár og vorum við
saman í mjög stóru herbergi um ára-
bil.
Þetta var á gelgju- og unglings-
árum mínum og man ég að ég hafði
töluverða fótaverki þá sem má
tengja vaxtaverkjum unglinga og sá
amma aldeilis ráð við slíku og bar á
mig Arniku á hverju kvöldi og strauk
fæturna þangað til ég féll í svefn. Þá
hafði amma ofurtrú á spritti og var
sprittflaskan komin á loft við
minnsta áverka og þegar flensan fór
að gera vart við sig þá hvatti amma
mig til þess að skola nú vel hálsinn í
spritti áður en ég færi að sofa og það
myndi þá „kála“ flensunni um nótt-
ina. Þetta gerðist oftast og hef ég
haldið þessum sið.
Í hinu sameiginlega stóra her-
bergi okkar ömmu kenndi ýmissa
grasa. Öðrum megin var hennar
svæði og dót og síðan átti ég hinn
helminginn. Það var auðséð hvar
minn helmingur var, veggirnir þakt-
ir ljósmyndum af helstu leikurum og
poppstjörnum sjöunda áratugarins
og alls kyns öðru „ómetanlegu“ dóti
sem tilheyrði unglingsaldrinum.
Amma kom oft yfir í minn helming
og hafði orð á því hvað hin og þessi
poppstjarna væri sæt eða sætur en
hafði að öðru leyti ekki hugmynd um
það hvort viðkomandi væri gítarleik-
ari, kvikmyndastjarna eða kappakst-
urshetja. Tók hún einnig mikinn þátt
í sorgum mínum og gleðistundum og
beindi mér oft á réttar brautir þegar
eitthvað fór úrskeiðis eins og gengur
hjá unglingsstúlkum. Amma sat hjá
mér og sagði mér sögur af sjálfri sér
þegar hún var að alast upp og frá ævi
sinni almennt og elskaði ég að hlýða
á þær frásagnir og lærði mikið.
Amma átti oft erfiða ævi en það
var stutt í kímnina hjá henni og
gleðina og sá hún ávallt ljósu hlið-
arnar. Í september mánuði á síðast
liðnu ári var haldið veglegt níræð-
isafmæli hennar á Skagaströnd og
var ánægjulegt að fá að vera þátttak-
andi þar í miklu fjölmenni á fallegum
degi, degi sem mun lifa vel í minn-
ingunni. Amma var stálminnug og
hringdi ávallt til allra í fjölskyldunni
stóru á afmælisdögum þeirra. Dætur
mínar, Júlía og Ragna fengu frá
henni hringingar á sínum afmælis-
dögum og þannig viðhélt hun tengsl-
unum með lifandi hætti.
Nú þegar amma Rósa er öll og
komin þangað sem ég veit að hún
hefur fundið frið og líður vel þá vil ég
þakka henni fyrir þau forréttindi
sem það vissulega var að hafa fengið
að alast upp með og hjá henni um
árabil. Þessi tengsl kynslóðanna eru
ómetanleg og þakka ég henni og for-
eldrum mínum fyrir að hafa gert
þetta mögulegt og minnist ég og
kveð ömmu Rósu með djúpri virð-
ingu, þakklæti og jafnframt miklum
söknuði.
Jóhanna Jóhannsdóttir.
Amma mín er dáin og farin yfir
móðuna miklu. Heil 90 ár eru löng
ævi, en hún hafði létta lund og vildi
ávallt sjá það besta í fólki. Ég man
þegar ég var krakki, þá var farið á
sumrin á Skagaströnd og amma,
frænkur og frændur, heimsótt. Mér
fannst svo gaman þarna og ævin-
týralegt að vera þarna. Ekki þurft-
um við að hafa áhyggjur af því að
amma gæfi okkur ekki að borða.
Hún fyllti borðið af alls konar góð-
gæti og hollum mat. Stundum sendi
hún mig út í búð, það fannst mér svo
gaman, því það var svo margt að
skoða í svona sveitabúð. Fjaran var
fyrir neðan hús ömmu og þar lékum
við systkinin okkur oft. Ekki má
gleyma hvað hún var mikið fyrir sæt-
indi, enda laumaði hún alltaf ein-
hverju gotti til mín þegar ég hitti
hana. Ég hef líklega erft þetta frá
henni, því ég er svo mikið fyrir sæt-
indi. Amma var stundum hjá okkur
hér fyrir sunnan og þá var nú líf og
fjör. Alltaf sendi hún okkur ullar-
sokka og sælgæti í jólapakkana.
Börnin mín nutu líka þessara hlýju
ullarsokka og eru ekki nema nokkur
ár síðan hún hætti að senda okkur
þá. Þakka þér, elsku amma, fyrir allt
sem þú gafst mér og minni fjöl-
skyldu. Margar aðrar minningar á
ég um þig og geymi í hjarta mínu. Ég
og fjölskylda mín vottum föður mín-
um, systkinum hans og öðrum að-
standendum samúð okkar.
Með ást og virðingu kveð ég þig
elsku amma mín og bið guð um að
varðveita þig.
Álfhildur S. Jóhannsdóttir.
Við eigum eftir að sakna þín mikið
en eins og sagt er lifir enginn að ei-
lífu þótt okkur finnist að þú hefðir átt
að gera það. Þú varst hjá okkur er
við ólumst upp og er við hugsum til
baka þá var eins og við byggjum á
fimm stjörnu hóteli, svo góð var
þjónustan, en ákveðin varst þú og
maður komst ekki upp með neitt
múður hjá þér og seint munum við
gleyma fimmtíu köllunum sem þú
varst vön að lauma til okkar sem
svona smá glaðningi. Þú varst svo
góð við okkur og kenndir okkur
margt, einnig stóðstu upp fyrir okk-
ur þegar við þörfnuðumst þess. Það
er svo erfitt að sjá á eftir þér fara en
tíminn þinn var væntanlega kominn.
Þú munt alltaf eiga vissan stað í
hjarta okkar og við munum minnast
þín að eilífu. Við vonum að þú eigir
samt eftir að fylgjast með okkur
áfram frá himnum ofan og lofum við
þér því að gera þig stolta og kannski
áttu eftir að geta séð okkur spila,
mig í handboltanum og Davíð í körf-
unni. Ætlum rétt að vona að Guð sé
með sjónvarp handa þér svo þú getir
séð okkur. Við munum aldrei gleyma
þér og munum bera þess merki alla
ævi að hafa kynnst jafn merkri konu
eins og þér. Þannig að nú er það
kveðjustund, allavega þangað til við
hittumst aftur.
Vertu sæl Rósa Pálsdóttur og við
vitum að þú ert farin að stjórna
himnaríki svo gangi þér vel á þessum
nýja stað. Við höfum ekki getað ósk-
að okkur betri ömmu, við geymum
þig í hjartanu okkar.
Bjarni og Davíð Þór Fritzsynir.
RÓSA
PÁLSDÓTTIR
✝ Gissur Þór Egg-ertsson fæddist á
Skúfum í Norðurár-
dal í A-Húnavatns-
sýslu 25. september
1921. Hann lést í
Landspítalanum við
Hringbraut 26. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Eggert
Ragnar Sölvason
bóndi, f. 18.9. 1876, d.
3.3. 1963, og Ingi-
björg Jóninna Jóns-
dóttir húsfreyja, f.
22.7. 1891, d. 6.3.
1981, og var Gissur
yngsta barn þeirra. Eldri voru Hall-
dóra Aðalbjörg námsstjóri, f. 7.12.
1916, d. 25.11. 2000, og Sigríður
Hildigunnur einkaritari, f. 3.2.
um skeið fólksflutninga og fluttist
um svipað leyti til Reykjavíkur.
Vann um tólf ára skeið hjá Sam-
bandi íslenskra samvinnufélaga.
Keypti Bókaútgáfuna Fróða árið
1964 og Bókaútgáfuna Norðra litlu
síðar, stofnaði Bókabúð Safamýrar
og rak þessi fyrirtæki í 24 ár.
Gissur kvæntist 22.4. 1948 Sig-
ríði Davíðsdóttur, f. á Skálateigi í
Norðfirði 5.3. 1920. Foreldrar
hennar voru Ragnhildur Petra
Jónsdóttir og Davíð Hermannsson.
Gissur og Sigríður ólu upp fóstur-
son frá eins árs aldri, systurson Sig-
ríðar, Runólf Runólfsson, f. 28.6.
1950, kvæntur Gerði H. Hafsteins-
dóttur, f. 3.11. 1957, og eiga þau
þrjú börn: 1) Sigríður Hafdís, f.
6.10. 1976, gift Ólafi Tryggva Sig-
urðssyni, f. 28.10. 1972, þau eiga
soninn Jóhannes Orra, f. 8. 7. 1999.
2) Davíð Arnar, f. 8.5. 1980, kvænt-
ur Jamillu Johnston, f. 25.6. 1975. 3)
Atli Freyr, f. 29.5. 1985.
Útför Gissurar var gerð frá Bú-
staðakirkju 6. maí.
1918, einnig átti hann
fóstursystur, Rósu
Pálsdóttur, f. 1.9. 1911,
d. 1.5. 2002. Hún var
gift Bjarna Jóhanni Jó-
hannssyni, f. 21.11.
1900, d. 12.9. 1971.
Gissur ólst upp til tíu
ára aldurs á Skúfum
og fluttist þaðan til
Siglufjarðar með for-
eldrum sínum. Stund-
aði nám í barnaskóla
Siglufjarðar og var tvo
vetur í Héraðsskólan-
um á Laugum í S-Þing.
og síðar í Iðnskóla
Siglufjarðar. Vann frá fjórtán ára
aldri við Síldarverksmiðjur ríkisins
á Siglufirði í fimm sumur. Tók
meirapróf árið 1941 og stundaði
Það er með miklum trega og
söknuði sem ég kveð hann afa minn.
Ég veit þó að hann hefur verið hvíld-
inni feginn. Síðustu mánuðirnir voru
honum erfiðir. En þrátt fyrir það
bar hann sig vel og tók alltaf á móti
manni með brosi á vör.
Efst í huga mér er, hvað hann var
alltaf hjálpsamur. Það er mér minn-
isstætt þegar ég var að læra á bíl, og
ég hafði fengið leyfi til þess að nota
bílinn hans afa í æfingaakstur. Allt-
af var hann tilbúinn til þess að fara
með mér í bíltúr, svo að ég gæti æft
mig að keyra. Það var alveg sama
hvað gekk á, hann vildi alltaf leggja
sitt af mörkum til að aðstoða.
Gjafmildin var líka ótrúleg. Svo
langt sem ég man var hann alltaf að
lauma einhverju að mér. Í bókabúð-
inni forðum daga gátu dagarnir
stundum orðið langir fyrir litla
stelpu. Þá rétti afi mér oft nokkra
aura og sagði mér að hlaupa út í búð
og kaupa mér eitthvað gott, til að
stytta biðina. Og þegar hann kom í
heimsókn, rétti hann fram hendurn-
ar og setti nokkrar krónur í lófa mér
svo enginn sæi til, og hvíslaði að mér
að fara og setja aurana í baukinn
minn.
Nú seinni árin voru það bækur.
Þegar ég kom í heimsókn, var ég
iðulega leyst út með bókum. Enda
voru bækur hans líf og yndi, og hann
kenndi mér að umgangast bækur og
að bera virðingu fyrir þeim.
Afi hafði gaman af börnum. Og
það er búið að vera yndislegt að sjá
hvað afi var duglegur að snúast í
kringum Jóhannes Orra, langafa-
barnið sitt, þrátt fyrir veikindin.
Það var núna síðasta haust að við
komum í heimsókn til afa og ömmu,
og afi vildi endilega fara með strák-
inn út í garð að leika. Þegar ég leit
svo út um gluggann skömmu síðar
voru þeir á fullu í rennibrautinni, og
erfitt að sjá hvor skemmti sér betur.
Því miður fengu þeir ekki fleiri
tækifæri til þess að endurtaka leik-
inn.
Elsku afi. Ég vil þakka þér fyrir
allt það sem þú hefur kennt mér og
allar þær góðu stundir sem við höf-
um átt saman. Það er sárt að kveðja,
en ég veit að þér líður vel núna.
Minningarnar allar geymi ég í
hjarta mínu um ókomna tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guð geymi þig.
Sigríður Hafdís Runólfsdóttir.
GISSUR ÞÓR
EGGERTSSON