Morgunblaðið - 11.05.2002, Page 56
MINNINGAR
56 LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Lína Sverrisdótt-ir fæddist á
Norðfirði 24. septem-
ber 1920. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 26. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Mekkin
Árnadóttir, f. á Eski-
firði 22. júní 1877, d.
3.10. 1954, og Sverr-
ir Sverrisson sjómað-
ur og útgerðarmað-
ur, f. á Norðfirði 11.
jan. 1884, d. 23. júlí
1940. Systkini Línu,
sem öll eru látin,
voru: Arnbjörg, f. 16. feb. 1905,
Una Ragnheiður, f. 16. jan. 1909,
Margrét, f. 20. jan. 1911, Sverrir,
f. 23. sept. 1915, Mikael, f. 5. mars
1918. Systur samfeðra átti Lína
sem hét Lilja, f. 25. des. 1915.
Lína giftist 29. nóv. 1940 Einari
Júlíussyni bifreiðastjóra frá
Keflavík, f. 29. nóv. 1918, d. 24.
mars 1981. Foreldrar hans voru
hjónin Sigríður Sverrína Sveins-
dóttir, f. 2. des.
1882, d. 21. nóv.
1963, og Júlíus
Björnsson sjómaður,
f. 25. júlí 1852, d. 5.
sept. 1928. Lína og
Einar bjuggu í
Keflavík. Þau eign-
uðust einn son,
Sverri Mikael húsa-
smíðameistara, f. 27.
ágúst 1957. Sonur
hans er Einar Mika-
el, f. 17. ágúst 1986.
Fósturdóttir Línu og
Einars er Svanhild-
ur Elíntínusdóttir
sjúkraþjálfari, f. 31. mars 1942,
gift Einari Hjaltested kennara, f.
5. des. 1938. Börn þeirra eru Mar-
grét Theódóra víóluleikari, f. 15.
des. 1966, og Einar Kristinn
læknir, f. 7. júlí 1970. Sambýlis-
kona hans er María Gísladóttir, f.
31. des. 1974.
Útför Línu var gerð frá Kefla-
víkurkirkju 3. maí í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Nú þegar Lína móðursystir mín er
horfin héðan langar mig að minnast
hennar með nokkrum orðum. Hún
ólst upp í foreldrahúsum á Norðfirði
ásamt alsystkinum sínum. Æsku-
slóðir hennar voru henni afar kærar.
Meðan hún bjó á Suðurnesjum sakn-
aði hún alltaf fjallanna fyrir austan
og þar dvaldi oft hugur hennar. Það
var oft gaman að heyra hana minn-
ast bernskuáranna heima á Norð-
firði.
Árið sem Lína fermdist, 1933,
missti hún bróður sinn Sverri sem þá
var 17 ára. Hann drukknaði er bátur
sem hann var á fórst í Norðfjarð-
arflóa með allri áhöfn. Sjö árum síð-
ar drukknaði faðir hennar og yngri
bróðir, Mikael, þá 22 ára, þegar bát-
ur sem Sverrir átti fórst á sömu slóð-
um. Sá atburður varð Línu mikið
áfall. Þau systkinin voru mjög sam-
rýnd og hvort öðru afar kær.
Margrét systir Línu var gift Elint-
ínusi bróður Einars og þegar hún
lést 1947 frá þremur ungum börnum
tóku Lína og Einar yngsta barnið,
Svanhildi, þá fimm ára, í fóstur og
ólu hana upp sem sína eigin dóttur.
Eftir lát Einars önnuðust systkinin
Sverrir Mikael og Svanhildur
mömmu sína svo sem best varð á
kosið. Barnabörnin voru sólargeisl-
arnir í lífi hennar og þótti þeim afar
vænt um ömmu sína.
Þótt Lína færi ekki varhluta af
sorginni, svo sem að framan er
greint, átti hún líka sínar gleðistund-
ir í lífinu. Hún var hamingjusöm í
hjónabandinu, enda gift öðling-
smanni. Hún átti fallegt heimili sem
hún annaðist af alúð enda frábær
húsmóðir. Hún var listræn hann-
yrðakona svo af bar, glaðvær, gest-
risin, gjafmild og rausnarleg. Ekki
gleymi ég jólapökkunum sem við
systkinin fengum frá Línu og Einari,
alltaf vorum við jafn forvitin að sjá
hvað í þeim var. Þar kom í ljós eitt-
hvað fallegt sem var valið af smekk-
vísi og kostgæfni. Það má segja um
hjónin bæði að þau nutu þess að
gleðja aðra. Í útliti var Lína huggu-
leg kona, hún var alltaf smekklega
klædd, vel til höfð og bar sig vel.
Þótt sjórinn hafi verið Línu mis-
kunnarlaus, þá laðaðist hún alltaf að
honum. Henni þótti brimið tignar-
legt og öldugjálfrið lét vel í eyrum
hennar. Alltaf þegar hún gat fór hún
niður að höfn á sjómannadaginn, það
var hennar dagur.
Vorið 1999, þegar heilsu hennar
fór verulega að hraka, flutti hún á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Þá var hún
svo heppin að glugginn á herberginu
hennar sneri út að sjónum. Þar undi
hún sér oft á kvöldin við að horfa á
ljósin á Suðurnesjum, uppljómaða
Garðakirkjuna og ekki síst að sjá
bátana koma siglandi inn flóann
heim úr róðri. Þótt heilsa hennar
færi versnandi heyrði ég hana aldrei
kvarta, hún bar sig alltaf vel.
Elsku frænka mín, nú þegar þú
ert horfin af sjónarsviðinu rifja ég
upp allar góðu samverustundirnar
okkar sem aldrei bar skugga á. Þú
varst mér og minni fjölskyldu sann-
ur vinur og fyrir það sendum við þér
okkar bestu þakkir. Ef við hittumst
aftur á næsta tilverustigi tökum við
upp þráðinn og gleðjumst saman á
ný.
Guð blessi þig frænka mín.
Aðstandendum votta ég innilega
samúð.
Svandís Haraldsdóttir.
Sífellt eru höggvin ný og ný skörð
í vinahópinn, svo fer þeim sem lengi
lifa. Við erum búin að eiga löng og
einstaklega góð kynni við Línu
Sverrisdóttur, eða allt frá því að við
hófum búskap í næsta húsi við hana
og fjölskyldu hennar rétt ofan við
höfnina í Keflavík fyrir hart nær 50
árum síðan. Þá var iðandi líf og mikið
um að vera við höfnina, en þó Lína
hafi átt sárar minningar frá sjónum
austan frá Neskaupstað, þá áttu
sjórinn og sjómenn þó ætíð sterkan
þátt í huga hennar.
Á kynni okkar og Línu féll aldrei
skuggi, og er það ekki hvað síst að
þakka einstakri tryggð hennar, glað-
værð hennar og léttri lund. Hún var
bjartsýn að eðlisfari, og aldrei virtist
hún bregða góðu skapi sínu, þó
stundum blési allþungt í fang. Hún
helgaði heimili sínu og fjölskyldu alla
krafta sína og vinirnir voru ekki
skildir útundan. Og allt var gert af
miklum myndarskap, hvar sem hún
lagði hönd að, hvort heldur var í mat-
ar- eða kökugerð, eða í fjölþættri
handavinnu. Allt fram á síðustu daga
var hún sívinnandi í hverskonar
hannyrðum, og þar var hvergi slegið
feilspor með nálinni. Handbragðið
var svo listilegt að vart var unnt að
gera betur, og munstur og uppsetn-
ing þannig að augljósir voru listhæfi-
leikar.
Allt var þetta þó sjálflært hjá
Línu, arfur frá gengnum kynslóðum,
og er raunar vandséð, að skólalær-
dómur hefði þar um bætt. Listrænt
nám á þessum sviðum hefði þó ugg-
laust orðið henni bæði uppörvun og
veitt henni mikla gleði.
Lína var heilsteypt kona, hafði
ákveðnar skoðanir á málefnum líð-
andi stundar og henni varð seint
hnikað af þeirri braut sem hún hafði
markað sér. Og tryggð hennar og
vinátta var heldur hvorki til að sýn-
ast né til að njóta góðs af. Hún vildi
fremur veita en þiggja. Hún var ef til
vill ekki sérlega vinmörg, en traust-
ari og trúrri vinur var vandfundinn,
og reyndist best ef eitthvað bjátaði á.
Þó ekki væri ávallt auður í garði
Línu, þá varð þess aldrei vart í heim-
ilisbragnum. Hún var nægjusöm og
lífsglöð og gerði mikið úr oft litlu.
Lína var hamingjukona. Eignaðist
góðan eiginmann, Einar Júlíusson,
sem fæddur var og uppalinn í Kefla-
vík, en er látinn fyrir nokkrum árum.
Þau tóku í fóstur systurdóttur Línu
og bróðurdóttur Einars, Svanhildi,
þegar hún missti móður sína korn-
ung, og reyndist hún þeim ávallt eins
og besta dóttir, enda þekkti hún
varla aðra foreldra, enda naut hún
umhyggju þeirra og umönnunar eins
og dóttir þeirra væri. Síðar eignuð-
ust þau Lína og Einar soninn Sverri.
Fjölskyldan var ávallt mjög samhent
og eindrægni einkenndi heimilið, svo
þar var einatt mjög gott og notalegt
að koma, og hafa þau Svana og
Sverrir tekið tryggð og vinaþel for-
eldra sinna ríkulega í arf.
Við, börn okkar og barnabörn
vottum þeim systkinum og fjölskyld-
um þeirra innilega samúð á sorgar-
stund, um leið og við þökkum Línu
og fjölskyldu hennar fyrir áralanga
vináttu og tryggð.
Halldís og Tómas.
NIKÓLÍNA (LÍNA)
SVERRISDÓTTIR
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
! "!#$! %&& '(
( ' ) &%)
"!# * %) &%)
' #!
+&%)
,-,.
/ , !&#!012
!
!
"#"
$%&
' 3& %! &%) ) $' ) $' &&
%) &%) %! * !&&
' #! &%) * , &%) &&
) && 4 # %)
+5 && "!#$! %
& &%)
"! && 6 4
'! ( && +%& &%)
75 && 8 9# &%)
+":&
':&
( ( '( ( (
(
)!
,
3/
'
; '&#& <=>
*
+
,-
.!
&
/0 /112
!' &
%'! ! &%)
"!# * , &5 &%)
' ? &&
&&
; '@) &%)
; ' )6' %) " ' !' &
3! ""A-;B 6 '0C
4-
# %!#
%& &%)
; ; %
!&&
D ' #!
!&%)
B4"-
/6/ + 5#!
&* =
$$& '
"#"
-
/2 %& %)
"! $! 75 & , &( '"! &%)
'! ( '; ' % %) # % &&
+( ' '+(
(
! D
/
$ &" < ! 0E
+ + #
*
+
&
5
. &
6!+
/1
##-
/522
7
#
)
6))
"!#$! %! %&&
'! !' &%)
'! #&&
"!# * 6 ' 9 %)
! %)
) &
'! #! &
8!
F""4G
/ # %
&+ #
"#"9
" # &&
'# #& % %!