Morgunblaðið - 01.06.2002, Síða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. JÚNÍ 2002 55
Óskar vinur kvaddi
okkur og þetta líf fyr-
irvaralaust. Hann réð
hér engu um sjálfur
þótt úrræðagóður og
skipulagður væri. Sú
ákvörðun Drottins að
kalla hann, þeim kostum sem hann
var búinn, til annars og æðra hlut-
verks getum við skilið. Hins vegar er
ofar skilningi okkar hvers vegna kall-
ið kom svo fljótt og hann sem bjó yfir
kærleika til allra og alls sem lifir skuli
horfinn sjónum okkar.
Óskar var grannur maður, bar sig
vel, hallaði stundum undir flatt, með-
almaður á hæð, kvikur og mjúkur í
hreyfingum, röddin einkar þægileg
og mild, fasið yfirvegað og rólegt.
Hann var einstaklega hógvær
maður, hlýr og gefandi, var gæddur
mikilli kímnigáfu, mátulega stríðinn,
alltaf glaður og með bros í augum,
hreinn og beinn í öllum samskiptum
og einlægur í framgöngu.
Ákafamaður gat hann verið ef eitt-
hvað sérstakt fangaði huga hans.
Óskar átti sér margar hliðar, sum-
ar auðvitað meira áberandi en aðrar.
Þar var fremstur fjölskyldumaður-
inn, sem ekki fór svo að heiman að
ekki væri hugurinn hjá Dóru og
börnunum. Hann unni þeim heitt og
bar hag þeirra mjög fyrir brjósti.
Samband hans og Dóru var sterkt og
innilegt og börnunum var hann góð
fyrirmynd og frábær félagi.
Síðan var hann göngumaðurinn
þolgóði, sem naut jafnt þoku sem sól-
ar, veiðimaðurinn sem mat fuglasöng
og umhverfi til jafns við aflann, sæl-
kerinn örláti sem iðulega kom á óvart
við frumstæð skilyrði, félaginn
trausti sem gott var að leita til og
dýrlegt að vera með.
Ógleymanleg er okkur gönguferð-
in frá Hveragerði yfir í bústað fjöl-
skyldu Óskars við Þingvallavatn, þar
sem endað var í grillveislu. Þá nutum
við frumkvæðis, forystu og leiðsagn-
ar Óskars þar sem eldmóður náttúru-
unnandans og útivistarmannsins
kom vel í ljós.
Loks var hann hinn veraldarvani
ferðamaður í allt öðru og framandi
umhverfi. Þannig ylja okkur minn-
ingar frá haustdögunum í Prag á
liðnu ári.
Á árum áður tók Óskar mikið af
kvikmyndum. Margir hafa skemmt
sér vel yfir kvikmyndaannálnum
góða frá skólaárunum.
Hópurinn okkar verður aldrei
samur. Styrk verður sú hönd að vera
sem vonandi leiðir okkur í sátt við
orðinn hlut þegar fram líða stundir.
Óskari vini þökkum við allt sem hann
var okkur og mun verða um ókomna
tíð.
Vinahópurinn úr MR.
Farþegi í framsæti jeppa lést eftir
að jeppinn valt nokkrar veltur á veg-
inum um Eldhraun, um 15 km vestur
af Kirkjubæjarklaustri á sunnudag,
sagði í frétt um slysið.
Við, næstu nágrannar við Frosta-
skjól, lásum og hlustuðum á fregnina
í fjölmiðlum, okkur kom ekki í hug að
Óskar nágranni okkar og vinur ætti
þar hlut að máli, sem sýnir best
hversu skammt er á milli lífs og
dauða. Enginn veit hver næstur er og
ekki finnst okkur almættið alltaf rétt-
látt.
Okkar fyrstu kynni af Óskari og in-
dælli fjölskyldu hans hófust þegar
okkur var úthlutað byggingalóðum
hlið við hlið í Frostaskjóli 1983. Þá
komu strax í ljós mannkostir hans,
traust og yfirveguð skapgerð, enda
valdist hann umsvifalaust til forsvars
íbúanna í hringnum. Hér þurfti engar
kosningar, allt gekk snurðulaust fyr-
ir sig.
ÓSKAR G.
JÓNSSON
✝ Óskar GeorgJónsson fæddist í
Reykjavík 2. janúar
1951. Hann lést af
slysförum 19. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 28. maí.
Síðast sáum við Ósk-
ar 12. maí sl., þegar við
íbúarnir tókum til hendi
við vorverkin á sameig-
inlegu lóðinni okkar í
hringnum, þar var Ósk-
ar ásamt öðrum í farar-
broddi.
Við Óskar höfðum
fylgst að við bygginga-
framkvæmdirnar og
var gott að fylgja ráð-
um hans því hann var
vel hagur og útsjónar-
samur.
Við minnumst Ósk-
ars með söknuði og
þakklæti.
Fjölskyldu hans sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur, minn-
ingin um mætan dreng mun ætíð lifa.
Ásta og Guðmundur
Matthíasson.
Góður drengur, Óskar Georg Jóns-
son, er fallinn frá. Þegar hringt var
og mér tilkynnt lát Óskars var sem
þyrmdi yfir mig og var ég lengi að
trúa því að satt væri.
Það var um haustið 1990 sem ég
hóf að starfa undir stjórn Óskars í
Borgar Apóteki í Reykjavík en hann
var þar yfirlyfjafræðingur. Var ég
fljótur að átta mig á því hve miklum
mannkostum hann byggi yfir og hve
góður fagmaður hann væri. Óskar
hafði mjög fínlegan stjórnunarstíl en
stjórnaði ekki með hávaða eða fyr-
irgangi. Á þessum tíma var töluverð
lyfjaframleiðsla í Borgar Apóteki og
var unun að fylgjast með vönduðum
og öguðum vinnubrögðum Óskars í
framleiðslunni. Tel ég mig hafa verið
mjög heppinn að fá tækifæri til að
vinna með Óskari sem nýgræðingur í
apótekslyfjafræði og reyndi ég að til-
einka mér sem flest af hans vönduðu
vinnubrögðum.
Óskar var mikið náttúrubarn og
hafði ánægju af alls konar útivist,
ekki síst stangaveiði. Áttum við þar
sameiginlegt áhugamál og fórum við
fljótlega eftir að kynni okkar hófust
að fara saman til veiða. Var þá ýmist
farið til laxveiða, gjarnan í Stóru-
Laxá í Hreppum, eða til silungsveiða
en mér veittist sú ánægja að fá hann
nokkrum sinnum í heimsókn á veiði-
jörð mína að Haga í Staðarsveit.
Óskar starfaði mikið að félagsmál-
um lyfjafræðinga. Sat hann meðal
annars í stjórn Lyfjafræðingafélags
Íslands um skeið. Þá starfaði hann
mikið við Lyfjafræðisafnið að Nes-
tröð meðan uppbygging þess stóð
sem hæst. Nú síðustu mánuðina vann
Óskar að útgáfu lyfjafræðingatals
sem gefa á út síðar á þessu ári.
Óskar var mikill fjölskyldumaður í
þess orðs bestu merkingu. Eiginlega
er ekki hægt að nefna Óskar nema
nefna einnig Dóru hans en samhent-
ari og samrýndari hjón er varla hægt
að hugsa sér. Er harmur fjölskyld-
unnar mikill en minningin um góðan
föður, eiginmann og son á eftir að ylja
um alla framtíð.
Á þessum árstíma þegar birtan
færist yfir og fegurstu dagar sumars-
ins blasa við er sem allt í einu sé allt
myrkvað og ískalt við hið sviplega
fráfall Óskars. Við verðum þó að trúa
því að öll él birti upp um síðir og það
sumri á ný í hjörtum okkar sem eftir
standa hnípnir um sinn.
Við Eddý sendum fjölskyldu Ósk-
ars okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Mér þótti vænt um Óskar og ég
sakna hans mjög.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Valdimarsson.
Þennan dag réð vorið ríkjum. Í
Eyjafirði baðaði sólin fjallahringinn
geislum sínum og lágreistur þoku-
slæðingur leið hægt og hljótt út fjörð-
inn um hádegisbil. Á leið okkar til
Reykjavíkur mátti hvarvetna sjá
vetrargrámann hörfa undan vorgró-
andanum. Kríur hnituðu yfir tjörnum
og pollum og söngur heiðlóunnar
barst að eyrum. Þegar nær dró höf-
uðborginni féllu hlýir regndropar
sem minntu á endalausa hringrás
lífsins. Og þá, í miðri hljómkviðu
vorsins og lífsins, kom reiðarslagið.
Óskar var dáinn. Söngur lóunnar
hljóðnaði og vorið glataði lit sínum.
Óskar G. Jónsson var góður dreng-
ur. Ef til vill einföld orð, en svo sönn.
Hann var barn náttúrunnar, eðlis-
greindur og fjölfróður og hafði sér-
stakt lag á að miðla þekkingu sinni til
annarra. Glöggt auga hafði hann fyrir
hinu góða og fagra í fari samferða-
manna sinna. En fyrst og fremst var
hann góður maður.
Óskar fór hvorki hátt né mikinn en
þar sem hann fór var eftir því tekið.
Hann var farsæll í starfi sínu, fag-
maður fram í fingurgóma og bjó þar
að mikilli þekkingu og reynslu, auk
fágætrar hæfni til mannlegra sam-
skipta. Hann taldi sér bæði ljúft og
skylt að starfa að félagsmálum lyfja-
fræðinga og gerði það af þeirri alúð
sem honum var svo eðlislæg.
Þótt oft liði langt milli þess sem
fundum bar saman var einatt sem
þráðurinn hefði aldrei verið lagður
niður. Og ávallt var stutt í kankvíst
og jafnvel örlítið strákslegt brosið,
sem svo auðvelt var að þykja vænt
um.
Nú, þegar leiðir skilur um sinn,
kveðjum við góðan dreng sem mikil
eftirsjá er að og þökkum honum sam-
fylgdina.
Fjölskyldu Óskars vottum við ein-
læga samúð okkar.
Jóhann og Anna María.
Góður vinur minn og félagi Óskar
G. Jónsson lyfjafræðingur lést í
hörmulegu slysi á hvítasunnudag.
Óskar vann í apótekum alla sína
starfsævi. Þegar ég eins og margir
aðrir félagar okkar leitaði úr apó-
teksgeiranum yfir á önnur starfssvið
stóð Óskar fast við köllun sína. Hann
var apótekslyfjafræðingur fram í
fingurgóma. Allir hans bestu eigin-
leikar nutu sín í apótekinu. Ná-
kvæmnin sem er svo mikilvæg til að
tryggja að rétt sé blandað og að hver
sjúklingur fái sín réttu lyf. Hlýjan og
traustið sem af honum stafaði og afl-
aði honum ómældrar vináttu og virð-
ingar jafnt viðskiptavina, samstarfs-
fólks sem og yfirmanna. Einnig komu
þar til samviskusemi, fagmennska,
virðing fyrir verkefnum apótekslyfja-
fræðingsins og föðurleg umhyggja.
Þeir vinnuveitendur sem nutu starfs-
krafta Óskars sem og aðrir sam-
starfsmenn voru lánsamir og minnast
Óskars með söknuði og virðingu.
Ég kynntist Óskari fyrst þegar ég
hóf nám í lyfjafræði við Háskóla Ís-
lands haustið 1972. Þá hafði hann
ásamt hópi góðs fólks lokið fyrsta
árinu. Leiðir okkar lágu einnig sam-
an í Kaupmannahöfn þegar við sátum
á skólabekk í danska lyfjafræð-
ingaháskólanum og bjuggum einnig á
sama stúdentagarði.
Vorið 1990 var Óskar kjörinn
gjaldkeri Lyfjafræðingafélags Ís-
lands. Þá hafði ég verið varformaður í
þrjú ár. Ég tók svo við formennsk-
unni árið eftir. Þá hófst samstarf okk-
ar sem aldrei bar neinn skugga á.
Þau tvö ár sem ég var formaður í
þetta sinn var hann mín hægri hönd.
Óskar gegndi gjaldkerastarfinu í
fjögur ár af stakri trúmennsku. Ná-
kvæmni hans, samviskusemi og
snyrtimennska nutu sín til fullnustu
við gjaldkerastörfin. Enda var hann
kosinn í stjórn fræðslusjóðs félagsins
við stofnun hans 1995 og sat hann í
henni í 5 ár, þar af lengstum sem for-
maður.
Öll félagsstörf Óskars voru unnin
af einstakri ósérhlífni og án þess að
hann tranaði sér fram fyrir aðra eða
hreykti sér af því sem hann gerði.
Hann var ætíð tillögugóður og sann-
gjarn, en alltaf trúr sinni sannfær-
ingu. Hann hafði einnig ríka kímni-
gáfu sem smitaði út frá sér og hafði
gott lag á að sjá spaugilegar hliðar
hvers máls, en alltaf án rætni og öf-
undar. Margir minnast líka hversu
tamt það var Óskari að hrósa fyrir
það sem vel var gert og hvetja menn
til dáða ef illa gekk.
Lyfjafræðisafnið hefur notið
krafta hans frá því að byrjað var á
fullu að safna munum í kringum 1980.
Þegar Óskar lést starfaði hann af
miklum krafti í ritnefnd Lyfjafræð-
ingatalsins sem á að koma út í desem-
ber næstkomandi á 70 ára afmæli
LFÍ.
Þrátt fyrir mikinn áhuga Óskars á
starfi sínu sem og félagsmálum lyfja-
fræðinga, sem hvort tveggja tók mik-
ið af hans tíma, var hugur hans þó
fyrst og fremst hjá fjölskyldunni.
Óskar var ekki síður gæfumaður í
sínu einkalífi, en í starfi og félagsmál-
um. Samband hans og eiginkonu
hans, Þórunnar Halldóru eða Dóru
eins og hún er alltaf kölluð einkennd-
ist alla tíð af virðingu þeirra hvors
fyrir öðru og hvors fyrir annars
áhugamálum sem og ástúð. Saman
eiga þau fjögur mannvænleg börn
sem Óskar var alla tíð afskaplega
stoltur af. Núna syrgja þau öll ástrík-
an og umhyggjusaman eiginmann og
föður.
Við Guðrún Edda sendum Dóru
eiginkonu Óskars, börnum þeirra
sem og öðrum ættingjum okkar inni-
legustu samúðakveðjur.
Finnbogi Rútur Hálfdanarson.
Þau sorglegu tíðindi bárust okkur
mánudaginn 20. maí að Óskar, pabbi
bestu vinkonu okkar, hefði látist í bíl-
slysi daginn áður. Við urðum mjög
sorgmæddar. Okkur fannst þetta svo
ósanngjarnt að svona góður maður
hefði látist í slysi. Við gátum ekki
hugsað um annað en hvernig Þórunni
liði eftir að pabbi hennar væri dáinn
og einnig hvað Óskar hefði verið góð-
ur maður.
Við stelpurnar eigum fullt af góð-
um minningum um Óskar. Við mun-
um t.d. einu sinni eftir því að þegar
við vorum heima hjá einni okkar
langt fram á kvöld og þorðum ekki að
labba einar heim seint um kvöldið. Þá
hringdum við í foreldra okkar en
staðan var þannig að allir voru sofn-
aðir eða gátu ekki komið að sækja
okkur. Þá var komið að Þórunni að
hringja í pabba sinn. Alltaf var hann
tilbúinn að koma og sækja okkur. Og
ef eitthvað var að vildi hann alltaf
hjálpa. Hann bauðst alltaf til að
keyra okkur heim. Óskar var alltaf
brosandi, við sáum aldrei fýlusvip á
honum, sama hvernig stóð á.
Elsku Þórunn okkar, við vitum að
missir þinn er mikill en mundu að líf-
ið heldur áfram og við verðum alltaf
vinkonur þínar og styðjum þig í einu í
öllu.
Elsku Dóra, Matti Þór, Jón Arnar,
Guðrún og Þórunn, megi góður Guð
vaka yfir ykkur.
Ykkar
Hulda, Ragna og Sigrún.
Óskar G. Jónsson lyfjafræðingur
er lést á hvítasunnudag á heimleið
eftir að hafa gengið á Hvannadals-
hnúk en það hafði lengi verið löngun
hans að gera þessu hæsta fjalli lands-
ins skil. Óskar var mjög vandaður
ferðamaður, sem ánægjulegt var að
kynnast. Hann var afar vel að sér um
örnefni landsins og greinilegt að
hann undirbjó ferðir sínar vel með
lestri ferðabóka og landlýsinga. Hon-
um var alltaf tilhlökkun að fá í hend-
ur Árbók Ferðafélags Íslands og
spurði iðulega um útkomu hennar
þegar líða tók að vori. Áttum við oft
tal saman um efni bókarinnar. Kom í
þeim samræðum vel fram hve fróður
hann var enda farið víða. Hann byrj-
aði ungur að ferðast og þá oft gang-
andi. Ég hygg að það hafi verið sá
ferðamáti er honum hugnaðist best,
enda göngumaður góður og vel gerð-
ur líkamlega sem andlega.
Ég átti þess kost að kynnast Ósk-
ari sem ferðamanni, þótt við ferðuð-
umst aldrei saman. En ég kom iðu-
lega í Borgarapótekið meðan hann
starfaði þar og síðar í Lyfju í Kringl-
unni. Ekki endilega til að kaupa hjá
honum lyf, heldur til að rabba við
hann eftir því sem ástæður leyfðu.
Þetta voru ákaflega skemmtilegar
stundir, enda maðurinn mjög þægi-
legur og ljúfur í allri framkomu, auk
þess að hafa af mörgu að miðla. Ósk-
ar var sannarlega útivistarmaður,
sem allir mega taka sér til fyrirmynd-
ar.
Nú verða heimsóknirnar í apótekið
ekki fleiri til þess að fræðast af hon-
um og skiptast á skoðunum um landið
okkar, sem honum þótti svo vænt um
og umgekkst af mikilli kurteisi. Með
Óskari G. Jónssyni er genginn mikill
öðlingur, sem fyrir verk sín og per-
sónu naut óskiptrar virðingar allra er
honum kynntust. Mun minning hans
lifa áfram í huga þeirra. Um leið og
ég sendi aðstandendum Óskars mína
dýpstu samúðarkveðjur, vil ég þakka
honum af alhug ánægjuleg kynni.
Aldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú;
og aldrei svo svart
yfir sorgarranni,
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú.
(M. Joch.)
Grétar Eiríksson.



 
   

  
    







 

 
 ! " #  $ %&
  
      

 
 ' 

( 
 ' 
) 
" $$* 

 
 $* 
 +) ' 
, 
 $*   $*-  ' 

. 
 $*  /  -  ' 
 $
 $*  0 1
" $' 
2  23  (3""23 
'( ( (3""23 
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning-
@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina