Morgunblaðið - 07.06.2002, Blaðsíða 45

gleymi þeim degi ekki sem ég
heyrði í þér síðast, þú munt alltaf
eiga stað í mínu hjarta. Minningar
mínar af þér, Elín mín, eru þær að
þú varst alltaf glöð og með svo fal-
legt bros. Varst svo hjarthlý, náðir
alltaf að koma mér í gott skap, það
var ekki hægt annað en að brosa
þegar þú varst nálægt. Þú varst
fljót að kynnast fólki og áttir marga
vini. Það eru svo mörg smáatriði
sem koma upp í huga mínum. Ég
gleymi því aldrei þegar þú týndir
bleika varalitnum þínum eða þegar
þú borðaðir pizzu með kotasælu og
öll þessi sætu skilaboð sem þú varst
vön að senda öllum. Við erum búnar
að vera vinkonur frá því í grunn-
skóla og höfum því gert margt sam-
an. Þú varst mesti stuðbolti sem ég
hef kynnst. Við vorum báðar mikið
fyrir að fara út að skemmta okkur
og þótti svakalega gaman að dansa.
Þú varst búin að gera svo margt,
bjóst í Noregi hjá frænku þinni um
tíma og kenndir erobik á fullu í
heilsuræktinni, svo þegar þú komst
heim til Íslands hélstu þig enn við
heilsuræktina, enda hafðir þú mik-
inn áhuga á henni. Þú hafðir alltaf
nóg fyrir stafni og varst nýkomin
með einkaþjálfaraprófið og ég var
alltaf „á leiðinni“ til þín í ræktina.
Svo varstu byrjuð að vinna á ferða-
málanámskeiði og á endanum
varstu byrjuð að vinna á leikskóla.
Þú hafðir alltaf verið svo barngóð
og varst einmitt svo dugleg að passa
litlu frænkur þínar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Elín mín, megir þú og faðir
þinn hvíla í friði.
Með þessum orðum kveð ég með
miklum söknuði Elínu vinkonu
mína.
Móður þinni, Sigrúnu, fjölskyldu
og öðrum ástvinum sendi ég innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sigurbjörg (Didda).
Þegar allt kemur til alls eru það
litlu stundirnar í lífinu, þær sem
allajafna virðast hversdagslegar og
sjálfsagðar, sem skína í gegn eins
og perlur á flaueli.
Ég varð þeirrar ánægju aðnjót-
andi að fá að lesa fyrir þig sögu.
Undanfarna daga hef ég séð þig
ljóslifandi í huga mínum, á öllum
aldursskeiðum barnsins, sem þú
varst svo stuttu áður en þú varst
skyndilega hrifin á brott.
Ég hef þá trú að þú sért að horfa
á eitthvað undursamlegt, að þú sért
brosandi og upprifin því þannig
varst þú á meðan þú dvaldir hér.
Ég heyri klingjandi hlátur þinn
rétt eins og hann berist úr næsta
herbergi en í huganum sé ég ellefu
ára stelpuskott, hoppandi um á öðr-
um fæti og með hinn í stóru gifsi.
Ég sé pínulitla Ellu lýsa því yfir
með hátíðlegum alvöruþunga að
hún ætli „aðallega“ að verða leik-
kona þegar hún verði stór.
Þú varst rétt orðin stór.
Eins og ég áður sá fyrir mér
breyttist þú í glæsilega unga konu
og hlutverkið sem þú lékst í lífi okk-
ar sem þekktum þig, er ógleyman-
legt.
Enginn mun nokkurn tíma leika
það eftir.
Stóra skapið, ákveðnu skoðanirn-
ar, orkan góða sem stafaði geislum
allt í kringum þig, kætin, áhuginn,
óþolinmæðin, hjartahlýjan og barn-
elskan.
Allt var það þitt, sem þú deildir
með okkur. Fyrir það fæ ég aldrei
nógsamlega þakkað.
Elsku hjartans góða Ella mín.
Hvað ég vildi að þú værir ennþá
hér.
Mín eina huggun er sú staðfasta
trú, að á vegi þínum verði alltaf ljós
og ylur.
Kristín H. (Lúlla).
Það er ávallt erfitt að heyra um
andlát samferðamanns, ættingja
eða vinar. Það var undarlegt tóma-
rúm sem myndaðist þegar ég heyrði
um andlát Elínar Rutar. Spurning-
ar eins og hvers vegna, af hverju
einmitt hún og fleiri slíkar komu
fram í hugann. Það er sárt að hugsa
til þess að hitta ekki aftur fallegu
stelpuna með bleika varalitinn.
Það er nefnilega ekki oft á lífs-
leiðinni sem maður kynnist eins
hjartgóðu og ósérhlífnu fólki og El-
ín var.
Það var alltaf stutt í brosið og
dillandi hláturinn sem einkenndi
hana, og fólk smitaðist af gleði
hennar og hamingju í návist hennar.
Hennar verður sárt saknað.
Ég kveð Elínu Rut með virðingu
og þökk fyrir allt.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast,
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logskæra
sem skamma stund oss gladdi,
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi
þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Kæru ástvinir allir. Ég votta ykk-
ur innilegustu samúð og bið guð að
styrkja ykkur og blessa.
Elísa Sóley Magnúsdóttir.
Elsku Elín mín. Þetta er án efa
eitt af því erfiðasta sem ég hef þurft
að gera. Kveðja eina af bestu vin-
konum mínum hinni hinstu kveðju.
Þegar ég sá þig fyrst var fyrsti
skóladagurinn okkar í 6.R.C. í Öldu-
selsskóla og þú varst mætt með
mömmu þinni, því þú varst ný í
skólanum. Við krakkarnir í hverfinu
vorum ekki lengi að kynnast þér því
mig minnir að við höfum boðið þér
með okkur út í leiki þá um kvöldið.
Síðan þá höfum við verið góðar vin-
konur. Þú sjálf og við saman höfum
gengið í gegnum marga hluti þessi
síðastliðin 10 ár, þú hefur lifað lífi
þínu hratt og sambandið milli okkar
hefur verið mismikið. Það var þó
alltaf þannig að við gátum treyst
hvor annarri fyrir öllu og áttum allt-
af góðar stundir saman. Ég á eftir
að sakna þeirra sárt.
Þegar ég hugsa til þín núna eftir
að þú ert farin hugsa ég um stóra
fallega brosið þitt. Þú ert án efa ein
brosmildasta og hjartahlýjasta
manneskja sem ég hef kynnst. Allt-
af komstu í heimsókn til mín með
bros á vör og besta skapið og þegar
þú fórst fékk maður alltaf faðmlag
og koss á kinn bæ.
Stuttu áður en þú fórst til Banda-
ríkjanna sendir þú mér þetta:
Another month, another year,
another smile, another tear, anot-
her winter, a summer too, but the-
re’ll never be another you.
Þetta lýsir nákvæmlega því sem
mér finnst um þig, elsku Ella mín,
og ég mun alltaf geyma þetta hjá
mér. Ég mun ávallt minnast þín
með bros á vör og þú munt alltaf
eiga góðan og öruggan stað í hjarta
mínu. Ég á eftir að sakna þín svo
mikið.
Elsku Sigrún, Gunnar og aðrir
aðstandendur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið Guð og engl-
ana að vera yfir ykkur í þessari
miklu sorg. Það má þó með sönnu
segja að Guð sé búinn að fá einn
yndislegasta engilinn til sín aftur.
Rakel Ósk Hreinsdóttir.
Þegar dóttir mín Bríet hringdi í
mig grátandi og sagði „mamma, El-
ín vinkona mín er dáin“ þá fylltist
ég sorg og hugurinn reikaði aftur til
þess tíma þegar ég sá Elínu fyrst.
Dóttir mín kom heim með þessa
gullfallegu ljóshærðu stelpu sem
brosti og sagði „Hæ“. Hún hafði fal-
legt bros, kátínan skein úr augum
hennar og andlitið geislaði af kát-
ínu, svona er henni best lýst, alltaf
kát, síbrosandi, útgeislunin mikil og
gefandi persóna þó hún væri ung.
Það var alltaf gott að hitta Elínu
þegar hún kom í heimsókn með sitt
breiða og káta bros. Þegar hún
hringdi í dóttur mína og ég svaraði
þá var það alveg sama hvort hún var
að hringja frá Noregi, Ameríku eða
bara frá Reykjavík, þá gaf hún sér
alltaf tíma til að segja „Hæ, Guðrún,
hvað segirðu?“ Elín var líka vinur
vina sinna, gaf sér alltaf tíma til að
skrifa bréf, senda kort og hringja í
Bríeti þegar hún var erlendis, eftir
að hún kom heim frá Noregi þá
sendi hún alltaf SMS ef hún náði
ekki í hana. Ég gleymi aldrei þegar
dóttir mín átti afmæli og Elín mætti
með stóran kvenskó hogginn út í ís,
fullan af blómum.
Í dag fékk Bríet kort frá Elínu
póstlagt 21. maí þremur dögum áð-
ur en hún og faðir hennar lenda í
þessu hræðilega slysi, já Elín lætur
muna eftir sér. Við sem vorum svo
heppin að hafa fengið að kynnast
henni munum geyma minninguna
um hana og mun Elín lifa í hug okk-
ar allra. Þar sem ég sit hér úti og
minnist Elínar og kvöldsólin að
hverfa þá þakka ég Guði að ég fékk
að kynnast þessum sólargeisla. Guð
varðveiti þig Elín mín og föður þinn.
Ég votta móður Elínar og systk-
inum, stjúpa og öðrum aðstandend-
um mína innilegustu samúð á þess-
ari sorgarstundu. Guð gefi ykkur
styrk.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Guðrún.
Nú ertu farin, elsku besta vin-
kona mín. Frá því er ég kynntist
þér hef ég ávallt litið á þig sem einn
besta vin sem nokkur gæti hugsað
sér. Það var svo gott að tala við þig,
þú gast alltaf séð það jákvæða við
hlutina. Þegar ég sé þig fyrir mér í
huganum þá ertu brosandi og það
er einmitt þannig sem þú varst, allt-
af stutt í brosið enda var æðislegt
að hafa fengið að vera vinur þinn í
þessi sex ár sem við þekktumst.
Manstu þegar þú fórst til Noregs,
við vinkonurnar hágrétum og okkur
fannst að við myndum aldrei sjá þig
aftur en tíminn þaut áfram svo loks
eftir tvö ár þá komstu aftur heim.
Nú hefurðu yfirgefið okkur aftur
fyrir fullt og allt og kemur ekki aft-
ur heim en ég get ekki að því gert
að dýpst inni þá býst ég alltaf við að
sjá þig aftur. Ég mun ávallt geyma
minninguna um þig í brjósti mér því
minningarnar eru það eina sem ég á
eftir þig og það er alveg sama hvað
annað gerist, ég mun aldrei gleyma
þér. Ég trúi ekki að þú sért farin.
Ég mun ávallt sakna þín á meðan ég
er hér. Takk fyrir samverustund-
irnar sem við áttum saman.
Þín vinkona
Esther Ósk Hervas.
Föstudaginn 24. maí fékk ég þær
fréttir að Elín Rut vinkona mín
væri dáin. Ég trúði þessu ekki,
dauðinn var mér svo fjarlægur. Við
Elín kynntumst þegar hún kom í
Ölduselsskóla í 6. bekk og urðum
við strax góðar vinkonur. Man ég
sérstaklega eftir vorrúllunum sem
Elín eldaði fyrir okkur eftir skóla.
Við áttum margar góðar stundir
saman í grunnskóla og var Elín allt-
af sú hressa og brosmilda. Sam-
bandið minnkaði þegar Elín fór til
Noregs en þegar við hittumst þá
skemmtum við okkur ávallt vel. Elín
var alltaf svo hress og jákvæð hvað
sem bjátaði á. Í lok apríl þá fórum
við saman á kaffihús og ég tók eina
mynd af okkur saman þar sem við
erum brosandi út að eyrum og er
það minningin sem ég geymi um þig
elsku Ella mín, þú ert sú lífglaðasta
manneskja sem ég hef kynnst.
Ég þakka guði fyrir að hafa feng-
ið tækifæri til að kynnast þér, en á
sama tíma harma ég það að þú
þurftir að kveðja þetta líf svona
snemma. Þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu.
Elsku Sigrún, Gunnar, Moli og
aðrir ættingjar, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð og megi guð
vera með ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Ólöf Dómhildur.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JÚNÍ 2002 45
Mig langar til að
minnast vinar míns,
Grétars Hjartarsonar,
í fáum orðum. Hann
fór ungur til sjós eins
og svo margir ungir
menn hafa gert á Íslandi frá örófi
alda, fyrstu árin á bátum og tog-
urum en söðlaði síðan um og réð sig
til Eimskips og vann sig upp frá
dekkinu upp í holin eins og það er
kallað á sjómannamáli. Leiðir okkar
lágu fyrst saman í kringum 1970 á
einum af Fossunum hjá Eimskip.
Við sigldum saman í þónokkurn
tíma en þá skildu leiðir eins og oft
vill gerast hjá sjómönnum en við
vissum hvor af öðrum svona í fjar-
lægð. Hann hélt áfram hjá Eimskip
en ég reri a önnur mið. Síðan fer
Grétar í land og gerist forstjóri fyrir
Laugarásbíó svo að oft er skroppið
var í bíó hittumst við svona á hlaup-
um. Það var síðan um jól 1994 er ég
kom heim í stutt frí frá Namibíu að
gengið hafði verið frá ráðningu
Grétars til skólans hér í Walvis Bay.
Yfirmaður okkar hjá Þ.S.S.I., Björn
Dagbjartsson, bað mig að hitta þau
hjón, Grétar og Ollu, og miðla til
þeirra öllu sem hægt væri um
Namibíu og undirbúning fyrir þau
að flytja hingað og setjast hér að um
tíma. Það var mér mikil ánægja að
hitta þau og endurnýja kynni við
Grétar og kynnast Ollu. Síðan komu
þau nokkrum vikum seinna hingað
og undu hag sínum vel hér í um
fjögur ár.
Það var mikil breyting fyrir þau
bæði að koma hingað og fyrir Grét-
ar alveg nýtt starf og nýtt umhverfi
með öðruvísi siðum og venjum. Þar
komu mannkostir hans vel í ljós við
uppbyggingu skólans og ávann hann
sér fljótt virðingu og vináttu sam-
kennara og nemenda hér í Namibíu.
Hann bjó sig vel undir starfið og var
óþreytandi við að kynna sér nýj-
ungar á sviði siglinga- og fiskleit-
artækja og gerði mikið af því að
koma með nemendur i heimsókn um
borð í skipin til að sýna þeim og út-
skýra fyrir þeim tilgang og notkun
þeirra. Þónokkrir af nemendum
hans eru nú í dag orðnir dugandi yf-
irmenn á fiskiskipum hér í Namibíu.
Við fréttum af erfiðum veikindum
Grétars og gerðum okkur grein fyr-
ir að þetta gat farið á hvorn veginn
sem var en lokakallið er alltaf sárt
en eftir lifir minning um góðan vin
og félaga.
Sigldu sæll, gamli vinur, um ný og
ókunn höf og lönd.
Elsku Olla og fjölskylda, innileg-
ustu samúðarkveðjur frá okkur hér í
Namibíu. Megi góður guð styrkja
ykkur og styðja í sorginni og tóminu
sem á eftir kemur. Vinir og félagar
hér í Walvis Bay biðja fyrir bestu
kveðjur. Sérstakar kveðjur frá Dave
og Ann.
Gunnar Harðarson
og fjölskylda,
Walvis Bay, Namibíu.
Það var góður og samheldinn
hópur sem vann hjá Grétari í Laug-
arásbíó árin ’87 og vel fram yfir ’90.
Þetta var á þeim tíma sem samsýn-
ingar þekktust ekki á meðal kvik-
myndahúsa og samkeppnisumhverf-
ið því allt öðruvísi en nú er. Þetta
var á þeim tíma sem Laugarásbíó
sló í gegn með fyrstu alvöru popp-
kornsvélina á staðnum og á þeim ár-
um undir tvítugt sem maður mót-
aðist hvað mest af umhverfinu.
Grétar réð mig til starfa á u.þ.b.
þremur mínútum og Olla varð vin-
kona mín á því augnabliki sem við
unnum fyrst saman. Hjónin reynd-
ust mér einstaklega góð og án efa
GRÉTAR
HJARTARSON
✝ Grétar Hjartar-son fæddist í
Reykjavík 3. ágúst
1934. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 28. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni 5.
júní.
var það fyrir tilstilli
þeirra sem ég vann í
bíóinu jafn lengi og
raun bar vitni. Hjá
Grétari var alltaf stutt
í kímnina og stríðnina,
enda gat hann strítt
okkur stúlkunum á
nánast öllu; aukakíló-
unum, klæðnaðinum,
ballstússinu hjá okkur
eða sénsunum. Oftar
en ekki fékk hann okk-
ur til að roðna niður í
tær og þá var hlátur-
inn hans hár og hvell-
ur!
Fáum vinnuveitendum hef ég
kynnst sem huga jafn vel að því að
andinn og félagsskapurinn í kring-
um vinnuna sé léttur og skemmti-
legur. Þó við værum flest í bíóinu
um eða undir tvítugt kom það ekki í
veg fyrir að þau hjónin sæju til þess
að við ættum skemmtilegar stundir,
hvort sem var í veislum í Espigerð-
inu hjá þeim eða eitthvað annað.
Grétar var líka góður vinur. Þegar
eitthvað bjátaði á lækkaði hann
róminn og spurði réttu spurning-
anna af varfærni.
Auðvitað leit ég óskaplega upp til
Grétars og þeirra hjóna beggja.
Þegar ég var í námi erlendis hitt-
umst við einu sinni en síðan aðeins í
örfá skipti næstu árin eftir það. Í
fyrra rakst ég þó óvænt á þau hjón-
in í fertugsafmæli og þá var glatt á
hjalla. Grétar lék á als oddi, stríddi
mér að sjálfsögðu út í eitt (á karl-
mannsleysinu!) og ég man hvað ég
upplifði það sterkt að ekkert hefði
breyst í þessi rúmlega tíu ár.
En breytingarnar geta því miður
gerst mjög hratt og ekki verður allt-
af við þær ráðið. Án efa erum við þó
stór hópur sem á árum áður unnum
hjá Grétari og munum ávallt geyma
minningar um góðan mann og sterk-
an karakter.
Ég bið Guð að styrkja Ollu, Palla,
Pétur, Hjört, Ellu Siggu, Hrafn-
hildi, Tótu og fjölskyldur í þeirra
miklu sorg.
Þig, vinur, kveð ég með söknuði.
Rakel Sveinsdóttir.
Þegar við byrjuðum að vinna í
Laugarásbíói grunaði okkur ekki
hvað Grétar átti eftir að verða okkur
mikill lærifaðir og áhrifavaldur í lífi
okkar. Við vorum aðeins 15 ára og
að hafa fengið slíkan vinnuveitanda
eins og Grétar er okkur ómetanlegt.
Hann kenndi okkur meðal annars að
vinna verkin vel og hafa um leið
gaman af.
Ekki leið á löngu áður en mynd-
ast hafði stór og samheldinn vina-
hópur í bíóinu. Bíóið var okkur eins
og annað heimili. Við sóttum í það
frábæra andrúmsloft sem Grétar og
Olla höfðu skapað þarna. Grétar var
alltaf svo hress og kátur og húmor
hans passaði vel inn í hópinn. Hann
gat verið strangur en sýndi okkur
jafnframt virðingu og bar til okkar
traust sem gaf okkur trú á okkur
sjálfar. Á móti litum við upp til
Grétars sem reyndist okkur góður
vinnuveitandi og vinur sem hægt
var að leita til. Við vorum flestar að
vinna þarna með skóla og ef rólegt
var í vinnunni og við vorum eitthvað
að slæpast þá átti Grétar til að
segja: ,,Ættir þú ekki frekar að vera
að lær?“ Þetta var dæmigert fyrir
Grétar sem var fremstur í flokki við
að hvetja okkur áfram í náminu.
Þrátt fyrir að mörg ár séu liðin
síðan við unnum hjá Grétari er þetta
tímabil okkur sérstaklega minnis-
stætt og dýrmætt. Kynni við slíkan
mann gleymast seint og höfum við
fengið að njóta þeirra forréttinda að
viðhalda þessum kynnum gegnum
vinskap okkar við Ellu Siggu dóttur
hans.
Kæra Ella Sigga, Olla og aðrir að-
standendur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð á þessum erfiðu tím-
um.
F.h. stelpnanna í bíóinu 1987–
1994,
Rósa og Þorbjörg.