Morgunblaðið - 24.08.2002, Síða 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún Sigurð-ardóttir fæddist
7. apríl 1927 í Hólma-
seli í Gaulverjabæj-
arhreppi. Hún lést
19. ágúst síðastliðinn
á Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi 19.
ágúst síðastliðinn.
Hún var elst fimm
barna þeirra Sigurð-
ar Ormssonar bónda
í Hólmaseli, f. í Ham-
arshjáleigu 23. apríl
1899, d. 24. janúar
1984, og eiginkonu
hans, Guðrúnar Guð-
mundsdóttur, frá Sólheimum, f. á
Skúfslæk í Villingaholtshreppi 23.
september 1895, d. 4. júlí 1952.
Systkini Guðrúnar eru Pálína, d.
1998, en eftirlifandi eru Sigrún, f.
1929, Guðmundur, f. 1931 og Jós-
ep, f. 1939. Guðrún giftist 29. júlí
28. febrúar 1997, og Eyþór Arnar,
f. 8. ágúst 1998, og Friðbjörn, f. 4.
júní 1982; 3) Torfhildur Guðrún, f.
27. nóvember 1957, gift Ólafi Arn-
grímssyni, f. 10. maí 1957, þau eiga
þrjár dætur, Rannveigu Huldu, f.
4. september 1978, hún á Arngrím,
f. 5. mars 2002, Jónínu, f. 14.
ágúst 1984 og Þórörnu, f. 6. júní
1994; 4) Sigurður Ormar, f. 27. júní
1959, kvæntist Bjarghildi Margréti
Einarsdóttur, f. 22. júní 1963, d. 6.
júlí 1997, þau eiga tvö börn, Davíð
Þór, f. 20. september 1983, og
Örnu Kristínu, f. 6. janúar 1985; 5)
Brynjólfur, f. 30. september 1964,
hann á þrjú börn, Hildi Maríu, f. 6.
mars 1985, Daníel Örn, f. 3. janúar
1992, og Daða Frey, f. 30. nóvem-
ber 1998; 5) Jóhann, f. 18. janúar
1968, dóttir hans er Katrín Rut, f.
26. júní 1990.
Síðustu 15 ár starfsævinnar
vann Guðrún á Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar og síðan á dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Kumbaravogi eftir
að hún flutti til Stokkseyrar.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Villingaholtskirkju í Flóa í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
1950 eftirlifandi eigin-
manni sínum Sigurði
Jónssyni, f. á Seyðis-
firði 21. ágúst 1919.
Þau bjuggu fyrstu 42
búskaparár sín að
Austurvegi 47 á Seyð-
isfirði, en fluttu til
Stokkseyrar 1991 og
hafa búið þar síðan.
Þau eiga sex börn: 1)
Jón, f. 8. mars 1948, d.
1. júlí 1971, dóttir
hans er Sigríður
Kristbjörg, f. 30. maí
1967, hún á tvö börn,
Guðjón Skúla, f. 28.
nóvember 1992, og Rebekku Írisi,
f. 12. júní 2001; 2) Gunnar, f. 18.
janúar 1950, kvæntur Sveinbjörgu
Friðbjörnsdóttur, f. 26. apríl 1955,
þau eiga þrjú börn, Önnu Guðrúnu,
f. 30. mars 1977, Kolbrúnu, f. 10.
október 1979, hún á Daníel Örn, f.
Elsku amma mín. Sú tilhugsun að
þú sért nú farin er einkennileg. Þú
varst einn af þeim föstu punktum í
lífi mínu sem mér fannst einhvern
veginn að mundu alltaf verða til
staðar. En raunin er víst sú að allir
verða að fá að fara, og eins og komið
var fyrir þér var það sennilega best
fyrir þig amma mín.
En minningarnar sem ég á um
þig eru hins vegar góðar og þær
munu aldrei hverfa. Það var alltaf
skemmtileg tilhugsun þegar ferðinni
var heitið fyrst á Seyðisfjörð, síðan
á Stokkseyri, þar sem maður vissi
að amma mundi annaðhvort taka á
móti manni með skonsum eða
pönnukökum og það brást aldrei.
Það var alltaf mikið fjör þegar
maður kom á Austurveg 47 á Seyð-
isfirði. Þar var oftast margt fólk og
þó að ég hafi verið ung þá man ég
samt að þetta var að mínu mati eitt
af því merkilegasta sem gert var, –
að fara til ykkar og vera í nokkra
daga og hitta alla þessa ættingja
mína. Eitt er mér mjög minnisstætt
úr einni af heimsóknunum til ykkar
á Austurveg, það er þegar stofustól-
unum var skellt saman og ég var lát-
in sofa í þeim. Þetta fannst mér
óskaplega gaman og ég gleymi
þessu aldrei. Þetta var einmitt
dæmigert fyrir þig amma, þú varst
ekkert að vandræðast að óþörfu
með hlutina eða mikla fyrir þér það
sem öðrum hefði kannski þótt óyf-
irstíganlegt. Þú varst líka fastur
punktur í lífi margra, enda stór hóp-
ur afkomenda þinna sem treysti á
þig og vissi að þú varst alltaf til
staðar og til þín var alltaf hægt að
leita. Ég dáðist alltaf að því hvað þú
varst traust og sterk amma mín og
stóðst eins og klettur, sama á hverju
gekk. Því lífið var þér svo sann-
arlega ekki alltaf dans á rósum.
Samt virtist þú aldrei tapa ró þinni
og varst alltaf svo lítillát og vildir
aldrei láta hafa neitt fyrir þér. Það
má eiginlega segja að þitt ævistarf
hafi verið að gefa af þér, – styrkja
og hlúa að öðrum. Ég þakka þér
elsku amma mín fyrir það sem þú
gafst mér, og ég þakka Guði fyrir að
hafa átt þig fyrir ömmu. Guð blessi
þig.
Þín dótturdóttir
Jónína Ólafsdóttir.
Elsku amma mín. Þegar hugsun
mín flögrar inn í minninguna um þig
sé ég nægjusama, kjarkmikla
kjarnakonu sem var fastur punktur
í lífinu, alltaf til staðar, líkt og klett-
ur sem aldrei haggast, þrátt fyrir
vindasama daga.
Ég finn enn ilminn af skonsum og
pönnukökum sem ávallt tók á móti
manni í dyragættinni þegar komið
var í heimsókn til þín – fyrst fórum
við til afa og ömmu á Seyðisfirði á
Austurveg 47 og síðar urðuð þið afi
og amma á Stokkseyri. Þetta voru
skemmtilegar heimsóknir, þar var
alltaf mikið hlegið og grínast og þar
varst þú hrókur alls fagnaðar, og
þrátt fyrir að eftilvill væri ekki alltaf
GUÐRÚN
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Sigurjón ÁgústGuðmundsson
fæddist á Ísafirði 25.
júní 1913. Hann lést
19. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Kristjánss-
son og Ingileif Stef-
ánsdóttir. Hann var
fimmta barn þeirra
hjóna er áttu alls 12
börn. Af þeim eru
fimm enn á lífi, þau
Stefanía, Sigríður,
Jóhanna sem allar
búa fyrir sunnan,
Margrét sem býr í Bandaríkjun-
um, og Ingileif sem býr á Ísafirði.
Hinn 28. nóv. 1942 kvæntist
Ágúst Bjargeyju Halldóru Bær-
ingsdóttur, f. 26. nóv. 1912, d. 15.
júlí. 1981. Foreldrar hennar voru
Bæring Einarsson frá Dynjanda
og Vagnfríður Vagnsdóttir.
Eftirlifandi börn þeirra eru: 1)
Guðmundur, f. 24. sept. 1942,
maki Bergþóra Bergmundsdóttir.
Börn þeirra eru Jóna Björg, f. 19.
sept. 1969, maki Jón Karl Jónsson
og eiga þau þrjú börn, þau Ágúst
Frey, Friðnýju Fjólu og Eriku
Mjöll: Inga Þór, f. 3. mars. 1972,
kvæntur Sesselju Österby og eiga
þau tvö börn, þau Telmu og And-
reu; og Gylfa Má, f. 25. apr. 1975.
4) Greta Ágústsdóttir, f. 21. júlí
1950, maki Ingvar Jón Ingvarsson
og eiga þau þrjú börn: Ingvar
Ágúst, f. 16. des. 1970, í sambúð
með Hildi Halldórsdóttur Laxdal
og eiga þau eitt barn, Helenu;
Sigurlaugu, f. 7. júlí 1973, í sam-
búð með Inga Val Þorgeirssyni og
eiga þau tvö börn, Mána og Grétu
Örk; Halldóru, f. 10. maí 1979, í
sambúð með Magnúsi Frímanni
Ingimundarsyni og eiga þau eitt
barn , Ingvar Andra. 5) Fríða, f.
17. júlí 1960, maki Magnús Waage
og eiga þau tvö börn, Ólaf, f. 16.
nóv. 1982, og Guðnýju Maríu, f. 9.
ágúst 1985. Niðjar eru alls 32.
Ágúst bjó allt sitt líf á Ísafirði.
Hann var byggingarmeistari og
byggði og teiknaði fjölda húsa á
Ísafirði og nágrenni. Hann var
einnig slökkviliðsstjóri á Ísafirði
og starfaði í byggingarnefnd Ísa-
fjarðarbæjar. Ágúst var félagi í
Oddfellowstúkunni Gesti.
Útför Ágústs verður gerð frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
apr. 1972; Hlynur, f.
4. febr. 1976, í sam-
búð með Aðalheiði
Eddu Jónsdóttur og
eiga þau soninn Hall-
dór Ágúst. 2) Fylkir
Ágústsson, f. 24. des.
1943, maki Lára J.
Haraldsdóttir. Börn
þeirra eru Jens
Andri, f. 18. okt.
1975, í sambúð með
Helgu Jónu Eiríks-
dóttur. Jens Andri á
einn son, Fylki Ey-
berg. Jóhanna, f. 10.
nóv. 1979. Fyrir á
Fylkir tvo syni frá fyrra hjóna-
bandi: Guðmund, f. 7. sept. 1965,
maki Elín Illugadóttir og eiga þau
þrjú börn, Illuga Pétur, Kötlu og
Heklu Margréti; og Ágúst, f. 11.
febr. 1968, í sambúð með Jóhönnu
Svansdóttur og eiga þau eina
dóttur, Írisi Ingu. 3) Ágúst Ingi
Ágústsson, f. 22. nóv. 1947, maki
Steinunn Inger Jörgensdóttir.
Ágúst Ingi á þrjú börn frá fyrra
hjónabandi: Önnu Dóru, f. 29.
Með fáum orðum og minninga-
brotum langar mig til að kveðja
tengdaföður minn Ágúst Guð-
mundsson byggingameistara.
Hann hefði orðið níræður á næsta
ári.
Efst er í huga þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast honum og
eiga samleið í gegnum árin.
Ógleymanlegar eru þær stundir er
við áttum saman með fjölskyldu
minni er hann kom í heimsókn suð-
ur til Reykjavíkur. Heimsóknirnar
um jólin voru fastur liður í tilver-
unni eftir að tengdamóðir mín lést.
Ótalmargar voru ferðirnar er við
fórum saman um nýbyggingasvæði
borgarinnar og skoðuðum allt það
nýjasta.
Oft kom það á óvart hve glöggt
smiðsaugað var þegar hinar ýmsu
byggingar voru skoðaðar.
Dýrmætar voru morgunstund-
irnar er við sátum saman í ró og
næði og ræddum hin ýmsu mál og
málefni. Alltaf var jafngaman að
hlusta á þessa hvundagshetju segja
frá því sem liðið var og rifja upp
skemmtileg atvik frá langri starfs-
ævi. Það var stutt í húmorinn,
stundum var kvartað yfir slæmsku
í hálsi, það var merki um að gott
væri að fá smátár af göfugu víni.
Vináttan var einlæg. Það sást
best í samskiptum hans við vin sinn
Dóra en báðir urðu þeir ekklar með
stuttu millibili. Sigling þeirra til
Evrópuhafna með einum Fossinum
var uppspretta að mörgum
skemmtisögum, farnar voru berja-
ferðir í Vatnsdal og sultan hans afa
var alltaf tilhlökkunarefni.
Á laugardögum voru bakaðar
fimm jólakökur og fékk Dóri alltaf
tvær. Til þess að hann gæti eldað
fyrir sjálfan sig fór hann á nám-
skeið í Húsmæðraskólanum á Ísa-
firði.
Seint verður fullþökkuð sú að-
stoð sem hann veitti okkur við hús-
byggingu fjölskyldunnar.
Þegar hann hætti hinu eiginlega
brauðstriti, átti hann sér afdrep í
kjallaranum á Hlíf þar sem hann
vann við smíðar. Þar voru smíðaðar
skútur, kistlar, skartgripaskrín,
trog og lítil borð sem spónlögð voru
með 40 ára gömlum spæni með
rósamynstri.
Að geta farið niður í kjallara til
að æfa hug og hönd voru honum
mikilvægar stundir þar til hin ill-
vígi sjúkdómur tók völdin. Hjúkr-
unarfólkinu á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði eru færðar þakkir
fyrir umhyggjusemi sína.
Ég kveð kæran tengdaföður.
Megi góður guð blessa minningu
hans.
Ingvar Jón Ingvarsson.
Ég kynntist Gústa þegar ég
gekk að eiga yngri dóttur hans fyr-
ir 21 ári síðan. Þá var hann nýorðin
ekkill, en Halldóra hafði þá nýlega
látist úr krabbameini. Gústi var
hægur maður og frekar rólyndur.
Kímnin var þó ætíð stutt undan og
eru ótal mörg tilvik sem hægt er að
nefna varðandi húmor hans. Einu
gleymi ég þó seint. Hann hafði það
fyrir vana árin eftir að Halldóra dó
að koma suður um jólin og gisti
hann þá ætíð hjá Grétu dóttur
sinni. Á heimili Grétu var abstrakt-
málverk í stofunni sem ekki lá al-
veg ljóst fyrir af hverju væri. Ein
jólin meðan hann var einn heima
hjá Grétu þá sneri hann málverk-
inu við þannig að undirskrift mál-
arans var komin í vinstra horn uppi
í stað hægra horn niðri. Hafði hann
ekki orð á þessu fyrr en seinna
næsta ár að hann benti heimilsfólk-
inu á strákskap sinn en enginn
hafði tekið eftir þessu.
Gústi hafði alltaf frá mörgu að
segja og er mér minnisstætt þegar
hann ræddi um uppvaxtarár sín á
Ísafirði þar sem hann bjó með for-
eldrum sínum og 12 systkinum við
þröngan húsakost. Ég er ekki viss
um að alþjóð myndi sætta sig við
slíkt í dag.
Gústi var mikill smiður og liggja
eftir hann margar fagrar bygging-
ar á Ísafirði og nágrenni en síðustu
árin stundaði hann húsgagnasmíði
af kappi. Hann var með smíðaverk-
stæði þar sem hann bjó og í dag
liggja eftir hann miklar gersemar
af kistlum, stofuborðum og öðrum
hagleiksgripum sem prýða mörg
heimili í dag.
Gústi var virkur félagi í Oddfell-
owreglunni á Íslandi og sótti fundi
meðan heilsan leyfði.
Síðustu mánuðir hafa verið
Gústa erfiðir en nú hefur hann
fengið sína hvíld.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Waage.
Í dag kveðjum við Ágúst Guð-
mundsson afa okkar. Ótal margar
minningar koma upp í huga okkar
þegar við minnumst afa og einna
sterkust er minningin um hjólið.
Þegar við vorum lítil var ekki til
stærri og merkilegri hlutur en hjól-
ið hans afa, hjólið sem hann fór
allra sinna ferða á. Ferð á hjólinu
var það skemmtilegasta sem við
upplifðum. Hjólið er í dag tákn um
þann styrk sem afi bjó yfir og það
traust sem við bárum til hans. Afi
hafði húmorinn í lagi og var stríðnin
aldrei langt undan.
Eina páskana er hann kom til að
vera hjá okkur var það hans fyrsta
verk að leggja frá sér töskurnar og
ganga beint inn í stofu að málverki
sem þar hékk uppi. Hann var að at-
huga hvort einhver hefði tekið eftir
því að málverkið var á hvolfi en jól-
in á undan hafði hann snúið mál-
verkinu við því oft hafði afi haft það
á orði að ekki skipti máli hvernig
málverkið sneri. Afi var þúsunda-
þjalasmiður og er afrekalistinn
langur. Allt frá stórum byggingum
til lítilla smáhluta úr viði. Allir þess-
ir hlutir hjálpa okkur að varðveita
minninguna um hann afa.
Elsku afi, nú ert þú kominn í
faðm ömmu Dóru.
Við biðjum Guð að varðveita
minninguna um þau.
Elsku mamma, Guðmundur,
Fylkir, Ingi, Fríða og aðrir að-
standendur, við systkinin vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Ingvar Ágúst, Sigurlaug
og Halldóra.
Vinur minn og velgjörðarmaður
Ágúst Guðmundsson frá Ísafirði er
látinn. Þó að Gústi hafi verið orðinn
aldraður þegar hann lést og líkam-
inn fyrir allnokkru búinn að gefa
sig, var hugurinn hreinn og tær allt
fram að því síðasta.
Gústi var orðinn 89 ára þegar
hann lést. Hann hafði lifað tímana
tvenna í orðsins fyllstu merkingu.
Hann var fjórði í tíu systkina hópi
og fæddist ekki með silfurskeið í
munninum. Gústi vann hörðum
höndum allan sinn langa starfsald-
ur, stofnaði og rak sitt eigið bygg-
ingarfyrirtæki, og eftir hann standa
mörg minnismerkin á Ísafirði og
víðar.
Gústi giftist Halldóru Bærings-
dóttur og stofnaði með henni heimili
á Ísafirði. Þau eignuðust og ólu upp
fimm mannvænleg börn. Þau ólu
einnig upp allnokkur fósturbörn
sem komin voru á fullorðinsár þeg-
ar þau tóku þau að sér. En þannig
háttaði til að þau hjónin leigðu út
herbergi til nemenda í menntaskól-
anum á Ísafirði um nokkurt árabil
eftir að börnin þeirra voru farin að
tínast að heiman.
Undirritaður var einn úr þessum
hópi og á þeim hjónum mikið að
þakka. Þau dekruðu við mig á alla
lund og var ég alltaf eins og einn af
börnunum þeirra í þau þrjú ár sem
ég var í Menntaskólanum á Ísafirði.
Eftir að menntaskólanum lauk,
flutti ég suður en kynnin við fjöl-
skylduna hafa haldist óslitin síðan.
Þegar ég kynntist konunni minni
tóku þau henni opnum örmum og
var einstaklega gaman að fá þau í
heimsókn Halldóra lést um mitt ár
1981 og var það mikið áfall fyrir alla
fjölskylduna. Allt síðan Dóra fell frá
hefur Gústi séð um sig sjálfur, hald-
ið uppi hennar merki og sinnt henn-
ar hlutverki á svo mörgum sviðum.
Við Gústi höfum alla tíð haldið góðu
sambandi og höfum við fjölskyldan
átt margar ánægjustundir með hon-
um og hans fjölskyldu.
Gústi var sannur framsóknar-
maður, en samt skemmtilegur og
með einstaklega góða kímnigáfu.
Hann var afar minnugur, fróður um
menn og málefni og ræðinn. Gústi
var mikill hagleikssmiður og naut
þess bæði í leik og starfi. Byggingar
og önnur smíðaverk hans á Ísafirði
bera þess góð merki og ekki má
gleyma öllum listaverkunum sem
hann smíðaði í vinnustofunni í kjall-
aranum á Dvalarheimilinu Hlíf. Þar
má fyrst telja alla árabátana sem
voru nákvæm eftirlíking af þeim
bátum sem notaðir voru áður en
vélbátavæðingin hófst. Einnig smíð-
aði hann fjölda geirnegldra kistla
og þorrabakka svo fátt eitt sé nefnt.
Alltaf þegar við hjónin höfðum
fregnir af því að Gústi væri kominn
í bæinn höfðum við samband við
hann og buðum honum í mat. Hann
var alltaf til í að prófa nýja og fram-
andi rétti, sat svo í rólegheitunum
langt fram á kvöld og við nutum
samræðnanna við hann. Þegar við
vorum stödd á Ísafirði á leið okkar
til eða frá Fljótavík, skruppum við í
heimsókn. Hann tók alltaf fagnandi
á móti okkur, en bros hans breikk-
aði alltaf þegar við færðum honum
Fljótavíkursilung. Það fannst hon-
um sérlega góður matur.
Ég hringdi oft í Gústa og spjall-
aði við hann. Einu sinni sem oftar í
vetur sem leið, nefndi ég við hann
að Lóló, konan mín væri búin að
vera lasin í flensu í hátt í þrjár vik-
ur og slægi alltaf niður aftur vegna
þess að hún kynni ekki að vera veik.
Þá mælti Gústi: „Veistu það, Mugg-
ur minn, þetta er eins og með mig,
ég kann ekki heldur að vera gam-
all.“
Ég og fjölskylda mín þökkum
Gústa ánægjulega samfylgd og
vottum honum virðingu okkar. Að-
standendum hans vottum við okkar
dýpstu samúð.
Guð blessi heiðursmanninn Ágúst
Guðmundsson.
Guðmundur Guðjónsson.
ÁGÚST
GUÐMUNDSSON