Morgunblaðið - 27.08.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. ÁGÚST 2002 33
ósérhlífni og atorku. Sú átakasama
barátta batt okkur systraböndum
sem entust meðan báðar lifðu.
Í ferðum okkar bekkjarfélaganna
úr MR ræddum við Villa stundum
trúmál og okkur langaði báðar að
stúdera biblíuna og ræða málin undir
leiðsögn prests sem gæti hjálpað okk-
ur til meiri skilnings.
Villa var persóna sem lét verkin
tala. Í byrjun vorannar 1991 hringdi
hún og sagðist vera búin að fá kenn-
ara til að lesa með okkur biblíuna.
Hún ætlaði að halda námskeið í
kvennaguðfræði í Tómstundaskólan-
um, þar sem hún var skólastjóri, og
hafði fengið séra Auði Eiri Vilhjálms-
dóttur til að kenna. Námskeiðið var
vel sótt og þær áhugasömustu fóru á
framhaldsnámskeið hjá séra Auði,
sem síðan leiddi til þess að Kvenna-
kirkjan var stofnuð árið 1993. Þannig
varð Villa guðmóðir Kvennakirkjunn-
ar.
Hinn 29. september 1999 hélt
Kvennakirkjan ráðstefnu í Hlaðvarp-
anum í tilefni af 25 ára vígsluafmæli
fyrsta kvenprestsins á Íslandi undir
yfirskriftinni „Hvert er kvennahreyf-
ingin að fara? Hvernig verður næsta
bylgja?“ Þar hélt Villa ræðu sem
fulltrúi gömlu rauðsokkanna og end-
aði á að tala um þann vanda sem nú
blasti við vegna fjölgunar nektar-
dansstaða í Reykjavík. Eins og venju-
lega hvatti hún til aðgerða og sagði:
„Hvað myndu þeir gera ef við mætt-
um allar?“ Svo var það í nóvember
sama ár að 28 konur úr ýmsum áttum
lögðu upp í vettvangskönnun á nekt-
ardansstaðina. Sú ferð virtist vekja
æðimarga til umhugsunar um þessa
óheillastarfsemi. Þetta var síðasta
„aðgerðin“ sem við Villa tókum þátt í
saman og hún minnti á gamla daga.
Enn í ágúst áttum við Villa samleið
í stórbrotinni ferð um hálendið norð-
an Vatnajökuls þar sem hún mætti
skyndilega sínu skapadægri í hópi
vina við Snæfell. Þegar mesti grát-
urinn var þagnaður, búið var að segja
það sem segja þurfti og syngja svolít-
ið var farið í rútuna og keyrt um lengi
dags í kafsnjó og slyddu. Þar fór hníp-
inn hópur með hryggð í hjarta. Þegar
líða tók á daginn byrjaði ég að finna
sterkt fyrir nærveru Villu þarna í
bílnum, sá hana fyrir hugarsjónum.
Hún brosti og var glaðleg. Seinna
kom í ljós að fleiri höfðu orðið fyrir
sömu reynslu.
Börnum Villu og öðrum ástvinum
sendum við Ingólfur hjartanlegar
samúðarkveðjur.
Nú opnar fangið fóstran góða
og faðmar þreytta barnið sitt;
hún býr þar hlýtt um brjóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var,
þótt brosin glöðu sofi þar.
(Þorst. Erl.)
Rannveig Jónsdóttir.
Ég kynntist Villu þegar ég fór að
vinna á Iðntæknistofnun vorið 1985.
Þau ár sem hún var samtíða mér þar
voru afar skemmtileg og viðburðar-
rík. Með okkur tókst góð vinátta og
þótt hún færi síðan til annarra starfa
vorum við alltaf í góðu sambandi . Ég
saknaði hennar mikið þegar hún
hætti á Iðntæknistofnun því það var
aldrei lognmolla í kringum Villu, hún
var svo lifandi, hugmyndarík,
skemmtileg og gáfuð. Ég missti líka
góðan skokkfélaga því við skokkuðum
alltaf saman í hádeginu og létum þá
móðann mása á meðan.
Hún var mikill göngugarpur og
þær voru ófáar gönguferðirnar sem
farnar voru á meðan hún var á Iðn-
tæknistofnun. Hún kenndi mér margt
og opnaði augu mín fyrir mörgu. Ég
er afar þakklát fyrir að hafa átt hana
að sem samferðarmann og vin á veg-
ferð minni. Ógleymanleg er ferð sem
við fórum fjórar saman í júlí 1986 til
Bournemouth á Englandi. Sú elsta í
hópnum, Steina fóstra Villu, varð sjö-
tug í ferðinni. Lóló fóstursystir Villu
var einnig með í för. Við bjuggum í
fallegri íbúð sem móðursystir Villu
hafði átt við Baronsmeade þar í borg.
Þetta er skemmtilegasta ferð sem ég
hef farið í til útlanda. Við náðum mjög
vel saman og nutum þess að Villa var
hagvön þarna.
Við ákváðum strax á fyrsta degi að
skrifa dagbók um ferðina og skipt-
umst við á að skrifa fyrir hvern dag.
Varð þetta hin skemmtilegasta lesn-
ing og skemmtum við okkur vel við að
hlusta hver á aðra. Ákváðum við að
búa til bók með myndum þegar við
kæmum heim. Við bjuggum til bók
fyrir Steinu því þetta var jú afmæl-
isferðin hennar en það dróst alltaf að
gera fyrir okkur hinar þrjár.
Ég get ekki látið hjá líða að segja
frá því hvernig Netið, sem er sam-
skiptanet kvenna á vinnumarkaði,
varð til. Ég varð hreinlega vitni að því
hvernig ein setning kom atburðarás
af stað sem leiddi til stofnunar þess.
Vorið 1986 var haldin ráðstefna á Iðn-
tæknistofnun í kjölfar verkstjórnar-
námskeiðs sem haldið var þar fyrir
konur. Fyrirlesarar voru konur sem
voru í forsvari í sínum fyrirtækjum og
voru þær fengnar til að segja frá
reynslu sinni og hvernig þær upplifðu
sig sem yfirmenn.
Niðurstaðan var sú að konum
fannst næða um sig á toppnum. Þær
vantaði fyrirmyndir og tengslanet
sem þeim fannst að karlar hefðu svo
ríkulega af.
Hver kannast ekki við að ákvarð-
anir eru teknar í gufubaðinu hjá
strákunum að kvenyfirmanni fjar-
stöddum? Þá sagði Þórður Markús
Þórðarson sem þá var forstöðumaður
Verkstjórnarfræðslunnar og beindi
máli sínu til Villu. „Af hverju stofnið
þið ekki svona net?“ Þar með var ten-
ingunum kastað og Villa varð aðal-
hvatamaður að stofnun Netsins. Haf-
ist var handa við undirbúning að
stofnun þess og komu margar mætar
konur þar að. Netið var síðan form-
lega stofnað á Hallveigarstöðum
haustið 1986. Mætti þvílíkur fjöldi
kvenna að halda varð framhaldsstofn-
fund stuttu seinna. Netið er starfandi
og virkt enn í dag. Við eigum Villu
margt gott upp að unna og erum
henni afar þakklátar. Hennar er sárt
saknað.
Við vottum börnum Villu, Dögg,
Ilmi, Merði og systur hennar Helgu
ásamt fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd Netsins og barna
minna.
Ingibjörg Óskarsdóttir.
Ég vil á fjöllin fara
fremur en vera í byggð,
orku þar enga spara
en ávallt þjóna af dyggð.
Guð hefur margan glaðan dag
látið mig lifa á heiðum
líknandi mínum hag.
(Sigvaldi skáldi.)
Við sem þekktum Vilborgu Harð-
ardóttur vissum að hún glímdi við ill-
vígan sjúkdóm seinustu árin og að
höggið gæti riðið hvenær sem væri.
Sú hugsun að svo kynni að fara var
manni þó oftast fjarri, svo mikill var
lífsþróttur hennar, hugurinn vökull
og atorkan óbilandi.
Það var gaman og gott að eiga Vil-
borgu að vini. Í hennar hópi voru sí-
fellt uppi áform um að gera eitthvað
skemmtilegt saman. Og þar sem hún
kom við sögu var ekki látið sitja við
orðin tóm. Furðu oft fór svo að hún
tók á sig meginþungann af skipulagn-
ingu og framkvæmd, þó að ýmsir aðr-
ir legðu gjörva hönd á plóginn.
Á sama hátt gegndi hún öllum sín-
um skyldustörfum af stakri elju og
kostgæfni og níddist ekki á neinu sem
henni var trúað fyrir.
Kynni okkar Vilborgar urðu ekki
mjög löng, en einstaklega góð.
Þessi fáu orð eru ekki rituð til að
rekja lífsferil hennar, heldur til að
minnast skemmtilegra samveru-
stunda í glöðum og góðum hópi,
smáum eða stórum eftir atvikum. Það
var ýmislegt brallað, að lesa saman
fornrit, að læra saman tungumál, og
meira að segja að læra saman brids.
En fyrst og síðast að ferðast saman.
Ég minnist fjölmargra ferða á sögu-
slóðir, utanlands og innan, sem oft
voru skipulagðar af okkur sjálfum.
Einnig ótal gönguferða um nágrenni
Reykjavíkur á sunnudagsmorgnum á
öllum árstímum og í alls konar veðri.
Síðast en ekki síst minnist ég göngu-
ferða um óbyggðir Íslands, og raunar
byggðir líka, með einstökum hópi
ferðafélaga. Það var í ferð af því tagi
sem kallið kom. Á reginöræfum Ís-
lands. Að baki var ljúfur dagur á
öræfum, Grágæsadalur, sem minnir á
útilegumannadali ævintýranna, og
nokkrum kvöldum fyrr var reikað um
regnvotar Hvannalindir í kvöldkyrrð.
Síðan kom nótt harmsins. Skarðið
sem Vilborg skilur eftir er stórt og
ófyllt. Mér koma í hug orð Guðmund-
ar Böðvarssonar:
– Það er marklaust að minnast þess nú,
þegar moldin er yfir þig breidd.
Ég átti þér ógoldna skuld.
Aldrei verður hún greidd.
Ég vil votta börnum hennar,
barnabörnum og öðrum vandamönn-
um dýpstu samúð. Sérlega tekur mig
sárt til barnabarnanna, ég held að
þau hafi misst einstaka ömmu.
Hanna Dóra Pétursdóttir.
Við áttum ekki alltaf skap saman
við Villa; kannski vorum við svona lík.
En við vorum alltaf pólitískir sam-
ferðamenn í smáatriðum. Best kom
það í ljós er hún var varaformaður Al-
þýðubandalagsins 1983 til 1985. Það
var blómaskeið í sögu Alþýðubanda-
lagsins áður en átakavitleysan fór að
tæra flokkinn að innan; en það er önn-
ur saga. Þann tíma sem við Villa vor-
um formaður og varaformaður
flokksins gekk ekki hnífurinn á milli
okkar í pólitísku samstarfi; hún var
heiðarleg og hrein og bein. Við ferð-
uðumst mikið saman um landið á alls
konar fundum á flokksins vegum og
áttum mörg góð samtöl. Villa varð
varaformaður upp úr kvennahreyf-
ingunni í Alþýðubandalaginu.
Kvennafylkingin hét hún og hafði
aldrei verið öflugri kvennahreyfing
innan nokkurs flokks. Sú hreyfing var
frumkvæði Alþýðubandalagsins eftir
Rauðsokkahreyfinguna. Þar var Villa
fremst í flokki eins og vafalaust verð-
ur minnst á í dag. Það vildi svo vel til
að einmitt um það leyti var Villa rit-
stjóri jafnréttissíðu Þjóðviljans. Tak-
ið eftir: jafnréttissíðu, ekki kvenna-
síðu. Það eitt þótti róttækt að kalla
síðuna jafnréttissíðu. Síðan varð
stefnuskrá „manifest“ nýrrar og rót-
tækrar kvennahreyfingar á Íslandi.
Sú hreyfing hafði geysileg pólitísk
áhrif. Því áhrif hennar náðu langt úr
fyrir síðuna rauðu. Þjóðviljinn varð
undirlagður af sjónarmiðum kvenna-
hreyfingarinnar sem var bæði forvit-
in og rauð. Vilborg skrifaði oft leiðara
með mér á þessum árum. Kvennabar-
áttan er stéttabarátta sögðum við.
Það þótti nýrr tónn, róttækur og
framsækinn. Við skrifuðum hundrað
leiðara um rétt kvenna til að ráða yfir
líkama sínum. Magnús Kjartansson
var okkar heilbrigðisráðherra og Vil-
borg hafði forystu um að endursemja
frumvarp sem gerði tillögu um að al-
þingi innsiglaði rétt kvenna til að ráða
yfir líkama sínum. Það frumvarp varð
að lögum. Þannig voru áhrif Rauð-
sokkahreyfingrainnar innsigluð og
seinna Kvennahreyfingar Alþýðu-
bandalagsins. Nú er mikið talað um
kynjakvóta í pólitík. Eins og það séu
ný sannindi. Við innleiddum þau
fræði í Alþýðubandalaginu; aldrei
skyldi vera minna en 40% af því kyn-
inu sem fámennara var. Þetta var
bylting og það skilaði þeim árangri að
innan skamms voru stofnanir Alþýðu-
bandalagsins jafnsettar körlum og
konum. Þarna réð frumkvæði Villu
úrslitum. Frá þessum árum í sögu Al-
þýðubandalagsins má sjá hugmyndir
sem enn í dag þykja svo róttækar að
karlaveldin taka andköf þegar á þær
er minnst. Starf róttækra kvenna í
Rauðsokkahreyfingunni og seinna í
Kvennafylkingu Alþýðubandalagsins
hafði bein efnisleg áhrif og þau sjást
hvarvetna í íslenska þjóðfélaginu í
dag. Þau komu svo líka fram í verki í
félagsmálapökkum ríkisstjórnar
Gunnars Thoroddsens.
Villa var um þær mundir á áttunda
áratugnum einnig ritstjóri sunnu-
dagsblaðs Þjóðviljans snemma. Það
sunnudagsblað var með forsíðum eft-
ir úrvalslistamenn Þorbjörgu Hösk-
uldsdóttur, Guðrúnu Svövu Svavars-
dóttur, Hildi Hákonardóttur,
Tryggva Ólafsson, Gylfa Gíslason,
Einar Hákonarson. (Það væri gaman
að hafa sýningu á þessum Þjóðvilja-
blöðum einhvern tímann.) Vilborg
Harðardóttir var nefnilega afburða-
blaðamaður og hafði fréttaáhuga og
vildi sinna öllu allt frá eldgosum til
stórfrétta í íþróttum. Ekkert undan-
skilið. Hún var fréttastjóri Þjóðvilj-
ans um skeið, aðeins eftir mína tíð.
Hún var fréttahaukur og vildi hefja til
vegs fagmennsku í blaði; Blaða-
mannafélagið varð henni mikilvægur
vettvangur.
Vilborg sat á alþingi fyrir Alþýðu-
bandalagið í Reykjavík – nærri heilt
þing einu sinni sem varamaður
Magnúsar. Þar lenti hún í flóknum og
erfiðum málum og skilaði löngum og
nákvæmum nefndarálitum eins og
um Grundartangaverksmiðjuna.
Nefndarálitin skrifuðu þingmenn
sjálfir á þessum árum, sem nú mun
vera liðin tíð. Þingvinna Vilborgar var
nákvæm og pottþétt.
Hún var útivistarkona alla ævi. Svo
var hún sveitastelpa þótt hún væri
ekki alin upp í sveit. Hafði verið
vestra í Tálknafirði þar sem ég naut
stundum gistivináttu Steinu og
heyrði sögurnar af Albert og Valfells-
mönnum. Um það meira seinna.
Villa fékk að deyja inn í landið. En
það var högg að missa hana. Við hitt-
umst síðast í Sandholtsbakaríi á
Laugaveginum núna um daginn. Hún
að kaupa sér brauð fyrir rétt eina
gönguferðina. Við föðmuðumst eins
og systkini gera eftir langar fjarvistir.
Töluðum einmitt um að við þyrftum
að fara að hittast, Þjóðviljaliðið.
Ómögulegt að hittast bara í jarðarför-
um, sagði Villa sjálfri sér lík. Hafði
ekki elst um einn dag að sjá, eins og
stelpa. Fyrir nokkrum dögum hringdi
svo ung kona í Guðrúnu konu mína og
spurði um þær konur sem hefðu lagt
hvað mest af mörkum kvennabarátt-
unnar á Íslandi. Þá nefndi Guðrún
Villu eins og hún hafði oft gert áður.
Vilborg Harðardóttir var semsé al-
gerlega sprelllifandi fyrir okkur; að
kaupa brauð í bakaríi, að fara í göngu-
ferð, að hugsa um að hóa Þjóðviljalið-
inu saman. En á snöggu augabragði
var hún svo farin. Það er ómögulegt.
En verður víst ekki breytt. Merði,
Ilmi og Dögg og öllum vinum hennar
og vandamönnum sendum við sam-
úðaróskir frá Stokkhólmi.
Svo verður það nefnt sem hér á að
standa upp úr: Það er kvennaverk-
fallið 1975. Það átti hún frekar en allir
aðrir; það var þó ekki hún sem hélt
ræðurnar né heldur tranaði sér
fremst á sviðin. Hún vann með stöll-
um sínum skipulagninguna og hug-
myndafræðina. Þessi dagur er einn
stærsti dagur íslenskrar sögu á síð-
ustu öld. Í framhaldi hans unnust
margir sigrar; fjöldahreyfingin skap-
ar pólitískar niðurstöður og breytir
þjóðfélaginu. Seinna samdi Villa, þeg-
ar undirritaður var félagsmálaráð-
herra, frumvörp til laga um jafnan
rétt og jafna stöðu karla og kvenna,
frumvörp sem enn eru svo róttæk að
þau hafa ekki komist í gegnum al-
þingi. Í nafni þessa dags, kvennaverk-
fallsins 1975, vil ég kveðja Vilborgu
Harðardóttur eftir langa samfylgd;
en þó of stutta.
Svavar Gestsson.
Þegar nýir hugmyndastraumar
flæða yfir heimsbyggðina er það
hverri þjóð mikilvægt að eiga fólk
sem getur gripið þessa strauma og
aðlagað þá eigin samfélagi. Þannig
var það þegar önnur bylgja femínism-
ans flæddi yfir heiminn á sjöunda ára-
tugnum að hér á landi voru konur
sem kunnu að grípa og bjuggu til
Rauðsokkahreyfinguna. Fremst var
þar meðal jafningja Vilborg Harðar-
dóttir sem auk þess hafði numið aðra
strauma utan úr heimi. Hún þekkti
Vorið í Prag og skildi uppreisnir stúd-
enta sem kenndar hafa verið við 1968.
Það er viðurkennd staðreynd að fátt
hefur breytt íslensku samfélagi meira
en framgangur þeirra málefna sem
Rauðsokkahreyfingin barðist fyrir –
þótt sum þeirra næðust ekki fram
fyrr en að henni liðinni og hafa jafnvel
ekki náðst að fullu enn í dag. Rauð-
sokkurnar hreyfðu við stöðnuðu þjóð-
félagi og létu engan ósnortinn.
Vilborg kunni að laga hugmynda-
strauma að íslenskum veruleika og
breyta þeim í aðgerðir. Hún var ötul
baráttukona fyrir frjálsum fóstureyð-
ingum, sem hún vissi að brýna nauð-
syn bar til að ná fram, og hún skildi
nauðsyn þess að kvennabaráttan
höfðaði líka til verkakvenna. Hún var
í undirbúningshópi Kvennafrídagsins
24. október 1975 og átti þátt í því að
aðalræðukona dagsins var forystu-
kona verkakvenna.
Við sem vorum unglingar á þessum
tíma meðtókum straumana af áfergju
og fyrir okkur sem bjuggum úti á
landi varð Þjóðviljinn, og þá sérstak-
lega Sunnudagsblað hans, mikilvæg
lesning. Þar var Vilborg Harðardóttir
blaðakona og lá ekki á liði sínu að
segja frá því sem var að gerast, bæði
hér á landi og úti í heimi, t.d. þegar
hún fór á kvennaráðstefnur Samein-
uðu þjóðanna. Þar var líka sérstök
síða skrifuð af Rauðsokkum. Þingseta
Vilborgar 1975 vakti líka athygli okk-
ar. Myndin sem birtist af henni í þing-
sal með síða, ljósa hárið sitt og á
gallabuxum (eða var það ekki?)
fannst mér vera tákn um nýja tíma.
Þegar ég flutti endanlega til
Reykjavíkur sumarið 1981, ung og
uppreisnargjörn einstæð móðir ný-
komin úr fiskinum fyrir vestan, var
það mikil gæfa að kynnast Vilborgu
Harðardóttur og eignast hana fyrir
vinkonu. Það var mikil gerjun í mál-
efnum kvenna á þessum tíma. Vigdís
orðin forseti en aðeins þrjár konur
sátu á Alþingi og karlarnir alls staðar
enn við völd. Þetta sumar var að fæð-
ast nýtt stjórnmálaafl kvenna sem ég
vissi að ætti eftir að skapa ævintýr en
ég vissi líka að í flokknum mínum, Al-
þýðubandalaginu, væru konur að
ráða ráðum sínum og þar var Villa í
forystu. Þennan vetur fékk hún mig í
lið með sér til að gefa út fréttabréf,
Kvennapóstinn, sem sent var öllum
konum í flokknum og í framhaldi af
því var efnt til kvennanámskeiða og
kvennafunda. Þessi barátta leiddi
m.a. til þess að enn eitt karlavígið féll
þegar Villa var kosin varaformaður
Alþýðubandalagsins haustið 1983,
fyrst kvenna. Það var sannarlega
stórt skref í flokknum á þeim kalda-
stríðstímum. Þá var ég reyndar að
gefast upp á flokknum en Villa hafði
úthaldið og engin var betur til þess
fallin en hún að ryðja konum braut-
ina.
Aldursmunur á okkur Villu var 20
ár en það skipti engu. Hún skildi kjör-
orð kvennahreyfingarinnar Sister-
hood is powerful og kunni að vera sú
systir. Þó var vinátta hennar einstak-
lega íslensk og sönn. Ekki spillti held-
ur fyrir að hún var svolítið að vestan
sjálf. Dvöl hennar í bernsku í Tálkna-
firði hjá Steinu hafði haft djúp áhrif á
hana og var henni dýrmæt. Kannski
varð hún til þess að gera Villu að
þeirri yndislegu blöndu af heimskonu
og landsbyggðarkonu sem hún var.
Að fjallgöngukonunni og unnanda ís-
lenskrar náttúru sem var óþreytandi
að kanna nýjar slóðir í okkar dásam-
lega landi, þótt hún væri alin upp á
Laufásveginum og byggi nær allan
sinn búskap í bakhúsi við Laugaveg-
inn.
Árið 1991 er annað merkisár sem
tengir minninguna við Vilborgu
Harðardóttur. Þá var hún skólastjóri
Tómstundaskólans og fékk séra Auði
Eir Vilhjálmsdóttur til að halda nám-
skeið í kvennaguðfræði. Ég sótti
þetta námskeið í fallega húsinu á
Skólavörðustíg 28, ásamt tíu konum
og hef ekki hætt að lesa og stunda
kvennaguðfræði síðan þá. Upp úr
þessu starfi varð Kvennakirkjan til og
höfum við stofnendur hennar ein-
staka ánægju af því að telja Vilborgu
Harðardóttur guðmóður þeirrar
hreyfingar sem hefur síðan orðið svo
mörgum konum til gleði og styrktar.
Það var eðli Vilborgar Harðardótt-
ur að festast ekki í neinu, hún hélt
áfram og var stöðugt að læra eitthvað
nýtt og kynnast fólki, leiða saman
hópa. Mér finnst það einstaklega
táknrænt að síðustu ár hefur faðir
minn verið félagi hennar í kaffihópi í
Sundlaugunum, hópi sem lætur sér
ekki bara nægja að spjalla saman á
hverjum morgni heldur fer líka sam-
an í leikhús og út að borða.
Þannig var Villa, opin og gefandi
manneskja, einstök félagsvera og
traustur vinur. Það er óendanlega
sárt að missa hana svona alltof
snemma en hún tók þeim örlögum
sínum að hafa bilað hjarta með reisn
og lifði lífinu í fullri gnægð. Fyrst svo
var komið var það henni líkt að deyja
á fjöllum og ekki er staðurinn sem
valinn var af verri endanum.
Þegar íslenskur konur minntust 25
ára afmælis Kvennafrídagsins var
Villa aðalræðukonan og þar sagði hún
m.a. „Okkur dreymdi um að skapa
betra samfélag þar sem allir nytu sín,
karlar, konur og börn. Við vildum að
konur kæmust í áhrifastöður í þjóð-
félaginu til að færa með sér breytingu