Morgunblaðið - 04.10.2002, Síða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 4. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Margrét Hró-bjartsdóttir
fæddist á Kúfhóli í
Austur-Landeyjum
15. september 1910.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja 30. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Guð-
mundsdóttir frá
Voðmúlastöðum, f.
16. október 1864, d.
1. mars 1927, og
Hróbjartur Guð-
laugsson, frá Hall-
geirsey í Landeyjum, f. 28. júlí
1876, d. 9. maí 1958. Bræður Mar-
grétar voru Guðmundur, f. 6.
ágúst 1903, d. 20. ágúst 1975, og
Guðlaugur, f. 20. febrúar 1908, d.
10. október 1983. Þau áttu hálf-
systur, Jónínu, sem var sam-
mæðra þeim en hún lést í spænsku
veikinni 1918. Margrét ólst upp í
Landeyjunum fyrstu tíu ár ævi
sinnar og fluttist með fjölskyldu
sinni til Vestmannaeyja árið 1920
og bjuggu þau í Landlyst. Hinn 10.
október 1930 giftist Margrét Guð-
jóni Guðlaugssyni vélstjóra, f. 3.
september 1901, d. 18. janúar
1958. Foreldrar hans voru Guð-
laugur Guðmundsson sjómaður og
smiður í Mundakoti á Eyrarbakka,
f. 18. apríl 1878, d. 10. febrúar
1969, og Þuríður Magnúsdóttir
klæðskeri, f. 31. desember 1874, d.
24. mars 1963. Börn Margrétar og
Guðjóns eru: 1) Theodór skóla-
stjóri, f. 5. apríl 1931, maki Ester
Jónsdóttir húsmóðir, f. 25. októ-
ber 1930. Börn þeirra: a) Guðjón
Elvar, prófessor í meinefnafræði í
Lindköping í Svíþjóð, f. 18. mars
1953, maki (skilin) Ingrid Elise
Norheim læknir í Noregi, f. 8. apr-
maki Kolbrún Matthíasdóttir, f.
20. maí 1968. Börn þeirra: Matth-
ías Páll, f. 22. ágúst 1993, og
Guðný Carlotta, f. 20. mars 1997.
b) Grétar Víðir, BS í rafmagns- og
tölvuverkfræði, f. 15. september
1975, sambýliskona Sandra Dögg
Pálsdóttir viðskiptafræðinemi, f.
3. júní 1978. 4) Hallfríður Erla
matsfulltrúi, f. 24. maí 1952, maki
Þorgeir Magnússon sálfræðingur,
f. 28. desember 1951. Börn þeirra:
a) Brynja fréttamaður, f. 14. nóv-
ember 1974, hún á soninn Jökul
Breka, f. 26. mars 1998. b) Þóra
Margrét, lögfræði- og viðskipta-
fræðinemi, f. 24. febrúar 1980,
hún á einnig son. c) Ragnar Hann-
es viðskiptafræðingur, f. 28. októ-
ber 1969, sambýliskona Jenný
Guðmundsdóttir viðskiptafræði-
nemi, f. 27. september 1973. Börn
þeirra: Anna Lára f. 17. septem-
ber 2000. Ragnar á einnig Guð-
rúnu Erlu f. 9. október 1999, móð-
ir hennar er Guðlaug Jóhannes-
dóttir, f. 19. júní 1971, búsett í
Noregi.
Margrét og Guðjón hófu búskap
sinn í Dalbæ í Vestmannaeyjum en
keyptu síðan Sigtún (miðhlutann).
Guðjón stundaði sjó en Margrét
annaðist börn og heimili. Þau
festu kaup á Gvendarhúsi í Vest-
mannaeyjum árið 1939 og ráku
þar kúabú. Guðjón stundaði sjóinn
jafnframt búskapnum og síðar
skipasmíðar. Bústörfin lentu því
að stórum hluta á húsmóðurinni.
Margrét var listasaumakona og
saumaði jafnan allan fatnað á fjöl-
skylduna og lagði sig fram um að
verða nágrönnum og öðrum að
liði. Margrét hélt áfram búskap
eftir að hún var orðin ekkja fram
til ársins 1963 er hún fluttist að
Bröttugötu 12 og vann þar við
heimilisstörf. Síðastliðið eitt og
hálft ár dvaldist hún á Heilbrigð-
isstofnun Vestmannaeyja.
Útför Margrétar verður gerð
frá Landakirkju í Vestmannaeyj-
um í dag og hefst athöfnin klukk-
an 16.
íl 1953. Börn þeirra:
Steinn Vidar Norheim
verkfræðingur, f. 17.
júní 1977, Lena Nor-
heim, f. 10. janúar
1980, og Linda Nor-
heim, f. 15. desember
1981. Seinni maki
Annette Theodorsson
skurðlæknir, f. 16.
apríl 1958. Börn
þeirra: Johanna
Soffía, f. 13. apríl
1992, og Karl Friðrik,
f. 6. júlí 1993. b) Mar-
grét, MS hjúkrunar-
fræðingur í Noregi, f.
17. júlí 1955, maki Glen Bruvik
sjúkraþjálfari, f. 30. mars 1947.
Börn þeirra: Frank Allan, f. 15.
júlí 1979, Tom Egil, f. 1. mars
1981, og Jón Elvar, f. 24. janúar
1955. c) Jónheiður bókari, f. 11.
júní 1957, maki (skilin) Ómar
Torfason sjúkraþjálfari, f. 17.
október 1948. Börn þeirra: Torfi
Páll, f. 25. janúar 1976, og Ester
Lilja, f. 4. júlí 1980. d) Helgi Rúnar
tölvunarfræðingur, f. 21. ágúst
1975. 2) Þuríður Selma hjúkrunar-
fræðingur, f. 6. júlí 1933, maki
Engilbert Halldórsson verkstjóri,
f. 16. maí 1930. Börn þeirra: a)
Guðjón Grétar verksmiðjustjóri, f.
1. ágúst1963, maki Berglind Berg-
sveinsdóttir atvinnuráðgjafi fatl-
aðra, f. 4. febrúar 1965. Börn
þeirra: Hlynur Snær, f. 13. júní
1985, Birkir Rafn, f. 3. apríl 1990,
og Selma Þöll, f. 11. mars 2000. b)
Halldór Örn viðskiptafræðingur,
f. 10. september 1975, maki Mon-
ette Indal sjúkraþjálfari, f. 2. mars
1975. 3) Guðrún Kristín trygg-
ingafulltrúi, f. 21. júní 1946, maki
Páll Pálmason verkstjóri, f. 11.
ágúst 1945. Börn þeirra: a) Hörð-
ur bifvélavirki, f. 21. febrúar 1966,
Í dag kveðjum við móður, tengda-
móður og hana ömmu okkar, Mar-
gréti Hróbjartsdóttur frá Gvendar-
húsi í Vestmannaeyjum. Hún var
orðin 92 ára og hafði átt við van-
heilsu að stríða í mörg ár; gat samt
verið heima í íbúðinni sinni þar til á
miðju síðasta ári og kvaddi þennan
heim í sátt við guð og alla menn.
Margrét var fædd í Landeyjum,
ólst þar upp með foreldrum sínum
og systkinum og fluttist 10 ára göm-
ul með þeim til Vestmannaeyja. Hún
bar alla tíð hlýjan hug til Landeyj-
anna og var þar stundum á sumrin
með elstu börnin sín hjá föðurbróður
sínum, Guðmundi í Hallgeirsey, þar
til hún hóf sjálf búskap með eigin-
manninum, Guðjóni Guðlaugssyni, í
Gvendarhúsi í Eyjum. Það var fyrir
ofan hraun eins og enn er kallað, rétt
þar sem vesturendi flugbrautarinn-
ar er nú. Þegar þau keyptu jörðina
árið 1939 voru útihús smá, gömul og
léleg. Þau stækkuðu íbúðarhúsið og
húsuðu jörðina upp með þeim tækni-
búnaði sem nýjastur var, byggðu
fjós, fjárhús, hlöðu og myndarlegt
húsnæði fyrir þvotta og véla-
geymslur. Ennfremur reistu þau
nýtt íbúðarhús sem þau fluttu
reyndar aldrei í.
Það var ætíð kært á milli fjöl-
skyldnanna á bæjunum fyrir ofan
hraun, mikil samhjálp og hlýja í öll-
um samskiptum. Jón í Suðurgarði
var móðurbróðir Margrétar og hafði
verið innilegt samband á milli systk-
inanna. Þess mun Margrét hafa not-
ið þegar hún missti Guðrúnu móður
sína, 17 ára gömul. Dóttir Jóns, Mar-
grét Marta, settist að í Suðurgarði
og síðar Anna Svala dóttir hennar og
hefur það sjálfsagt ráðið miklu um
að Margrét kaus sjálf að búa fyrir
ofan hraun, nálægt ættingjum sín-
um.
Margrét og Guðjón giftu sig í
október 1930, bjuggu fyrst í Dalbæ í
Eyjum, síðan í Sigtúni og loks í
Gvendarhúsi. Þar undi Margrét hag
sínum vel og hafði alla tíð ánægju af
bústörfum, dýrahaldi og jarðrækt.
Búskaparbragurinn bar vott um þá
umhyggju, skyldurækni og þolgæði
sem ætíð einkenndi dagfar þessarar
góðu konu. Þau hjónin seldu mjólk-
ina sína til fastra viðskiptavina í
Vestmannaeyjabæ, henni var ekið
daglega niður í bæinn, hver brúsi
settur á sínar tröppur og annar
hreinn tekinn í staðinn til að fylla
daginn eftir. Margrét var mikil
saumakona og saumaði allan fatnað
á fjölskylduna sína, yfirhafnir sem
annað, af mikilli snilld. Guðjón var
vélstjóri og stundaði sjóinn, en þeg-
ar þau hófu búskap sinn í Gvend-
arhúsi fór hann í land og vann við
skipasmíðar í Slippnum jafnframt
búskapnum. Þau ræktuðu upp tún,
byggðu upp bæinn sinn og fjölguðu
skepnum, stunduðu garðrækt og
áorkuðu ótrúlega miklu á þeim tæpu
tveimur áratugum sem þau áttu eftir
samvistum; Guðjón missti heilsuna
og lést árið 1958. Margrét hélt áfram
búskapnum með dætrum sínum ung-
um, þá sex og tólf ára. Eldri systk-
inin voru fulltíða og flutt að heiman
en voru áfram mikið við sumarstörf
á búinu. Eftir að Margrét hætti bú-
skapnum árið 1963, fluttist hún í
íbúðina sína við Bröttugötuna, vann
húsmóðurstörf og annaðist m.a.
dóttursyni sína á meðan foreldrar
þeirra stunduðu vinnu sína.
Margrét var afar trúuð mann-
eskja og trúrækin. Styrkur hennar
fólst m.a. í þessari sterku trúarsann-
færingu en einnig í æðruleysinu,
hógværðinni og góðvild hennar í
garð alla samferðamanna. Hún var
yndisleg móðir og reyndist börnum
sínum sem klettur, alltaf til staðar í
gleði og sorg. Í dag þegar við kveðj-
um hana, heiðrum við minningu
hennar og þökkum fyrir allt sem hún
gaf okkur með lífi sínu. Óbilandi
bjartsýni og jákvætt viðhorf til lífs-
ins einkenndu hana og það reyndist
börnum hennar ómetanlegt vega-
nesti; hún var jafnan vön að hug-
hreysta með orðunum: ,,Okkur
leggst alltaf eitthvað gott til“. Þau
orð og trúin á Jesú Krist voru kjöl-
festan hennar í lífinu.
Elsku mamma, tengdamamma og
amma. Minning þín ljúf mun jafnan
lifa með okkur. Hafðu þökk fyrir allt.
Erla, Þorgeir, Brynja
og Þóra Margrét.
Kæra Margrét amma. Við eigum
þér svo margt að þakka, alltaf varst
þú tilbúin að rétta hjálparhönd,
tilbúin að hlúa að þeim sem minna
máttu sín. Það öryggi sem þú skap-
aðir okkur í æskuminningunni, vit-
andi það að þú varst heima og ávallt
tilbúin að taka á móti okkur, er eitt-
hvað sem er ómetanlegt.
Allar ferðirnar upp fyrir hraun og
niður í Landlyst verða seint máðar
úr minningunni.
Það að fá tækifæri til að alast upp
undir þinni handleiðslu er eitthvað
sem ég mun alltaf búa að.
Öll vissum við hvað trúin var
sterkur þáttur í lífi þínu, og sú full-
vissa að þú værir tilbúin til að taka á
móti frelsaranum veitir okkur hug-
arró.
Megi þú hvíla í Guðs friði.
MARGRÉT HRÓ-
BJARTSDÓTTIR
✝ Eiður Jóhannes-son skipstjóri
fæddist í Hafnarfirði
14. mars 1932. Hann
lést á heimili sínu í
Kópavogi 20. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jóhannes Eiðsson
sjómaður í Hafnar-
firði, f. 1911 á
Klungurbrekku á
Skógarströnd, d.
1955, og Lilja Ein-
arsdóttir, f. 1912 í
Kirkjubæ í Vest-
mannaeyjum, d.
1997. Eiður var elstur sex systk-
ina, en þau voru: Jóhann Smári, f.
6.9. 1935; Brynhildur, f. 30.4.
1937, d. 11.1. 2000; María, f. 20.9.
1940; Ásthildur, f. 16.2. 1942, d.
22.11. 2000; Einar Ægir, f. 28.2.
1948.
Eiður kvæntist 9. apríl 1952
Ágústu Fanneyju Lúðvíksdóttur,
f. 14.2. 1933. Foreldrar hennar
voru Lúðvík Vilhjálmsson skip-
stjóri, f. 11.7. 1899, d. 18.6. 1965,
eitt barn. 3) Lilja, f. 8.9. 1955, gift
Kristjáni Elíassyni og eiga þau
þrjú börn: a) Gottskálk Hávarður,
f. 22.7. 1973, sambýliskona hans
er Inga Rún Ellefsen, þau eiga
einn son, Kristján Elmar. Fóstur-
sonur Gottskálks Hávarðar, sonur
Ingu Rúnar, er Ingvar Brynjar-
son. b) Brynhildur Þöll, f. 17.6.
1975, hún á eina dóttur, Telmu
Dögg. Sambýlismaður Brynhildar
er Skarphéðinn Karlsson. c) Eiður
Ágúst, f. 23.9. 1982. 4) Jóhannes,
f. 5.11. 1960, kvæntur Önnu Höllu
Hallsdóttur. Dætur Jóhannesar af
fyrra hjónabandi eru a) Brynja, f.
15.6. 1990, b) Birta, f. 2.12. 1995.
Eiður byrjaði ungur að stunda
sjóinn. Fimmtán ára fór hann sem
hjálparkokkur á Faxa GK með
Sigurjóni Einarssyni og eftir það
var hann á ýmsum skipum uns
hann settist í Stýrimannaskólann,
lauk þaðan prófi 1953 og fór þá
þegar sem stýrimaður á Jón for-
seta þar sem hann var í tíu ár.
Hann var stýrimaður á Sigurði RE
og seinna á Engey RE sem stýri-
maður og skipstjóri, skipstjóri á
Viðey RE og seinna á Ými HF.
Síðustu starfsár sín vann Eiður
hjá Olís í Hamraborg.
Útför Eiðs fór fram í kyrrþey,
að ósk hans, frá Fossvogskapellu
miðvikudaginn 2. október.
og Þorbjörg Guðrún
Jónsdóttir, f. 23.11.
1901, d. 5.10. 1969.
Eiður og Ágústa eign-
uðust fjögur börn.
Þau eru: 1) Lúðvík Jó-
hannes, f. 8.10. 1950,
kvæntur Guðríði
Ottadóttur og eiga
þau tvær dætur: a)
Ágústa, f. 23.2 1972,
eiginmaður hennar er
Egill Sigurðsson og
eiga þau einn son;
Snorra. b) Sóley, f.
16.4. 1983. 2) Eiður
Örn, f. 22.8. 1952,
kvæntur Ingibjörgu Torfhildi
Pálsdóttur, þau eiga tvær dætur:
a) Ástrós, f. 29.3. 1990, b) Sig-
urrós, f. 17.7. 1991. Fósturbörn
Eiðs Arnar og börn Ingibjargar
Torfhildar eru Eiríka Benný
Magnúsdóttir og Páll Már Magn-
ússon. Fyrir átti Eiður Örn tvö
börn; c) Steingrímur Örn, f. 6.8.
1972, sambýliskona hans er Fjóla
Kristjánsdóttir og eiga þau tvö
börn, d) Eyrún, f. 22.3. 1977, hún á
Ég kynntist Eiði Jóhannessyni,
tengdaföður mínum, þegar hann varð
stýrimaður á b/v Hafliða frá Siglu-
firði. Hann var meðalmaður á hæð,
þéttvaxinn, þunnhærður, með skol-
leitt hár, ákveðinn á svip og stundum
léku hæðnisviprur um varir hans ef
honum mislíkaði.
Það fór ekki fram hjá neinum að
þar fór maður sem vissi hvað hann
var að gera. Ákveðni hans og festa í
störfum og framkomu vakti eftirtekt
manna. Víst höfðu fyrir hans tíð á
Hafliða verið þar ákveðnir menn og
klárir, en Eiður var allt öðruvísi yf-
irmaður og nýjungar sem hann inn-
leiddi í vinnu á dekkinu vöktu að-
dáun.
Þá var enn verið að sulla í svelgn-
um á Hafliða, snörla inn á grind, og
látið flatreka í öllum veðrum í híf-
ingum. Með tilkomu Eiðs var byggt
yfir svelginn og bakkað upp í veður
og vind til þess að minnka hættu á
brotum inn á miðja síðu þar sem
menn voru að bögglast við að inn-
byrða trollið. Útsjónarsemi í meðferð
skips og veiðarfæra, létt lundin, ein-
urð mannsins og óbilandi áhuginn á
starfinu ásamt geysisterkri samvit-
und gerðu það að verkum að menn
treystu honum og báru fyrir honum
virðingu.
Togarasjómennskan var Eiði í blóð
borin. Faðir hans, föðurbræður og
flestir sem hann þekkti voru togara-
menn og er hann hóf störf að aflok-
inni skólaskyldu 15 ára gamall kom
ekki annað til greina en að fara á sjó-
inn, og vitanlega á togara. Hann
byrjaði sinn sjómannsferil sem hjálp-
arkokkur og lauk honum sem skip-
stjóri 45 árum síðar, þá neyddur til,
heilsunnar vegna. Hann var sannur
togarasjómaður og ég held að í hans
huga hafi veiðar í troll verið jafn mik-
ils metnar og fluguveiðar hjá stang-
veiðimönnum, ef ekki meira.
Botntrollið var hans veiðarfæri,
flottrollið áleit hann neyðarúrræði,
önnur veiðarfæri voru eitthvað sem
hann vildi helst ekki vita af og alls
ekki í nánd við trollið.
Eins og veiðimönnum er gjarnt
átti hann sínar uppáhaldsbleyður og
sennilega var Víkurállinn þar efst á
blaði. Löngu eftir að hann hætti á
sjónum nægði að nefna einhverjar
lórantölur af Víkurálssvæðinu til
þess að koma honum af stað í sögu-
stund um svæðið umhverfis þessar
tölur, dýpi, botnlag og stefnur sem
halda varð til að komast hjá festum,
aflabrögð og fleira merkilegt um
slóðina. Og hann hafði svo innilega
gaman af að tala um troll og togveið-
ar og vissi svo margt um þær veiðar,
að stundum fannst mér ég ekki hafa
hundsvit á neinu, þrátt fyrir 30 ára
sjómannsferil. Eins og flestir aðrir
sjómenn var hann kappsfullur við
veiðarnar og afraksturinn oftast
þokkalegur, stundum jafnvel mjög
góður eins og þegar hann setti sölu-
heimsmet í Þýskalandi á Engeynni.
Hann hafði mjög gaman af að veiða
á stöng þegar hann var í fríi og eftir
að hann hætti á sjónum, þá brá svo
við að aflamagnið skipti engu máli,
kappsemin var horfin og í staðinn var
kominn stóískur stangveiðimaður.
Það var tilfinningin að vera með
stöngina uppi úti í náttúrunni, í vatni,
á eða læk, með eitthvað kræsilegt
agn á enda línunnar, maðk, spún eða
flugu, sem hann síðustu árin hafði
kennt sjálfum sér að kasta. Með
heimspekilegri ró beið hann þess að
eitthvað biti á, ef ekki, þá það; veiði-
ferðin var alveg jafnvel heppnuð að
hans mati.
Eiður var mikið snyrtimenni, alltaf
vel til fara og annt um að sitt nánasta
umhverfi liti vel út. Hann var afar
samviskusamur og passaði vel upp á
að enginn ætti inni hjá honum, hon-
um leið ekki vel ef hann gat ekki end-
urgoldið, hvort heldur var greiði, lán
eða eitthvað annað.
Eiður var skapstór maður á sjón-
um og leiddist það óskaplega ef menn
stóðu sig ekki eins og hann vissi að
þeir gátu og vildi að þeir gerðu.
Seinna, er ég tengdist honum, tók ég
fljótt eftir því að í landi var hann allt
annar. Hann var ljúfur sem lamb,
það bráði ekki af honum og hann
naut þess að vera í faðmi fjölskyld-
unnar.
Hann var rómantískur maður, eft-
ir hann liggja ljóð og vísur því til vitn-
is.
Síðustu starfsárin vann Eiður hjá
Olís í Hamraborg, við bensínaf-
greiðslu, eins og svo margir kollegar
hans af sjónum. En þó hann væri
hættur á sjó var seltan enn mikil í
blóðinu og sunnudagsrúnturinn var
ekki fullkomin fyrr en búið var að
skreppa rúnt suður í Hafnarfjörð og
kíkja á höfnina. Barnabörnin spurðu
eitt sinn ömmu sína hvort afi rataði
ekkert annað en niður á bryggju í
Hafnarfirði.
Hafnarfjörður var hans æskuslóð,
þar bjuggu foreldrar hans og systk-
ini flest og þar byrjaði hann sitt ævi-
starf sem á svo margan hátt veitti
honum það sem hann þráði.
Eiður var traustur maður, fyrir
mér var hann traustur vinur, við átt-
um saman margar góðar stundir og
ég veit að ég á eftir að sakna hans.
Ágústu Fanneyju (Gússý), eftirlif-
andi eiginkonu sinni, kynntist Eiður
ungur. Þau trúlofuðu sig 1949, þegar
hann var rétt orðinn 17 ára, hún ári
yngri, og giftu sig 9. apríl 1952. Þau
eignuðust fjögur börn, þrjá syni og
eina dóttur. Þau áttu 11 barnabörn
og sex barnabarnabörn þegar Eiður
fékk kallið frá almættinu.
EIÐUR
JÓHANNESSON