Morgunblaðið - 18.12.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hulda Jónsdóttirfæddist á Svaða-
stöðum í Viðvíkur-
hreppi í Skagafirði
1. september 1921.
Hún lést á Kristnes-
spítala 8. des. síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jón Pálmason frá
Svaðastöðum, f. 7.10.
1900, d. 12.8. 1955,
og Sigurlaug Sigurð-
ardóttir, f. 6.5. 1903,
d. 23.2. 1971. Jón og
Sigurlaug slitu sam-
vistum meðan Hulda
var enn á barnsaldri. Hulda átti
eina alsystur, Önnu, f. 1922. Síðari
maður Sigurlaugar var Gunnlaug-
ur Björnsson, f. 1891, d. 1962, og
sonur þeirra var Björn Gunnlaugs-
son, f. 1926, d. 1990. Síðari kona
Jóns var Arnfríður Jónasdóttir, f.
1905, d. 2002, og voru börn þeirra:
Erla, f. 1931, d. 1997, Pálmi, f.
Grétar, f. 29.2. 1960, kona hans er
Svanfríður Sigurðardóttir. Þau
eru búsett á Akureyri og eiga fjög-
ur börn. 4) Margrét Hulda, f. 9.10.
1962, maður hennar er Árni Ragn-
arsson. Þau eru búsett á Sauðár-
króki og eiga þrjár dætur. Mar-
grét á eina dóttir úr fyrri sambúð
með Birgi Arasyni. 5) Rögnvaldur
Bragi, f. 2.9. 1965, kona hans er
Birna Guðrún Baldursdóttir. Þau
eru búsett á Akureyri og eiga einn
son.
Hulda fór í húsmæðraskólann á
Hallormsstað og útskrifaðist það-
an 1942. Síðan fór hún í Ljós-
mæðraskólann og útskrifaðist það-
an sem ljósmóðir 1944.
Eftir að Hulda og Rögnvaldur
giftust tóku þau við búi á Marbæli
og byggðu þar upp öll hús og juku
við ræktun. Samhliða húsmóður-
störfum sinnti hún ljósmóðurstörf-
um um tíma í Hofsósumdæmi.
Árið 1972 bregða þau hjónin búi
og flytja til Akureyrar þar sem
Hulda starfaði um skeið í Efna-
verksmiðjunni Sjöfn og Skógerð
Iðunnar.
Útför Huldu fer fram frá Gler-
árkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
1933, Hreinn, f. 1943,
og Þórdís, f. 1947.
Eftir skilnað for-
eldra sinna ólst Hulda
upp hjá afa sínum og
ömmu á Svaðastöðum,
þeim Pálma Símonar-
syni og Önnu Friðriks-
dóttur ásamt syni
þeirra Friðrik, f. 1918,
d. 2001.
Hinn 4. ágúst 1945
giftist Hulda Rögn-
valdi Jónssyni, f. 23.2.
1918, d. 8.11. 2002.
Foreldrar hans voru
hjónin Jón Erlends-
son, f. 18.12. 1870, d. 26.9. 1960, og
Anna Rögnvaldsdóttir, f. 5.8. 1878,
d. 2.3.1955. Börn Huldu og Rögn-
valdar eru: 1) Anna Sigfríður, f.
9.1. 1946, búsett á Akureyri. 2)
Sigurður Pálmi, f. 14.7. 1949, kona
hans er Bryndís Óladóttir. Þau eru
búsett á Hofsósi og eiga fjögur
börn og fimm barnabörn. 3) Jón
Þegar ég minnist Huldu systur
minnar fyllist hugurinn gleði. Hún
var 12 árum eldri en ég og fóstra
mín, sem barns, í bernskuminning-
um mínum er hún mér sem skær
stjarna.
Síðar á okkar manndómsárum
hittumst við oft og reglulega. Hulda
giftist árið 1945 Rögnvaldi Jónssyni
frá Marbæli í Óslandshlíð. Á Mar-
bæli bjuggu þau góðu búi, uns þau
hættu búskap og fluttu til Akureyr-
ar, að Víðimýri 5, við Stórholt og síð-
ast í Skarðshlíð 14. Alla þessa staði
lífgaði Hulda með sinni smitandi
kæti og húmor, sem ljúft er að minn-
ast, hún hafði sérstaklega gott lag á
að sjá spaugilegar hliðar á málum,
var sannur gleðigjafi öllum sem
höfðu samneyti við hennar heimili og
þeir voru margir, því jafnframt hús-
móðurstarfinu á Marbæli sinnti hún
ljósmóðurstarfi fyrir Hofsós og
sveitina. Hennar gamansama lund
dró að sér vini, sem nú á skilnaðar-
stundu er tregt um mál.
Mætti Hulda mæla hér, þá giska
ég á að hún mundi hasta á okkur og
segja: „Uss, látið ekki svona, verið
þið kát, mín vegna. Hugsið um litlu
börnin, þau óttast þennan sorgarsvip
á ykkur.“
Sorgin lamar og besta ráðið til að
eyða henni er að fagna – fagna yfir að
erfiðri baráttu er lokið – fagna yfir
einstökum kynnum við sérstæða og
dásamlega manneskju, kynnum sem
enginn getur frá okkur tekið, þau lifa
út yfir gröf og dauða.
Deilum okkar góðu minningum
með litlu ömmu- og langömmubörn-
unum hennar sem ekki hafa átt þess
kost að nærast á alúð og orðsnilld
Huldu.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur út minni.
Og nú ertu gengin á Guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Fr. St.)
Kæru aðstandendur, við Edda
sendum okkar innilegustu saknaðar-
og samúðarkveðjur með vissu um að
blessun Guðs fylgir minningu Huldu
Jónsdóttur frá Marbæli.
Pálmi Jónsson.
Djúp virðing og þakklæti er mér
efst í huga þegar ég hugsa til Huldu
tengdamóður minnar. Að fá að kynn-
ast konu eins og henni eru forrétt-
indi. Hulda sá fegurðina í umhverf-
inu hvar sem hún fór og var alveg
sama hvort það var fallegur hestur,
himinn, sólarlag eða bara mynd í
blaði, allt gat hrifið hana.
Að fara með henni í búðir var líka
alveg einstök upplifun.
Hulda var mikil húsmóðir og ann-
að eins kaffiborð og hjá henni á
venjulegum virkum degi hafði ég
varla séð fyrr en ég kom inn í fjöl-
skylduna.
Þær minningar sem koma upp í
hugann þegar ég hugsa til Huldu eru
af henni raulandi í eldhúsinu eitthvað
að sýsla, gangandi á milli blómanna
sinna eða sitjandi með handavinnu.
Hulda hafði mikla ánægju af söng
og slepptu þau hjónin varla úr þeirri
söngskemmtun sem annað hvort
Karlakórinn Heimir eða Álftagerð-
isbræður héldu hér fyrir norðan og
er það vel við hæfi að það skulu vera
bræðurnir frá Álftagerði sem syngja
nú fyrir hana í hinsta sinn.
Það er varla hægt að hugsa um
þau Huldu og Valda án þess að hugsa
um Siffu líka. Það gæti margur verið
stoltur af aðeins broti af öllu því sem
hún gerði fyrir foreldra sína og á hún
þakklæti skilið fyrir allt sitt framlag.
Samband þeirra Huldu var einstakt,
þær voru ekki aðeins mæðgur heldur
líka bestu vinkonur.
Seinustu fjögur árin hefur Hulda
dvalist á Kristnesspítala við einstaka
alúð og hlýja umönnun starfsfólksins
þar og fær það okkar innilegustu
þakkir fyrir.
Við getum glaðst yfir því að góð
kona hefur fengið langþráða hvíld og
við vitum að vel hefur verið tekið á
móti henni.
Guð blessi minningu Huldu M.
Jónsdóttur.
Svanfríður Sigurðardóttir.
Hulda M. Jónsdóttir, fyrrum hús-
freyja að Marbæli í Óslandshlíð, er
látin rúmlega áttatíu og eins árs að
aldri. Það varð stutt á milli andláts
þeirra heiðurshjóna, Huldu og Rögn-
valdar Jónssonar, sem lést fyrir rétt-
um mánuði síðan 8. nóvember. Fór
vel á því eins samtaka og samrýnd og
þau voru.
Hulda var fædd á Svaðastöðum í
Viðvíkursveit og ólst þar upp hjá afa
sínum og ömmu, stórbóndanum og
bændahöfðingjanum Pálma Símon-
arsyni og konu hans, Önnu Friðriks-
dóttur. Heimilið á Svaðastöðum var
fjölmennt, rómað menningar- og
myndarheimili, margt vinnufólk var
þar á þessum tíma enda búið stórt og
næg verkefni. Umtalað var hve þau
hjón bjuggu við mikla hjúasæld,
sama fólkið var þar árum saman og
eitt sinn var stórbóndinn Pálmi
spurður að því hvers vegna hann
hefði orðið svona ríkur og hann svar-
aði að bragði: Af góðum hjúum.
Kynni okkar Huldu hófust er hún
kom sem kaupakona til föður míns að
Hofi í Hjaltadal vorið 1943, en þá
hafði hún nýlokið námi við Hús-
mæðraskólann á Hallormsstað. Um
sumarið unnum við saman á engjun-
um og urðum mjög góðir vinir, þótt
hún væri 22 ára en ég ekki nema 10
ára. Um haustið fór Hulda til náms í
ljósmóðurfræði við Landspítalann og
að námi loknu var hún skipuð ljós-
móðir í Hofsóshéraði og sinnti því
starfi af trúmennsku og alúð í nokk-
ur ár.
Hulda var mikil mannkostakona,
stórbrotin í lund og að atorku og
kjarki, kát og skemmtileg. Há og
grönn, fríð sýnum og það entist
henni til hinstu stundar.
Árið 1945 giftist Hulda Rögnvaldi
Jónssyni bónda á Marbæli og þar
hófu þau búskap. Ungu hjónin unnu
á jörðinni miklar jarðarbætur og
byggðu upp allan húsakost. Þeim
búnaðist vel á Marbæli og bjuggu
þar af myndarskap í tuttugu og sjö
ár eða til ársins 1972, er þau seldu
jörð og bústofn og fjölskyldan flutti
til Akureyrar og keypti þar ágætt
einbýlishús að Víðimýri 5 og þar stóð
glæsilegt heimili þeirra til margra
ára, en síðar færðu þau sig um set að
Skarðshlíð 14 A.
Rögnvaldur fór að vinna hjá Bygg-
ingarvöruverslun KEA og starfaði
þar í mörg ár eða fram yfir sjötugt,
en Hulda starfaði í hlutastarfi hjá
Gefjun.
Þannig hafa árin liðið, þau hjón
voru alla tíð ástfangin og hamingju-
söm, enda einstakir öðlingar bæði
tvö. Lífið var þeim gjöfult, þau eign-
uðust fimm börn, sem öll eru mann-
kostafólk, barnabörn og barnabarna-
börn, sem elskuðu ömmu sína og afa
og komu oft í heimsóknir til þeirra og
áttu með þeim hamingjustundir.
Ég á þeim Huldu og Rögnvaldi
margt að þakka, ég kom til þeirra
tæpra 14 ára gamall eftir að hafa
misst föður minn, þau veittu mér
hlýju, heimili og öruggt skjól þegar
ég þurfti mest á að halda. Það var
gott að eignast vináttu þeirra og
traust. Sú vinátta hefur varað alla tíð
og við átt ógleymanlegar samveru-
stundir á liðnum áratugum.
Við hjónin sendum innilegar sam-
úðarkveðjur til barna þeirra og fjöl-
skyldna og biðjum þeim blessunar
Guðs.
Ég kveð svo Huldu vinkonu mína
og fóstru með orðum Davíðs Stefáns-
sonar:
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
svæfir þig við sinn móður barm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð.
Sigurður Þórhallsson.
Einhverjar fyrstu minningar mín-
ar tengjast því er amma og Guðfinna
voru að segja okkur Gunnlaugi að
Hulda á Marbæli væri systir mömmu
og við Gunnlaugur og Anna Sigfríður
og Sigurður Pálmi værum frænd-
systkin. Þegar fólkið frá Marbæli
kom í heimsókn var hátíð. Ljómi var
yfir ferðum í Marbæli sem mér
fannst standa í þéttbýli. Samkomu-
hús sveitarinnar, Hlíðarhúsið, stóð
og stendur enn í túnfætinum og ör-
stutt til næstu bæja. Stundum nutum
við systkinin á Laufhóli líka góðs af
því að vera boðin á skemmtanir í Ós-
landshlíðinni. Í bernsku minni í Við-
víkursveit var eins og húsagatilskip-
unin frá árinu 1746 hafi loksins verið
tekin alvarlega; menn fóru til og rifu
samkomuhús sveitarinnar, Lækjar-
húsið, og hættu að dansa. Ferðirnar í
Óslandshlíðina bættu það upp.
Eftir að Hulda og Rögnvaldur
fluttu til Akureyrar hittumst við
öðru hvoru, hún miðlaði mér fróðleik
um liðinn tíma og henni var annt um
að fylgjast með fjölskyldunni. Hulda
talaði hreint út um hluti eins og við
gerum stundum sem ættuð erum frá
Svaðastöðum. Ég man að hún sagði
einu sinni um ungling frá „góðu
heimili“ sem ratað hafði á refilstigu:
„Auðvitað vantaði hana ekkert nema
ást og umhyggju.“ Hún var afar
mannglögg og ég man eftir hvað
henni var mikið niðri fyrir þegar Jón
Kristjánsson hafði lokið námi úr
Samvinnuskólanum og hún sagði:
„Hann verður að fá vinnu hérna. Við
megum ekki missa hann úr hér-
aðinu.“
Fyrir rúmum fimm árum hittumst
við Hulda stutta stund og þá sagði
hún mér að ég þyrfti að koma aftur
og stoppa lengi, hún ætti eftir að
segja mér svo margt frá Svaðastöð-
um. Skömmu síðar veiktist hún. Við
Sigrún sendum frændsystkinunum
mínum frá Marbæli og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur en nú hafa
báðir foreldrar þeirrar hafa verið
kallaðir á braut með skömmu milli-
bili.
Símon Steingrímsson
frá Laufhóli.
Nú ertu búin að kveðja í hinsta
sinn, elsku amma. Elsku besta amma
mín með silfurhvíta englahárið og
stóru krullurnar sem var svo gott að
renna fingrunum í gegnum. Minn-
ingarnar sem ég á um þig eru svo
hlýjar og góðar og það er svo gott að
verma sig við þær. Þú varst mér allt-
af svo góð og mér fannst svo gaman
að koma til ykkar afa. Það fyrsta sem
ég heyrði var tifið í prjónunum þín-
um og svo sagðir þú: „Nei, er ekki
litla skottið hennar ömmu komið,“ og
tókst svo þéttingsfast utan um mig
og við knúsuðumst heillengi. Þær
voru ófáar sögurnar sem þú last fyrir
mig þegar ég gisti hjá ykkur afa og
það var svo gott að fá að kúra á milli
ykkar. Okkur fannst báðum gott að
sofa á morgnana og þegar við vökn-
uðum var afi alltaf tilbúinn með
morgunkaffi sem að við gæddum
okkur á. Það var alltaf svo gaman hjá
okkur, því að við höfðum alltaf nóg að
gera, baka, prjóna, spila og svo allar
búðarferðirnar okkar. Ég á einnig
svo fallegar og góðar minningar um
öll ferðalögin okkar með afa og Siffu,
þá sast þú frammí og söngst fallegu
lögin þín. Þú varst alltaf hress, brost-
ir og hlóst og fannst gaman ef ég var
að segja þér hvað hefði verið að ger-
ast hjá mér. Þú vildir alltaf fylgjast
með þínu fólki og sýndir því mikla
væntumþykju og hlýju.
Elsku amma, loks fékkst þú hvíld-
ina frá þínum erfiðu veikindum og
ert komin til afa og Rakelar og ég
veit að þau taka vel á móti þér og þið
njótið þess að vera saman. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að vera
eins mikið hjá ykkur og ég var, því
þið voruð mér svo kær. Ég kveð þig
nú, elsku amma mín, og þakka þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig, það
er mér mikils virði. Minning þín mun
lifa í hjarta mér meðan ég lifi. Hvíl í
friði.
Þín
Inga Berglind.
Elsku amma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þú lést ekki afa bíða lengi eftir þér
og nú getið þið haldið jólin saman
eins og öll þessi ár sem þið hafið átt
saman. Við eigum öll alveg óteljandi
myndir af þér í huganum sem hlýja
okkur um hjartað þegar við rifjum
þær upp. Við munum aldrei eftir þér
öðruvísi en brosandi, raulandi fyrir
munni þér hvort sem það var sálmur
eða jólalag um mitt sumar. Eins er
ofarlega minningin um alla íþrótta-
leikina sem voru háðir á ganginum í
Skarðshlíðinni þegar við vorum hjá
ykkur í vikulegu pössuninni. Það eru
nú ekki allar ömmur sem kaupa
stuttbuxur og bolta til að geta spilað
fótbolta við barnabörnin. Pabbi og
mamma hræddust það oft að við ætt-
um eftir að ganga alveg frá þér. Oft
buðum við vinum okkar með í heim-
sókn til ykkar afa því við vildum að
fleiri fengju að njóta þeirrar hlýju og
væntumþykju sem ætíð mætti okkur
þegar við komum í heimsókn, svo
ekki sé minnst á öll sætindin og kök-
urnar sem glöddu litlu munnana.
Elsku amma, við eigum svo marg-
ar minningar um þig að ekki er hægt
að koma þeim öllum að hér en við
munum geyma þær í huganum og
vitna í þig þegar við á svo lengi sem
við lifum, því virðingin fyrir þér verð-
ur alltaf til staðar. Við eigum eftir að
sakna þín, þrátt fyrir að við gleðj-
umst yfir því að nú líði þér betur og
sért orðin þú sjálf aftur.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Sigurður, Hulda Dröfn, Valdís
Anna og Ásta Heiðrún.
Mig langar að minnast hjónanna
Huldu Jónsdóttur og Rögnvaldar
Jónssonar er létust með mánaðar
millibili.
Rögnvaldur móðurbróðir minn og
Hulda giftust 4. ágúst 1945 og fóru
að búa á Marbæli í Óslandshlíð þar
sem foreldrar hans höfðu búið allan
sinn búskap. Þetta var mikill atburð-
ur fyrir mig. Ég var feimin við þessa
ókunnu konu sem komin var í Mar-
bæli. Nú yrði ég að vera stillt og prúð
næst þegar ég kæmi í heimsókn. En
feimnin fór fljótt. Hulda tók þessari
stálpuðu stelpu opnum örmum með
sinni alkunnu glaðværð og Valdi
frændi breyttist ekkert í viðmóti við
mig.
Þannig var það að strax á ung-
lingsárum mínum myndaðist sú vin-
átta og tryggð við þau hjónin sem
entist alla ævi þeirra. Þau voru sann-
ir vinir bæði í sorg og gleði.
Þau hjón voru ákaflega gestsrisin
og gestagangur mikill á heimilinu.
Þau voru samhent í því að taka vel á
móti gestum og veita vel. Það var oft
glatt á hjalla við kaffiborðið hjá þeim,
margt skrafað og hlegið dátt, nóg
kaffi og mikið af brauði. Hulda var
myndarleg húsmóðir, gædd mikilli
lífsgleði og frábærlega skemmtileg í
viðræðum og hnyttin í svörum.
Rögnvaldur var meiri alvörumaður
en kátur og hress í tali og traustur
maður í orði og verki, vann verk sín
af trúmennsku bæði fyrir sig og aðra.
Heimili þeirra var mikið myndar- og
regluheimili, hvar sem þau bjuggu,
og voru þau hjón samhent í því sem
öðru. Þau byggðu upp öll hús á Mar-
bæli og ræktuðu túnið en 1972 seldu
þau jörðina og fluttu til Akureyrar en
þar bjuggu þau til æviloka. Rögn-
valdur vann í byggingarvöruverslun
KEA. Þau voru alla tíð miklir Skag-
firðingar og þegar Karlakórinn
Heimir og Álftagerðisbræður sungu
á Akureyri létu þau sig ekki vanta í
salinn. Þau höfðu yndi af hlusta á
söng og góða músík. Þau áttu miklu
barnaláni að fagna, eignuðust fimm
mannvænleg börn, þrettán barna-
börn og fimm barnabarnabörn. Eina
sonardóttur misstu þau níu ára
gamla. Það varð þeim mikill harmur.
Árið 1998 í júlí veiktist Hulda,
lamaðist alveg hægra megin og
missti málið. Þannig lá hún á Krists-
nesspítala til dauðadags. Þessi ár
hafa verið mjög erfið fyrir alla í fjöl-
skyldunni, ekki síst fyrir Rögnvald
og Önnu, dóttur þeirra, en hún var
þeim sterk stoð í veikindum þeirra
beggja. Nú er Hulda laus úr þessun
erfiðu fjötrum og sál hennar gleðst
eilíflega með ástvinum sínum og vin-
um í æðri heimum þar sem Valdi var
kominn á undan henni laus við sitt
krabbamein og hefur tekið á móti
henni. Ekki væri ég hissa þótt hefði
verið bakað og hellt á könnuna.
Ég kveð þau Huldu og Valda með
innilegu hjartans þakklæti fyrir allt
sem þau voru mér og minni fjöl-
skyldu alla tíð. Guð blessi minningu
þeirra.
Börnum og afkomendum þeirra
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Margrét Kristjánsdóttir.
Með þessum orðum vil ég minnast
þeirra hjóna Huldu og Valda. Þegar
ég man fyrst eftir mér bjuggu þau
með börnum sínum á Marbæli í Ós-
landshlíð. Valdi var bróðir ömmu
minnar sem dó áður en ég fæddist
svo þau voru bæði ættingjar og ná-
grannar á bernskuárum mínum.
HULDA
JÓNSDÓTTIR