Morgunblaðið - 18.12.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2002 43
Mig langar til að
kveðja hér hana Boggu
frænku eins og hún
var alltaf kölluð á mínu heimili.
Ég hafði alltaf samband við hana
fyrir jólin, ég sagði við hana að ég
nennti aldrei að skrifa jólakort svo
ég hringdi bara í hana. Það er miklu
betra að fá símtal frá þér sagði
Bogga alltaf og hló, en hún gat allt-
af hlegið.
Fyrst þegar ég man eftir Boggu
var þegar hún kom til Reykjavíkur,
þá var alltaf komið til ömmu en þar
ólst ég upp. Þetta voru alltaf
skemmtilegar minningar, mikið
hlegið og mikið skrafað. Það var al-
veg sérlega gaman þegar þær komu
báðar systurnar Bogga og Sigga til
ömmu en þá var glatt á hjalla.
Svo man ég þegar ég fór með
Boggu til Eyja, og sá eyjuna alla í
ösku, allt var grátt, ég var hálf-
smeyk við ógnarvald náttúrunnar
en það fór fljótt af manni. Við lékum
okkur saman krakkarnir, alltaf gat
Bogga umborið okkur þó að við
værum algerir prakkarar, hún hló
bara að vitleysunni í okkur.
KRISTBORG
JÓNSDÓTTIR
✝ Kristborg Jóns-dóttir fæddist á
Meðalfelli í Nesjum í
Austur-Skaftafells-
sýslu 4. maí 1919.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja 7. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 14. desember.
Svo var það nokkr-
um árum seinna að ég
flutti til Eyja og þá var
alltaf komið til Boggu í
kaffi og spjall þegar
maður átti leið hjá.
Eftir að ég kom til
Blönduóss heyrði ég
miklu sjaldnar í
Boggu. Ég var alltaf á
leiðinni í heimsókn til
Eyja en var nú ekki
farin að koma því í
verk.
Innilegar samúðar-
kveðjur sendi ég hon-
um Sigga, börnum og
barnabörnum.
Jóhanna Atladóttir.
Ég kynntist Boggu frænku þegar
ég flutti til Eyja, þá smápeyi. Alltaf
var hægt að leita til hennar og hún
átti ráð við öllu ef eitthvað bjátaði á.
Það var fastur punktur í tilver-
unni að koma alltaf við hjá Boggu ef
maður átti leið hjá. Alltaf var hún í
góðu skapi og gat gert gott úr öllu.
Ef komið var til Boggu í þungu
skapi var það alveg víst að maður
fór ekki út frá henni nema í góðu
skapi.
Það var aldrei drungi yfir heimili
Boggu og alltaf voru hlýir og glað-
legir straumar sem tóku á móti
manni þegar maður kom í heim-
sókn.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég til Sigga og barnanna þeirra og
barnabarna. Ég bið þess að drottinn
styðji ykkur í sorg ykkar.
Atli Örvar.
✝ Norma Mooneyfæddist í Reykja-
vík 6. maí 1949. Hún
lést í Reykjavík hinn
30. október síðastlið-
inn. Norma ólst upp í
Ytri-Njarðvík. For-
eldrar hennar voru
Kristjana Mooney
kennari, f. 1917, d.
2002, og Frank
Mooney flugvirki, f.
1920, d. 2001. Systk-
ini Normu eru Karl,
verkfræðingur, f.
1945, og Ellen, lækn-
ir, f. 1953.
Árið 1969 giftist Norma Sigurði
Eggert Davíðssyni, cand. mag í
sagnfræði frá HÍ. Þau skildu 1976.
Hún giftist Jan Aspaas, leikskóla-
kennara og myndlistarmanni árið
1978. Þau skildu 1980. Eftirlifandi
sambýlismaður Normu, frá árinu
1985, er Gunnar Berg, menning-
arstjóri (kulturchef) í Rakkestad
kommune í Noregi, f. 1948.
Norma lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri 1968
og B.A.-prófi í bókasafnsfræði
með ensku og íslensku sem auka-
greinar frá Háskóla
Íslands 1972 og
stundaði nám í bóka-
safnsfræði í Univers-
ity of Denver í Col-
orado 1973-74. Hún
starfaði sem bóka-
safnsfræðingur á Ís-
landi og í Noregi, en
þangað flutti hún ár-
ið 1978. Hún sat í
stjórn Félags bóka-
safnsfræðinga 1974–
76 og í stjórn Félags
gegn einelti á vinnu-
stað í Ósló frá 1991.
Hún nam sálar-
fræði við Universitetet i Trond-
heim 1986–87 og lauk Cand.
psychol-prófi (embættisprófi í sál-
arfræði) frá Óslóarháskóla 1993.
Hún var sérfræðingur í klíniskri
sálarfræði og taugasálfræði. Frá
árinu 1993 starfaði hún sem sál-
fræðingur á Voksenpsykiatrisk
poliklinikk i Sarpsborg og rak
einnig Sarpsborg psykolog klin-
ikk frá 1999 til dauðadags.
Útför Normu fór fram frá Foss-
vogskapellu 4. nóvember sl. Hún
var jarðsett í Sarpsborg í Noregi.
Sú harmafregn hefur borist að
Norma Mooney sálfræðingur og
stjórnandi Krisesenteret – neyðar-
athvarfs fyrir þolendur ofbeldis –
hér í Sarpsborg í Noregi sé látin.
Árið 1993 urðu margir fagmenn
til að gagnrýna ófagleg vinnubrögð
neyðarathvarfanna en þá tók
Norma Mooney að sér það ögrandi
verkefni að stýra athvarfinu hér í
borg. Hún hafði þá nýlega verið ráð-
in hjá Voksenpsykiatrisk poliklinikk
sem er göngudeild fyrir fullorðna
geðsjúklinga í Sarpsborg. Þetta var
upphafið að ótrúlega gefandi og ár-
angursríkri samvinnu bæði fyrir at-
hvarfið sjálft og mig persónulega.
Sem stjórnandi var hún einstök.
Hlutverk hennar varð smám saman
afar þýðingarmikið í öllu þróunar-
starfi athvarfsins. Með umræðum
opnaði hún bæði mér og athvarfinu
nýtt og spennandi sjónarhorn byggt
á reynslu hennar og fagmennsku.
Hún hafði þau áhrif að vinnan í at-
hvarfinu varð einstaklingsmiðaðri
og að hinn hefðbundni, félagsfræði-
legi skilningur á ofbeldi sem byggð-
ur er á feminískum gildum fékk nýj-
ar víddir. Á þennan hátt varð hún
einstaklega mikilvægur hvati fyrir
fagleg vinnubrögð og þróun at-
hvarfsins á tíunda áratugnum.
Allan þann tíma sem ég þekkti
Normu vann hún með fólki, bæði
körlum og konum sem höfðu orðið
fyrir ofbeldi og kynferðislegri mis-
notkun. Í gegnum þessa vinnu
byggði hún smám saman upp yfir-
gripsmikla þekkingu.
Í sameiginlegu verkefni sem
heyrði undir norska heilbrigðisráðu-
neytið vann Norma að rannsókn á
þeim konum sem nýttu sér athvarfið
árið 2000. Eitt af því sem kom í ljós
var að konurnar sem leitað höfðu
hjálpar á mismunandi stöðum höfðu
í fæstum tilvikum verið spurðar um
reynslu af ofbeldi eða misnotkun.
Allar konurnar sem þátt tóku í
rannsókninni létu í ljós ósk um að
þær hefðu viljað vera spurðar um
þessi atriði fyrr og að það hefði ef til
vill getað breytt framvindunni í lífi
þeirra.
Það var meðal annars þessi vinna
sem myndaði grunninn að þessu ein-
staka, þverfaglega samvinnuformi
sem þróaðist á þessum tíma og sem í
dag gengur undir nafninu Sarps-
borgarlíkanið.
Einn liður í þessu samvinnuverk-
efni er áætlun um að þróa aðferðir
til að afhjúpa ofbeldi. Eitt af síðustu
verkefnum Normu var einmitt að
búa til spurningalista sem allir gætu
beitt og hægt væri með lítilli fyr-
irhöfn að laga að ólíkum aðstæðum.
Í seinni tíð hneigðist hugur
Normu að því að vinna enn frekar úr
reynslu sinni af ofbeldis- og mis-
notkunarmálum og í því sambandi
höfðum við báðar von um að tengja
sérfræðikunnáttu hennar enn frek-
ar athvarfinu og skjólstæðingum
þess.
En sú varð ekki raunin. Stórt
skarð er höggvið í hóp okkar sem
vinnum við athvarfið. Erfitt mun
reynast að finna einhvern sem kom-
ið getur í hennar stað. En við verð-
um bara að halda áfram. Fleira fólk,
konur, karlar og börn, mun leita eft-
ir þjónustu okkar og sveitarfé-
lagsins. Engin teikn eru á lofti um
að ofbeldi fari minnkandi. Þvert á
móti. Framundan er mikil vinna
bæði við að bæta orðinn skaða og
fyrirbyggja frekara ofbeldi ef við
eigum að eygja von um að hægt
verði að draga úr vandamálum sem
tengjast ofbeldi í samfélaginu.
Norma Mooney var einn fremsti
talsmaður þess stóra hóps karla,
kvenna og barna sem hafa mátt lifa í
skugga ofbeldis. Hún var þess
megnug að sjá lausnir og veita þess-
um hópi fólks meiri og umfram allt
betri hjálp en aðrir. Við munum af
veikum mætti reyna að halda þess-
ari vinnu áfram.
Ég vil fyrir hönd athvarfsins tjá
henni einlæga þökk okkar. Blessuð
sé minning Normu Mooney.
Wenche Karlsen,
forstöðumaður
Krisesenteret í Sarpsborg.
NORMA
MOONEY
Oft vilja unglingar
bregða á leik í fjar-
veru foreldra og efna
til skemmtanahalds í
heimahúsi. Vorum við
systkinin engin und-
antekning frá því. Híbýlin voru í
raðhúsi og aðeins einn veggur
skildi að heimili okkar og næstu
íbúð. Daginn eftir gleðskap kom
iðrunin gjarnan – ekki vegna synda
– heldur af tilhugsun um að hafa
haldið vöku fyrir góðum nágrönn-
um. Einhverju sinni mættust Soffía
og Siggi nágranni á stéttinni fyrir
utan daginn eftir gleði. Hin iðr-
unarfulla stúlka segir við Sigga:
„Fyrirgefðu hávaðann í gærkvöldi
– mér finnst það svo leitt ykkar
vegna.“ Og ekki stóð á svarinu:
„Soffía mín. Þetta átt þú ekki að af-
saka. Mest er um vert að þið hafið
skemmt ykkur. Það er nefnilega
svo mikilvægt að gleðjast í lífinu.“
Tilsvarið lýsir svo vel nágranna
okkar, Sigurði Brynjólfssyni. Að
njóta lífsins og hafa yndi af því.
Okkur systkinum handan veggjar
er ómetanlegt að hafa fengið að
SIGURÐUR BJÖRN
BRYNJÓLFSSON
✝ Sigurður BjörnBrynjólfsson
fæddist í Hrísey 9.
maí 1918. Hann lést á
heimili sínu í Sunnu-
hlíð hinn 9. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Kópavogskirkju
17. desember.
alast upp með Sigga
við hlið okkar. Geta
má nærri að samgang-
ur fjölskyldna, er búa
hlið við hlið, verður
náinn og mikill. Aldrei
bar skugga á það sam-
býli og skapaðist eilíf
vinátta. Við systkinin
fáum seint þakkað
þeim heiðurshjónum,
Sigga og Deddu, að
hafa fengið að njóta
návistar við þau. Sam-
heldni hjóna meiri en
nokkurs staðar þekk-
ist, lífsgleði og bjart-
sýni, hnyttinn tilsvör, hæfilegur
stráksskapur, dugnaður og elja á
öllum sviðum, ásamt næmri tilfinn-
ingu fyrir hinum mannlegu gildum
lífsins. Þetta hafa verið einkenni
Sigga og Deddu – lífsviðhorf sem
við systkinin fengum að njóta og
eiga sinn þátt í að móta okkur.
Fyrir það fáum við seint fullþakk-
að.
Nú er Siggi genginn á braut.
Leifturs hans og lífsgleði njóta nú
aðrir með honum á öðrum stað.
Söknuður Deddu og hinnar sam-
heldnu fjölskyldu þeirra er mikill.
Hugur okkar dvelur með þeim en
sporin, sem Siggi skilur eftir sig,
orna hjartanu. Megi blessun fylgja
minningunni um okkar góða vin,
Sigurð Brynjólfsson.
Svava, Hjálmar, Kristín
og Soffía, Árna
og Ragnheiðar börn.
Elsku Lena frænka.
Ég minnist þín með
virðingu og þakklæti í
huga fyrir allar þær
góðu stundir sem ég og móðir mín
áttum með þér og Sæmundi manni
þínum. Alltaf var jafn notalegt að
koma til ykkar hjóna í gegnum öll
árin sem orðin eru ansi mörg, og
minningarnar því ekki fáar. Lena
mín, ég veit að nú líður þér vel, og
MAGDALENA S.
BRYNJÚLFSDÓTTIR
✝ Magdalena S.Brynjúlfsdóttir
fæddist á Hvalgröf-
um á Skarðsströnd
17. nóvember 1914.
Hún lést á Hjúkrun-
arheimilinu Skjóli í
Reykjavík 29. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Langholts-
kirkju 10. desember.
ekki efast ég um að þín
gamla frænka og vin-
kona hefur tekið vel á
móti þér.
Sæmundur, Ásta,
Brynjúlfur og fjöl-
skyldur, þið eigið alla
okkar samúð. Guð
blessi ykkur öll.
Svo viðkvæmt er lífið,
sem vordagans blóm
er verður að hlíta þeim
lögum
að beygja sig undir þann
allsherjardóm
sem ævina felur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni,
og ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Fr. Stgr. frá Grímsstöðum.)
Elín og Bragi.
Okkur vini Svavars
Guðlaugssonar langar
að minnast hans fáum
orðum og þakka fyrir
frábær kynni á liðnum árum.
Hjónin í Fögruhlíð Svavar og
Ninna hafa verið ferðafélagar okkar
í æði mörg sumur. Alltaf hefur verið
tilhlökkunarefni að eiga saman helg-
ardvöl víða um land. Hefur þá verið
glatt á hjalla og mikið sungið enda
uppistaða hópsins ættuð frá Skag-
firsku söngsveitinni. Þeirra hjóna
SVAVAR
GUÐLAUGSSON
✝ Svavar Guð-laugsson fæddist
í Vík í Mýrdal 27.
apríl 1935. Hann lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 28. nóvember
síðastliðinn og var
útför hans gerð í
kyrrþey frá Breiða-
bólsstaðarkirkju í
Fljótshlíð 5. desem-
ber.
var sárt saknað síðast-
liðið sumar þegar þau
gátu ekki komið með
vegna veikinda Svav-
ars, en hann var búinn
að ganga í gegnum
mikil veikindi þetta síð-
asta ár. Var það von
okkar að margar
skurðaðgerðir sem
hann gekkst undir
myndu bæta heilsu
hans, en þær reyndust
ekki bera þann árangur
sem vonir stóðu til.
Minningin lifir um
frábæran félaga, sem
ávallt var hress og léttur í lund. Við
vottum Ninnu, börnum og afabörn-
um innilega samúð okkar. Megi góð-
ur Guð styrkja þau í söknuði þeirra,
að sjá á bak eiginmanni, föður og afa.
Knútur og Lóa, Ásgeir
og Svanhildur, Þórður
og Stella, Þorkell
og Sigurbjörg.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum er hægt að skila í
tölvupósti (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vélrit-
uðu handriti. Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða send-
anda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Bréfsími fyrir minn-
ingargreinar er 569 1115. Ekki
er tekið við handskrifuðum
greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða
1.500 slög (með bilum) en það
eru um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur,
og votta virðingu án þess að það
sé gert með langri grein. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsingum
um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað.
Frágangur
afmælis- og
minningar-
greina