Morgunblaðið - 18.12.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Daníel Benja-mínsson fæddist í
Reykjavík 26. júní
1937. Hann lést í Ris-
inu, Snorrabraut 52,
11. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Benjamín
Jónsson frá Litlu-
Hnausum í Breiðu-
víkurhreppi á Snæ-
fellsnesi, f. 7. janúar
1909, d. 30. nóvem-
ber 1981, og Hildur
Pálsdóttir frá Kálfs-
hamarsvík í A-Húna-
vatnssýslu, f. 13.
febrúar 1915, d. 26. janúar 1972.
Systir Daníels samfeðra er Guð-
björg, f. 22. apríl 1948. Systkini
Daníels sammæðra eru Páll, f. 23.
desember 1935, Vigdís, f. 15.
ágúst 1946, Adolf, f. 27. septem-
ber 1948, d. 26. september 1998,
og Jóhanna Sigrún, f. 4. nóvember
1951.
Daníel ólst upp á Sólvallagötu
47 í Reykjavík, fyrst hjá foreldr-
um sínum en síðar með föður-
systkinum hjá afa sínum og
ömmu, þeim Málfríði
Bjarnadóttur og
Jóni Benjamínssyni.
Daníel bjó lengst af í
Reykjavík þar sem
hann stundaði ýmsa
verkamannavinnu.
Frá 1981 til 1999 átti
Daníel heima í Víði-
nesi á Kjalarnesi.
Síðustu þrjú árin var
hann til heimilis í
Risinu, Snorrabraut
52.
Daníel, Dalli dóm-
ari, hafði brennandi
áhuga á íþróttum,
einkum þó handknattleik og
knattspyrnu. Áratugum saman
var hann dómari í báðum íþrótt-
um og var um leið einn vinsælasti
og þekktasti dómari landsins,
einkum þó í handknattleik. Síðast
dæmdi hann fyrir Aftureldingu í
Mosfellsbæ í rúman áratug allt
þar til hann lagði flautuna á hill-
una um miðjan síðasta áratug.
Útför Daníels verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.30.
Í dag verður borinn til grafar
Daníel Benjamínsson, sem margir
þekkja betur undir nafninu Dalli
dómari. Dalli var einn kunnasti og af-
kastamesti handknattleiksdómari
landsins á árum áður, en hann var
einnig knattspyrnudómari. Það voru
ófáir leikirnir sem hann dæmdi á
gamla Hálogalandi – jafnt æsispenn-
andi úrslitaleikir um Íslandsmeist-
aratitilinn í meistaraflokki karla og
kvenna sem leikir í yngri flokkum.
Dalli var mjög vinsæll dómari, rögg-
samur, heiðarlegur og ósérhlífinn. Þá
skemmdi það ekki fyrir að hann hafði
yfir ríkri kímnigáfu að ráða, var orð-
heppinn og glettinn.
Dalli átti auðvelt með að róa leik-
menn, ef kapp var orðið of mikið í
hita leiksins. Í þá daga dæmdi aðeins
einn dómari og átti Dalli ekki í nein-
um erfiðleikum með að sjá einn um
dómgæsluna. Menn virtu það sem
hann hafði fram að færa, enda hafði
hann mjög góðan skilning á leiknum.
Og oft var hlegið dátt þegar hann
gerði glettnar athugasemdir inni á
vellinum.
Ógleymanlegt atvik átti sér eitt
sinn stað í Laugardalshöllinni, er
hundur kom hlaupandi inn á völlinn í
miðjum kappleik. Dalli var sem áður
fljótur að átta sig á hlutunum, stöðv-
aði leiktímann, fór með hendi í vas-
ann, flautaði og sýndi hundinum
rauða spjaldið. Hundurinn hljóp rak-
leiðis af velli við mikinn fögnuð áhorf-
enda. „Ég er eini dómarinn sem hef
sýnt hundi rauða spjaldið í hita leiks-
ins,“ sagði Dalli eitt sinn um þetta at-
vik. Dalli var sterkur hluti af leikn-
um, oft sannkallaður skemmti-
kraftur, sem menn kunnu að meta.
Dalli eignaðist marga vini inni á vell-
inum, en það má segja að hann hafi
eignaðist einn áhrifaríkan óvin utan
vallar, sem hefur fellt marga í lífsins
leik – Bakkus.
Þegar Dalli hætti að dæma í mót-
um, lagði hann flautuna ekki á hill-
una. Dalli var fenginn til að dæma í
skólamótum, firmakeppnum, æfinga-
leikjum og á kappleikjum á ýmsum
skemmtikvöldum. Það eru ekki mörg
ár síðan hann sá um að dæma leiki í
yngri flokkum fyrir Aftureldingu í
handknattleik og knattspyrnu, 1984
til 1994. Það var á þeim árum sem
Dalli var vistmaður í Víðinesi á Kjal-
arnesi.
Dalli gaf ekkert eftir, var léttur á
sér sem fyrr – og var lítið fyrir hvíld á
milli leikja. Rétt settist niður til að fá
kaffi og camel og síðan af stað á ný.
Það var sama hvað á gekk í lífi
Dalla, eitt hafði hann alltaf á hreinu –
handknattleiksreglurnar. Fyrir hönd
allra handknattleiksmanna, sem
Daníel kynntist í gegn um störf sín,
og allra handknattleiksunnenda, sem
muna svo vel eftir Dalla, sendi ég
honum okkar bestu kveðjur.
Gunnlaugur Hjálmarsson.
DANÍEL
BENJAMÍNSSON
Látin er merkiskon-
an Margrét Sigurðar-
dóttir, 85 ára, eftir
langvarandi veikindi.
Þegar samferðamenn
kveðja þessa jarðvist kristallast í
huga manns persónan og eiginleikar
hennar eins og við skynjum þá og
skiljum.
Halldór Kiljan Laxnes byrjar bók
sína Brekkukotsannál á þessum orð-
um: „Vitur maður hefur sagt að
næst því að missa móður sína sé fátt
hollara úngum börnum en að missa
föður sinn.“ Vafalaust eru ekki allir
sammála þessu og víst er um það að
við áföll sem börn verða fyrir skiptir
miklu hvernig á er tekið af þeim sem
barninu sinnir. Ég minnist þessara
orða Kiljans vegna þess að Margrét
missti föður sinn, Sigurð Eggerts-
son skipstjóra, fimm ára gömul.
Hann hafði verið í siglingum á sínum
yngri árum og keypti sér þá líftrygg-
ingu sem var mjög óvenjulegt á þeim
tíma. Þegar hann féll frá varð þessi
trygging til þess að Ingibjörg Pét-
ursdóttir, kona hans, gat haldið jörð-
inni Suður-Bár í Eyrarsveit, sem
þau voru þá nýbúin að kaupa.
Það hefur ekki verið átakalaust
fyrir ekkjuna þá þrjátíuogfimm ára
með sex ung börn á aldrinum hálfs
árs til þrettán ára og einn hálfbróður
þeirra samfeðra, tuttuguogþriggja
MARGRÉT
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Margrét Sigurð-ardóttir fóstra
fæddist á Hauka-
brekku á Snæfells-
nesi 5. júlí 1917. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 10.
desember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Ás-
kirkju 17. desember.
ára. En eitt er víst að
erfiðleikarnir smækk-
uðu ekki þessa fjöl-
skyldu og börnin voru
öll glaðsinna og já-
kvæð. En vafalaust
hefur föðurmissirinn
skerpt samúð og skiln-
ing á samferðafólki
þeirra, en öll höfðu þau
mikinn áhuga á þjóð-
félagsmálum enda alin
upp í andrúmslofti
mikilla þjóðfélags-
breytinga og Ingi-
björg, móðir þeirra,
skipaði sér í flokk með
Jónasi frá Hriflu.
Í fórum föður míns rakst ég á
greinar úr blaði Ungmennafélagsins
Dagsbrúnar í Eyrarsveit frá árinu
1933 og nokkur ár þar á eftir. Þar
eru systkinin frá Suður-Bár mjög
liðtæk við að skrifa greinar, ekki síst
Margrét þá aðeins 16 og 17 ára göm-
ul. Það er ótrúlegt að lesa þessar
greinar sem Margrét skrifar svona
ung og hefur þá aðeins gengið í far-
skóla. Í einni greininni, sem hún
nefnir „Æskan“ segir hún í lokin:
„Ég hefi nú lýst þrem stefnum, sem
æskufólk getur tekið, í fyrsta lagi:
æska sem aldrei er æska, þrátt fyrir
aldurinn, sem aldrei gerir tilraun til
að leysa hnútana í þröngsýnisfjötr-
unum, sem eldri kynslóðin er reyrð í,
og vill reyra aðra í. Í öðru lagi, æska
sem í fyrstu hefur hugsjónir og farið
geyst, en er aldurinn færist yfir þá
gáfust þeir upp við að framkvæma
hugsjónir sínar, hverfa loksins al-
gjörlega frá þeim og fara þegar ný
æska ber fram gömlu hugsjónirnar
þeirra, að berjast á móti þeim með
sama hætti og barist var á móti
þeim, þegar þeir báru fram þessar
sömu hugsjónir. Að síðustu, menn
sem aldrei gleyma æsku sinni eða
æskuhugsjónum, sem yngjast að
hugsun eftir því, sem þeir eldast að
árum.“ Það er óhætt að segja að
Margrét hafi fyllt þann hóp sem ekki
gleymdi sínum æskuhugsjónum.
Hún fylkti sér alla tíð með róttækum
öflum stjórnmálanna. Hún sat á Al-
þingi í nokkurn tíma, sem varamað-
ur fyrir Einar Olgeirsson á árunum
1960-63.
Samtímis henni á Alþingi var
einnig bróðir hennar, Halldór E.
Sigurðsson, þingmaður fyrir Fram-
sóknarflokkinn.
Ég dvaldi um tíma á heimili Mar-
grétar og Ásgeirs norður á Akureyri
í byrjun árs 1957. Þá var líka á heim-
ilinu Ingibjörg, móðir Margrétar.
Allur heimilisbragur hjá þeim
hjónum var elskulegur þótt ólík
væru, eða ef til vill vegna þess. Ás-
geir var rólegur og yfirvegaður en
Margrét skapheit og lá ekki á skoð-
unum sínum.
Þá voru nýafstaðnar uppljóstranir
um Stalín og uppreisnin í Ungverja-
landi. Amma sem aldrei var alveg
sátt við skoðanir dóttur sinnar var
aðeins að ýta við henni en Ásgeir
brosti út í annað. Margrét hélt ró
sinni en hefur vafalaust hugsað
margt. Henni var mannkynssagan
ekki ókunn og tuttuguogþrem árum
fyrr hafði hún skrifað: „Það er van-
þroski og skammsýni mannanna
sem veldur að þeir gerast sínar eigin
böðlar.“ Margrét, föðursystir mín,
var mér alla tíð mjög kær og ég hygg
að svo sé um flest systkinabörn
hennar, vegna þess að hún hafði allt-
af svo einlægan áhuga á því sem
yngri kynslóðin var að gera og
hugsa. Hún var trú sinni lífsskoðun
alla tíð og gat því með sanni staðið
við sín eigin skrifuðu orð unglings-
áranna: „Og þegar við erum komin
til fullorðins áranna, þá gleymum
ekki æsku okkar og æsku hugsjón-
um. Reyrum okkur ekki böndum
skilningsleysins, heftum okkur ekki
hafti hleypidómanna, blindum ekki
augu okkar með því að stara alltaf á
eigin hagsmuni, stirðnum ekki í
þreytu elliáranna, sofnum ekki
svefni makinda og nautna, frjósum
ekki í hel í stöðuvatni andleysisins.“
Við Magnús sendum þér, Ásgeir,
börnum og barnabörnum innileg-
ustu samúðarkveðjur okkar.
Ingibjörg Pétursdóttir.
Hún Margrét föðursystir mín er
látin. Það kom í raun ekki á óvart því
hún var búin að vera sjúklingur til
margra ára.
Magga frænka, eins og ég ólst upp
við að kalla hana, var falleg kona,
brosið hennar lýsti upp fallegt and-
litið og þá sem í kringum hana voru.
Sérstaklega minnist ég þessa þegar
þau systkinin, pabbi og hún, heils-
uðust og einnig þegar eitthvað
spaugilegt bar á góma og þá fylgdi
hvellur og hljómmikill hlátur með.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi,
ásamt Daníel bróður mínum, að búa
á heimili þeirra hjóna Möggu og Ás-
geirs og barna þeirra á mennta-
skólaárunum og þar var gott að búa.
Ásgeir vann úti en Magga var heima
að hugsa um börn og bú. Óhætt er að
segja að hún hafi verið húsmóðir af
fagmennsku og listfengi. Á hverjum
virkum degi vaknaði hún fyrst allra
á heimilinu og útbjó morgunmat. Ég
get ekki staðist það að rifja upp
hvernig hann var, en hann saman-
stóð af hafragrauti eða súrmjólk,
grófu brauði og áleggi, linsoðnu eggi
og appelsínusafa úr nýkreistum app-
elsínum. Á sunnudögum færði Ás-
geir okkur öllum mjólk eða kakó og
kökusneið í rúmið. Það var ekki bara
morgunmaturinn sem var í þessum
dúr. Möggu var það mikið í mun að
allar máltíðir væru samsettar úr
hollum og ferskum mat úr öllum
fæðuflokkum. Hollusta matarins var
í fyrirrúmi en framsetningin og and-
rúmið léku þar einnig stórt hlutverk.
Öll heimilisstörf vann hún skipulega
af natni og smekkvísi. Einhvern veg-
inn fannst mér eins og hlutirnir
gerðust af sjálfum sér því þegar við
„krakkarnir“ komum heim úr skól-
anum sat Magga iðulega og las í
góðri bók sér til ánægju og upp-
byggingar og heimilið allt skínandi
hreint og huggulegt. Það eina sem
við unglingarnir sáum um var að
vaska upp eftir veislumáltíðir á
sunnudögum, en að öðru leyti var
þess einungis vænst af okkur að við
stunduðum námið þokkalega og nyt-
um þess að vera ungt fólk.
Það er gott að eiga góðar og ljúfar
minningar og þakka ég þeim hjónum
Ásgeiri og Möggu, sem ég nú kveð,
fyrir þeirra þátt í mínu lífi.
Ásgeiri og fjölskyldu sendum við
Kristján innilegar samúðarkveðjur.
Ragnheiður Þórarinsdóttir.
Sómakonan og vinkona mín til
margra ára Margrét Sigurðar hefur
yfirgefið sviðið. Þessi skarpa gáfu-
manneskja háði 15 ára stríð við
óminnið.
Þótt hjartað væri sterkt og viljinn
sem eldur sigraði tíminn, sá eini sem
læknar öll sár að lokum.
Þegar við hittumst í fyrsta sinn
heima í Álfheimum horfði hún í
gegnum mig andartak og breiddi
síðan út faðminn, hlýjan og traustan.
Nærvera hennar krafðist reisnar.
Hér leyfðist ekki andleg leti eða
skoðanaþurrð. Hún var kona sem
hafði skoðun á öllu og setti hana
fram eðlilega og fumlaust. Tepru-
skapur og tilgerð voru eitur í hennar
beinum. Þetta var sumarið 67 og ég
sautján með óljósar hugmyndir um
sjálfa mig og lífið. Næstu árin var ég
heimagangur í Álfheimunum og hef
alltaf litið á þau hjón Margréti og
Ásgeir sem mitt tengdafólk. Hér
fékk ég mína fyrstu eldskírn og inn-
sýn inn í hversu marghliða heimur-
inn var.
Margrét virtist ekki velkjast í
vafa um nokkurn hlut, hún var búin
að svara meginspurningunni: Hvað
vil ég? Hún notaði krafta sína og
menntun til að vinna undirstöðuat-
riðum brautargengi. Uppeldi barna
varð hennar lífsstarf. Hún tók
nokkrar skóflustungur á þeim vett-
vangi, stofnaði fyrsta leikskólann á
Akureyri þar sem hún bjó um tíu ára
skeið, vann fæðingarorlofinu farveg
og ól upp þrjú börn sjálf. Afrek
hennar fara ekki hátt en ónefndir
njóta ávaxtanna.
Heima fyrir var hún sköruleg
hversdagshetja. Verklag hennar á
heimilinu vitnaði um vandvísi,
smekk, nákvæmni og alúð.
Í handraðanum á ég gullvægar
samverustundir, ófáar diskúsjónir í
stofunni í Álfheimum, þar sem farið
var á flug yfir góðum veitingum með
bláa vegginn hans Kristjáns Davíðs-
sonar í bakgrunninum. Í Kaup-
mannahöfn þegar hún sótti mig
heim og sýndi á sér sparihliðina fulla
af húmor og léttleika og málaði bæ-
inn rauðan með mér og Mörtu syst-
ur.
Í hjarta mínu varðveiti ég minn-
inguna um verðuga fyrirmynd, sem
jók mér þor og skilning á grundvall-
aratriðum lífsins.
Ragnheiður Ragnarsdóttir.
Bróðir okkar,
SNORRI SVEINN SVEINSSON,
lést á heimili sínu föstudaginn 13. desember.
Jarðarförin fer fram frá Grafarvogskirkju föstu-
daginn 20. desember kl. 13.30.
Guðlaug Sveinsdóttir,
Magnús Sveinsson
og ættingjar.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug
og vináttu við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður og bróður,
ÞORSTEINS ÞORSTEINSSONAR.
Natalia Saenko,
Atli Þorsteinsson,
Oddrún Þorsteinsdóttir,
Gunnbjörn Þorsteinsson,
Elísa Björg Þorsteinsdóttir,
Klara Þorsteinsdóttir,
Árni Þorsteinsson,
Daníel Þorsteinsson.
Elskuleg dóttir okkar, systir, barnabarn og
mágkona,
BERGLIND JANA ÁSGRÍMSDÓTTIR,
sem lést á gjörgæsludeild Landspítalans Foss-
vogi miðvikudaginn 11. desember, verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 20. des-
ember kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast Berglindar Jönu er
bent á Regnbogabörn.
Hólmfríður S. Jónsdóttir, Ásgrímur Stefánsson,
Laufey Ásgrímsdóttir, Víðir Sigrúnarson,
Jón Ásgrímsson,
Laufey S. Stefánsdóttir.