Morgunblaðið - 10.01.2003, Side 34

MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Áslaug Siggeirs-dóttir fæddist í
Reykjavík 25. nóvem-
ber 1917. Hún lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala 3. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
geir Helgason, bóndi
í Teigi í Fljótshlíð, og
kona hans, Guðbjörg
Jónsdóttir. Bræður
hennar voru tveir,
Ólafur og Helgi.
Áslaug giftist 7.
nóvember 1936 Frið-
jóni Sigurðssyni, f.
16. mars 1914, d. 14. október 1997.
Synir þeirra voru fimm: 1) Ásgeir
Bergur héraðsdómari, f. 22.5.
1937 í Reykjavík, d. 29.9. 1992.
Eftirlifandi kona hans er Kolfinna
Gunnarsdóttir fulltrúi og eignuð-
ust þau þrjú börn: Gunnar Má,
Friðjón og Kolfinnu Mjöll. 2) Sig-
urður Hólmgeir Ph.D., f. 4.5. 1943
á Hólmavík. 3) Jón Gunnlaugur
prófessor við HÍ, f. 24.8. 1944.
Kona hans er Herdís Svavarsdótt-
ir hjúkrunarfræð-
ingur og eiga þau
þrjá syni: Friðjón Ei-
rík, Bergstein Þór
og Egil Bjarka. 4)
Ingólfur hdl., f. 11.5.
1951. Kona hans er
Sigrún Benedikts-
dóttir hdl. og eiga
þau tvær dætur: Ás-
laugu Björk og Ólöfu
Björk. Dætur Sig-
rúnar af fyrra hjóna-
bandi eru þær Bjarn-
ey og Berglind
Ásgeirsdætur. 5)
Friðjón Örn hrl., f.
19.5. 1956. Kona hans er Margrét
Sigurðardóttir kennari og eiga
þau fjögur börn: Áslaugu Írisi,
Tómas Sigurð, Kristínu Maríellu
og Alexander Örn.
Þau hjón bjuggu fyrst í Sigtúni
59 en síðan í Skaftahlíð 14 í
Reykjavík. Frú Áslaug hélt þar
heimili til dauðadags.
Útför Áslaugar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Sæludalur sveitin best,
sólin á þig geislum helli,
snemma risin, seint er sest,
sæludalur, prýðin best.
Þín er grundin gæðaflest,
gleðin æsku, hvíldin elli,
sæludalur sveitin best,
sólin á þig geislum helli.
Þetta erindi úr Dalvísu eftir Jónas
Hallgrímsson lýsir ef til vill vel þeim
hug er tengdamóðir mín bar til æsku-
stöðva sinna í Fljótshlíðinni. Hún
fæddist í Reykjavík en fluttist 6 mán-
aða gömul að Teigi í Fljótshlíð þar
sem foreldrar hennar hófu búskap og
var það heimili hennar fram á ung-
lingsárin. Sveitin og náttúran höfðu
mótandi áhrif á tengdamóður mína.
Þegar hún minnist æskuáranna sagði
hún oft: „Ég saknaði þess mjög að
flytja úr Fljótshlíðinni, ég var svo
mikið náttúrubarn.“ Hún minntist
æskuáranna þegar hún horfði á litlar
óhreinar dugnaðarhendur barna-
barna sinna og þau mættu skilningi
hennar: „Ég faldi hendur fyrir aftan
bak þegar gestir komu heim því að
þær voru svo oft óhreinar,“ sagði
hún.
Hún var móðir fimm kraftmikilla
drengja, húsmóðir á stóru heimili þar
sem vinir sona hennar voru alltaf vel-
komnir. Áslaug tók virkan þátt í
starfi mannsins síns, Friðjóns Sig-
urðssonar, sem gegndi ábyrgðar-
miklu starfi sem skrifstofustjóri Al-
þingis. Hún hélt oft veislur fyrir
erlenda gesti sem ekki var alltaf auð-
velt samhliða því sem hún sinnti
stóru og barnmörgu heimili.
Hún tók vel á móti mér sem
tengdadóttur sinni og greiddi götu
okkar þegar fyrsta barnið okkar Jóns
fæddist. Áslaug gerði mér kleift að
ljúka hjúkrunarnámi mínu með því
að passa Friðjón, elsta son okkar,
fyrsta æviárið hans. Barnabörnin
hennar urðu fleiri og Áslaug var þeim
öllum góð amma. Hún gat miðlað af
dýrmætri reynslu æskuáranna úr
sveitinni sinni af nálægð við dýrin,
sögum um skemmtilega sveitunga og
frásögnum um horfna búskapar-
hætti. Hún var stóra mamman í fjöl-
skyldunni og þau voru ófá boðin í
Skaftahlíðinni með ógleymanlegum
veislukosti, fjörugum umræðum og
skemmtilegum sögum. Þannig stuðl-
aði hún að samheldni fjölskyldunnar.
Áslaug kom mér fyrir sjónir sem
greind kona með ágæta kímnigáfu.
Hún var vel máli farin og fylgdist
mjög vel með allri þjófélagsumræðu.
Hún var sjálfmenntuð því að ekki
fékk hún tækifæri til þess að ganga í
skóla. Tengdamóðir mín las mikið af
góðum bókmenntum og þær voru
ófáar vísurnar og kvæðin sem hún
hafði á hraðbergi. Hún hafði mikið
yndi af verkum nóbelskáldsins okkar
en einnig voru ættfræðirit og fróð-
leikur um íslenska þjóðhætti í miklu
uppáhaldi hjá henni.
Síðustu mánuðir ævi hennar voru
henni erfiðir og var hún farin að þrá
hvíldina. Hún vildi sættast við guð og
menn og leitaði í smiðju Hallgíms
Péturssonar eftir visku og huggunar-
orðum sem gæti verið henni farar-
nesti til frelsara síns – heim í sveitina.
Með þessum orðum þakka ég sam-
fylgdina með tengdamóður minni
með bæn, lokaorðum eftir Hallgrím
Pétursson:
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
Herdís Svavarsdóttir.
Það er erfitt að kveðja jafnstóra
konu og tengdamóður mína. Áslaug
var geislandi greind og gædd góðum
frásagnarhæfileika. Hún var næm á
umhverfi sitt og samferðafólk og
mikill húmoristi. Þá hafði hún stál-
minni svo af bar. Þessum eiginleikum
hennar er vel lýst með hennar eigin
orðum í skráðum endurminningum.
Ég gríp niður í frásögn af messudegi.
„Þar söng bókstaflega hver með sínu
nefi, og sá þóttist beztur sem hljóðaði
hæst. Ég man sérstaklega eftir ein-
um karli, sem Erlendur hét. Hann
söng það sem hann kallaði „príma-
bassa“. Sem betur fer fyrir hann
þekktist ekki hljóðupptaka, en
kannski var það þó skaði. Oftast
fylgdu söngnum miklar andlitsgrett-
ur og líkamsfettur. En engum þótti
það athugavert. Það þekktu svo fáir
annað.“ Og nokkru síðar: „Karlar
hugsuðu minna um útlit sitt. Þó man
ég, að afi minn átti nokkurs konar
hálstau. Var það skyrtubrjóst og
flibbi úr gúmmíi og bindi og tölur
málaðar á í dökkum lit. Þetta var
kallað húmbúkk.“ Þegar ég fyrst kom
í fylgd sonar Áslaugar á heimili
þeirra Friðjóns í Skaftahlíðinni
ásamt dætrum mínum Bjarneyju og
Berglindi, var tekið á móti okkur af
þeim hjónum af mikilli reisn og hlýju.
Sú framkoma einkenndi Áslaugu
ætíð síðan.
Þegar heyrn og sjón voru farin að
gefa sig náðum við best saman í
gegnum síma. Var víða borið niður í
löngum samtölum. Varð mér enn
ljósar en áður hve vel menntuð Ás-
laug var þó svo að skólagangan væri
takmörkuð. Báðar gátum við verið
fastar á meiningu okkar og opinská-
ar. Vafalaust hafa þessir þættir í fari
beggja átt sinn þátt í því hve vel við
náðum saman.
Blessuð sé minning þín, mín kæra
vinkona, og hafðu þökk fyrir allt. Þín
verður sárt saknað.
Sigrún Benediktsdóttir.
Elsku amma.
Þegar mamma hringdi í mig og
sagði mér að þú væri dáin varð mér
brugðið. Innst inni vissi ég að þessi
dagur kæmi, en ekki svona fljótt.
Þegar ég, Birna og Emilía Ósk heim-
sóttum þig á aðfangadag hvarflaði
það ekki að mér að það yrði í seinasta
skiptið sem við hittumst, en ég veit að
þú ert komin á betri stað þar sem þér
líður vel, í faðmi afa og pabba.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að eyða með þér mörgum góðum
stundum í Skaftahlíðinni sem barn,
og enn þann dag í dag verður mér oft
hugsað til þessara gömlu góðu daga.
Það var alltaf gaman að koma í heim-
sókn til þín og aldrei voru sparaðar
veitingarnar sem í mann voru bornar.
Við gátum talað um allt milli himins
og jarðar og alltaf varstu jafn vel að
þér í öllum sköpuðum hlutum og ekki
brást minnið þó að heilsan hafi farið
versnandi. Örlæti þitt og gjafmildi
áttu sér enga líka og alltaf var þér
efst í huga að gleðja aðra. Ég er svo
þakklátur að hún Emilía Ósk fékk að
hitta þig og kynnast þér og munu
myndirnar af ykkur saman verða
henni dýrmæt eign í framtíðinni.
Elsku amma, tengdaamma og
langamma, þín verður sárt saknað.
Guð veri með þér að eilífu.
Friðjón, Birna og Emilía Ósk.
Aldrei brást það að amma tók vel á
móti okkur bræðrunum þegar við
heimsóttum hana í Skaftahlíðina sem
var reyndar æði oft. Heimsóknirnar
hófust gjarnan á faðmlagi. Oftar en
ekki bakaði amma pönnukökur og
síðan settist stórfjölskyldan niður við
sannkallað allsnægtaborð, hlaðið
veitingum. Síðan voru ýmis mál rædd
af gamni og alvöru og tók amma þátt í
þeim samræðum af lífi og sál, ávallt
standandi. Hún hafði í nógu að snúast
við að bera í okkur hin veitingar. Á
okkar yngri árum var það jafnan
mikið tilhlökkunarefni að fá að fara í
pössun til ömmu. Það þýddi að sá
dagur var nammidagur. Sælgæti og
aðrar veitingar eru kannski það sem
við munum fyrst eftir úr Skaftahlíð-
inni. Þegar árin tóku að líða fórum við
að fara í heimsókn vegna þess að það
var líka svo gaman að tala við ömmu.
Hún bar sem fyrr í okkur veitingar
en að því loknu settist hún gjarnan
hjá okkur. Maður furðaði sig stund-
um á því hve vel hún gat sett sig inn í
hvers kyns vandamál sem upp komu í
okkar daglega lífi. Amma var þeim
hæfileika gædd að geta hlustað. Hún
hlustaði á það sem maður sagði og
kom með hnitmiðaðar athugasemdir
sem hittu í mark. Hvort sem það var
skólinn eða vandamál af öðrum vett-
vangi gat amma komið með tillögur
um úrbætur. Allt frá fyrstu minningu
okkar var amma alltaf jákvæð. Mað-
ur fór líka alltaf í léttari lund úr
Skaftahlíðinni en maður kom þangað.
Hún fylgdist náið með okkur bræðr-
unum, hvernig okkur gekk í skóla eða
starfi og setti sig jafnvel inn í okkar
áhugamál. Á unglingsárum gaf
amma okkur stundum pening til þess
að eiga fyrir bíói eða þeim áhugamál-
um sem efst voru á baugi þá stund-
ina. Við vorum ekki þeir einu sem
nutu visku og gjafmildi hennar
ömmu. Amma hafði gjarnan fréttir af
ættingjum eða frændfólki sem maður
hafði ekki hitt í svolítinn tíma.
Það hefur verið okkur bræðrum
ómetanlegt að eiga hana ömmu að.
Þegar veikindi herjuðu á stóð amma
eins og klettur við bakið á okkur. Nú
er hún amma farin. Það er óneitan-
lega skrýtið og sárt að segja bless í
síðasta sinn við hana ömmu. En
svona er lífsins gangur og það er okk-
ur nokkurt huggunarefni að geta rifj-
að upp allar þær sætu minningar sem
við eigum úr Skaftahlíðinni. Guð
geymi þig elsku amma.
Bræðurnir Laugalæk 56.
Elsku besta amma mín. Það er svo
sárt að hugsa til þess að þú skulir
vera farin. Það er svo skrítið að geta
ekki lengur hringt í þig og spjallað
aðeins eða litið í heimsókn til þín. Það
eru ófáar stundirnar sem við eyddum
hjá þér í Skaftahlíðinni. Þar var okk-
ar annað heimili. Þar vorum við alltaf
velkomin. Þú fylgdist líka alltaf svo
vel með okkur. Hvernig okkur gekk í
skólanum, áhugamálunum okkar og
vinum. Við gátum líka talað við þig
um allt og leitað til þín. Þú varst okk-
ar trúnaðarvinur. Það hefur verið
erfitt að fylgjast með þér síðustu vik-
urnar og sjá þig þjást. Þú barst þig
samt alltaf vel og varst svo dugleg og
sterk. Nú vitum við að þú ert komin
ÁSLAUG
SIGGEIRSDÓTTIR
Maðurinn minn,
GESTUR ÞORGRÍMSSON
myndhöggvari,
lést aðfaranótt miðvikudagsins 8. janúar á
heimili sínu, Austurgötu 17, Hafnarfirði.
Sigrún Guðjónsdóttir.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
INGVAR N. PÁLSSON,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
að morgni nýársdags.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Kristinn Páll Ingvarsson, Ástríður Sigvaldadóttir,
Elísabet Ingvarsdóttir, Sverrir Friðþjófsson,
Þórir Ingvarsson, Hjördís Tómasdóttir,
Steinunn Björg Ingvarsdóttir, Brynjar Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐBJÖRN ÞÓRHALLSSON,
Hofsósi,
lést á Heilbrigðisstofnun Skagfirðinga,
Sauðárkróki, miðvikudaginn 8. janúar.
Svanhildur Guðjónsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
INDRIÐI EINARSSON,
Melum,
Kjalarnesi,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut
fimmtudaginn 9. janúar.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
EIRÍKUR PÉTURSSON,
Kvíabólsstíg 4,
Neskaupstað,
andaðist á fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaups-
stað þriðjudaginn 7.janúar.
Fyrir hönd aðstandenda.
Nanna Hlín Pétursdóttir.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og amma,
STEINUNN SIGURBORG
GUNNARSDÓTTIR,
Norðurbraut 27,
Hafnarfirði,
lést föstudaginn 20. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sérstakar þakkir eru færðar heimahlynningu Karitas, starfsfólki 11E á
Landspítalanum við Hringbaut og öllum þeim, sem hafa stutt okkur í
erfiðum veikindum hennar.
Sveinbjörn Guðmundsson,
Hildur Sveinbjörnsdóttir,
Guðmundur Sveinbjörnsson, Halldóra Einarsdóttir,
Anna Lára Sveinbjörnsdóttir, Arnar Helgi Guðbjörnsson
og barnabörn.