Morgunblaðið - 28.05.2003, Side 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 28. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún Helga-dóttir fæddist á
Forsæti í Vestur-
Landeyjum 26. maí
1920. Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 21. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Helgi Bjarnason, f.
12. júlí 1888, d. 30.
apríl 1959, og María
Jónsdóttir, f. 21.
október 1895, d. 18.
júní 1972. Þau hjón
voru bæði Rang-
æingar. Helgi var
sonur hjónanna Gróu Bjarna-
dóttur og Bjarna Magnússonar á
Kálfsstöðum en María dóttir
hjónanna Guðfinnu Daníelsdótt-
ur og Jóns Jónssonar á Forsæti.
Guðrún giftist Alexander Sig-
ursteinssyni 24. september 1942,
f. 22. maí 1917, d. 15.apríl 1996.
Foreldrar hans voru Sigursteinn
Þorsteinsson, f. 2. júní 1893, d.
26. júní 1966, og Ingibjörg Guð-
rún Vigfúsdóttir, f. 7. júlí 1879,
d. 14. september 1942. Börn Guð-
rúnar og Alexanders eru: 1)
Gunnar, f. 17. desember 1941,
kvæntur Katrínu Óskarsdóttur,
f. 1. september 1944. Börn þeirra
eru: a) Guðrún
Sandra, f. 26. maí
1965, maki Kristinn
Albertsson, f. 6. júlí
1965. Börn þeirra
eru: Andri Már, f. 4.
október 1991,
Fanndís, f. 7. októ-
ber 1993, Katrín
Ása, f. 22. apríl
2000, og Jóhanna
Lind, f. 22. apríl
2000. b) Sigur-
steinn, f. 18. janúar
1968, maki Ellen
Ásdís Erlingsdóttir,
f. 4. ágúst 1970.
Börn þeirra eru: Hafdís Helga
Sigurpálsdóttir, f. 29. janúar
1993, Tara Katrín, f. 26. mars
1999, og Lea Rut, f. 8. maí 2001.
c) Lovísa Ósk Gunnarsdóttir, f.
30. nóvember 1978. 2) Hafdís, f.
15. mars 1949, gift Gísla J. Frið-
jónssyni, f. 26. apríl 1947. Dætur
þeirra eru: a) Guðrún, f. 9. nóv-
ember 1973, maki Þórður
Ágústsson, f. 7. september 1975.
Barn þeirra er Ragnhildur Edda,
f. 19. júní 1998. b) Kolbrún Edda,
f. 17. desember 1978.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Þessar ljóðlínur úr sálmi eftir
Valdimar Briem rifjuðust upp fyrir
mér þegar tengdamóðir mín Guðrún
Helgadóttir andaðist að kvöldi 21.
maí sl. á hjúkrunarheimilinu Skóg-
arbæ. Hún fékk hægt andlát, líf
hennar smám saman fjaraði út, lífs-
neistinn var slokknaður.
Við fjölskyldan hennar vissum að
hverju stefndi og fyrir hana var
hvíldin kærkomin. Þrátt fyrir það
kom sorgin og treginn yfir okkur
þar sem við stóðum við dánarbeð
hennar en þetta er lífsins lögmál
sem enginn fær breytt. Minningarn-
ar streyma fram. Fyrstu kynni mín
af henni Gunnu voru er ég kom að
Djúpadal, tveimur dögum fyrir jól,
með Gunnari manninum mínum og
Alexander tengdaföður (en þeir
unnu báðir hjá Kaupfélagi Rang-
æinga). Húsið glansaði allt af hrein-
læti, búið var að skreyta jólatréð og
loftin voru prýdd pappírslengjum
eins og tíðkaðist í þá daga. Allt var
tilbúið fyrir jólin og Gunna tók á
móti okkur vel snyrt og geislandi
fögur. Þetta fannst mér alveg sér-
stakt að sjá enda sjálf vön því að
þessi verk væru ekki unnin fyrr en á
Þorláksmessu og aðfangadag. En
svona var hún Gunna í Djúpadal,
dreif öll verk áfram með einstökum
krafti og hreif alla með sér. Hún
hafði létta lund, góða söngrödd og
söng gjarnan við vinnu sína. Allt
þetta fékk hún í vöggugjöf en þurfti
svo sannarlega á öllu þessu að halda
því sem ungt barn greindist hún
með liðagigt og fylgdi þessi erfiði
sjúkdómur henni mestallt lífið. Aldr-
ei kom samt í huga hennar að gefast
upp þó verkir væru oft á tíðum
óbærilegir, því hún einfaldlega elsk-
aði að lifa lífinu.
Gestrisin var hún og vildi alltaf
hafa fullt af fólki í kringum sig,
veitti vel í mat og drykk og var
hrókur alls fagnaðar.
Ekki er hægt að halda lengra án
þess að minnast eiginmanns hennar,
hans Alexanders Sigursteinssonar
frá Djúpadal. Ég er fullviss um að
Guð hafi skapað þau hvort fyrir ann-
að, svo samrýnd voru þau. Gunna
hreif hann með sér á sinn geislandi
hátt og hann naut þess að gera allt
fyrir hana. Gunna átti sinn uppá-
haldsstað á landinu, það voru Þing-
vellir. Hún fékk aldrei leiða á því að
fara þangað í sunnudagsbílúr. Eftir
að þau hjón fluttu til Reykjavíkur
eignuðust þau sumarbústað við
Þingvallavatn og var það þeirra
sælureitur. Oft var margt í litla
sumarhúsinu en aldrei svo margt að
ekki kæmust allir fyrir. Þá var oft
glaðst á góðri stund.
Eitt af því skemmtilegasta sem
Gunna gerði var að veiða fisk, bæði í
Þingvallavatni og Eystri-Rangá.
Áhuginn var slíkur að hún tók ekki
eftir því þó hún stæði stígvélafull úti
í miðri á. Á tanganum við Þingvalla-
vatn sat hún tímunum saman og
veiddi bæði murtu og bleikju. Ég
furðaði mig oft á því hvernig hún
komst um í grjótinu á sínum bækl-
uðu fótum en krafturinn dreif hana
áfram og fiskurinn sveif með til-
heyrandi „svingi“ á land.
Eftir að Gunna flutti til Reykja-
víkur vann hún við saumaskap. Enn
og aftur undraðist ég hvernig hún
fór að því með sínar krepptu hend-
ur. Fyrir henni var þetta ekkert
mál, hún var mjög góð saumakona
og saumaði allt á sig og sína.
Það er mér mikill auður að hafa
fengið að fylgja þessum mætu hjón-
um gegnum lífið. Þess vegna varð
það mér mikil gleði er ég færði
tengdamóður minni sitt fyrsta
barnabarn á 45 ára afmælisdegi
hennar, hana Guðrúnu Söndru. Síð-
an komu barnabörnin hvert af öðru
og urðu þeim Gunnu og Alex miklir
gleðigjafar. Þau sögðu alltaf: „Auð-
urinn, það eru börnin okkar.“
Allir dagar enda að kveldi, einnig
ævidagar tengdaforeldra minna.
Alex lést fyrir um sjö árum. Miss-
irinn var mikill og má segja að hluti
af Gunnu hafi farið með honum. En
söngnum hélt Gunna fram í andlátið,
röddinni, lögunum og textunum og
ef textarnir komu ekki skáldaði hún
þá bara jafnóðum. Síðustu þrjú ævi-
árin dvaldi hún á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ og naut þar mikillar
umhyggju og ástúðar starfsfólksins
sem við fjölskyldan færum bestu
þakkir fyrir.
Elsku Gunna mín, nú eruð þið
Alex saman á ný.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín tengdadóttir
Katrín Óskarsdóttir.
Hvað er svo glatt sem góðra vina fundur,
er gleðin skín á vonarhýrri brá?
Eins og á vori laufi skrýðist lundur,
lifnar og glæðist hugarkætin þá,
og meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl.
Þá er það víst að bestu blómin gróa
í brjóstum sem að geta fundið til.
(Jónas Hallgr.)
Þetta var eitt af uppáhaldslögum
hennar ömmu minnar og átti afar
vel við hana. Hún var mikil fé-
lagsvera, naut sín best umvafin vin-
um og vandamönnum og var þá
gjarnan hrókur alls fagnaðar. Það
hlýjaði mér því að við skyldum öll,
börnin hennar og barnabörn, geta
verið hjá henni þegar hún kvaddi.
Við umvöfðum hana og sú hugsun að
hinum megin biði hennar góðra vina
fundur var mér huggun.
Hún amma var einstök kona.
Þrátt fyrir að vera þjökuð af liðagigt
stærsta hluta ævi sinnar var hún
ávallt brosmild og létt í lund. Hún
dreif hlutina áfram og gafst ekki
upp. Henni þótti gaman að vera fín
og vel tilhöfð og naut þess að klæð-
ast fallegum fötum. Söngurinn veitti
henni mikla ánægju. Hún var mikill
söngfugl og kunni alla texta utan-
bókar. Þetta kom svo skýrt í ljós síð-
ustu daga hennar þegar við raul-
uðum saman Kötukvæði einn
daginn. Hún var í hálfgerðu móki en
um leið og hún heyrði sönginn tók
hún undir og kunni textann miklu
betur en barnabarnið.
Ég minnist bíltúranna „austur“
með ömmu og afa. Oft var áfanga-
staðurinn appelsínuguli sumarbú-
staðurinn þeirra við Þingvallavatn
þar sem ég dvaldi margar helgar
ásamt foreldrum mínum. Amma í
framsætinu, nýkomin úr lagningu
með fallega slæðu um hálsinn, að
sjálfsögðu í stíl við ferðagallann.
Með bros á vör syngur hún lög sem
ég hef aldrei heyrt áður enda skáld-
ar hún þau öll jafnóðum. Ég og afi
getum ekki annað en flissað og
amma laumar til mín brjóstsykri úr
hanskahólfinu. Það sem eftir lifir
ferðar tölum við amma saman á
„bull-enskunni“ okkar, skemmtum
okkur konunglega og allt er „so very
good“ eins og hún sagði svo oft.
Elsku amma, það er svo sárt að
kveðja en það hjálpar mér að hugsa
til þess að nú séu þið afi saman á ný.
Guð geymi þig alltaf. Takk fyrir allt.
Þín
Lovísa Ósk.
Elsku amma mín. Nú er komið að
kveðjustund og það er á slíkum
stundum sem maður sest niður og
ferðast aftur í tímann og rifjar upp
allar góðu minningarnar úr æsk-
unni. Það yljar manni um hjartaræt-
ur og ætti maður að gefa sér oftar
tíma til að setjast niður og rifja upp
góðar minningar um þá sem manni
þykir svo vænt um. Ég er svo lán-
söm að eiga fjölskyldu sem er mjög
samheldin þótt hún sé lítil og mikið
er lagt upp úr að hittast og eiga
skemmtilegar stundir saman og má
þar nefna að ef einhver innan fjöl-
skyldunnar á afmæli þótt það sé
ekki merkisafmæli þá er það tilefni
til að baka köku og hittast. Ég sé
það alltaf betur og betur eftir því
sem ég eldist hvað það er dýrmætt.
Hún elsku amma mín á stóran þátt í
þessari góðu hefð innan fjölskyld-
unnar því hún ásamt afa fann alltaf
tilefni til að hittast og gera sér glað-
an dag. Það ríkti alltaf gleði þar sem
amma var og þar sem fólk kom sam-
an var tilvalið að taka lagið. Söng-
urinn var hennar líf og yndi og hefur
hann oft hjálpað henni í gegnum
þjáningar hennar af völdum liða-
gigtarinnar sem hún fékk á ung-
lingsárum.
Minningarnar eru margar og
koma þá upp í hugann þær fjöl-
mörgu ferðir sem ég ásamt Steina
bróður og Guðrúnu frænku fór með
ykkur afa í litla fallega sumarbú-
staðinn ykkar við Þingvallavatn.
Þetta voru alltaf miklar gleðiferðir
frá upphafi til enda því þar sem þú
varst þar var líf og fjör og þögnin
fannst þér ekki skemmtileg. Ef
skortur var á umræðuefni þá bara
söngst þú og trallaðir og skáldaðir ef
þú varst þannig stemmd. Í sum-
arbústaðnum var alltaf eins og ein-
hver ætti stórafmæli, slíkar voru
kræsingarnar hjá þér enda var alltaf
mjög gestkvæmt hjá ykkur afa og
þú varst ekki lengi að slá upp veislu
þegar einhvern bar að garði. Þannig
naust þú þín best með fullt hús af
gestum við gleði og söng. Þótt þú
værir oft sárþjáð af liðagigtinni með
ullarstykki og hitapoka þá varst þú
alltaf jafn glæsileg, hárið alltaf vel
lagt og andlitið málað. Þú varst mik-
il kjarnakona.
Ég kveð þig elsku amma mín með
söknuði en samt er gott að vita að nú
ert þú komin til afa og það hafa ver-
ið fagnaðarfundir þegar þið hittust.
Tímasetningin var heldur ekki slæm
því þú hefur mætt beint í afmælið
hans glæsileg sem alltaf.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Guð geymi þig, amma mín, og
varðveiti alla tíð.
Þín
Guðrún Sandra.
Kallið er komið, amma okkar hef-
ur kvatt þennan heim. Amma hefur
glímt við ýmis veikindi í gegnum ár-
in, en aldrei kvartaði hún. Hún pass-
aði ávallt upp á að vera vel til höfð,
með hárið í lagi. Stór hluti af ömmu
dó með afa fyrir sjö árum síðan, en
hún stóð sig samt vel í sorginni. Hún
bjó ein þangað til fyrir tæpum
þremur árum er hún flutti á hjúkr-
unarheimilið Skógarbæ. Þau voru
ófá skiptin sem við komum við hjá
henni í Goðheimum og seinna á
Skógarbæ eftir vinnu eða skóla. Þá
var talað um daginn og veginn eða
sungið.
Í huga okkar koma upp margar
minningar sem eru svo dýrmætar
núna, eins og allar sumarbústaða-
ferðirnar með ömmu og afa, þar var
mikið brallað. Við veiddum murtur í
vatninu sem oftar en ekki enduðu á
grillinu um kvöldið.
Amma hafði mikinn áhuga á að
fylgjast með skólagöngu okkar
barnabarnanna. Hún vildi aðstoða
okkur eins og hún gat í náminu og
þegar þurfti að læra nýtt skólaljóð
var enginn betri en hún í að aðstoða.
Hún lét okkur þylja ljóðið upp og
hætti ekki fyrr en við kunnum það
utanbókar. Og alltaf var hún jafn
stolt af afrekum okkar.
Amma var með eindæmum söng-
elsk enda var hún í kirkjukórnum til
margra ára. Hún naut þess alltaf að
syngja með hverjum sem var. Alltaf
þegar keyrt var í bústaðinn söng
amma með okkur hástöfum hin
ýmsu ættjarðarljóð. Hún þreyttist
aldrei á að hlusta á okkur.
Þegar við vorum hjá ömmu pass-
aði hún alltaf upp á að við færum
með bænirnar fyrir svefninn. Því
viljum við enda á bæninni sem er í
mestu uppáhaldi hjá okkur og þakka
fyrir þann yndislega tíma sem við
áttum með ömmu.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Við biðjum Guð að styrkja
mömmu, Gunnar og okkur öll í sorg-
inni.
Guð geymi elsku ömmu okkar.
Guðrún og Kolbrún Edda.
Elsku amma í Goð, nú hefur þú
fengið hvíldina og eflaust komin í
góðar hendur með afa þér við hlið.
Ég þakka Guði fyrir að hafa fengið
að vera hjá þér og halda í höndina
þína þegar þú kvaddir okkur. Við-
skilnaðurinn var eins góður og á
verður kosið við þessar aðstæður,
þú varst umvafin fjölskyldu þinni.
Minningarnar streyma fram í
huga mínum þegar ég sest niður og
skrifa mína hinstu kveðju til þín.
Minningarnar úr Goðheimum, af
Rangárbökkum, úr appelsínugula
sumarbústaðnum við Þingvallavatn
og tjaldútilegurnar um landið með
þér og afa. Veiðiferðirnar voru
margar ógleymanlegar og natni þín
við veiðarnar var einstök þrátt fyrir
erfiða liðagigt.
Æskuminning mín er einna sterk-
ust úr Goðheimunum þar sem ég og
systir mín, Guðrún Sandra, fengum
oft að gista og jafnvel dvelja í
nokkra daga í senn. Þar var oft glatt
á hjalla og þar kynntist ég spilahæfi-
leikum þínum sem fylgdu þér á með-
an þú hafðir heilsu til. Ég spilaði vist
með afa á á móti þér og Guðrúnu
Söndru. Það var oftar en ekki mikið
fjör og kappið einstakt. Þú jafnvel
bentir fólki á hvað það ætti að setja
út ef það hentaði á hverjum tíma!
Minningin um að dvelja í Goðheim-
unum með ykkur, amma, kakómaltið
á kvöldin, kleinurnar, spilamennsk-
an, sögurnar og sprellið er æsku-
minning sem ég vildi að allir hefðu í
minningabrunni sínum.
Sumarbústaðaferðirnar voru
einnig yndislegar og margar hverjar
ógleymanlegar hvort sem ég fór
með ykkur og Guðrúnu frænku eða
foreldrum mínum. Hann var ekki sá
stærsti sumarbústaðurinn ykkar en
hlýjan þar inni, hvort sem hún kom
frá þér og afa eða úr olíuofninum,
var einstök. Þetta var fallegur stað-
ur, laus við ys og þys nútímanns,
garðurinn í einstakri rækt og flötin
rennislétt fyrir boltaleiki.
Elsku amma, Guð blessi þig alla
tíð. Ég vona að þú hafir hitt þann
sem þú saknaðir mest síðastliðin ár
og njótir nú samvista við hann afa
eins og þú gerðir þegar þið voruð
saman með okkur. Minningin um
ykkur mun alltaf lifa í hjarta mínu
og sögurnar sem ég segi dætrum
mínum tengjast oftar en ekki sprell-
inu og góðu stundunum sem við átt-
um saman.
Hvíl þú í friði.
Sigursteinn Gunnarsson.
Gunna og Alex eru tengd mínum
ljúfustu minningum úr æsku. Í tvö
sumur var ég í sveit hjá þeim í
Djúpadal og þar kynntist ég þessari
föðursystur minni á þann hátt að
vináttan hélst alla tíð síðan.
Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur
heimsótti ég þau reglulega og það
var engin Þorláksmessa nema kom-
ið væri við í Goðheimunum. Gunna
og Alex sýndu fjölskyldu minni mik-
inn áhuga og fylgdust með strákun-
um mínum vaxa úr grasi. Þegar
Alex lést samdi eldri sonur minn lít-
ið ljóð sem Gunna hélt mikið upp á.
Síðustu árin heimsótti ég Gunnu
oft í Skógarbæ og dáðist að því hve
hún hélt mikilli reisn til hins síðasta.
En hún hefur verið hvíldinni fegin
og ég veit að Alex hefur tekið henni
fagnandi.
Katrín Guðjónsdóttir.
GUÐRÚN
HELGADÓTTIR
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa,
bróður og mágs,
GUNNARS KRISTINS ALFREÐSSONAR,
Eyrarholti 4,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á deild 11E
Landspítalanum fyrir góða umönnun.
Starfsfólki og eigendum Hagvagna, Hópbíla og Hagtaks eru færðar
hjartans þakkir fyrir þá vináttu og virðingu, sem þeir sýndu við andlát og
útför hins látna.
Sigrún Sigurðardóttir,
Guðrún Magnea Gunnarsdóttir, Gunnar Sigurðsson,
Bára Dís Guðjónsdóttir,
Bjarki Dagur Guðjónsson,
Friðgeir Már Alfreðsson,
Friðjón Alfreðsson, Margrét Jónsdóttir
og frændfólk.