Morgunblaðið - 17.06.2003, Blaðsíða 39

oftast var sest yfir kaffibolla eftir
sundlaugaferð. Við börnin sóttum
þá í eldhúsið, því að andrúmsloftið
var notalegt og margt skemmtilegt
og forvitnilegt bar á góma. Geiri
var þægilegur ökumaður, sem ók
ekki of hratt. Ég hafði eitt sinn
verið valinn í minnsta hlutverkið í
Don Camillo í Þjóðleikhúsinu, en
þá var ég enn í barnaskóla. Svo var
haldið skólaball í Laugarnesskól-
anum og dansinn var svo heillandi
að ég gleymdi stund og stað. Þá
birtist Geiri, alvörugefinn, og ég
fylltist skelfingu, sýningin hafin og
ég alveg að verða of seinn! Jeppinn
fór niður Skúlagötuna með sínum
hraða og ég spurði: „Getur þú ekki
farið hraðar?“ „Nei ég get ekki far-
ið hraðar,“ var svarið. Síðan eru
liðin um 50 ár og ég kunni aldrei
við að spyrja hvort jeppinn hefði í
raun og veru ekki komist hraðar
eða hvort hámarkshraðinn á Skúla-
götunni var svona lítill.
Þegar ég komst á unglingsár fór
faðir okkar til framhaldsnáms við
háskólann í Aachen og tók það
fjögur ár. Móðir okkar fór að vinna
á Slysavarðstofunni og við systk-
inin reyndum að standa okkur vel,
hvert miðað við aldur og getu, en
yngri systkini mín eru fædd fimm
og níu árum síðar en ég. Það tókst
okkur nokkuð vel, en óneitanlega
var ég móður minni nokkuð erfiður
eins og gengur á þessum aldri. Ég
sé nú betur en fyrr, hve mikinn
stuðning móðir okkar hafði af Sig-
urgeiri bróður sínum þessi ár.
Hann fylgdist með okkur og var
alltaf búinn til hjálpar ef á reyndi.
Þetta var í huga mér þegar okkur
Lilju fæddist sonur og hann fékk
nafnið Sigurgeir, en Geiri frændi
var þá ókvæntur og barnlaus. Síðar
gekk hann í hjónaband og við tók
nýr kafli í ævi hans og ég votta El-
ínu eftirlifandi eiginkonu hans sam-
úð okkar hjóna.
Sigurgeir var kominn hátt á ní-
ræðisaldur þegar hann lést. Ég sé
hann enn fyrir mér í gömlu Sund-
laugunum í Reykjavík. Þá var alltaf
farið út í karlaskýlið til að þurrka
sér, hvernig sem viðraði. Venjulega
fékk Geiri sér þá göngutúr á hönd-
unum þegar búið var að þerra
mestu bleytuna af skrokknum. Ég
spurði Geira eitt sinn, líklega kom-
inn vel yfir sextugt, hvort hann
gengi enn á höndunum. „Ó nei, ég
þykist góður að ganga á löppunum
núna.“ Það var þó ekki svo, því að
hann var heilsuhraustur og sterk-
byggður fram á síðustu ár og mér
fannst hann aldrei verða gamall.
Enginn má þó við Elli kerlingu og
að lokum hafnar okkur heilsa og líf,
eins og minnt er á í sálmi séra
Hallgríms. Ég fékk að sitja við rúm
frænda míns og halda í hönd hon-
um, síðasta kvöldið sem hann lifði,
og ég er þakklátur fyrir það.
Ég vona að þegar ég sjálfur þarf
að heyja þetta síðasta stríð, sem ég
mun falla í, þá verði einhver ástvin-
ur nálægur til að halda í hönd
mína. Ég veit þó og treysti því að
framrétt hönd skapara okkar og
frelsara ein getur borið okkur yfir
gröf og dauða til eilífs lífs í ríki
hans.
Gísli H. Friðgeirsson.
komir í reksturinn með honum. Nei,
hann Gunni frændi sló ekki slöku við
í vinnunni einn einasta dag á lífsleið-
inni. Hann var víkingur til vinnu.
Hann gerði líka þá kröfu til ann-
arra að þeir skiluðu vinnu sinni al-
mennilega.
Ég vann oft hjá Gunna frænda.
Alltaf var hægt að hringja í Gunna
frænda ef okkur systkinin vantaði
peninga, þá var bara að hringja og
alltaf tók hann okkur opnum örm-
um. Og ef við stóðum okkur sæmi-
lega þá var það vel launað. Þá fóru
gjarnan einhverjir aukaþúsund kall-
ar í umslagið með hlýjum orðum um
hvað maður hefði staðið sig vel.
Sannleikurinn var kannske miklu
frekar sá að hann vissi að við vorum
blönk og að einn þúsundkall kom sér
afar vel.
Ég hef aldrei kynnst neinum sem
var örlátari en Gunni frændi. Og ef
honum fannst sér eitthvað gott gert
þá var það vel launað.
Þegar ég var fjórtán ára og fjöl-
skyldan að flytja til Reykjavíkur
hringdi ég til Gunna og Lillu og fékk
að koma mánuði á undan og búa hjá
þeim og vinna í bakaríinu. Mér
fannst ég heimsdama. Komin til
Reykjavíkur og búin að fá vinnu.
Svo var nú ekki verra að ég eign-
aðist vinkonu þar sem fallega konan
hans Gunna, hún Lilla, tók mér eins
og fullorðinni manneskju og ræddi
við mig um alla heima og geima.
Það var alltaf glatt á hjalla í bak-
aríinu. Alltaf var verið með glens og
gaman og þar fór Gunni fremstur í
flokki. En það gat líka hvesst hjá
Gunna ef eitthvað fór úrskeiðis. Það
var þó oftast réttlát reiði sem var
fljót að rjúka út í veður og vind.
Ég verð að rifja upp skemmti-
legar minningar sem ég á frá þess-
um tíma.
Gunni hafði mjög gaman af að
segja okkur krökkunum einhverjar
sögur sem hann gjarnan bjó til og
við ung og saklaus trúðum. Þetta
var græskulaust gaman sem engan
meiddi en oft langaði okkur að launa
honum lambið gráa.
Eitt sinn þegar ég var nýbúin að
eignast eldra barnið mitt og bjó
heima hjá foreldrum mínum hringdi
hann að morgi til þegar bjart var
orðið. Hann kynnti sig sem starfs-
mann Rafmagnsveitunnar og sagði
þá vera að glíma við bilun í ljósa-
staurum í götunni, en við bjuggum
við litla götu með aðeins þremur
húsum. Hann spurði hvort ég vildi
vera svo góð að fara út og athuga
hvort ljós væri á ljósastaurnum í
götunni. Ég var auðvitað til í að að-
stoða og fór út en sá þá að enginn
ljósastaur var í okkar götu og til að
gera mitt besta í að aðstoða aum-
ingja manninn hljóp ég eins og fæt-
ur toguðu út í næstu götu til að geta
séð hvort ljós logaði þar á ljósa-
staurnum. Þegar ég kom í símann
svo móð að ég var að springa byrjaði
ég að útskýra málið, þetta með að
enginn ljósastaur væri í okkar götu
svo að ég hefði hlaupið út í næstu
götu. Lengra komst ég ekki. Ég
mun aldrei gleyma hláturrokunni
sem hann rak upp í símann.
Það leið ekki langur tími þangað
til hann sjálfur lagði mér tækifæri
upp í hendur til að launa honum
lambið gráa. Hann hringdi nefnilega
aftur skömmu seinna og spurði mig
hvort ég sæi sérkennilega skýja-
bólstra á himninum sem gætu verið
merki um eldgos. Ég þóttist heyra
að ekkert plat var á ferðinni og fór
út í glugga. Ég sá strax að þetta
voru bara venjuleg ský en greip
þetta á lofti. Ég fór í símann og
sagði að þetta liti mjög undarlega
út. Ég sagðist ætla að hringja í
pabba en hann var að leysa rit-
stjórann á Alþýðublaðinu af í sum-
arfríi. Ég sagðist mundu hringja eft-
ir smástund. Síðan hringdi ég eftir
hæfilega stund og sagði honum að
pabbi hefði ekkert mátt vera að því
að tala við mig því hann hefði verið
að fara fljúgandi með fréttamenn
austur að Heklu því þar væri að
gjósa.
Ég fór í heimsókn í bakaríð eftir
hádegið. Gunni var mjög önnum kaf-
inn og mátti ekkert vera að því að
tala við mig. En konan hans engdist
um af hlátri því hún sagði að hann
hefði verið kominn upp á þak á hús-
inu sem var fimm hæða með alla
kallana í hverfinu.
Gunni naut lífsins og hafði gaman
af samvistum við fólk. Hann var
mjög fróður um ættfræði og kunni
kynstrin öll af kveðskap. Ég sakna
þess sárt að hafa ekki gert alvöru úr
því að kalla í hann til að skoða með
okkur systkinunum gamlar myndir
sem foreldrar okkar áttu og einnig
að fá hann til að rýna í þá daga sem
hann mundi svo vel og við þekktum
ekki. Það verður bara að bíða betri
tíma þegar við hittumst aftur, ef það
er svo.
Það er komið að kveðjustund. Við
systkinin kveðjum frænda okkar
með þökk og virðingu og geymum í
hjarta okkar minningu um góðan
frænda og vin.
Konunni hans og börnum sendum
við okkar dýpstu samúðarkveðjur
og biðjum honum blessunar í nýjum
heimkynnum.
Guðrún Helga Jónsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚNÍ 2003 39
✝ Helga HuldaGuðmundsdóttir
fæddist á Breiðaból-
stað á Skógarströnd
1. janúar 1930. Hún
andaðist á líknar-
deild Landspítalans
í Landakoti 4. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Sig-
urðsson, f. 14. júní
1905, d. 4. desember
1983, frá Höfða í
Eyjahreppi, og Mál-
fríður María Jóseps-
dóttir, f. 7. júní
1911, d. 4. október 1996, ættuð
úr Dölum. Systkini Helgu eru:
Hreinn, f. 1931, Rósinkar, f.
1933, d. 1995, Ásbjörn Jósep, f.
1934, d. 1997, Kristrún Dagbjört,
f. 1935, d. 2002, Karl Heiðar, f.
1936, og Inga, f. 1938.
Helga var gift Gísla Magnús-
syni vörubílstjóra, f. 23. janúar
1929. Börn þeirra eru: 1) Ásdís,
f. 1. janúar 1950, kennari við
Álftamýrarskóla, og á hún tvo
syni, a) Gísla Baldur Róbertsson
sagnfræðing, f. 1973, og b)
Ragnar Má Róbertsson, nema við
HÍ, f. 1979. Maður
Ásdísar er Finnbogi
Steinarsson bryti. 2)
Magnús, f. 25. mars
1957, óperusöngv-
ari við Konunglegu
óperuna í Kaup-
mannahöfn. Magnús
á þrjú börn með
fyrrverandi eigin-
konu sinni, Birnu
Róbertsdóttur leik-
skólakennara, þau
skildu. Börn þeirra
eru: a) Helga Clara,
nemi í MH, f. 1985,
b) Sandra Karen, f.
1990, og c) Alexander Róbert, f.
1996. Magnús kvæntist síðar
Randi Gíslason söngkonu en þau
skildu.
Helga ólst upp á Höfða í Eyja-
hreppi í Hnappadalssýslu en
flutti til Reykjavíkur 15 ára
gömul og vann ýmis störf, m.a. í
Opal, við ræstingar í Vogaskóla
og sem húsvörður í Hvassaleit-
isskóla um margra ára skeið.
Útför Helgu fer fram frá Ás-
kirkju á morgun, miðvikudag 18.
júní, og hefst athöfnin klukkan
15.
Hún sagði það með blómum.
Blóm eru það fyrsta sem mér dett-
ur í hug þegar ég minnist Helgu vin-
konu minnar sem ég kynntist fyrir 30
árum í Hvassaleitisskóla. Örlögin
höguðu því þannig að sama veturinn
bundumst við einnig vináttuböndum
ég og dóttir hennar Ásdís.
Helgu man ég fyrst eftir með vökv-
unarkönnu og allskonar græðlinga í
litlum pottum. Hún hlúði svo vel að
öllum blómum í skólanum að þau
blómstruðu meira og minna allan árs-
ins hring bæði á veggjum og úti í
gluggum.
Einhverju sinni sá ég hana setja
eitt laufblað í pott og plastpoka yfir.
Ég gat ekki orða bundist og spurði:
Hvað verður nú úr þessu? Hún klapp-
aði mér á vömbina sem stóð út í loftið
og sagði: „Það sama og hér, það verð-
ur til nýtt eintak.“
Hún gaf mér síðan pottinn með
laufblaðinu og um sumarið blómstr-
uðum við bæði, ég og pottablómið.
Helga fylgdist vel með stóru stund-
unum í lífi mínu. Úr faðmi hennar hef
ég tekið á móti ótal blómvöndum og
gjöfum. Blómin hennar báru af og
auðséð að vandað var til valsins. Í
minningunni finnst mér þau oftast
hafa verið bleik og rauð. Litirnir
segja heilmikið um hana sjálfa en hún
var sannkölluð dama og hafði gaman
af því að punta sig enda ávallt glæsi-
leg.
Helga stóð alltaf með báða fætur á
jörðinni og hafði að leiðarljósi gömlu
góðu gildin um trúmennsku og heið-
arleika. Sjálfsagt hefur henni fundist
við Ásdís svífa heldur mikið fyrir ofan
jörðina á stundum því hún átti það til
að leggja okkur lífsreglurnar. Allt var
það gert í góðri meiningu og með ár-
unum lærðum við að meta það.
Helga var húsvörður í Hvassaleit-
isskóla og sinnti því starfi af mikilli al-
úð. Hún naut þess að vera innan um
krakkana og gaf sér alltaf tíma í erli
dagsins til að hlusta á þau. Fyrir tíma
skólasálfræðinga má segja að Helga
hafi sinnt því starfi í sjálfboðavinnu.
Margir eiga því góðar minningar frá
árunum hennar Helgu í Hvassaleit-
isskóla og minnast hennar nú með
hlýju og þakklæti. Vegna veikinda
þurfti Helga að draga sig í hlé frá
störfum alltof snemma. Starfið var
hennar líf og yndi og það var henni
þung raun að þurfa að hætta. Hún gat
þó yljað sér við minningarnar sem
hún rifjaði óspart upp þegar við hitt-
umst.
Uppáhalds blómin hennar Helgu
voru barnabörnin. Þeirra hag vildi
hún sjá sem mestan enda gerði hún
allt sem í hennar valdi stóð til að svo
mætti verða. Hún uppskar líka ríku-
lega því öll eru þau til fyrirmyndar
hvar sem þau koma. Ógleymanleg
verður mér stundin þegar Alexander
litli söng fyrir ömmu sína á spítalan-
um sólarhring áður en hún kvaddi.
Helga var kát að eðlisfari og sá oft
það spaugilega við hlutina. Hláturinn
hefur eflaust hjálpað henni mikið í
veikindunum sem herjuðu á hana sl.
23 ár. Aldrei barmaði hún sér, alltaf
hélt hún ótrauð áfram þrátt fyrir ný
áföll. Þegar hún lagðist inn á spítala
nú í byrjun sumars grunaði engan að
hún ætti þaðan ekki afturkvæmt en
smátt og smátt þraut henni kraftur
þar til hún sofnaði inn í eilífðina.
Rauðu rósirnar sem hún fékk þremur
vikum fyrr voru fallegri en nokkru
sinni, Nú er komið að kveðjustund,
elsku amma, og ótal góðar minningar
koma upp í huga minn sem við höfum
átt saman á liðnum árum og ég er
mjög þakklát fyrir að hafa átt þessa
samleið með þér. Ein af þessum góðu
minningum er þegar við fórum saman
í ferð til Akureyrar 1998.
Þú hringdir alltaf þegar einhver
var veikur, þegar við vorum í prófum,
til að gleðjast með okkur eða aðeins til
að heyra hljóðið í gullmolunum þínum
eins og þú sagðir gjarnan og deila
með okkur nýjustu fréttum. Við fund-
um svo vel fyrir því hvað þér var annt
um okkur öll, og varst ávallt tilbúin að
aðstoða og rétta hjálparhönd.
En það er svo skrýtið að þegar ég
hugsa til baka þá finnst mér eins og
þú hafir alltaf verið með hugann hjá
okkur og ég trúi því að þú verðir það
áfram.
Alltaf var jafnnotalegt að koma og
heimsækja ykkur afa í Stóragerðið og
síðar á Snorrabrautina og þótt vinir
mínir væru með í för voru allir jafn-
velkomnir. Þið afi voruð mjög sam-
rýmd og það hefur verið einstakt að fá
að fylgjast með þeirri umhyggju sem
afi sýndi þér í veikindum þínum og að
upplifa þessi sterku tengsl ykkar á
milli. Missir afa er því mikill og við
óskum þess að góður guð hjálpi hon-
um í gegnum sorgina.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Með ástar- og saknaðarkveðju,
elsku amma mín.
Þín
Helga Clara.
Elsku hjartans amma, þú varst
veik allt frá því ég kynntist þér og það
er huggun mín nú að ég veit að guð
hefur læknað þig.
Þú vildir alltaf fylgjast með okkur
öllum og vera viss um að öllum liði vel,
þegar eitthvað bjátaði á varstu ávallt
tilbúin að hjálpa og þá gleymdist oft
hversu veik þú varst.
Áhugi þinn á að vita hvernig við
hefðum það var svo mikill að þú
komst í nokkur skipti í heimsókn á
nýja heimilið okkar upp á 3. hæð, sár-
þjáð gekkstu upp alla stigana, síðast í
afmælið mitt í febrúar sem sýnir vel
þann undraverða kraft sem þú bjóst
yfir.
Hugulsemi þín var einstök og þess
nutum við barnabörnin þín í hvívetna.
Margar dýrmætar minningar eru
frá heimsóknum ykkar afa til Dan-
merkur á hverju sumri í sex ár og þá
lagðirðu þig alla fram við að kynnast
lífi okkar á erlendri grund.
Eina mjög fallega gjöf gafstu mér
fyrir fáeinum árum sem afi hafði gefið
þér fyrir mörgum árum, ég mun
geyma þá gjöf eins og gull í hjarta
mínu um ókomin ár og er mér sem
dýrmæt minning um þig, heimsins
besta amma.
Þín
Sandra Karen.
Elskulega amma mín, mig langar
að þakka þér fyrir allt.
Það var svo gott að koma til þín því
að þú beiðst eftir mér með útbreiddan
faðminn, tilbúin að hlusta og sýndir
mér ómældan áhuga við allt sem ég
tók mér fyrir hendur.
Síðastliðin ár voru þriðjudagarnir
oft ömmu- og afadagar á Snorra-
brautinni, þá fékk ég óskipta athygli
ykkar afa og kom ávallt sæll og glaður
heim með ljúfar minningar. Nú lofa
ég, amma mín, að passa afa fyrir þig.
Núna trúi ég að þér sé batnað og
þú sért engill á himnum og bið góðan
guð að geyma þig eins og þú sagðir
alltaf við mig.
Þinn
Alexander Róbert.
útsprungnar og keikar og teygðu
krónur sínar til himins. Inn um
gluggann heyrðist klukknahljómur
frá Landakotskirkju og ég kvaddi
vinkonu mína fullviss um að nú liði
henni vel.
Hún hafði sagt mér það með blóm-
um.
Ástvinum Helgu votta ég mína
dýpstu samúð. Megi hið skærasta ljós
lýsa veginn framundan. Minningin lif-
ir áfram og vináttan vermir sem fyrr.
Guðrún Gísladóttir.
HELGA HULDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.