Morgunblaðið - 21.06.2003, Qupperneq 34

MINNINGAR
34 LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnar Jónssonfæddist á Hær-
ingsstöðum í Svarf-
aðardal 26. október
1924. Hann lést á
heimili sínu á Dalvík
15. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Jón Jóhann-
esson bóndi og Lilja
Árnadóttir hús-
freyja. Gunnar var
sjötti í aldursröð tíu
systkina og eru þrjú
þeirra nú á lífi, þau
Kristinn, Jónína og
Sólveig. Látin eru
Líney, Brynjólfur, Þórarinn, Árni,
Sveinn og Torfi.
Gunnar kvæntist 1953 Sólveigu
Bótólfsdóttur. Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Guðrún Erla, f.
1954, maki Eiríkur Ágústsson, f.
1948, þau eru búsett á Dalvík.
Börn þeirra eru Gunnhildur Lilja,
f. 1970, d. 1973, Ágúst, f. 1972,
Margrét, f. 1975, og Gunnar, f.
1981; 2) Jón Kristinn, f. 1956, maki
Elfa Heiðrún Matthíasdóttir, f.
Freyr Halldórsson, f. 1974, þau
eru búsett á Akureyri. Börn þeirra
eru Halldór Logi, f. 1995, og
Sunna Brá, f. 1998. Langafabörn
Gunnars eru fimm.
Gunnar ólst upp á Hæringsstöð-
um í Svarfaðardal. Hann fluttist
ungur til Dalvíkur þar sem hann
bjó nánast alla ævi sína. Hann fór
ungur að vinna ýmis landbúnaðar-
störf, var mikið náttúrubarn og lét
sér umhugað um bæði gróður og
dýralíf. Lengstan hluta ævi sinnar
starfaði hann sem bílstjóri um
sveitir og öræfi landsins, fyrst sem
mjólkurbílstjóri í Svarfaðardal en
síðar t.d. hjá Steindóri, Norðurleið
og KEA. Á sjöunda áratugnum
rak hann á Dalvík, ásamt Emmu
konu sinni, Sérleyfisbíla Gunnars
Jónssonar. Hann hafði mikinn
áhuga á ferðamálum, var einn af
stofnendum Ferðafélags Svarf-
dæla og starfaði einnig mikið með
Ferðafélagi Akureyrar. Í átján
sumur ók hann um öræfi Íslands á
vegum ferðaskrifstofu Úlfars Jac-
obsen. Á veturna var hann hús-
vörður við heimavist Dalvíkur-
skóla og síðustu starfsárin sá hann
einnig um tjaldstæðið á Dalvík yfir
sumartímann.
Útför Gunnars verður gerð frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
1956, þau búsett á Sel-
tjarnarnesi. Börn
þeirra eru Daði
Njörður, f. 1973, Matt-
hildur, f. 1976, Sól-
veig Dögg, f. 1979,
Drífa, f. 1984, og Ívar,
f. 1992. Einnig á Jón
soninn Sigurjón Elí, f.
1983. Gunnar kvænt-
ist 1961 eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Emmu Björgu Stef-
ánsdóttur, f. á Akur-
eyri 1938, dóttur
hjónanna Stefáns Að-
alsteinssonar múrara-
meistara og Svanfríðar Guðlaugs-
dóttur húsfreyju. Börn þeirra eru:
3) Ásdís, f. 1962, maki Eyjólfur
Sigurðsson, f. 1956, þau eru búsett
í Mosfellsbæ. Börn þeirra eru
Emma Björg, f. 1985, og Sigurður
Örn, f. 1987; 4) Stefán Svanur, f.
1968, maki Guðrún Þorsteinsdótt-
ir, f. 1968, þau eru búsett á Dalvík.
Dætur þeirra eru Unnur, f. 1994,
og Kolbrún Yrsa, f. 1997. 5) Krist-
ín Björk, f. 1975, maki Valur
Þær eru blendnar, tilfinningarnar
sem bærast með okkur nú þegar við
kveðjum pabba í hinsta sinn. Það er
auðvitað söknuður og sorg en líka
stolt og lánsemi yfir að hafa átt slík-
an föður.
Pabbi var ekki stór maður vexti en
aldrei þótti okkur hann lítill. Hann
var svo stórhuga og hafði svo stórt
hjarta. Þess nutu allir í kringum
hann. Honum þótti óumræðanlega
vænt um dalinn sinn, Svarfaðardal,
og landið sitt, Ísland. Hann hafði orð
á því að fyrst skyldum við kynnast
landinu okkar og síðan skoða heim-
inn. Hann lá ekki á liði sínu því sam-
an höfum við víða farið og margt
skoðað. Sumir staðir á landinu hafa
yfir sér ákveðinn ljóma, s.s. Herðu-
breiðarlindir. Þar vitum við systkin-
in að jólasveinarnir búa því hvergi
nema þar fær maður gott í skóinn á
miðju sumri. Þegar þangað var lagt í
fyrstu ferð á vorin var gjarnan
áburðarpoki í skottinu.
Sögurnar flugu, við fylgdum
Reynistaðarbræðrum yfir Kjöl,
Fjalla-Bensa yfir Mývatnsöræfin,
fórum í fótspor Fjalla-Eyvindar og
Höllu og heyrðum um afrek land-
póstanna víða um land. Sumar sög-
urnar heyrðum við oftar en aðrar,
t.d. þegar hann tók þátt í leiðangr-
inum sem farinn var til að stika,
mæla og merkja Sprengisand!
Pabba var mikið í mun að sem flestir
fengju að kynnast landinu enda
gerði hann það að ævistarfi sínu að
keyra fólk. Hann var öruggur bíl-
stjóri og fagmaður á því sviði. Heil-
ræðin hans koma oft upp í hugann
eins og það að farþegar eigi aldrei að
finna fyrir þegar skipt er um gír, að
betri bílstjórinn lækki ljósin á und-
an, víki betur o.s.frv. Já, og að tala
við bílinn sinn því þeir hafa sál. Svo
mikið er víst að Bára, rúta sem hann
keyrði um árabil hjá ferðaskrifstofu
Úlfars Jacobsen, hafði sál að hans
mati og stundum var eins og Báran
væri honum samvaxin. Það var alltaf
mikil tilhlökkun hjá pabba þegar
voraði og eins og hann orðaði sjálfur
„þá fóru fjöllin að kalla“ og tími til
kominn að búa sig í Úlfarsferðirnar.
Fyrst þurfti að koma sér suður og þá
voru gjarnan valdar aðrar leiðir en
þjóðvegur nr. 1, svona til að athuga
hvort væri fært. Við systkinin feng-
um oft að fara með, fyrst til skemmt-
unar en þegar tilhlýðilegum aldri var
náð, 12–13 ára, sem fullgildir starfs-
menn. Þannig unnum við með pabba
um árabil, hann að keyra Báruna en
við í eldhúsbílunum. Þá vorum við
ekki bara feðgin heldur líka félagar
og vinir, tilheyrðum „Úlfarsfjöl-
skyldunni“, það er hópi fólks sem
starfaði saman og bast órjúfanlegum
böndum. Í þann hóp eru nú komin
stór skörð.
Á seinni árum eftir að pabbi dró úr
ferðalögunum helgaði hann sig sum-
arbústaðnum og þar héldu þau
mamma sig gjarnan allt sumarið.
Mikið var bjástrað, lækurinn virkj-
aður og framleitt rafmagn, útbúin
tjörn, plantað, snyrt og fegrað. Þá
kom vel í ljós hve góður smiður pabbi
var, þar reis burstabær, gróðurhús,
dúkkuhús og fleira og fleira, allt svo
haganlega gert.
Nú vorar á ný og pabbi er enn
lagður af stað, að þessu sinni í lengri
ferð en vanalega. Við vitum að hann
varðar leiðina svo að hún verði okkur
hinum greiðfær.
Leggðu aftur augun kæri vinur.
Þinni þrautagöngu lokið er.
Þitt þrek er þrotið, sál þín stynur.
Þú ert að fara í burt frá mér.
Ég faðma þig í hinsta sinni
og heyri hjartað hætta að slá.
Það er eins og ennþá hjá þér finni
neistann er forðum í þér sá.
Þitt ljós er slokknað.
Kaldar varir þínar kyssi.
Aldrei meiri frið mun fá að sjá.
Það er svo sárt að lifa ástvinamissi.
En minningarnar enn ég á.
(Sigríður María Bragadóttir.)
Erla og Ásdís.
Stundum er sagt að börn velji sér
foreldra eftir því hvað þau þurfa að
læra eða ná meiri þroska í – og mikið
var ég lánsöm með mitt val. Ég hef
greinilega átt eitthvað ónumið í
greiðvikni, eljusemi, náttúruvirð-
ingu og ökufærni svo eitthvað sé
nefnt. Ég er sennilega langt frá því
að vera fullnuma (nema þá í aftur-
ábakakstri með kerru) enda hefði ég
þurft mun lengri tíma með pabba til
þess. En svo lengi sem ég man hann
og það sem hann stóð fyrir ætla ég
að halda áfram að læra.
Núna sit ég hérna í sumarbú-
staðnum okkar og læt hugann reika
og þó svo að pabbi sé nýlátinn og
maður finni fyrir miklum og djúpum
söknuði þá get ég ekki annað en
brosað í kampinn og jafnvel flissað
þegar ég hugsa til hans. Hér er líka
svo margt sem minnir mig á hann,
skemmtilegir hlutir eins og allt sem
hann málaði í „sumarbústaðalitun-
um“, hvítu og grænu verkfærin,
hvítu og grænu hjólbörurnar, gamli
bærinn – hvítur og grænn, ég er eig-
inlega hissa á að hann skyldi ekki
vera búinn að mála mömmu hvíta og
græna. Hér ber líka allt merki um
hans vönduðu vinnubrögð og hvern-
ig allt var þaulhugsað áður en fram-
kvæmt var. Eins og ég var oft pirruð
á pabba þegar hann stöðvaði eitt-
hvert verkið til að upphugsa næsta
stig og maður þurfti að bíða og datt á
meðan úr framkvæmdahug þá get ég
ekki annað en virt hann fyrir allar
þessar stundir í dag því mun betra
uppskarst fyrir vikið. Auðvitað hefur
þessi óþolinmæði mín líka eitthvað
að gera með mikinn aldursmun á
okkur pabba en hann var 51 árs þeg-
ar ég fæddist og því mörg skrefin
sem ég átti eftir til að ná honum en
aldrei fannst mér pabbi vera gamall,
– langt í frá! Ég er eiginlega alveg
hissa þegar ég hugsa aftur hvað
hann umbar örverpinu sínu, hvað
hann nennti að hlusta á vitleysuna í
manni og hvað hann virti mann alltaf
fyrir skoðanir sínar. Ég dái hann líka
fyrir það að hafa tekið okkur syst-
urnar, til jafns við bræður okkar,
með í gera við sláttuvélarnar, slá nið-
ur girðingarstaura, hreinsa síurnar á
vöskunum o.s.frv. Pabbi kenndi mér
að standa á mínu og trúa á sjálfa mig
þrátt fyrir að þær skoðanir mínar
stæðu eitthvað á skjön við almenn-
ingsálitið og það held ég að sé
kannski stærsta gjöfin mín frá pabba
því að á meðan ég get staðið við það
líkist ég pabba.
Nú veit ég að pabbi er kominn á
fjöll með Úlfari og öllum hinum og
þar líður honum vel. Ég bið þess að
hann geti sungið við raust, haldi
áfram að vera æringi og umfram allt
að hann haldi áfram að pikka í okkur
og segja okkur fyrir verkum – því að
ekki veitir okkur af.
Kristín Björk.
Látinn er góður vinur, öræfabíl-
stjórinn Gunnar Jónsson frá Dalvík.
Hann starfaði sem öræfabílstjóri í
tæpa tvo áratugi hjá ferðaskrifstofu
Úlfars Jacobsen hf.
Gunnar var einn af okkar traust-
ustu bílstjórum, sem aldrei lét deig-
an síga hvað sem á gekk. Fyrstu
dagana í júlí kom hann ár hvert suð-
ur Sprengisand til þess að kanna
hvort fært væri orðið suður sand.
Þetta var eins árviss atburður og hjá
farfuglunum, sem koma og fara á
vissum tíma ár hvert.
Öræfabílstjórarnir mættu í morg-
unkaffi á Sóleyjargötuna, þegar lagt
var af stað í fyrstu öræfaferðirnar,
með öllu sem því tilheyrði, og var
Gunni þar fremstur í flokki, traust-
ur, glöggur og farsæll bílstjóri sem
stýrði bíl sínum með öruggum hönd-
um.
Margar góðar minningar og þakk-
læti koma upp í hugann þegar litið er
til baka til þessara ára. Við minn-
umst hans með þakklæti og virðingu
fyrir hans frábæru störf. Hann var
höfðingi heim að sækja. Blessuð sé
minning hans.
Elska Emma, við sendum þér og
fjölskyldu þinni okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Bára Jacobsen og fjölskylda.
Gunni Hær – Gunnar Jónsson frá
Hæringsstöðum – er sofnaður hinsta
svefni. Langan starfsdag á hann að
baki, skilaði drjúgu verki og setti
svip á umhverfi sitt. Starfsafrek
hans verða ekki rakin hér en lítillega
minnst á það sem snertir okkur
gangnamenn. Gunnar var maður úti-
veru og fjallamennsku. Þekktastur
var hann sem fjallabílstjóri á þeim
dögum þegar slíkar ferðir voru fá-
gætar og höfðu ævintýrablæ og
reyndu ekki síst á þekkingu, æðru-
leysi og sjálfsbjargargetu bíl-
stjóranna. Í árdaga fjallaferða vann
hann m.a. við að stika leiðir um
Sprengisand og nálæg svæði og í
áratugi fór hann ótal ferðir um há-
lendið. Um skeið var hann helsta
driffjöður í Ferðafélagi Svarfdæla.
Í augum okkar Afréttarmanna var
hann öðru fremur hinn gunnreifi
gangnamaður. Miðaldra gangna-
menn minnast Gunna Hær sem hins
vaska ferðafélaga. Seinni hluta
gangnamennsku sinnar gekk hann
löngum fyrir Sigtrygg vin sinn í
Brekkukoti og reið þá jafnan
Brekkukots-Jörp. Gunni og Jörp
létu sig sjaldan vanta og það munaði
heldur betur um þau tvö í slarki og
snerrum við féð. Ekki lét hann held-
ur sitt eftir liggja við að „þróa
gleðina“ að loknum gangnadegi.
Hann var sögumaður góður, söngv-
inn, fyndinn og með afbrigðum uppá-
tækjasamur. Hvar sem hann fór
fygldi honum hlátur og kátína.
Þótt hann hætti að fara í göngur
sleppti hann ekki hendi af gangna-
mönnum. Það brást aldrei nokkurt
haust að hann heimsækti þá í nátt-
stað í fyrstu göngum. Gangnalífið
dró hann til sín. En ekki bara það.
Hann bar ríka umhyggju fyrir með-
bræðrum sínum. Fyrir honum var
gangnamennska menning sem varð
að rækta. Hann tók upp á segulband
og varðveitti viðtöl við eldri gangna-
menn. Árið 1965 færði hann gangna-
mönnum vandaða skrifbók þar sem
skrá skyldi gangnaannála, og því
boði hefur skilmerkilega verið fylgt.
Í fyrstu göngum 1979 kom hann svo
með gjafabréf þar sem sagði að þau
Emma hefðu keypt skála og gefið
hreppnum til afnota fyrir gangna-
menn og ferðamenn í Skíðadals-
botni. Skálinn kom og var betrum-
bættur með sjálfboðavinnu gangna-
manna og heitir Stekkjarhús. Flutn-
ingurinn úr braggaendanum í það
glæsilega hús boðaði menningar-
byltingu í afréttinni.
Árið 1989, þegar Gangnamanna-
félagið var stofnað um smölun afrétt-
arinnar, varð Gunni Hær sjálfskip-
aður guðfaðir þess. Í þeim félags-
skap lifir minning hans skýr og
björt.
Gangnamenn úr
Sveinsstaðaafrétt.
GUNNAR
JÓNSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og virðingu við andlát og útför
elskulegs föður okkar, tengdaföður, afa,
langafa og langalangafa,
KRISTJÁNS G. KRISTJÁNSSONAR
fyrrv. hafnarvarðar,
Hrafnistu, Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Kristján Birgir Kristjánsson, Anna S. Snæbjörnsdóttir,
Guðmunda Auður Kristjánsdóttir, Vilhelm Ingólfsson,
Ása María Kristjánsdóttir
og fjölskyldur.
Við þökkum hlýhug og vinsemd við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður og afa,
TEITS ÞORLEIFSSONAR
kennara,
Sólheimum 27,
Reykjavík,
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HAUKUR JÓNASSON,
Gullsmára 7,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut miðviku-
daginn 18. júní síðastliðinn.
Helga Guðmundsdóttir,
Fanney Hauksdóttir, Anton Bjarnason,
Viðar Hauksson, Katrín Stefánsdóttir,
Gunnar Hauksson, Elísabet Ingvarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát
og útför sambýlismanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
GYLFA JÓHANNSSONAR.
Guð blessi ykkur öll.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Erna A. Tuliníus.