Morgunblaðið - 27.07.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 27. JÚLÍ 2003 41
Elsku frænka.
Það hvarflaði ekki
að mér að ég ætti
ekki eftir að sjá þig
aftur þegar ég kvaddi þig síðast,
við ætluðum að hittast í haust og
gera eitthvað skemmtilegt. Innst
inni vissi ég að hverju stefndi en
ég vildi ekki trúa raunveruleikan-
um, hann kemur manni alltaf á
óvart.
Þú varst myndarleg og mikil
húsmóðir, þú hafðir gaman af því
að baka og lofaðir þá gjarnan
ömmubörnum að hjálpa til. Þetta
sagði mér meira en mörg orð, þau
eiga eftir að sakna ömmu sárt.
Þú varst mjög góð og natin við
pabba þinn meðan hann lifði, því
þú komst oft með hann í kaffi og
keyrðir hann eitt og annað, það
sýnir hvað þú varst heilsteypt og
góð við allt og alla.
Það var alltaf gott að koma til
þín og finna hlýjuna og góðviljann
sem stafaði frá þér og þínu heimili.
Elsku frænka þú fórst alltof
fljótt frá okkur, við áttum eftir að
gera svo margt saman, en við ráð-
um víst engu um okkar næturstað.
Ég samhryggist ykkur öllum og
sérstaklega þér, Kæja mín, sem
varst svo yndisleg og góð við
mömmu þína. Ég veit af eigin raun
hvað sorgin getur verið sár, en
maður lærir að lifa með henni.
RAGNHEIÐUR
BJÖRK
RAGNARSDÓTTIR
✝ RagnheiðurBjörk Ragnars-
dóttir fæddist á
Skagaströnd 9. apríl
1939. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 18. júlí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Grindavíkur-
kirkju 25. júlí.
Elsku Ragga mín,
þakka þér fyrir að fá
að kynnast þér, ég
veit að við eigum eftir
að hittast aftur. En
hvar og hvenær veit
ég ekki.
Þessi litla grein er
örlítill þakklætisvott-
ur fyrir að hafa fengið
að kynnast þér. Guð
styrki ykkur í þessari
miklu sorg, hennar
skarð verður aldrei
fyllt.
Guð veri með ykkur
öllum,
Guðríður
(Gúrý) frænka.
Látin er góð vinkona mín, Ragn-
heiður eða Ragna í Grindavík eins
og við skólasystur hennar kölluð-
um hana okkar á milli. Hún hefur
lokið lífshlaupi sínu langt um aldur
fram eftir erfiðan sjúkdóm um
nokkurt skeið. Við kynntumst á
Laugarvatni og vorum mikið sam-
an, fórum meðal annars til Dan-
merkur og unnum á hóteli í tæpt
ár. Það var skemmtilegur tími, við
ferðuðumst mikið og alltaf var eitt-
hvað að gerast hjá okkur. Ragna
var yndisleg manneskja, það var
afar gott að vera í návist við hana
og spjalla, hún kom fram við alla
eins, sama hver átti í hlut, alltaf
látlaus og alúðleg, það er ekki öll-
um gefið.
Eftir að við giftum okkur og fór-
um að búa, hún í Grindavík en ég
úti á landi, urðu samverustund-
irnar færri og saknaði ég þess oft,
en við vorum í góðu sambandi hvor
við aðra og hittumst af og til, en
alltof sjaldan. Ragna varð ung
ekkja og varð að vinna utan heim-
ilis alltaf eftur það, hún vann við
ýmis störf í Grindavík og núna síð-
ast við hótelið í Bláa lóninu þar
sem henni þótti gott að vera.
Ég vil með þessum línum þakka
Rögnu fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman, það er sárt að
kveðja hana svona fljótt.
Börnum Rögnu, systkinum og
fjölskyldum þeirra sendi ég
samúðarkveðjur. Missir þeirra er
mikill.
Guðrún.
Hún Þórunn Þor-
geirsdóttir, Tóta
frænka mín, dó 10. júlí
síðastliðinn, 101 árs að
aldri. Ég hélt að hún
yrði hér alltaf. Í næst-
um 30 ár hefur hún kvatt mig með
trega þegar ég hef farið af landi brott,
sannfærð um að sjá mig aldrei aftur. Í
hvert sinn sem ég hef komið aftur á
„klakann“ hefur hún fagnað mér með
sólskinsbrosi, kossi og hlýju en föstu
handtaki. Tótu fannst alltaf best að
hafa alla heima hjá sér og skildi ekki
flakk um heimsins lönd. Síðustu ára-
tugina var hún ævinlega á inniskóm
og flest ferðalögin hennar voru út á
tröppur að blessa húsið, anda að sér
norðangarranum eða að kveðja gesti
sem komu á Flókagötuna. Tóta var
margorð um þær hættur sem stafa af
ferðalögum en sjálf hafði hún sem ung
kona ferðast yfir þunnan ís á jökul-
fljóti og hætt lífi sínu til að sjá föður
sinn í hinsta skipti.
Þótt Tóta væri ekki víðförul var
hún fróð um sögu og staðhætti ýmissa
landa, nær og fjær. Mér er það minn-
isstætt þegar ég kom frá Lundúnum í
fyrsta sinn spurði Tóta mig í þaula um
hvað ég hefði séð og fræddi mig um
sögu borgarinnar. Eftir heimsóknina
í eldhúsið til Tótu fannst mér ég loks-
ins vera búin að sjá heimsborgina.
Tóta hafði stálminni, mundi allt sem
ÞÓRUNN
ÞORGEIRSDÓTTIR
✝ Þórunn Þorgeirs-dóttir fæddist í
Haukholtum í Hruna-
mannahreppi 6. mars
1902. Hún lést á
Droplaugarstöðum
10. júlí síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kapellu 18. júlí.
hún hafði lært og gat
þulið ártöl, atburði og
ýmsan kveðskap. Á
fyrri árum eyddi hún
mörgum stundum á
Þjóðskjalasafninu og
fléttaði grúski við heim-
ilisstörf og aðra vinnu.
Það er erfitt að lýsa
svo margbrotinni per-
sónu og orð skorta þann
kraft sem bjó í þessari
litlu og grönnu konu.
Henni fannst gaman að
tala við fólk og þótti gott
að skála við gesti í sjerr-
íi en á sama tíma forð-
aðist hún margmenni og hélt sig mest
heima við. Hún gat verið hörð og
ákveðin en gat líka verið blíð og glað-
sinna. Hún var barngóð og gestrisin
og henni var umhugað um að öllum
gestum á Flókagötunni liði sem best
og þeir fengju örugglega nóg að borða
og drekka. Hún lagði sig fram um að
kanadískum eiginmanni mínum, sem
er af írsku bergi brotinn, fyndist hann
vera hluti af fjölskyldunni og benti
honum á tengsl Íslendinga og Íra sem
koma fram í fornsögunum.
Í seinni tíð varð Tótu oft hugsað til
hvað dauðinn fæli í sér. Henni fannst
ósanngjarnt að fara í þessu hinstu
ferð án þess að vita hvað tæki við.
Hún fór oft með eftirfarandi sálma-
brot:
Gott er að treysta guð á þig,
gleður það mannsins hjarta.
Yfirgefðu aldrei mig,
englaljósið bjarta.
Ég þakka þér Tóta fyrir hlýjar og
ríkar samverustundir á liðnum ára-
tugum og vona að englaljósin lýsi leið
þína og gefi þér styrk.
Halla Þorsteinsdóttir.
✝ Kristmundur Jó-hannes Sigurðs-
son fæddist á Ref-
steinsstöðum í
Víðidal í Vestur-
Húnavatnssýslu 9.
október 1912. Hann
lést á LSH Landakoti
12. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurður Líndal Jó-
hannesson og Krist-
björg Kristmunds-
dóttir. Kristmundur
var næstelstur fimm
systkina.
Eftirlifandi eigin-
kona Kristmundar er Svava
Þórðardóttir. Börn þeirra eru
Gerða Björg og Ómar Hlynur,
kvæntur Steingerði Sigurbjörns-
dóttur. Börn Ómars og Stein-
gerðar eru Hrafnhildur og Helga.
Kristmundur starfaði lengst af
sem rannsóknarlögreglumaður
hjá Rannsóknarlögreglunni í
Reykjavík 1945-1977 sem varð-
stjóri, aðalvarðstjóri og aðst. yf-
irlögregluþjónn. Hann starfaði
sem aðst. yfirlög-
regluþjónn hjá
Rannsóknarlög-
reglu ríkisins 1977
þar til hann hætti
störfum vegna ald-
urs 1982. Hann
starfaði mikið að
umferðaröryggis-
málum, m.a. sem
formaður Klúbbsins
öruggur akstur í
Reykjavík til
margra ára. Hann
var einnig virkur í
félagsmálum lög-
reglumanna, þ.á m.
einn af stofnendum Félags yfir-
lögregluþjóna. Kristmundur
stundaði mikið íþróttir á sínum
yngri árum, sérstaklega glímu en
glímukóngur Íslands varð hann
1942. Hann var í stjórn Húnvetn-
ingafélagsins í Reykjavík í 10 ár
og einn af stofnendum kvöld-
vökufélagsins Ljóð og saga.
Útför Kristmundar fór fram
frá Fossvogskapellu 18. júlí síð-
astliðinn.
Elskulegur tengdafaðir minn,
Kristmundur Jóhannes Sigurðs-
son, lést 12. júlí sl. Ég kynntist
Kristmundi fyrst árið 1977 en þá
var ég 16 ára. Ég var frekar feim-
in við þennan myndarlega,
ákveðna mann en hann og Svava,
eiginkona hans, tóku mér hlýlega
og opnuðu heimili sitt fyrir mér.
Smám saman kynntist ég þessu
stórhuga hreystimenni sem síðar
varð tengdafaðir minn.
Kristmundur var fæddur í Vest-
ur-Húnavatnssýslu og ólst þar
upp. Hann hafði afar sterkar
taugar til heimahaga sinna og
sagði mér margar sögur úr sveit-
inni. Sögur hans af uppvaxtarárum
sínum báru vitni um þeirra tíma
skilyrði, mikla vinnu og ósérhlífni.
Tækifæri til mennta voru fá og
þótt hugur Kristmundar stæði til
langskólagöngu gafst honum ekki
færi á henni. En þrautseigja og
fróðleiksfýsn knúðu hann til sjálfs-
menntunar allt hans líf. Það var
ætíð mikið af bókum í kringum
Kristmund og bókasafnsferðir
voru órjúfanlegur hluti af lífi hans.
Eftir að hann lét af störfum vann
hann að því að safna þjóðlegum
fróðleik og ættfræði. Afrakstur
þessarar vinnu hans er dýrmæt
eign fyrir fjölskylduna.
Kristmundur starfaði lengst af
hjá Rannsóknarlögreglunni í
Reykjavík og Rannsóknarlögreglu
ríkisins. Réttlætiskennd hans,
heiðarleiki og þörf fyrir að leita
sannleikans hljóta að hafa verið
honum leiðarljós í starfi, í stóru og
smáu. Kristmundur hafði sérstak-
an áhuga á umferðaröryggismálum
og hafði margar hugmyndir til úr-
bóta. Hann var greinilega á undan
sinni samtíð í þeim efnum.
Það er erfitt að lýsa einstaklingi
í nokkrum orðum en hreysti er eitt
af þeim lýsingarorðum sem áttu
við Kristmund. Hann var mikill
maður að burðum, enda góður
íþróttamaður á sínum yngri árum.
Kristmundur var í Íþróttaskólan-
um í Haukadal í tvo vetur og sagði
oft frá þeim tíma með gleði. Hann
varð Glímukóngur Íslands árið
1942 en myndir af honum í glímu-
búningi sýna einmitt vel líkams-
burði hans. En það voru ekki ein-
göngu líkamsburðir, hreysti og
hæfileikar sem gerðu Kristmund
að góðum íþróttamanni. Ekki var
síður mikilvægur sá eiginleiki hans
að gera ætíð miklar kröfur til
sjálfs sín. Sá eiginleiki hafði mikil
áhrif á frammistöðu hans í öllu því
sem hann tók sér fyrir hendur.
Ég minnist Kristmundar sem
sterks, stórhuga og örláts fjöl-
skylduföður. Umhyggja, hjálpsemi
og metnaður fyrir hönd fjölskyldu
minnar var honum ætíð ofarlega í
huga.
Ég er lánsöm og þakklát fyrir
að hafa átt slíkan tengdaföður.
Guð varðveiti minningu hans.
Steingerður
Sigurbjörnsdóttir.
KRISTMUNDUR
JÓHANNES
SIGURÐSSON
Með dauðanum koma
minningar; það er eins og
þetta fylgist að: maður
fer, minningar koma. Hlutir sem
maður hafði í sjálfu sér enga hug-
mynd um að maður myndi eftir rifjast
upp fyrir manni.
Ég man eftir heimsóknunum til
Hreggviðs út á Nes sem voru yfirleitt
farnar í þeim erindagjörðum að fá
lánaðar hljóðbækur, sem svo eru kall-
aðar, en Hreggviður átti af þeim
myndarlegt safn. Í einni slíkri heim-
sókn sagði ég við hann að mér þætti
gott að hlusta á íslendingasögurnar á
milli þess sem ég læsi undir próf. Tal-
ið barst síðan nánar að próflestri og
ég trúði honum fyrir því að ég væri
orðinn dauðuppgefinn. Það er enginn
lestur nema menn lesi sér til hita í tíu
gráðu frosti, sagði hann þá.
Úff!
Ég man eftir því þegar ég sá
Hreggvið í síðasta sinn. Þá var hann
búinn að flytja sig til á Nesinu, íbúðin
öllu minni og því tóku bókahillurnar
helst til of mikið pláss en ég var vanur
að skoða þær gaumgæfilega enda
þéttsettnar af áhugaverðum bókum.
Hreggviður sat í hægindastól þegar
HREGGVIÐUR
STEFÁNSSON
✝ Hreggviður Stef-ánsson fæddist í
Galtafelli í Hruna-
mannahreppi 20. mars
1927. Hann lést á
Landspítala – háskóla-
sjúkrahúsi 16. júlí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Seltjarn-
arneskirkju 23. júlí.
ég kom inn með þykkan
doðrant sér í hönd, sem
fjallaði um innrás Þjóð-
verja inn í Sovétríkin í
seinni heimstyrjöldinni,
sem Hreggviður taldi
vera mjög mikilvægan
atburð í heimssögunni
og eyddi miklu púðri í að
útskýra fyrir mér hvers
vegna. Hægra megin við
hann hékk mynd af
sjálfum Jósep Stalín upp
á vegg. Við hlið Stalíns á
myndinni var kona sem
Hreggviður sagði, ef mig minnir rétt,
að svipaði til fjallkonu okkar Íslend-
inga; einhvers konar tákngervingur.
Stalín var tittur, einnogsjötíu á hæð,
en á myndinni er hann látinn vera
mun hærri en fjallkonan, sagði
Hreggviður.
Áður en ég skildi við hann spurði
ég hvort hann gæti miðlað eitthvað af
reynslu sinni í gegnum lífið og gefið
mér hollráð. Mundu bara, sagði hann,
að Stalín var góður við börnin.
Einmitt það.
Og ég man líka eftir bréfunum sem
hann sendi frá Spáni, yfirleitt um jól-
in. Ég efast um að það sé til betri stíl-
isti nema ef skyldi vera Þórbergur
Þórðarson. Og svo er hann eini mað-
urinn sem ég hef lesið eitthvað eftir
sem er fyndnari en Halldór Laxness.
Stundum las ég uppúr þeim fyrir vini
og vakti alltaf mikla lukku.
Minningarnar um hinn látna
frænda minn eru sem sé bara góðar.
Þórunni konu hans og nákomnum
votta ég mína dýpstu samúð.
Jakob Már Stefánsson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR KR. GUÐMUNDSSON
fyrrv. verkstjóri frá Hafnarfirði,
Þorláksgeisla 6,
Reykjavík,
lést föstudaginn 25. júlí á deild 11G Land-
spítalnum Hringbraut.
Jóhanna Þorbjörnsdóttir,
Dagbjört Guðmundsdóttir, Sigurður Kjartansson,
Lovísa Guðmundsdóttir, Arnþór Bjarnason,
Þorbjörn Guðmundsson, Anna Linda Steinarsdóttir,
Vilborg Guðmundsdóttir, Loftur Jónasson,
barnabörn og langafabörn.