Morgunblaðið - 28.08.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FIMMTUDAGUR 28. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Þú áttir þrek og hafðir
verk að vinna
og varst þér sjálfri
hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð
barna þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum – eins og þú.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Fallin er frá yndisleg kona, góð
móður, frábær yfirmaður og kenn-
ari. Jóhanna tók við nýjum leik-
skóla, Grandaborg við Boða-
granda, í október 1985 sem
leikskólastjóri. Réðumst við þar til
vinnu á svipuðum tíma, ein okkar
(Hildur) hafði þá þegar unnið með
henni áður á Hagaborg og Bar-
ónsborg, það var gott að vinna hjá
og með Jóhönnu. Hún var starfi
sínu trú, þekkti börnin öll með
nafni, hafði góða yfirsýn á allt sem
að þeim laut. Væri hún í ,,útivist“
þá vissi hún upp á hár hvar hvert
barn var á leiksvæðinu.
Jóhanna var kærleiksrík kona,
hjartahlý, mild en þó ákveðin og
grandvör, talaði alltaf vel um alla.
Ef við gerðum okkur glaðan dag
fyrir utan vinnutíma þá var hún
með okkur ,,hún var ein af okkur“.
Við erum allar sammála um að við
höfum margt af henni lært sem
komið hefur okkur til góða, bæði í
vinnu og lífinu yfirleitt.
Allar áttum við börn á leikskól-
anum og dóttir einnar okkar vann
þar líka um tíma. Við hættum allar
JÓHANNA MARÍA
GESTSDÓTTIR
✝ Jóhanna MaríaGestsdóttir
fæddist í Bakkagerði
í Svarfaðardal 14.
janúar 1925. Hún
lést 15. ágúst síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Sel-
tjarnarneskirkju 26.
ágúst.
að vinna á Granda-
borg þó með ein-
hverju millibili en
héldum allar sam-
bandi.
Stundum hittum við
Jóhönnu í sjúkraþjálf-
un hjá Gauta syni
hennar, eða hvar sem
við hittumst, alltaf
spurði hún hvernig
við hefðum það og
einnig um börnin okk-
ar og fjölskyldur. Við
hittumst á kaffihúsi í
fyrra og var þá tekin
mynd af okkur sjö
gömlum vinnufélögum og gleðj-
umst við yfir að eiga þessa mynd í
dag.
Ein af okkur er í Kvennakórn-
um Kyrjunum og höfum við haldið
tónleika undanfarið í Seltjarnar-
neskirkju og þar sá ég (Kolbrún)
Jóhönnu mína síðasta sinn í vor.
En Hildur og Lilla fóru til hennar
eftir að hún veiktist.
Við eigum eftir að sakna hennar
mikið og minnast hennar oft svo
mikil áhrif hafði hún á okkur.
Megi algóður Guð styrkja og
hugga ástvini hennar alla.
Kolbrún, Hildur og
Þórunn (Lilla).
Í dag er kvödd Jóhanna frænka
mín sem ég kallaði svo. Þótt hún
væri ekki beinlínis skyld mér þá
var hún gift Grétari frænda mín-
um og var ættuð úr Svarfaðardal
eins og mamma og þar eru flestir
skyldir. Jóhanna var einstök
manneskja, ein af þeim konum
sem maður leit alltaf upp til og
hugsaði, svona gæti ég hugsað mér
að verða þegar ég verð fullorðin.
Hlýjan frá Jóhönnu og áhugi
hennar á líðan fólks var eitthvað
sem streymdi frá þessari konu.
Það var alltaf stutt í brosið og
kímni hennar kom fram í glettn-
islegum spurningum og hlátri sem
gerði nærveru við hana svo nota-
lega. Alla tíð var mikill samgangur
milli Grétars frænda og pabba sem
er elsti bróðirinn í stórum systk-
inahópi. Í nærri þrjá áratugi
bjuggum við nálægt Grétari og Jó-
hönnu á Seltjarnarnesi og síðustu
árin í sömu götu. Það var orðin
hefð hjá minni fjölskyldu að fara í
heimsókn á jóladag til þeirra þeg-
ar við komum úr jólamessu, þá lit-
um við inn til að hitta alla fjöl-
skylduna sem alltaf kom saman á
jóladag. Þar smakkaði ég laufa-
brauð, svarfdælska uppskrift og
hálfmána með rabarbarasultu, og
svo krækti ég mér í hangikjötsbita
í leiðinni.
Það var ákveðin reisn yfir heim-
ili þeirra og ákveðin reisn yfir
þessum samhentu hjónum. Það var
líka eftirtektarvert þegar Jóhanna
hjólaði eftir Melabrautinni,
hnakkakert og frískleg leit hún
heim að húsinu til mín og kom
stundum við. Jóhanna var lærð
fóstra og það fann maður alltaf
þegar hún umgekkst yngri kyn-
slóðina, hún talaði svo virðulega
við alla krakka og hún fékk þá
virðingu líka til baka. Það er mikill
missir hjá fjölskyldunni á Mela-
brautinni, það þarf mikinn styrk
og samheldni til að halda áfram.
Jóhanna frænka tók þátt í ætt-
armóti með fjölskyldu Grétars 26.
júlí í sumar. Við kölluðum þetta
ættarmót Guddaranna, og þar
mættu um hundrað manns til
útihátíðar og kvöldverðar sem
tókst mjög vel. Hún var svo glöð
þennan fallega laugardag í sveit-
inni. Hún tók óskaplega margar
myndir af öllu sem var að gerast
og mest myndaði hún krakkana í
leik og starfi. Um kvöldið gekk Jó-
hanna milli tjalda og kvaddi hvern
og einn með sínu glaðlega brosi.
Þetta voru síðustu samskipti okkar
við hana. Góður Guð sá um að hún
þyrfti ekki að þjást og lifa áfram
við örkuml, það hefði Jóhanna
aldrei þolað.
Elsku Grétar frændi, Guðjón,
Gauti og fjölskyldur, þið hafið
fengið ríkulegan styrk frá ein-
stakri konu sem mun hjálpa ykkur
að umbera þessa miklu sorg. Jó-
hanna er örugglega á fallegum
stað núna þar sem hún horfir yfir
Svarfaðardalinn sinn og Seltjarn-
arnesið með bros á vör.
Hinsta kveðja, kæra frænka,
það eru forréttindi að hafa fengið
að kynnast þér.
Hildur Gréta Jónsdóttir.
Í upphafi Brekku-
kotsannáls segir að
vitur maður hafi sagt
„að næst því að missa
móður sína sé fátt
hollara úngum börnum
en missa föður sinn“. Líkt og
drengnum Álfgrími í sögunni fer
mér fjarri að taka undir þessi orð
og hitt veit ég að barn eða ungling-
ur sem misst hefur foreldri leitar
eins og ósjálfrátt þeirrar föður- og/
eða móðurímyndar í því fullorðna
fólki sem það á samskipti við síðar
á lífsleiðinni.
Friðrik Eyfjörð sem nú er látinn
varð mér þessi föðurímynd þegar
ég missti föður minn ung að aldri.
Alla tíð frá því ég kynntist honum
og hans yndislegu konu, henni
Fríðu Eyfjörð sem lést fyrir nokkr-
um árum, sýndi hann mér einstaka
hlýju. Ég kom fyrst á heimili þeirra
um átta ára aldur en þá hófst vin-
átta okkar Jórunnar Erlu, einka-
dóttur þeirra, og hefur haldist æ
síðan. Margar voru bílferðirnar,
stuttar og langar, sem ég fór með
þessari litlu fjölskyldu um borgina
og nágrenni hennar, upp í Heið-
mörk, til Þingvalla, Laugarvatns og
fleiri staða sem þau höfðu unun af
að dveljast á. Þá var gjarnan keypt-
ur ís handa stelpunum og seinna
kók og Prins Póló þegar það varð
vinsælt.
Ein er sú ferð sem orðið hefur
mér hvað minnisstæðust en það er
vikuferð til Vestfjarða sem Friðrik
og Fríða buðu mér í með sér og
vinafólki sínu sumarið eftir að faðir
minn lést. Að aka um þessa háska-
legu fjallvegi sem þá voru var æv-
intýri út af fyrir sig, en einnig svo
margt annað. Í þessari ferð upp-
götvaði ég t.d. að landafræði gat
verið skemmtileg þegar við sátum
með landakortið á hnjánum í bíln-
um og fylgdumst með nöfnunum á
öllum þessum ógnvænlegu fjöllum
og fjallvegum. Alltaf var Friðrik
jafnrólegur þó að við stelpurnar
„æjuðum og óuðum“ svolítið í
háskalegustu brekkunum og ekki
taldi hann eftir sér að stoppa uppi á
miðri heiði þegar okkur Bíbí (þ.e.
Jórunni Erlu) langaði „aðeins“ að
stinga berum tánum ofan í fag-
urgrænan og dúnmjúkan dýjamos-
ann sem við sáum einhvers staðar
nálægt vegarbrúninni. Eða að
stoppa hjá Örlygshöfn svo að við
gætum hlaupið berfættar í hvítum
fjörusandinum. Og fleiri minninga-
FRIÐRIK J.
EYFJÖRÐ
✝ Friðrik J. Ey-fjörð fæddist í
Reykjavík 8. ágúst
1912. Hann lést á
Landspítala við
Hringbraut 14. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 26. ágúst.
brot líða um hugann;
að safna sprekum í lít-
inn varðeld í fjörunni í
Vatnsfirðinum um sól-
arlagsbil og einnig
fimmtándi afmælisdag-
urinn minn þegar við
sigldum með Fagra-
nesinu um Ísafjarðar-
djúpið og sá frægi
Lási kokkur eldaði
handa okkur lamb-
asteik.
Seinna, þegar við
Bíbí vorum komnar í
MR, var gott að vita af
honum Friðriki í mið-
bænum en hann starfaði í Leð-
urverslun Jóns Brynjólfssonar sem
þá var í Austurstrætinu. Oft var þá
gott að leita til hans ef eitthvað
bjátaði á og einu Þorláksmessu-
kvöldi man ég eftir er við bók-
staflega flúðum inn í verslunina til
hans þegar kínverjasprengingar
sem þá voru algengar á þessu
kvöldi fóru úr böndunum.
Friðrik Eyfjörð var fallegur mað-
ur, hár vexti og bar sig vel. Hann
stundaði íþróttir á ungum aldri,
skíði og fjallgöngur. Hann var líka
léttur í lund og skapgóður og hélt
þeim eiginleikum til hinstu stundar.
Hann hafði bjarta og fallega söng-
rödd og var félagi í karlakórnum
Fóstbræðrum í fjölmörg ár. Síðast
tók hann lagið með félögum í kórn-
um sínum á níræðisafmælinu sínu
fyrir rúmu ári og verður öllum
ógleymanlegt sem á hlýddu. Í mörg
ár hefur mátt heyra fallegu röddina
hans í áramótasöngvum Ríkisút-
varpsins á gamlársdag en þar syng-
ur hann einsöng með Fóstbræðrum.
Verður svo vonandi enn þótt hann
sé nú genginn því einhvern veginn
finnst mér (og áreiðanlega fleirum)
það tilheyra hefðum þess dags.
Friðriks Eyfjörð verður vart
minnst án þess að minnast lífs-
förunautar hans, hennar Fríðu Ey-
fjörð menntaskólakennara, þeirrar
glæsilegu konu. Þau voru falleg
hjón og samband þeirra alla tíð ein-
staklega ástríkt. Síðar á ævinni
byggðum við saman hús og vorum
nágrannar á annan áratug og naut
ég þess alla tíð að vera í svo nánu
sambandi við þau. Börnin mín og
barnabörnin þeirra ólust því upp í
sama húsi og fylgdist ég með því
hvílíkir gleðigjafar barnabörnin
þeirra, þau Edda og Friðrik, voru
þeim í ellinni. Á árum áður fylgdist
ég líka með því hve glöð þau voru
yfir velgengni einkadótturinnar,
sem er virtur vísindamaður, svo og
því þegar þau áttu von á tengdasyni
frá Englandi sem þau vissu lítið um
nema af afspurn en reyndist vera
mannkostamaðurinn dr. Robert
Magnus sem var eldsnöggur að
læra íslensku og varð þeim eins og
besti sonur.
Síðustu árin átti Friðrik heima í
Lönguhlíð 3 þar sem hann undi sér
vel með gott útsýni yfir Miklatúnið.
Á liðnum vetri er ég sat hjá honum
örskotsstund varð honum tíðrætt
um bernsku sína og m.a. breyting-
arnar sem hafa orðið á Reykjavík
síðan hann var drengur og þá sér-
staklega á Klambratúni sem þá var
og hét og þar sem hann hafði leikið
sér í bernsku. Svo leit hann á mig
og sagði brosandi og svolítið ang-
urvær á svip: „Æ, já, maður er bú-
inn að lifa alltof lengi.“ Á þeirri
stundu fannst mér að hann væri í
raun og veru tilbúinn að fara á fund
Fríðu sinnar og guðs síns.
Friðriki Eyfjörð auðnaðist að
halda reisn sinni til hinsta dags. Í
gömlu afmælisdagabókinni minni er
lítið ljóð eftir Stefán frá Hvítadal á
blaðsíðunni sem tilheyrir 8. ágúst,
afmælisdegi Friðriks, og endar á
þessum orðum:
Ég á öllum gott að gjalda,
gleði mín er djúp og rík.
Ég tel að þannig hafi Friðrik Ey-
fjörð kvatt þessa jarðvist. Blessuð
sé minning hans.
Fyrir hönd Egils og barna okkar,
Hrefna S. Einarsdóttir.
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
EIRÍKUR VALDIMARSSON
frá Norðurgarði á Skeiðum,
Grænumörk 5,
Selfossi,
sem lést á Ljósheimum sunnudaginn 17. ágúst,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardag-
inn 30. ágúst kl. 13.30.
Rósa Pétursdóttir,
Jónas Guðmundsson, Sólveig Jóhannsdóttir,
Ragnheiður Eiríksdóttir, Gunnar Haraldsson,
Sigmar Eiríksson, Sigríður Ástmundsdóttir,
Pétur Eiríksson, Jóna Jónsdóttir,
Sævar Eiríksson, Inga J. Finnbogadóttir,
Valdimar Eiríksson, Guðbjörg Hrafnsdóttir,
Soffía Ellertsdóttir, Tómas Tómasson,
barnabörn og langafabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
THEODÓR LAXDAL
fyrrverandi bóndi í Túnsbergi
á Svalbarðsströnd,
Melasíðu 2c,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri mánu-
daginn 25. ágúst.
Freydís Laxdal, Ævarr Hjartarson,
Sveinberg Laxdal, Guðrún Fjóla Helgadóttir,
Helga Laxdal,
Svavar Páll Laxdal, Arlene Reyes Laxdal,
Lilja Laxdal,
Pétur Ásgeirsson, Kristín Alferðsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur