Morgunblaðið - 04.09.2003, Blaðsíða 30

MINNINGAR
30 FIMMTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
U
m daginn komst ég
að því hvað það er
sem gerir mann að
manni, og það er
hæfileikinn að geta
tekið ákvarðanir. Þessi stóri
sannleikur rann upp fyrir mér
þegar ég stóð fyrir framan speg-
ilinn á ganginum heima hjá mér
og sá þar í mínu líki puntstrá
sem bifaðist í vindinum og í bak-
sýn var gúmmíbátur sem velktist
á opnu hafi.
Erfiðleikarnir við það að vera
ekki maður birtast með hvað
átakanlegustum hætti þegar ég
þarf að fara út í sjoppu að kaupa
mér súkkulaði til að maula yfir
vídeóspólu. Ég smakka í hug-
anum nánast hverja einustu teg-
und í hillunni, velti bitanum fram
og til baka í munninum, tek svo
þann næsta og svo koll af kolli.
Svara síðan
afgreiðslu-
konunni sem
er farin að
tvístíga fyrir
framan mig,
já, heyrðu ég
er aðeins að skoða, afgreiddu
bara þennan hérna við hliðina á
mér á meðan, og held svo áfram.
Enda kannski með því að sleppa
því að kaupa mér súkkulaði. Eða
þá að ég spyr næsta mann: Af-
sakaðu, hvað ætlar þú að fá þér?
Holly, já. Hmmm. Með salt-
hnetum eða heslihnetum? Salt-
hnetum já. Sný mér síðan að af-
greiðslukonunni og segi: Ég held
ég fái bara Holly með salt-
hnetum – risa.
Sama vandamál birtist með
enn sorglegri hætti þegar ég
þarf að velja vídeóspólu. Ég get
reyndar ekki sagt að ég hafi eng-
ar skoðanir á því hvaða vídeó
mér finnast skemmtileg og hver
ekki, mig langar til dæmis oft að
sjá einhverja gamla Chevy
Chase mynd, en tilhugsunin um
að valda konunni vonbrigðum
með því að birtast með Fletch í
enn eitt skiptið, er nánast óbæri-
leg. Þessvegna hringi ég núna
alltaf af vídeóleigunni og ber
undir konuna hvað okkur langi
nú að horfa á.
En nú er ég orðinn að manni.
Maður með skoðun, maður sem
getur tekið ákvarðanir. Ég er
farinn að marka mér stefnu í hin-
um ólíkustu málum og vinn sam-
kvæmt henni. Nú hef ég þrjú
súkkulaði á stefnuskránni;
Lindumarsipan, risa Yankee og
Holly (risa líka). Og með vídeó-
spólurnar þá tók ég einfaldlega
þá ákvörðun að ég væri hættur
að velja vídeóspólur uppá mitt
einsdæmi, og sendi konuna út á
leigu, henni til ómældrar ógleði.
„Því miður elskan, ég bara get
ekki valið spólu. Ég skal vaska
upp á meðan þú skreppur,“ segi
ég og reyni þannig að sýna fram
á að ég geri meira gagn í eldhús-
inu en úti á leigu.
En ég lét ekki staðar numið.
Nú þýddi ekki lengur að vera
með eitthvert hálfkák í þjóð-
málaumræðunni. Ég sá að það
þýddi ekki lengur að halda áfram
að vera góði gæinn sem var aldr-
ei á móti neinu, maðurinn sem
reikaði stefnulaust, eins og
gúmmíbáturinn græni og segði
svo þegar hann var beðinn um
álit: Já, það er erfitt að segja,
það er ýmislegt sem mælir með
þessu, en jú vissulega, það mælir
ýmislegt á móti líka. En þá er
spurt:
„Ertu með eða á móti?“
– Tja, það er erfitt að segja,
þetta er þannig mál, það eru
kostir og gallar.
Nei, nú er nóg komið. Skoð-
analaus maður er ekki maður.
Það dugir ekki að vera bara
með stefnuskrá í súkkulaði- og
vídeómálum, nú eru önnur mál
og meira aðkallandi á dagskrá.
Ég mótaði mér skoðun á máli
Árna Johnsen, á Kárahnjúka-
málinu, álverinu, íslenskum land-
búnaði, stjórnmálum, trúmálum,
flugvallarmálum og skatta-
málum. Ég lagði meira að segja
töluverða vinnu í að móta mér
stefnu í málefnum aldraðra og
þegar öll stærstu málin voru
komin í höfn var ég orðinn að
manni – eins og Gosi. Og nú þeg-
ar einhver kemur til mín og spyr:
Doddi, hvað finnst þér um þenn-
an skrípaleik í Samfylkingunni,
get ég hikstalaust svarað og
sagt: Augnablik, blaða svo í
stefnuskránni undir S og segi:
Hún er ekki á réttri leið. Sam-
fylkingin er að mínu mati flokkur
sem hefur það eitt á stefnu-
skránni að verða flokkur. Sam-
fylkinguna vantar stefnu.
Og þetta er hún, stefna mín í
málefnum Samfylkingarinnar.
Útfrá þessari yfirlýsingu minni
geta svo spunnist upp áhuga-
verðar samræður þar sem ég
hvika hvergi frá skoðun minni,
bæti einungis í og gríp í hitt og
þetta skoðun minni til stuðnings
sem ég hef viðað að mér í að-
draganda skoðunarinnar.
Viðmælandinn gæti verið á
sömu skoðun, eða jafnvel á ann-
arri skoðun, eða kannski engri
skoðun og yrði þá fljótur að
beina talinu að boltanum.
Um það leyti sem ég gerði
þessa miklu uppgötvun um hvað
gerir mann að manni, lá í loftinu
að ráðist yrði inn í Írak til að
koma ógnarstjórn Saddams
Hussein frá völdum. Ég vissi að í
þessu máli væri enginn maður
með mönnum nema hann hefði
afstöðu. Ég lá yfir umræðunni,
las það sem ég komst yfir og svo
var það einn daginn að spurning-
unni var varpað fram, nánast í
hálfkæringi, viðkomandi líklega
alls óviðbúinn því að hann ætti
nú í höggi við mann með skoð-
anir, mann með fullmótaða og vel
ígrundaða stefnuskrá á taktein-
um – og hvað finnst þér nú um
stríðið í Írak? Og án þess að
þurfa að hugsa mig um sagði ég
að ég væri fylgjandi innrásinni.
Það væri enginn vafi í mínum
huga, hún er réttlætanleg. Og
þar við sat.
Síðan þá hafa mörg vötn runn-
ið til sjávar og ekki fór allt í þess-
um átökum eins og ætlað var. En
ég held mig við mína skoðun og
hvika hvergi, rétt eins og Tony
Blair sem lagt hefur pólitíska
framtíð sína að veði fyrir þessa
sömu skoðun sína. Ég lagði ekk-
ert að veði svo sem, nema vin-
sældir mínar ef einhverjar eru,
og þá erum við Blair á sama báti.
Annars held ég að við ættum
bara að vera góð hvert við annað
og komast að samkomulagi um
hlutina, það hlýtur að vera best.
Svo lengi sem allir eru á sömu
skoðun og ég.
Að verða
að manni
Tilhugsunin um að valda konunni von-
brigðum með því að birtast með Fletch í
enn eitt skiptið var nánast óbærileg.
VIÐHORF
Eftir Þórodd
Bjarnason
tobj@mbl.is
✝ Sigríður ÁgústaSöebech fæddist
í Reykjavík 14. mars
1922. Hún andaðist
á Landspítalanum
mánudaginn 25.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Pétur
Ágúst Pétursson
Söebech trésmiður,
f. 12. nóvember
1898, d. 23. janúar
1956, og Elín Eiríks-
dóttir skáldkona frá
Ökrum, f. 26. októ-
ber 1900, d. 26.
mars 1987. Sigríður átti tvær al-
systur og einn hálfbróður sam-
feðra og var elst systkinanna.
Systkini hennar eru Kristjana
Ragnheiður, f. 4. september 1924,
Hulda Fjóla, f. 7. júlí 1928, d. 20.
ágúst 1980, og Örn Söebech, f.
25. ágúst 1940, d. 18. nóvember
1982.
Sigríður giftist Kristjáni Inga
Einarssyni byggingatæknifræð-
ingi, f. 1. ágúst 1922, d. 3. febr-
úar 1977. Foreldrar hans voru
Einar B. Kristjánsson bygginga-
meistari og Guðrún Guðlaugs-
dóttir. Börn Sigríðar og Kristjáns
eru: 1) Inger Ágústa, f. 14. apríl
1945, d. 24. október 1992. Maki
maí 1959. Eiginmaður hennar er
Eyþór Gunnarsson, f. 9. septem-
ber 1961. Þau eiga fjögur börn,
Sigríður, f. 22. júlí 1981, Elísabet,
f. 19. september 1986, Elín, f. 20.
nóvember 1990, Eyþór Ingi, f. 23.
september 1997. Sigríður og
Kristján Ingi slitu samvistum.
Seinni maður Sigríðar var
Sveinn Einarsson, sjómaður, f.
24. nóvember 1932, d. 2. maí
1982. Foreldrar hans voru Einar
Sveinsson og Ólöf Sigurjónsdótt-
ir. Barnabarnabörn Sigríðar eru
átta talsins.
Sigríður sleit barnsskónum á
Akureyri. Fjölskylda hennar
fluttist til Kaupmannahafnar um
1930 en Sigríður dvaldist lang-
dvölum hjá Ágústínu ömmu sinni
á Akureyri eftir það. Hún var þó
stödd í Kaupmannahöfn þegar
Þjóðverjar hernámu landið, en
komst heim til Íslands með
Petsamoförunum 1940. Árið 1945
fluttist hún til Bandaríkjanna
ásamt Kristjáni Inga eiginmanni
sínum og fyrsta barni þeirra, Ing-
er. Hún flutti aftur heim til Ís-
lands með yngstu börnin sín fjög-
ur 1965. Hún starfaði við verslun
og þjónustu eftir það. Lengst af
var hún í Húsgagnahöllinni og
síðar hjá Seðlabankanum og
Landsbanka Íslands. Á efri árum
tók hún virkan þátt í félagsstarfi
aldraðra, ferðaðist mikið og
stundaði útivist og sund ötullega.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
hennar var Robert
Cordeiro. Þau skildu.
Börn þeirra eru
Lopaka Cordeiro, f.
20. mars 1968, og
Nani Sigrid, f. 13.
apríl 1970. 2) Einar
Benedikt Söebech, f.
12. apríl 1948. Eig-
inkona hans var Car-
ol Einarsson. Þau
skildu. Þau eiga fjög-
ur börn, Leif, f. 26.
september 1970,
Kristian, f. 20. janúar
1972, Crystal, f. 14.
ágúst 1976, og Inger,
f. 10. ágúst 1978. Seinni eigin-
kona Einars er Suzanne Einars-
son. Hún á þrjár uppkomnar dæt-
ur, stjúpdætur Einars, Kristin, f.
5. mars 1972, Michelle, f. 20. nóv-
ember 1973, og Jamie, f. 20. nóv-
ember 1973. 3) Pétur, f. 31. júlí
1952. Eiginkona hans er Þóra
Ingvaldsdóttir, f. 17. febrúar
1957. Þau eiga eina dóttur, Av-
anti Ósk, f. 1. júlí 1995. 4) Krist-
ján Jónas, f. 26. mars 1956. Eig-
inkona hans er Þórunn Rannveig
Þórarinsdóttir, f. 8. febrúar 1957.
Þau eiga þrjú börn, Sóley, f. 31.
ágúst 1978, Sölvi, f. 12. septem-
ber 1980, Kristján Steinn, f. 26.
júní 1996. 5) Ellen Rósalind, f. 8.
Auðvitað hef ég verið að hugsa um
Sísý tengdamóður undanfarnar vik-
ur. Ég á margar góðar minningar,
sem munu alltaf fylgja mér, en mér
er minnistæðast þegar ég sá og hitti
hana í fyrsta skipti fyrir 20 árum síð-
an.
Einar og ég tókum á móti henni
og Sveini á flugvellinum í Orlando,
þau voru að koma til að heimsækja
okkur og vera viðstödd brúðkaup
okkar. Það geislaði af Sísý, bláu aug-
un hennar tindruðu, hún gekk á sinn
sérstæða máta og var, að mér
fannst, einstaklega falleg. Hún var
yfir sig ástfangin af Sveini og svo
augljóslega glöð. Hún faðmaði mig
að sér og snerti andlit mitt varfærn-
islega og faðmaði mig aftur.
Hún og Sveinn undu sér vel með-
an á heimsókninni stóð. Við bjugg-
um í Cape Canaveral, stutt frá
ströndinni og á hverjum morgni
vöknuðu Sísý og Sveinn snemma og
gengu niður á strönd. Ástfangna
parið leiddist hönd í hönd og þau
höfðu ekki augun af hvort öðru. Það
var virkilega gaman að sjá þau sam-
an.
Þau kynntust öllum vinum okkar,
sem fannst Sísý líta meira út eins og
systir Einars en móðir. Sísý hafði
gaman af því.
Við borðuðum humar og McDon-
alds-hamborgara og Sísý gerði
kleinur og við töluðum út í eitt. Hún
var svo stolt af öllum börnunum sín-
um og hún talaði mikið um hæfileika
þeirra. Ég elskaði að hlusta á rödd-
ina hennar, ég get heyrt hana fyrir
mér núna, alveg eins og ég get séð
hana fyrir mér læðast á tánum
frammi á gangi, alveg eins og ég get
séð hana reigja til höfuðið og strjúka
varlega aftur hárið með handarbak-
inu.
Ég sakna hennar, ég elska hana
og ég veit hún elskar mig ennþá. Og
ég veit að við öll sem elskum hana
eigum einhversstaðar sérstakan
engil sem fylgist með okkur.
Bless bless Sísý,
Suzanne.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast tengdamóður minnar og
vinkonu Sigríðar Ágústu Söebech
eða Sísýar eins og hún var kölluð af
ættingjum og vinum.
Er ég kom inn í fjölskylduna 19
ára gömul skynjaði ég strax að Sísý
var sérstök og merkileg kona, hún
hafði þann hæfileika að geta sett sig
inn í heim barnanna sinna, hún talaði
þeirra tungumál, fylgdist með því
sem þau höfðu áhuga á, eins og t.d.
hvað var að gerast í tónlistarheim-
inum og hafði skoðun á því hvernig
gítarleikari eða söngvari stæðu sig í
hljómsveitum þessa tíma, ég gapti.
Sísý hafði lifað stórbrotnu lífi og
fátt var skemmtilegra en að hlusta á
hana segja frá ýmsum viðburðum úr
því. Eins og þegar hún sem ung-
lingsstúlka á Akureyri söng á skóla-
balli hjá Menntaskólanum með
hljómsveit, notaði lúður sem hljóð-
nema og var klædd síðum kjól og
með blóm í hárinu. Hlusta á hana
rifja upp Kaupmannahafnarárin og
er stríðið braust út í Danmörku og
þær mæðgur flúðu heim með Esj-
unni, sem sigldi frá Petsamó í Finn-
landi og yfir hafið til Íslands. Þessi
ferð var fræg og var tekin mynd af
öllum farþegunum fyrir framan Há-
skóla Íslands, og þegar við Kristján
kynntumst og Sísý kom upp á Skaga
með okkur í heimsókn til foreldra
minna rifjaðist þessi saga upp, því að
faðir minn var líka með í þessari för.
Hún hafði yndi af að segja okkur frá
sumrunum sem hún átti á Dröngum
á Ströndum hjá Rögnu föðursystur
sinni og Eiríki manni hennar, er hún
var sex ára og fjórtán ára gömul.
Hún átti að læra að synda og Eiríkur
reri með krakkana aðeins frá landi,
henti þeim út fyrir borð og svo áttu
þau að synda í land. Það var farið á
hestum upp á Drangjökul, og stelp-
urnar á bænum ákváðu að sofa á
beru eldhúsgólfinu kvöldið áður, því
það myndi herða þær fyrir ferðina.
Á toppi Drangjökuls skrifaði Sísý
nafn sitt í bók sem er geymd í hólki
inn undir vörðu.
Ég hef alltaf verið stolt af að eiga
tengdamóður sem talaði góða ensku
eða öllu heldur amerísku eins og
Sísý talaði á sinn sjarmerandi hátt,
og þótti gaman að sjá undrun er-
lendra vina okkar Kristjáns á því, er
þeir sátu með henni til borðs á heim-
ili okkar. En Sísý bjó í Ameríku í 20
ár og það hefur alltaf verið viss ljómi
yfir frásögnum hennar frá þessum
árum, ég hefði getað setið endalaust
með henni og hlustað á hana segja
frá þeim, slík var skemmtunin.
Minningarnar frá Ameríku voru
margar ánægjulegar og margar
voru síður ánægjulegar, en hún átti
ekki erfitt með að tala um þær, því
Sísý kunni að fyrirgefa og hefur ver-
ið mér fyrirmynd í þeim málum.
Fyrstu árin á Íslandi eftir að hún
kom alkomin heim frá Ameríku voru
án efa oft erfið, að vera einstæð móð-
ir með þrjú börn á Ísland voru engin
kostakjör fyrir tæpum 40 árum,
frekar en það er í dag, stundum voru
bara kartöflur í matinn. Sísý vann í
mörg ár í Húsgagnahöllinni, auk
þess sem hún tók að sér að vélrita
verkefni fyrir fólk sem hún vann á
kvöldin heima, hún tók að sér að spá
í bolla og í kompaníi með Heiðu syst-
ur sinni gerðu þær skreytingar fyrir
jólin, sem krakkarnir gengu með í
hús og seldu.
Hún bjó börnum sínum kærleiks-
ríkt heimili, þar sem gleði ríkti, en
Sísý var ótrúlega lísfglöð kona og
gædd mikilli manngæsku, nærvera
hennar snart allt og alla sem í kring-
um hana voru.
Ég á eftir að sakna Sísýar mikið,
hún var góð vinkona mín og góður
félagi. Við höfum farið saman á ófáa
tónleika gegnum árin og á dans-
skemmtanir, og gleymi ég seint er
við dönsuðum fyrst saman á blústón-
leikum úti í Lundi, ég kasólétt að
frumburðinum.
Síðustu tónleikarnir sem við fór-
um saman á voru Gospeltónleikar í
Langholtskirkju síðastliðið vor, ég
virti hana fyrir mér þessa einstöku
konu sem var komin yfir áttrætt, lif-
andi og stelpuleg í fasi, klædd í hálf-
sítt gallapils og með svolítið hippa-
legan hatt.
Tilvera okkar er fátækari, Sísý er
farin og skilur hún eftir sig stórt
skarð, en við erum rík af góðum
minningum um hana, sem eiga eftir
að gleðja okkur um ókomna tíð.
Kveðja
Þórunn Rannveig.
Amma okkar er ein besta kona
sem við höfum kynnst. Hún sá alltaf
það góða í öllum og kenndi okkur að
trúa á það góða sem í heiminum er.
Hún var ólík öðrum ömmum, pantaði
með okkur pizzu, hitti okkur á kaffi-
húsi og hljóp útí bakarí þegar von
var á okkur í heimsókn. Hún hafði
bara svo mikið að gera að ekki gafst
tími til að vera dæmigerða amman, í
staðin var hún nútíma amma með
allt á hreinu. Þegar hún fór á eft-
irlaun tók hún þátt í starfi leikfélagi
eldri borgara, ferðaðist með vin-
konum sínum til sólarlanda, lærði á
tölvu og internetið. Amma naut þess
virkilega að vera til. Fyrirmynd
okkar að fullkomnu lífi á gamals-
aldri!
Alltaf var spennandi að kíkja til
hennar í kaffi, þegar bollinn var orð-
inn tómur las hún úr honum fyrir
okkur. Hún sá alltaf bjart í kringum
okkur og fullt af vinum, þið eruð svo
vinsæl sagði hún alltaf og kímdi.
„Þröngt mega sáttir sitja“ átti vel
við hvern jóladag heima hjá ömmu.
Þá komum við öll saman í litlu íbúð-
ina hennar í Breiðholtinu og borð-
uðum hangikjöt með uppstú og
laufabrauði. Mikil gleði ríkti því þar
var fjölskyldan komin saman. Elsku
amma kenndi okkur að vera þakklát
fyrir það sem við höfum og taka á
móti heiminum með jákvæðu hug-
arfari.
Við kveðjum hana með sorg í
SIGRÍÐUR ÁGÚSTA
SÖEBECH