Morgunblaðið - 27.09.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Elías Baldvins-son fæddist að
Háarima í Þykkva-
bæ 1. júní 1938.
Hann lést 16. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Þórunn Elías-
dóttir húsmóðir, f.
1.12. 1916 í Reykja-
vík, d. 29.7. 1990, og
Baldvin Skærings-
son, sjómaður og
smiður, f. 30.8. 1915
á Rauðafelli í Aust-
ur-Eyjafjöllum.
Systkini Elíasar eru:
1) Kristín Elísa, f. 19.8. 1936, d.
19.7. 2003, maki Hörður Runólfs-
son, f. 4.10. 1935, eiga þau þrjú
börn og átta barnabörn. 2) Baldur
Þór, f. 19.6. 1941, maki I) Arndís
Steinþórsdóttir, f. 10.9. 1946, eiga
þau tvö börn og fimm barnabörn.
Maki II) Hugrún Hlín Ingólfsdótt-
ir, f. 25.8. 1948, d. 3.5. 2003. 3)
Kristinn Skæringur, f. 29.6. 1942,
maki Sigríður Mínerva Jensdóttir,
f. 13.11. 1943, eiga þau þrjú börn
og níu barnabörn. 4) Ragnar Þór,
f. 31.12. 1945, maki Anna Jó-
hannsdóttir, f. 14.3. 1946, eiga
þau fjögur börn og fimm barna-
börn. 5) Birgir Þór, f. 15.1. 1952,
maki Halldóra Björnsdóttir, f.
12.4. 1961, eiga þau fjögur börn.
6) Hrefna, f. 23.1. 1954, maki
Snorri Þorgeir Rútsson, f. 10.2.
1953, eiga þau eitt barn og eitt
barnabarn. 7) Baldvin Gústaf, f.
30.8. 1957, maki Anna Gunnlaugs-
dóttir, f. 11.6. 1959, eiga þau fjög-
ur börn. 8) Hörður, f. 25.11. 1961,
maki Bjarney Magnúsdóttir, f.
30.1. 1959, eiga þau þrjú börn.
Elías kvæntist 6.6. 1959 eftirlif-
andi konu sinni, Höllu Guðmunds-
dóttur húsmóður, f. 4.12. 1939.
Hún er dóttir hjónanna Jórunnar
I. Guðjónsdóttur og Guðmundar
Guðjónssonar sem bæði eru látin.
Börn Höllu og Elíasar eru: 1) Þór-
unn Lind, f. 13.6. 1957, sjómaður í
Vestmannaeyjum, fyrrverandi
fulltrúi hjá RÚV, maki Logi Frið-
riksson, f. 2.2. 1962, tæknifræð-
ingur. Börn A) Friðrik Máni, f.
11.2. 1987, nemi við Kvennaskól-
ann í Reykjavík, B) Halla, f. 11.10.
1988. 6) Eygló, f. 20.7. 1968, hús-
móðir í Vestmannaeyjum, maki
Viðar Sigurjónsson, f. 9.10. 1965,
skipstjóri. Börn A) Sigurjón, f.
22.7. 1984, nemi við Háskóla Ís-
lands, B) Eyþór, f. 7.10. 1988, C)
Bára, f. 4.2. 1999, og D) Leó, f. 2.2.
2002. 7) Elísa, f. 3.8. 1971, bóka-
vörður við Barnaskóla Vest-
mannaeyja, maki Magnús Benón-
ýsson, f. 18.2. 1970, skósmiður.
Börn A) Anna Vigdís, f. 18.3. 1993,
B) Halla Þórdís, f. 18.3. 1993, C)
Benóný Sigurður, f. 2.3. 1999, D)
Elín Elfa, f. 9.7. 2000. 8) Baldvin,
f. 1.2. 1977, deildarstjóri hjá SS,
maki Íris Davíðsdóttir, f. 7.7.
1981, nemi við Háskóla Íslands.
Árið 1959 lauk Elías sveinsprófi
í bifvélavirkjun sem hann nam hjá
Hreggviði Jónssyni í Vestmanna-
eyjum. Þá sótti hann skipstjórn-
arnámskeið í Eyjum einn vetur
hjá Guðjóni Pedersen.
Að námi loknu starfaði Elías
m.a. við iðn sína hjá Vélsmiðjunni
Völundi auk þess sem hann starf-
rækti sitt eigið verkstæði. Þá
stundaði hann sjómennsku á ár-
unum 1959–62, lengst af hjá
Kristni Pálssyni, á Bergi VE-44
sem sökk út af Öndverðarnesi
1962 en mannbjörg varð.
Elías var bifreiðaeftirlitsmaður
í Vestmannaeyjum 1963 og vann
við það til 1973. Hann gekk í
Slökkviliðið í Vestmannaeyjum
1962, varð varaslökkviliðsstjóri
1973 og slökkviliðsstjóri 1984.
Hann tók við stjórn Áhaldahúss-
ins í Vestmannaeyjum 1973 og
starfaði við það allt til dánardæg-
urs. Einnig gegndi hann fjölmörg-
um trúnaðarstörfum við hinar
ýmsu nefndir og ráð á vegum
Vestmannaeyjabæjar.
Elías var einn af stofnfélögum
Kiwanisklúbbsins Helgafells í
Vestmannaeyjum. Hann sinnti
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
klúbbinn, var m.a. forseti hans
1990–91.
Útför Elíasar verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
eiginmaður hennar er
Sigurður Einarsson,
f. 21.5. 1955. Börn
þeirra A) Einar, f.
27.1. 1980, málari og
nemi í Reykjavík, og
B) Elías, f. 15.3. 1982,
sjómaður í Vest-
mannaeyjum, sam-
býliskona Halla Vil-
borg Jónsdóttir, f.
11.8. 1982, börn
þeirra eru Lilja Mar-
en, f. 10.11. 2000, og
Jón Breki, f. 15.4.
2002. 2) Unnur Lilja,
f. 31.1. 1959, skrif-
stofumaður í Búðardal, maki
Gunnólfur Lárusson, f. 15.9. 1961,
aðstoðarmaður sveitarstjóra.
Börn þeirra A) Elías Raben, f.
27.7. 1979, múrari og nemi í
Reykjavík, sambýliskona Unnur
Karen Guðmundsdóttir, f. 22.10.
1980, nemi við Háskólann í
Reykjavík, B) Gyða Lind, f. 28.6.
1987, nemi við Fjölbrautaskóla
Vesturlands á Akranesi, C) Lárus,
f. 23.2. 1990. 3) Kristín Elfa, f.
25.6. 1960, skrifstofumaður í
Vestmannaeyjum, maki Sigurjón
Hinrik Adólfsson, f. 3.8. 1958, bif-
vélavirki. Börn þeirra A) Adólf, f.
18.4. 1985, nemi við Framhalds-
skólann í Vestmannaeyjum, unn-
usta Sara Björg Ágústsdóttir, f.
11.4. 1984, nemi við Framhalds-
skólann í Vestmannaeyjum, B)
Ingunn Ýr, f. 21.3. 1991. 4) Guð-
mundur, f. 13.3. 1962, verkfræð-
ingur í Vestmannaeyjum, maki
Sæunn Erna Sævarsdóttir, f.
25.11. 1967, kaupmaður. Barn
hans og Magneu Richardsdóttur
A) Rikharð Bjarki, f. 15.9. 1980,
þjónustufulltrúi hjá Flugfélagi Ís-
lands í Vestmannaeyjum og nemi,
sambýliskona hans, Ásta Hrönn
Guðmannsdóttir, f. 6.12. 1985,
nemi. Börn Guðmundar og Sæ-
unnar B) Sævar Örn, f. 13.3. 1990,
C) Agnes Lilja, f. 28.12. 1994, D)
Elías Skæringur, f. 12.11. 1997. 5)
Sigrún, f. 1.3. 1964, markaðs-
Fallinn er frá langt um aldur fram
Elías Baldvinsson faðir minn og vin-
ur.
Líf mitt með pabba hefur verið
ótrúlegur dans á rósum. Þegar ég var
fimm ára gamall keypti hann trillu og
„nú skulum við, Ballinn minn, smíða
okkur bát“. Bátasmíðin gekk mjög
vel og þegar kvöld var komið sagði
hann alltaf við mig: „Nú vorum við
duglegir.“ Það þarf samt engum að
leynast að dugnaður minn var mun
meiri í því að vera í sjóaraleik og
borða nammi. En samt „vorum við
alltaf duglegir“.
Árið 1990 keyptu mamma og pabbi
grunninn að Nýjabæjarbraut 8A. Þá
var aftur komið að því: „Nú skulum
við, Ballinn minn, smíða okkur hús.“
Nú var hins vegar hægt að nota mig í
eitthvað annað en að borða nammi.
Nú stóðum við hlið við hlið í húsa-
smíði og smám saman varð til hús og
heimili. Þó að það væru bara þrjú
nöfn á póstkassanum voru það miklu
fleiri sem kölluðu húsið heimili.
Þegar ég flyt svo suður til Reykja-
víkur í janúar 1998 róaðist heimilislíf-
ið á Nýjabæjarbrautinni. Nú voru
þau tvö, eftir að hafa verið uppalend-
ur í 41 ár, og höfðu því mikinn tíma
fyrir hvort annað, vini sína og fé-
lagsstörf.
Það var einmitt með vinum sínum
og félögum í Kiwanisklúbbnum
Helgafelli að næsta áhugamál varð
til, hljómsveitin Brælubellirnir. Þá
sveit skipuðu, auk föður míns, Óli
Svei, Lalli, Beddi á Glófaxa og Hörð-
ur en hann féll frá 13. október 2001.
Þrátt fyrir öll þessi tímafreku
áhugamál var eitt sem átti alltaf hug
hans allan og það var hún mamma
mín og fjölskyldan sem hún gaf hon-
um. Hann var óþreytandi í því að
segja sögur, syngja fyrir okkur, gefa
okkur góð ráð og styðja okkur í
hverju því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Því að hann pabbi var ekkert
venjulegur pabbi. Hann var vinur
okkar, sáttasemjari, leiðtogi, fyrir-
mynd, ráðgjafi, læknir, sálfræðingur,
heimspekingur og svona væri lengi
hægt að halda áfram.
Nú samvist þinni eg sviptur er;
- eg sé þig aldrei meir!
Ástvinirnir, sem ann eg hér,
svo allir fara þeir.
Eg felli tár, en hví eg græt?
Því heimskingi eg er!
Þín minning, hún er sæl og sæt,
og sömu leið eg fer.
Já, sömu leið! En hvert fer þú?
Þig hylja sé ég gröf;
þar mun eg eiga bú
of ævi svifinn höf.
En er þín sála sigri kætt
og sæla búin þér?
Eg veit það ekki! - Sofðu sætt!
- en sömu leið eg fer.
(K. J.)
Þó að það sé erfitt að hugsa fram á
veginn ætla ég að ljúka þessari grein
á orðum sem hann sagði oft ef illa
gekk: „Munið bara að það kemur
aldrei svo vont veður að það stytti
ekki upp aftur.“
Þinn sonur,
Baldvin Elíasson.
„Mér finnst ég hvorki heill né hálf-
ur maður ...“ lýsir tómleikatilfinning-
unni í hjörtum okkar Adda Bald
barna á þessum erfiðu tímum.
Pabbi var einstakur maður. Hann
var að eðlisfari bæði glaðvær og já-
kvæður og hafði sérstakt lag á að sjá
björtu hliðarnar á tilverunni og kosti
hvers og eins. Hann var ótrúlega víð-
sýnn og fórnfús og ef eitthvert okkar
átti í erfiðleikum eða leið illa var leit-
að ráða hjá pabba, hann fann bestu
lausnirnar, hvort sem um var að
ræða andleg eða veraldleg vandamál.
Pabbi mátti ekkert aumt sjá og ótrú-
lega margir nutu þess hversu blíður
hann var. Hann lagði oft bæði mikla
vinnu og peninga í að hjálpa þeim
sem minna mega sín og reyndi þann-
ig að gera þeim lífið bærilegra. Ætíð
hefur hann verið sá sem við öll höfum
borið mesta virðingu fyrir og okkar
kærasti vinur. Hann og mamma áttu
einstaklega fallegt hjónaband og það
fór ekki fram hjá neinum hversu
vænt þeim þótti hvoru um annað.
Með miklum söknuði og sársauka
kveðjum við besta pabba í heimi og
biðjum Guð að styrkja mömmu í
hennar sáru sorg.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(H. Laxness.)
Lind, Unnur, Elfa,
Guðmundur, Sigrún,
Eygló, Elísa og Baldvin.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn veit ég margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína
Á meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu á eftir þér með sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna
(Tómas Guðmundsson.)
Hvílík harmafregn og reiðarslag
var fréttin af andláti hans tengda-
pabba.
Addi og Halla tóku mig inn á heim-
ili sitt þegar ég var 17 ára gamall og
strax urðum við Addi miklir félagar.
Hann var mér svo miklu meira en
tengdafaðir, hann var minn besti vin-
ur.
Ég ætla ekki að reyna að festa á
blað allar þær góðu minningar sem
ég á um Adda, þær eru fjársjóður
sem ég er þakklátur fyrir að eiga.
Elsku Halla, megi Guð almáttugur
styrkja þig og blessa minningu um
góðan mann.
Til sælla himinsala
frá sorgum jarðardala
vér hefjum hug í dag.
Þú, Guð, ei okkur gleymir,
þín gæska niður streymir.
Þú annast hvert vort æðaslag.
(Guðríður S. Þóroddsdóttir.)
Viðar.
Nú er fallinn frá, langt fyrir aldur
fram, elskulegur tengdafaðir minn.
Það eru nú ekki mörg árin sem við
höfum þekkst en á þessum tíma tókst
honum að skilja eftir sig stór spor í
hjarta mínu. Þegar ég byrjaði að
venja komur mína á Nýjabæjar-
brautina, var það fyrsta sem ég tók
eftir, hvað Halla og Addi virtust hafa
fundið réttu uppskriftina í lífinu. Þau
áttu hvort annað og var ástin þeirra á
milli augljós. Einnig áttu þau stóra
og samheldna fjölskyldu sem lagði
mikið upp úr því að vera saman og
njóta líðandi stundar.
Þegar við Baldvin ákváðum að
gifta okkur óskuðum við þess bæði að
hjónaband okkar yrði jafn fallegt og
hjónaband Adda og Höllu, og að okk-
ur myndi auðnast að vera enn jafn
ástfangin eins og þau eftir margra
áratuga samvistir. Það sem við mun-
um ylja okkur við á erfiðu tímunum
sem fram undan eru, er gleðin og
hamingjan sem ríkti í kringum brúð-
kaupið. Þar fengum við öll að eyða
saman dýrmætum tíma og að sjálf-
sögðu spilaði Addi þar stórt hlutverk.
Hann minnti okkur á að brúðkaupið
væri bara einn áfangastaðurinn á
leiðinni í gegnum lífið og að hjóna-
bandið væri miklu meira en það.
Þetta eru orð sem eru lýsandi fyrir
tengdapabba minn, hann gat alltaf
séð heildarmyndina, og átti til viðeig-
andi ráð við öllum aðstæðum. Þótt að
tími okkar hafi verið stuttur saman,
er mikils að minnast af miklum
manni. Með þessum fátæklegu orð-
um vil ég þakka fyrir að hafa fengið
að kynnast Adda Bald og minning
hans mun lýsa veginn sem fram und-
an er.
Ég er stolt af að hafa fengið að
vera tengdadóttir hans.
Íris.
1. júní árið 1938 fæddist í Þykkva-
bænum Elías Baldvinson, afi minn.
Hann var rúmlega tvö kíló og var
settur í skókassa á ofninn á heimilinu
til þess að hlýja honum því að það
voru ekki til súrefniskassar á þessum
tímum. Hann er næstelstur níu
systkina og sex ára gamall flutti hann
ásamt fjölskyldu sinni til Vestmanna-
eyja þar sem hann bjó allt til dauða-
dags. Gælunafnið Addi er tilkomið af
því að hann vildi alls ekki láta kalla
sig Ella svo að hann fann sjálfur upp
nafnið Addi og það hefur haldist í
gegnum árin. Addi afi fór sínar eigin
leiðir og framkvæmdi flest sem hon-
um datt í hug. En allt þetta gerði
hann með bros á vör því að hann var
mjög glaðlyndur og skemmtilegur
maður.
Eftir nokkurra ára sjómennsku
sagði afi skilið við sjóinn og lærði bif-
vélavirkjun. En það var ekki nóg fyr-
ir þennan orkubolta. Hann gerðist
bifreiðaeftirlitsmaður um tíma og
gekk í Slökkvilið Vestmannaeyja.
Þar var hann ekki búinn að vera lengi
þegar hann varð varaslökkvi-
liðsstjóri og þegar gosið í Vest-
mannaeyjum skall á var afi úti í Eyj-
um allan tímann. Seinna varð hann
svo slökkviliðsstjóri jafnframt því að
vera forstöðumaður Áhaldahúss
Vestmannaeyja og gaf sig allan í þau
störf eins og annað sem hann tók sér
fyrir hendur.
Áhugamál afa hafa í gegnum árin
verið mörg og margvísleg. Hann var
mjög handlaginn og fannst einstak-
lega gaman að gera við bilað drasl,
sérstaklega ef rafmagn kom við sögu.
Eitt sinn bjó hann til veðurathugun-
arstöð og seinna átti hann trillu sem
hét Þórður rakari. Seinustu ár æv-
innar var hann forfallinn billjarð-isti
og var í söngkvartett sem kallast
Brælubellirnir.
Þegar afi var sautján ára gamall
kynntist hann eiginkonu sinni, henni
Höllu ömmu og var þeirra hjónaband
afar farsælt. Afi söng gjarnan fyrir
hana „á milli okkar er strengur
sterkari en stál“, sérstaklega þegar
hún var að æsa sig. Addi afi og Halla
amma eiga átta börn, 21 barnabarn
og svo tvö barnabarnabörn. Eitt
fannst afa samt vanta í þessa stór-
fjölskyldu en það var fósturbarn.
Hann hafði nefnilega alltaf langað að
ala upp barn sem enginn annar hefði
viljað.
Afi minn var frábær. Hann var
sérstaklega góðhjartaður, barngóður
og litrík persóna. Öllum líkaði vel við
hann og hann átti fjöldann allan af
vinum og kunningjum. Afi var alveg
svakalega skemmtilegur og ég vildi
óska þess að ég gæti hitt hann aftur.
Nú kveð ég með mikilli sorg besta afa
í heimi.
Friðrik Máni Logason.
Já, afi minn, aldrei hefði ég trúað
að ég ætti eftir að sakna einhvers
jafn sárt og raun ber vitni, að fá bara
19 ár með þér er bara einfaldlega allt
of stuttur tími en ég get þó allavega
verið mjög þakklátur fyrir það
hversu ánægjuleg þau voru og sér-
staklega fyrir allan tímann sem við
eyddum saman. Öll sumarfríin sem
við fórum í saman, þar sem amma
þurfti að stoppa til að skoða hverja
einustu kirkju og kirkjugarð sem á
vegi okkar varð og svo fórum við að
sjálfsögðu í sjoppu og fengum okkur
pylsu og malt, nema núna síðast, þá
var það pylsa og TAB, mér þótti það
óneitanlega frekar skondið að sjá þig
hugsa um mataræðið, að sjá þig með
sykurlaust gos þótti mér svona svip-
að og að sjá handalausan flugsund-
kappa. En það var þó ekki til hálfs
jafn undarlegt og það er að hugsa til
þess að þú sért farinn frá okkur til
frambúðar. Já, ég myndi gefa allt til
að fá að kúra mér upp að bumbunni á
þér núna, finna þessa stóru hramma
vefjast utan um mig og veita mér
þessa ólýsanlegu öryggistilfinningu
og lyktin, lykt sem fæstir myndu nú
kalla ilm, en það verður að viður-
kennast að hún var bara nokkuð góð.
Við getum sko öll verið stolt af þér,
þú afrekaðir meira á þessum 65 árum
en flestir gætu afrekað á helmingi
lengri tíma, þér tókst að koma upp
átta börnum og þar af sex stelpum,
og fyrir það eitt að afreka það getur
maður verið stoltur. Þú komst að
stofnun og allri uppbyggingu Kiwan-
isklúbbsins, varst forstöðumaður
áhaldahússins í 30 ár og slökkviliðs-
stjóri í hátt í 20. Já, við getum sko öll
verið stolt af þér og það erum við,
barnabörnin 21 auk barnabarna-
barnanna tveggja svo sannarlega.
En hvað hlutirnir geta breyst óvenju
hratt, hvað það er hryllilega stutt
milli hláturs og gráts. Það eru ekki
nema þrjár vikur síðan við skemmt-
um okkur öll svo vel í brúðkaupinu
hans Baldvins, gleðin skein svoleiðis
úr andlitinu á þér, öll börnin þín
gengin út og ekkert að gera fyrir þig
næstu 20 árin annað en að skemmta
þér, á þeim tímapunkti kom sko ekki
nokkurri sálu til hugar að þú myndir
kveðja aðeins tíu dögum síðar.
Fyrir mér var líf þitt eins og frið-
arkerti sem logaði of glatt og brann
allt of fljótt út.
Sigurjón Viðarsson.
Þegar ég var lítill strákur tók afi
mig stundum og faðmaði mig svo þétt
að sér að ég missti andann, það var
stórkostleg tilfinning að finna alla
þessa hlýju og væntumþykju um-
lykja sig. Afi minn var fallegasta sál
sem ég hef kynnst, alveg frá því að ég
var lítill hlakkaði ég alltaf jafnmikið
til að hitta hann. Við bjuggum í
Reykjavík og ég man hvað var gam-
an að fá ömmu og afa í heimsókn. Þá
fékk ég stundum að fara með afa og
pabba á rúntinn, við fórum í Kola-
portið, á bílasölur og í Sölu varnar-
liðseigna þar sem afi fann oft hluti
sem honum þótti voða sniðugir.
Seinna fluttum við bræðurnir með
mömmu til Eyja og þá fengum við að
búa í húsinu þeirra á Ásaveginum og
hann réð mig í vinnu hjá bænum.
Þetta voru erfiðir tímar í fjölskyld-
unni en afi var eins og klettur. Hann
sótti mig á morgnana og við vorum
samferða í vinnuna. Í hádeginu fór-
um við upp á Nýjó þar sem amma
beið okkar með matinn. Við afi spjöll-
uðum mikið saman á þessum tíma og
ELÍAS
BALDVINSSON