Morgunblaðið - 02.10.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. OKTÓBER 2003 41
Mín fyrsta minning
um Bergstein afa minn
var þegar ég heimsótti
hann sem barn og sá
stundaglas í fyrsta skipti. Ég greip
glasið með fiktsömum höndum, sneri
því og horfði hugfanginn á sandkorn-
in streyma niður. Þá heyrði ég sagt
fyrir aftan mig: „Sandurinn fer niður
á jafnlöngum tíma og tekur að sjóða
egg.“ Ég sneri mér við snögglega og
sagði „Ég veit það,“ jafnvel þó að ég
vissi það raunar ekki. Bergsteinn
svaraði sposkur á svip: „Þú veist
bara allt.“
Ég á ekki margar bernskuminn-
ingar um Bergstein. Við bjuggum
sinn á hvoru landshorninu. Hann og
amma slitu samvistum stuttu áður
en móðir mín fæddist og við lifðum
dálítið aðskildu fjölskyldulífi. Ég
kynntist Bergsteini aftur á móti þeg-
BERGSTEINN
SIGURÐARSON
✝ Bergsteinn Sig-urðarson fæddist
á Hjallanesi á Landi í
Landsveit 11. maí
1919. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 11. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Grafarvogs-
kirkju 22. septem-
ber.
ar ég var orðinn fulltíða
og fluttur á sama lands-
horn og hann. Ég heim-
sótti hann þónokkrum
sinnum og naut gest-
risni hans og Unnar.
Þau voru höfðingjar
heim að sækja. Ég
minnist margra
skemmtilegra kvölda
með þeim og mér
fannst við ná ágætlega
saman. Bergsteinn var
þó dulur og vildi sem
minnst um sjálfan sig
tala. Pólitík og atburðir
líðandi stundar voru
hans eftirlætisumræðuefni þegar við
ræddumst við. Ég komst ekki hjá því
að sjá hve góðum gáfum hann var
gæddur og hafði einkar gott vald á
íslensku, bæði í bundnu sem
óbundnu máli. Hann var einnig vel
lesinn. Ég velti því stundum fyrir
mér hvort hann hefði haft einhvern
metnað í þá átt að skrifa þegar hann
var ungur, en hann var smiður að at-
vinnu.
Bergsteinn hafði dálítið dreym-
andi yfirbragð. Hann var settlegur
og fumlaus í hreyfingum en þó yfir-
lætislaus. Á máli fornsagnanna hefði
hann kallast kurteis eða prúður en
þessi orð hafa því miður mun sér-
tækari merkingu nú á tímum en
þekktist fyrr. Hann var gjarn á að
spauga og flestum fremri í skop-
kvæðum – limrum. Ég er ekki frá því
að hann hafi haft töluverðan sjarma.
Hann var barngóður og ég sá að mín
eigin börn löðuðust að honum og
treystu honum. Svo gerðu reyndar
fleiri. Bergsteini var treyst fyrir
ábyrgð í ýmsum félagasamtökum og
síðast var hann formaður Félags
eldri borgara. Það finnst mér benda
til þess að hann hafi haft bæði virð-
ingu og vinsældir síns samferðafólks
vegna verðleika sinna því ég get ekki
séð hann fyrir mér trana sér fram.
En hann var þéttur fyrir – allt að því
þrjóskur – og líklega ekki gefinn fyr-
ir að gefa eftir hlut sinn að óreyndu.
Sléttum 30 árum eftir að ég sneri
við stundaglasi í húsi Bergsteinn afa
míns var ég kallaður að dánarbeði
hans. Ég sat hjá honum og horfði á
síðustu sandkornin í stundaglasi
hans falla niður. Hann var vel und-
irbúinn og tók með æðruleysi á móti
því sem í vændum var. Ég var ekki
jafnundirbúinn. Það voru margir
hlutir sem ég hefði viljað ræða við
hann í heimsóknum sem ég ekki fór.
Eftir á að hyggja velti ég því fyrir
mér hvað við áttum sameiginlegt og
að hversu miklu leyti hann lifir
áfram í mér og börnunum mínum.
En er ég sat við höfðalag hans þetta
kvöld datt síðasta sandkornið snögg-
lega niður og tíminn var uppurinn.
Þá sá ég hann hafði rétt fyrir sér.
Þegar litið er til baka virðist lífið
hafa runnið hjá á styttri tíma en tek-
ur að sjóða egg. Og ég veit ekki allt.
Ásgeir Jónsson.
Mín fyrsta minning
um Kristin Jón er frá
þeim tíma þegar hann
starfaði sem vegaverk-
stjóri við vegagerð í Skötufirði í
þeim tilgangi að opna framtíðarleið
um Ísafjarðardjúp. Leið sem kom
sveitabæjum við Djúp í vegasam-
band við Ísafjarðarkaupstað og
skapaði möguleika á vetrarsam-
göngum frá Ísafirði til Reykjavíkur.
Á þeim tíma var ég barn að aldri og
fylgdist spenntur með eins og aðrir
íbúar við Ísafjarðardjúp. Framvegis
yrði hægt að fara akandi til Ísafjarð-
ar fram og til baka sama daginn í
stað þess að treysta á ferðir Djúp-
bátsins tvisvar í viku með tilheyr-
andi stoppi hálfa vikuna á Ísafirði.
Vegagerðin þýddi breytingar, fram-
farir og nýja möguleika. Þetta var
fyrri hluta áttunda áratugarins.
Samstarf okkar hófst í gegnum
Fjórðungssamband Vestfirðinga
haustið 1996 en þá var Kristinn Jón
varaformaður stjórnar. Á þeim vett-
vangi var víða farið um Vestfirði og í
þeim ferðum var mikið rætt um
vegamál sem voru skiljanlega
Kristni Jóni hugleikin. Hann hafði
mikla félagsmálareynslu, ekki síst
eftir langa setu í bæjarstjórn Ísa-
fjarðarkaupstaðar og síðan Ísafjarð-
arbæjar og var því sóst eftir kröftum
hans til ýmissa verkefna eftir að
hann lét af störfum fyrir Vegagerð-
ina. Má þar nefna störf fyrir Djúp-
bátinn Fagranes og Héraðssamband
Vestfirðinga. Eiginleikar Kristins
Jóns nýttust vel til þessara starfa en
í báðum tilfellum voru verkin erfið.
Eftir að ákvörðun var tekin um að
leggja af starfsemi Djúpbátsins
vann Kristinn Jón að því verkefni
með skýra sýn á hvernig skyldi stað-
ið að því. Hann lagði mikla áherslu á
KRISTINN JÓN
JÓNSSON
✝ Kristinn JónJónsson fæddist
á Mýri í Súðavíkur-
hreppi 25. desember
1934. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 19.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Ísafjarðar-
kirkju 27. septem-
ber.
að þjónustuaðilar
fengju gert upp og eng-
inn þyrfti að skaðast af
viðskiptum við fyrir-
tækið þrátt fyrir upp-
gjör. Þetta gekk eftir.
Þá skildi hann betur en
margir aðrir við
rekstrarlok fyrirtækis
eins og Djúpbátsins
sem á sér merkilega
sögu að það þyrfti að
tryggja að saga þess
yrði skráð. Frá því
gekk hann með samn-
ingum við Sögufélag
Ísfirðinga, hann vildi
enga lausa enda.
Sem formaður Héraðssambands
Vestfirðinga frá stofnun þess árið
2000 beitti Kristinn Jón sér fyrir
aukinni starfsemi og hvatti til þess
að farið yrði í framkvæmdir svo
hægt yrði að halda Landsmót UMFÍ
árið 2004 en HSV hafði fengið sam-
þykki fyrir því. Það gekk ekki eftir
en þrátt fyrir vonbrigði gekk hann í
það verkefni að HSV gæti haldið
unglingalandsmót árið 2003 með
þeirri uppbyggingu sem því fylgdi.
Það tókst vel og var öllum til sóma
sem að því stóðu, ekki síst Kristni
Jóni sjálfum sem var orðinn alvar-
lega veikur þegar mótið stóð yfir en
þrátt fyrir það sat hann setninguna
og fylgdist mótsdagana með keppni,
stoltur af verki íþróttahreyfingar-
innar sem hann sjálfur stýrði. Mikið
samstarf var milli HSV og bæjar-
stjórnar Ísafjarðarbæjar vegna
landsmótsins og hafði Kristinn Jón
sjálfur mikið samband og fylgdist
með öllum þáttum. Hann hafði
reynslu af því sem bæjarstjórnar-
maður hversu mikilvægt var að
halda góðu sambandi og hafa allar
upplýsingar tiltækar. Þannig verður
samstarfið markvissara og betra.
Það var gott að eiga samstarf við
Kristinn Jón því hann var það hrein-
skiptinn að ekkert fór á milli mála
hver hans afstaða til hlutanna var.
Eftirlifandi eiginkonu og fjöl-
skyldu eru sendar samúðarkveðjur
frá bæjarstjórn og starfsfólki Ísa-
fjarðarbæjar. Blessuð sé minning
Kristins Jóns Jónssonar.
Halldór Halldórsson,
bæjarstjóri Ísafjarðarbæjar.
✝ Þorsteinn SnorriAxelsson fæddist
í Reykjavík 15. maí
1943. Hann lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 21. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar Þorsteins voru Að-
alheiður Ingimund-
ardóttir, f. 26.12.
1920, d. 25.7. 1982,
og Axel Ármann Þor-
steinsson, f. 7.1.
1902, d. 13.10. 1979.
Systkini Þorsteins
eru Óskar, Ingi-
mundur, Steinunn,
Hallgrímur, Lárus, Páll og Erla.
Þorsteinn kvæntist Hólmfríði
Þórarinsdóttur árið 1968, þau
slitu samvistum árið 1979. Börn
þeirra eru: Axel Þór-
arinn, f. 16.12. 1961,
d. 17.3. 1963. Axel
Þórarinn, f. 24.7.
1963, búsettur í Sví-
þjóð. Hólmsteinn
Árni, f. 28.6. 1964, d.
15.11. 2000. Aðal-
heiður, f. 23.8. 1965,
hún fimm börn, eitt
með Júlíusi Krister
og fjögur með Grét-
ari Sigurðssyni.
Helga Guðrún, f.
27.3. 1987.
Þorsteinn lærði
múrverk og starfaði
lengst af sem múrari.
Útför Þorsteins verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Nú ertu farinn, minn kæri bróð-
ir, farinn frá okkur sem þótti svo
innilega vænt um þig. Það er svo
þungbært að sjá á eftir þér, Steini
minn. Ég sakna þín sárt, eina
huggunin er að þú ert kominn á
betri stað, þar sem synir þínir og
foreldrar okkar hafa tekið þér opn-
um örmum. Nú ertu laus við
lungnasjúkdóminn sem lagði þig að
velli. Ég trúi því að þér líði vel
núna, hjá ástvinum sem fóru á und-
an þér.
Þú varst sá albesti bróðir sem
hægt er að hugsa sér. Þegar ég
hugsa til baka, þá eru allar minn-
ingarnar um þig svo bjartar og
góðar. Glaðværð þín góðvilji og
greiðasemi í allra garð. þú máttir
ekkert aumt sjá án þess að rétta
hjálparhönd. Og alltaf varstu svo
traustur og tryggur. Við munum
aldrei gleyma þér, sem áttum þig
að.
Þakka þér fyrir allt elsku Steini
minn, og guð blessi þig og og varð-
veiti.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Steinunn Helga Axelsdóttir.
ÞORSTEINN SNORRI
AXELSSON
Það var ólýsanlega
erfitt að vera staddur
erlendis hinn 4. septem-
ber s.l. og fá þær fregn-
ir að ungur og yndisleg-
ur frændi hefði látist í
hörmulegu slysi fyrr
um daginn. Á slíkum stundum megna
orð svo lítils en ótal hugrenningar
sækja að og spurningar sem engin
svör fást við. Hvaða óréttlæti heims-
ins er það að foreldrar og unnusta
þurfi að sjá á eftir svo efnilegum
manni, einmitt þegar lífið er fyrst að
hefjast fyrir alvöru? Hvers vegna er
ófæddu barni meinað um að líta aug-
um föður sinn hann Skúla Má, sem
svo mjög hlakkaði til að takast á við
föðurhlutverkið? Mann setur hljóðan
– þetta er illskiljanlegt.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
SKÚLI MÁR
NÍELSSON
✝ Skúli Már Níels-son fæddist í
Reykjavík 13. októ-
ber 1978. Hann lést af
slysförum 4. septem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Melstaðarkirkju
16. september.
kynnast Skúla Má
býsna vel þegar hann
var lítill pjakkur í for-
eldrahúsum að Fremri-
Fitjum, en þangað kom
ég oft sem táningur og
staldraði gjarnan við í
lengri eða skemmri
tíma. Þar var gott að
eiga skjól og þau Níels
og Jónína reyndust
manni þeir traustustu
vinir sem nokkur gat
óskað sér. Skúli Már
ólst þar upp við mikið
ástríki foreldra sinna og
það kom snemma í ljós
að Skúli var gæddur þeim mannkost-
um sem arfur og uppeldi bjó honum;
traustur, rólyndur, heiðarlegur og
hugulsamur um jafnt menn og dýr.
Þá gat hann verið pínu stríðinn, en
aldrei þó svo að ekki væri hlegið dátt
að uppátækjunum. Hann var alla
daga að skottast úti með pabba sínum
hvernig sem viðraði og þegar inn var
komið hjúfraði hann sig í faðmi
mömmu sinnar svo engum duldist sú
væntumþykja og kærleikur sem ein-
kenndi fjölskylduna. Þegar fjölskyld-
an síðan stækkaði kom enn frekar í
ljós sú manngæska sem Skúla var
gefin í öllum samskiptum hans við
systur sínar og reyndist hann þeim
góð fyrirmynd. Þegar dulur barns-
feimninnar höfðu verið dregnar til
hliðar, kom í ljós einkar skemmtileg-
ur og viðkunnanlegur drengur sem
auðvelt var að skrafa við um heima og
geima. Hann hafði áhuga á öllu sem
viðkom bílum, vélum og hvers kyns
tækjabúnaði, en einnig var tónlistin,
lífskúnstin og náttúran honum hug-
leikin. Mér eru minningarnar um
þessar stundir mikils virði. Árin líða
og skyndilega vaknar maður upp við
þann vonda draum að fólk er hrifsað
burt úr blóma lífsins, fólk sem maður
hefði svo gjarnan vilja eyða meiri
tíma með. Eftir stöndum við harmi
slegin, en öðlingsdrengur eins og
Skúli Már skilur eftir sig fallegar
minningar og vekur okkur til um-
hugsunar um að heimurinn væri ef-
laust betri ef fleiri tileinkuðu sér þau
viðhorf sem Skúli Már hafði til lífsins
og náttúrunnar. Mikill er missir fjöl-
skyldunnar og þeirra sem næstir hon-
um stóðu og þungbær er sorgin, en
Drottinn hefur kallað til sín öflugan
liðsmann og Skúla Má hefur nú verið
ætlað stærra hlutverk á víðáttum
handan okkar heims. Við sem eftir lif-
um fáum það erfiða verkefni að glíma
við sorgina og sætta okkur við orðinn
hlut, en minningin um þennan góða
dreng lifir í hjörtum okkar alla tíð.
Sigurður Ívarsson.
Elsku besta amma,
nú ertu farin frá okkur.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt er runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Margar minningar eigum við
systkinin um þig. Þegar ég og Þórir
vorum í pössun hjá þér á Fossheið-
inni, þá var margt skemmtilegt gert.
Allar þær stundir sem við spiluðum
veiðimann, þjóf og fleiri spil og alltaf
unnum við, mig grunaði nú að þú
leyfðir okkur að vinna. Allar spól-
ÞORBJÖRG HALL-
MANNSDÓTTIR
✝ Þorbjörg Hall-mannsdóttir
fæddist í Lambhús-
um í Garði 17. janúar
1916. Hún andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Kumbaravogi á
Stokkseyri 14. sept-
ember síðastliðinn
og var jarðsungin
frá Kotstrandar-
kirkju 22. septem-
ber.
urnar sem við hlustuð-
um á og allar þær bæk-
ur sem við lásum hjá
þér. Þetta var
skemmtilegur tími sem
við systkinin munum
aldrei gleyma. Svo kom
litli bróðir og hann lék
sér að sömu hlutum og
við gerðum á sínum
tíma og hann spilaði við
þig olsen olsen og veiði-
mann.
Þú varst alltaf hjá
okkur á jólunum nema
síðustu jól en þá komst
þú ekki vegna heilsu
þinnar og það var mjög skrítið því að
það vantaði eitthvað og við söknuð-
um þín sárt þessi jól.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þú munt ávallt eiga vissan stað í
hjarta okkar.
Linda Ósk, Þórir og
Einar Sindri.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun
að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling
birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera
lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).