Morgunblaðið - 07.12.2003, Blaðsíða 28

28 SUNNUDAGUR 7. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
10 DAGA PÁSKAFERÐ
TIL CRANS MONTANA Í SVISS
2. TIL 11. APRÍL
Borgartúni 34,
sími 511 1515
www.gjtravel.is
Flogið verður til Zürich og ekið þaðan á eitt besta
skíðasvæði Alpanna, Crans Montana. Þar er að finna allt sem
prýðir góða skíðabæi, stórvirkar lyftur, fjölbreyttar
skíðabrekkur o.fl.
Verð á mann er 124.500 krónur.
Innifalið í verði er flug, flugvallaskattar, akstur milli flugvallar og Crans Montana,
gisting í tveggja manna herbergi, hálft fæði (kvöldverður og morgunverður)
og íslensk fararstjórn.
Aukagjald fyrir eins manns herbergi er 13.500 krónur.
Gist verður á Grand Hotel du Parc, sem er vel staðsett
fjögurra stjörnu hótel.
Lithimnulestur
Með David Calvillo
fimmtudag og
föstudag
Lithimnulestur er gömul fræðigrein þar sem
upplýsingar um heilsufar, mataræði og
bætiefni eru lesnar úr lithimnu augans.
Á fimmtudag og föstudag mun David Calvillo
vera með lithimnulestur í Heilsubúðinni, Góð
heilsa gulli betri. Njálsgötu 1, uppl. og tímapantanir í s:561-5250.
Við Þorvaldur kynntumstdrukkin fyrir utanskemmtistaðinn Óðalvið Austurvöll í ágúst1982. Ég ranglaði út af
staðnum um þrjúleytið beint upp í
fangið á honum þar sem hann sat á
hlöðnum grjótvegg á móti útidyr-
unum. Hann sá mig í ágúströkkr-
inu og kallaði á mig. Við höfðum
vitað hvort af öðru frá því við vor-
um börn og unglingar, vorum sam-
an í sjö ára bekk í Vesturbæj-
arskólanum, gamla Stýrimanna-
skólanum við Öldugötu, og gengum
saman til séra Óskars Þorláksson-
ar í Dómkirkjunni þegar við
fermdumst. Við hittumst oft í ung-
lingaklíkunum sem sóttu gamla
Hressingarskálann í Austurstræti,
sem við kölluðum Hressó. Ef við
mættumst á götu heilsuðumst við
alltaf með nafni og mér fannst allt-
af óþægilegt hvernig hann horfði á
mig eins og hann sæi inn í sál mína
og vorkenndi mér.
Hann langaði til að tala við mig
þarna í næturþvögunni fyrir utan
Óðal, við höfðum ekki sést lengi og
vissum lítið hvað hafði á daga
hvort annars drifið. Ég bauð hon-
um með mér heim. Við röltum
saman vestur í bæ, en hann lagði
áherslu á það á leiðinni að hann
ætlaði ekki að sofa hjá mér, lang-
aði bara til að tala við mig. Mig
langaði ekki heldur til að sofa hjá
honum, ég var dauðástfangin af
dönskum leikara og leikstjóra, sem
rak sitt eigið leikhús í Kaupmanna-
höfn og skrifaði leikrit. Við höfðum
kynnst á leikstjórnarnámskeiði og
ég vildi deila lífi mínu með honum
og engum öðrum. Það var bara eitt
sem skyggði á þessa ást. Mann-
helvítið var giftur. En hann var þó
giftur konu. Maðurinn sem ég bauð
með mér heim var giftur valda-
mesta maka í heimi, Bakkusi.
Auðvitað sváfum við samanþessa fyrstu nótt og það varekkert sérstakt, bara eins
og drukkið fólk er alltaf að gera og
telst eðlilegt á Íslandi. Fylleríseró-
tík, sem hefur lítið með alvöru eró-
tík eða kynlíf að gera. Samt var
hann notalegur þótt hann væri
drukkinn. Hann var góði gæinn,
sætur strákur með ljóst og liðað
hár, í hærra meðallagi, með stælt-
an fótboltaskrokk. Stór og falleg
blá augu lýstu upp andlitið, vel
skapað nefið og nautnalegan
munnsvipinn. Það var alveg hægt
að verða skotin í honum. Hann var
hjá mér allan daginn eftir, lá uppi í
sófa og ég skemmti honum með
sögum og ævintýrum úr eigin lífi.
Honum fannst ég fyndin og
skemmtileg stelpa og mér fannst
hann fyrirtaks hlustandi, gleypti
við sögunum og hló dátt og inni-
lega. Við höfðum líkan húmor. Það
var ekki svo lítið. Svo keyrði ég
hann heim á blárri Volkswagen
bjöllu. Hann bjó hjá mömmu sinni í
Breiðholtinu og vann hjá Skilorðs-
eftirlitinu, var að ljúka kandídats-
prófi í lögfræði. Hann hafði samt
lítinn áhuga á lögfræði, sagði mér
síðar meir að hann hefði viljað
ögra óreglumanninum í sér með
ströngu laganáminu. En námið var
líka praktískt. Hann þoldi aldrei
blankheit og vildi ekki hafa mikið
fyrir því að afla peninga. Þá var
lögfræðin góður kostur.
Ég hugsaði pínulítið til hansdagana á eftir, en hafði samtá tilfinningunni, að hann
væri ekki maður fyrir mig. Hann
var líklega of blautur og skildi
aldrei kamelpakkann við sig. En
hann var myndarlegur, vel gefinn
og skemmtilegur og saman gátum
við hlegið að öllu hallærinu allt í
kringum okkur. Svo ég hringdi í
hann í Skilorðseftirlitið. Langaði
ekki til að hitta hann aftur drukk-
inn á bar eins og vaninn er þegar
íslensk pör draga sig saman. Var
samt tvístígandi, ég var enn ást-
fangin af Dananum og alls ekki bú-
in að jafna mig á ástarsorginni. Við
ákváðum að hittast heima hjá mér
eftir að ég kæmi úr þrítugsafmæli
vinkonu minnar eitt laugardags-
kvöld í september. Hann ætlaði í
partí til vinar í næstu götu við mig.
Ég gerði mér töluverðar vonir um
þetta stefnumót, þráði að eignast
elskhuga og vin. Það var gott að
tala við hann í síma og ég hlakkaði
til að hitta hann. Kannski yrði
þetta betra hjá okkur en síðast,
kannski væri hann ágætis elsk-
hugi, kannski væri hann alls ekki
eins og ég hélt þá, verðandi fylli-
bytta! Ég ákvað að gefa honum
séns. Ég beið eftir honum í íbúð-
inni minni í tæpan klukkutíma.
Hann mætti ekki. Og annan
klukkutíma. Hann hringdi ekki. Og
enn annan. Hann lét ekkert af sér
vita í marga daga. Hefði ég vitað
þá að þetta hafði ekkert með mína
persónu að gera, hefði ég vitað að
þessi hegðun væri dæmigerð fyrir
alkóhólista, þá hefði ég líklega ekki
haldið áfram í þeim dýrkeypta
skollaleik sem nú hófst í lífi mínu
og átti eftir að standa yfir næstu
16 árin.
Æ, hann bara gleymdi því að við
ætluðum að hittast, æ, honum
fannst það leiðinlegt, æ, hann var
alltaf á leiðinni, en svo var bara
svo gaman í partíinu. Fyrsta afsök-
un og sjálfsréttlæting alkans sem
skammast sín undir niðri – ekki
fyrir að hafa gleymt stefnumótinu
endilega, heldur fyrir drykkju sína
sem hann getur þó ekki viðurkennt
að sé farin úr böndunum. Ég varð
reið og sár út í hann, en ákvað
samt að gefa honum annan séns.
Við ákváðum að vera menningarleg
og fórum í Þjóðleikhúsið að sjá
Garðveislu eftir Guðmund Steins-
son. Hann hafði áhuga á leikhúsi
og mjög næmt auga fyrir góðri
leiklist, bæði leiktexta og leik og lá
ekki á skoðunum sínum eða áliti
um frammistöðu einstakra lista-
manna í leikhúsinu. Það gaf því
augaleið að við gátum alltaf talað
saman um leikhús. Í hléinu drakk
hann tvo tvöfalda kamparí. Þegar
hann pantaði seinna glasið gerði ég
athugasemd:
– Ætlarðu virkilega að fá þér
annan tvöfaldan? Verðurðu ekki
fullur af öllu þessu áfengi?
Hann horfði á mig með vanþókn-
un í svipnum. Fannst þetta óþarfa
afskiptasemi.
– Tveir tvöfaldir, það er ekki
neitt neitt. Ekki til að hafa orð á.
Hann fékk mig til að skamm-ast mín fyrir „afskiptasem-ina“ sem var auðvitað full-
komin opnun á þeim tvíleik sem nú
hófst á milli okkar. Tvíleiknum
sem fjallar um vanhæfu tengslin
milli alkóhólistans og nánasta að-
standandans. Þriðji aðilinn í þeim
tvíleik er Bakkus sem hreykir sér
efst og breytir honum í þríleik. Í
öðru sæti er maðurinn sem dýrkar
Bakkus, alkóhólistinn, en maki
hans lendir óhjákvæmilega í því
þriðja. Þetta er svartur ástarþrí-
hyrningur sem hefur ótrúlegan
segulkraft. Áður en makinn veit af
hefur hann gert sig ómissandi í
þessum hættulega þríhyrningi og
lendir í stöðugum útistöðum við
alkóhólistann sem er miskunnar-
laust stjórnað af Bakkusi. Mað-
urinn í lífi mínu varð alkóhólistinn
í lífi mínu og ég varð kona alkóhól-
istans hvort sem mér líkaði það
betur eða verr. Ástarsambandið
við hann var stöðugur flótti frá
sjálfri mér inn í líf hans og óreiðu.
Ég gat gleymt eigin sálaróreiðu
með því að vera stöðugt upptekin
af því að taka til í hans. Tvö full-
orðin börn höfðu hist, tvö vanhæf
börn sem hvorugt kunni nægilega
vel að takast á við fullorðinslífið.
Bókarkafli Alkóhólismi herjar ekki eingöngu á þann drykkfellda, heldur smitar sjúkdómurinn út frá sér og brýtur niður þá sem
næst alkóhólistanum standa. Hlín Agnarsdóttir veitir hér innsýn í heim aðstandandans í gegnum minningar sínar um ástvin sinn
og sambýlismann til margra ára. Hér er gripið niður í frásögninni við þeirra fyrstu kynni.
Tvö fullorðin börn hittast
Hlín Agnarsdóttir og Þorvaldur Ragnarsson í sumarleyfi í Grikklandi. Þorvaldur
lést úr krabbameini árið 1998, einungis hálffimmtugur að aldri.
Að láta lífið rætast – Ástarsaga
aðstandanda eftir Hlín Agnarsdóttur er
gefin út af Sölku. Bókin er 151 bls. að
lengd.