Morgunblaðið - 10.01.2004, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 10. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristín Þórðar-dóttir fæddist á
Miðhrauni í Mikla-
holtshreppi 20. apríl
1920. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Ási föstudaginn 2.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, f. 16.5.
1893, d. 3.9. 1975, og
Þórður Kristjánsson,
f. 17.10. 1889, d. 31.1.
1969. Systkini Krist-
ínar voru sex og eru
þrjú þeirra á lífi.
Kristín giftist 7.4. 1947 Óskari
Ólafssyni húsasmíðameistara, f.
7.4. 1907, d. 7.7. 1988, Þau byrjuðu
búskap í Stykkishólmi en fluttu
árið 1958 til Hveragerðis. Börn
þeirra eru: Kristrún, f. 20.9. 1947,
d. 31.10. 1983, var gift Eyþóri
Ágústssyni, þau eiga tvö börn, þau
eru: Ólafur Jóhann,
f. 11.12. 1949,
kvæntur Öddu Hörn
Hermannsdóttur,
þau eiga þrjú börn,
Steinunn, f. 28.10.
1952 gift Helga Ár-
sælssyni, þau eiga
þrjú börn, og Ingi-
björg, f. 25.3. 1961,
gift Erlendi Óla Sig-
urðssyni, þau eiga
tvo syni. Lang-
ömmubörn Kristínar
eru 14.
Kristín var í Hér-
aðsskólanum á
Laugarvatni 1935-1937 og Garð-
yrkjuskóla ríkisins 1939-1941.
Ásamt húsmóðurstörfum vann
hún lengst af við garðyrkju, síðast
í Garðyrkjuskólanum á Reykjum.
Útför Kristínar fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Á skilnaðarstund koma margar
minningar upp í hugann, minningar
um góðar samverustundirnar á liðn-
um árum.
Kristín tengdamóðir, mín var
hæglát og hlý kona, jákvæð og
sterk. Velferð barna hennar og fjöl-
skyldna þeirra var hennar hjartans
mál og hún dró ekki af sér ef hún
gat rétt þeim hjálparhönd.
Eftir að hún flutti til okkar hér í
Akraselið var hún óþreytandi við að
gleðja Óskar Óla, barnabarnið sitt.
Hún sat með honum á gólfinu við að
kubba eða púsla, las fyrir hann tím-
unum saman og blés á allt tal for-
eldranna um að nú væri nóg komið
þegar búið var að lesa úr hálfri
bókahillunni.
Kristín var garðyrkjufræðingur
og blóm og garðrækt voru starf
hennar og áhugamál í gegn um lífið.
Pottablóm voru áberandi á heim-
ilinu, sífellt var verið að sá og koma
til græðlingum. Og ekki hafði hún
minni ánægju af litla gróðurhúsinu
sínu þar sem hún ræktaði allskyns
blóm og plöntur. Síðustu 10 árin
sem hún vann utan heimilis sá hún
um pottaplöntusafn á Garðyrkju-
skóla ríkisins og hafði mikla ánægju
af því starfi.
Það segir mikið um kjark hennar
og dugnað að sjötug tók hún að sér
með litlum fyrirvara að kenna potta-
plöntuþekkingu á blómaskreytinga-
braut Garðyrkjuskólans. Ekkert
kennsluefni var til og varð hún því
að semja það jafnóðum fyrir hvern
tíma. Henni fannst tímafrekt að vél-
rita námsefnið á gamla skólaritvél.
Því keypti hún tölvu, lærði á hana
og samdi námsefni sem síðar varð
að tveimur kennslubókum.
Alltaf var hún með einhverja
handavinnu í takinu. Hún heklaði
dúka, prjónaði á börnin og barna-
börnin og saumaði út myndir stórar
og smáar. Það var henni erfitt þegar
heilsan leyfði það ekki lengur.
Síðustu þrjú árin dvaldi Kristín á
Hjúkrunarheimilinu Ási í Hvera-
gerði þar sem hún naut umhyggju
og hlýju starfsfólks.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdamóður minni samfylgdina og
bið Guð að blessa minningu hennar.
Erlendur Óli Sigurðsson.
Minningarnar eru margar nú við
andlát Kristínar.
Ég fékk ætíð konunglegar mót-
tökur þegar ég kom í Hveragerði til
Stínu, allt frá fyrstu tíð þegar ég fór
að koma þangað sem verðandi
tengdasonur.
Hún var föst á sínum skoðunum,
en hlý og traust. Alltaf var hún að
reyna að gera mig að grænmet-
isætu, að minnsta kosti að reyna að
venja mig á að borða meira græn-
meti en ég var vanur úr fiskmetinu
við Breiðafjörð. Það lánaðist nú mis-
vel.
Þegar við svo misstum Kristrúnu
1983, var hún okkur fyrir vestan
mikil stoð og styrkur, þrátt fyrir
sinn missi. Fyrir það erum við þakk-
lát. Hún var trúuð, fyrst og fremst á
að líf væri til eftir þetta líf.
Kristín var greind kona og lærði
garðyrkju á unga aldri. Hún vann
við það stærstan hluta ævinnar að
rækta og hlúa að blómum og græn-
meti. Því var hún á góðum stað í
Hveragerði.
Þegar hún svo, nokkuð fullorðin,
fór að vinna við Garðyrkjuskólann á
Reykjum fannst okkur að hún væri
komin á rétta hillu. Hún vann þar
mest við ræktun og umönnun inni-
jurta.
Þar kom að hún, þá komin hátt á
sjötugsaldur fékk sér tölvu og fór að
vinna að því að safna saman og
skrifa kennsluefni um pottaplöntur.
Því verki lauk hún svo 1996 þegar út
komu tvö hefti, Handbók um með-
ferð og umhirðu pottaplantna. Var
þetta talsvert afrek.
Hún tók ákaflega vel á móti
seinni konu minni, Dagbjörtu, og
leit ætíð á hana sem hluta af sinni
fjölskyldu. Við heimsóttum Stínu
alltaf þegar við gátum í Hveragerði
og síðar í Reykjavík, þegar hún fór
að búa þar í skjóli dóttur sinnar,
Ingibjargar.
Þó að söknuður búi í brjóstum
okkar, býr þar líka gleði yfir því að
hún fékk að kveðja nú. Heimurinn
var horfinn henni, og nú er hún
komin í betri heim eins og hún trúði
svo staðfastlega að væri til, á meðal
stjarnanna. Og þar hefur hún fundið
Kristrúnu og Óskar og aðra ástvini
horfna.
Eyþór Ágústsson, Stykkishólmi.
Tíminn er undarlegt og afstætt
hugtak, hann heldur alltaf áfram og
fer aldrei til baka. Hann er í raun
það eina sem við eigum en okkur
nútímafólki finnst við ekki eiga nóg
af. Í minningunni var amma alltaf
svo róleg kona, einhvernveginn eins
og hún hefði alltaf endalausan tíma.
Tíma til að tala við mann, tíma til að
vera með manni, tíma til að kenna
manni að prjóna, tíma til að koma út
og gera snjóhús, tíma til að hugsa
svo vel um garðinn sinn, tíma til að
sinna gróðurhúsinu sínu, tíma til að
sinna heimilinu, börnum og barna-
börnum.
Það eru forréttindi að alast upp
við það að hafa ömmu og afa í næsta
húsi. Þannig var það í mínum upp-
vexti. Kristín amma og Óskar afi
bjuggu í Iðjumörkinni við hliðina á
okkur. Húsið hjá ömmu og afa var
alltaf opið.
Þangað var alltaf svo gott að
koma. Samgangur var mikill í svona
miklu nábýli. Aldrei leið sá dagur að
maður leit ekki inn hjá ömmu, fékk
súkkulaðibúðing, cheerios með
kókómjólk útá eða annað góðgæti
og gott spjall.
Amma var garðyrkjufræðingur
og kenndi við Garðyrkjuskólann að
Reykjum um árabil. Óbilandi áhugi
hennar á garðyrkju og allri um-
gengni við blóm af öllum gerðum,
var ótrúlegur. Ekki var hægt annað
en að hrífast með.
Þrátt fyrir að amma hafi verið ró-
leg og hæglát kona, hafði hún sínar
ákveðnu skoðanir og var trú sinni
sannfæringu. Hún sagði mér t.d. frá
því, þegar ég var barnung, að áfengi
skyldi ég aldrei nota því ALLT böl
heimsins væri tilkomið vegna þess.
Já, hún amma var svo sannarlega
viss í sinni sök.
Hún var trúuð kona og það hjálp-
aði henni í gegnum erfiða tíma. Lífið
var jú ekki alltaf dans á rósum hjá
henni, frekar en hjá okkur hinum.
Amma var góð kona, á stundum
alltof góð, hún trúði engu illu upp á
neinn, að minnsta kosti ekki neinu
misjöfnu uppá sitt fólk. Við vorum
öll fullkomin fram í fingurgóma.
Fyrir utan garðyrkjuna, átti ætt-
fræðin stóran sess í huga hennar,
sérstaklega í seinni tíð og frænd-
rækin var hún með eindæmum. Hún
lagði mikla vinnu í að setja ættartöl-
una okkar niður á blað og útdeildi
henni á skipulagðan hátt í þar til
gerðum möppum. Hún sá svo til
þess að allir myndu nú örugglega
eignast slíka möppu.
Amma var ein heilsuhraustasta
manneskja sem ég hef þekkt, en
undir lokin var þó tekið að halla
undan fæti. Hún hefur eflaust verið
hvíldinni fegin. Hennar ævistarf var
mikið og gott og bið ég góðan Guð
að taka vel á móti henni á nýjum
stað.
Kristín Ólafsdóttir og fjölskylda.
Nú ert þú dáin elsku amma og
hvarflar hugur okkar ósjálfrátt til
æskuáranna, til þín og afa. Okkur
langar þess vegna, systkinin í Hólm-
inum, að minnast þín í nokkrum orð-
um.
Einna minnistæðastar eru okkur
langdvalir hjá þér í Hveragerði, þar
sem nóg var að gera og við gátum
unað okkur í leikjum í fallega garð-
inum þínum þar sem þínir grænu
fingur nutu sín eða við smíðar útá
trésmíðaverkstæði hjá afa þar sem
hinir ýmsu smíðagripir urðu til og
oft var líka farið í sund. Einnig
stendur okkur ljóslifandi fyrir hug-
skotsjónum hvernig þú tókst á móti
okkur opnum örmum, hvernig þú
hafðir alltaf tíma og þolinmæði fyrir
okkur og frændgarðinn sem var á
okkar aldri eða börnin í götunni sem
öll voru inni á gafli hjá þér. Oft var
þá frystikistan opnuð en hún var
gjarnan full af Kjörís. Eftir anna-
sama daga enduðu þeir yfirleitt á
því að þú last fyrir okkur eftir að
komið var í rúmið, allt frá ævintýra-
bókum uppí heilu Íslendingasögurn-
ar og var þá jafnvel setið við í marg-
ar klukkustundir.
Ekki minnumst við þess að hafa
heyrt þig nokkurn tímann mæla til
okkar styggðaryrði, sama hvað á
gekk, jafnvel þó að komið væri að
okkur í bílaleik í hveitiskúffunni,
stela tómötum úr gróðurhúsinu þínu
eða eitthvað þaðan af verra. Í stað
skamma sýndir þú okkur alltaf
ótakmarkaða blíðu og væntumþykju
og varst óþreytandi við að kenna
okkur muninn á réttu og röngu.
Einnig eru okkur minnistæðar rútu-
ferðirnar þegar þú komst vestur í
Stykkishólm en eftir að hafa dvalið í
stuttan tíma, því alltaf lá þér á að
fara heim til afa, og tókst þú gjarn-
an annað hvort okkar eða bæði með
þér suður aftur. Þá var oft gist á
Reykjarvíkurveginum hjá lang-
ömmu og Ellu frænku og Hall-
grímskirkja eða eitthvað álíka
merkilegt skoðað á leiðinni heim í
Hveró.
Í dag fögnum við því hversu lán-
söm við höfum verið að hafa fengið
að umgangast þig og afa svona mik-
ið í gegnum tíðina. Einnig minn-
umst við heimsókna þinna til okkar
og fjölskyldna okkar eftir að við
vorum orðin fullorðin.
Þessar ljúfu minningar munum
við geyma með okkur og munum
ætíð minnast þín eins og þú varst.
Inga og Óskar, Stykkishólmi.
Elsku amma. Með þessum línum
langar mig að kveðja þig í hinsta
sinn.
Þín nótt
er með öðrum stjörnum.
Um lognkyrra tjörn
laufvindur fer.
Kallað á þig og komið
að kveðjustundinni er.
Dimman, þögnin og djúpið.
Og blöðin þín mjúk
sem bærast svo hljótt
lótusinn hvíti
sem lokast í nótt.
Orð
eins og hendur sig hefja,
bænir til Guðs
úr brjósti manns.
Stíga upp í stjörnuhimin
og snerta þar andlit hans.
Og nóttin fyllist af friði.
Úr heimi sem ekki er okkar
æðra ljós skín
en auga mitt sér.
Það læknandi höndum
um lótusinn hvíta fer.
Úr vindunum djúpu leitar
ást Guðs til þín
yfir öll höf.
Sál þín fyllist af friði
sem færir þér lífið að gjöf.
Og söngnum
sem eyrað ei nemur
þér andar í brjóst.
Dreymi þig rótt
lótusinn hvíti
sem opnast á ný í nótt.
(Gunnar Dal.)
Takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig. Hvíl í friði.
Þín
Kristrún Dröfn
Nú hefur hún Kristín amma kvatt
þennan heim eftir nokkuð erfiða
tíma að undanförnu. Alzheimer-
sjúkdómurinn, sem hún þurfti að
berjast við lengi, hafði ágerst hratt
síðustu misseri og lífið orðið þung-
bært. Amma var alltaf mjög einlæg í
sinni trú um áframhaldandi tilvist
eftir þetta líf og víst er að sú trú
styrkir okkur eftirlifandi aðstand-
endur við hennar fráfall.
Við systkinin nutum þeirra for-
réttinda að umgangast ömmu og afa
mikið og náið á okkar uppvaxtarár-
um þar sem við bjuggum í næsta
húsi við þau í Hveragerði. Ferðirnar
yfir til þeirra voru tíðar því alltaf
var tekið blíðlega á móti okkur og
margt spennandi að skoða. Heimilið
og umhverfi þess var sveipað
ákveðnum ævintýraljóma, húsið
stórt með dularfullu háalofti og um-
hverfis það heill skrúðgarður með
gróðurhúsi. Trésmíðaverkstæði afa
var svo við hliðina og var þar óspart
„hjálpað til“. Inni á heimilinu voru
líka alls konar gæludýr og þar var
einnig bæði píanó og orgel þar sem
„Allt í grænum sjó“ var leikið ótal
sinnum. Amma og afi voru bæði
mikið ræktunarfólk og amma hafði
garðyrkju að sínu ævistarfi, en hún
var ein af þeim fyrstu sem útskrif-
uðust úr Garðyrkjuskólanum að
Reykjum í Ölfusi. Á björtum sum-
arkvöldum hafði hún yndi af því að
hlúa að gróðrinum í garðinum og á
haustin var tími uppskeru úr garð-
inum og gróðurhúsinu. Áhugi henn-
ar á stofublómum gekk meira að
segja svo langt að hitastigið í stof-
unni var gjarnan þannig stillt að það
hentaði blómunum sem best. Áhug-
inn smitaði líka marga og var víða
blómlegt á heimilum fjölskyldumeð-
lima. Aðstæður voru líka kjörnar
þar sem amma gat alltaf tekið stofu-
blómin „í fóstur“ til sín þegar í óefni
var komið.
Þetta mikla samneyti við ömmu
og afa hefur án efa sett sitt mark á
lífshlaup okkar systkina og því eng-
in tilviljun að við tvö eldri höfum
bæði fetað í fótspor ömmu og út-
skrifast úr Garðyrkjuskólanum. Það
var líka auðsótt mál hjá ömmu og
afa á sínum tíma að leyfa mér að
byggja mitt eigið gróðurhús á lóð-
inni hjá sér þar sem stundaðar voru
ýmsar ræktunartilraunir, með
dyggri aðstoð ömmu sem alltaf
fylgdist áhugasöm með. Það var
þess vegna sérstaklega ánægjulegt,
og í raun táknrænt að amma skyldi
hafa heimsótt okkur Örnu ein síns
liðs til Noregs á vordögum 1997 og
verið viðstödd útskrift mína úr há-
skóla þar sem ég hafði lokið námi í
landslagsarkitektúr. Amma vílaði
þannig fátt fyrir sér og jafnaðargeð
hennar var einstakt. Það skein í
gegnum frásagnir hennar að upp-
vaxtarárin voru ekki bara dans á
rósum. Að sama skapi var garð-
yrkjunámið á sínum tíma langt frá
því að vera auðsætt mál. Það var því
sérlega ánægjulegt þegar hún var
ráðin til starfa við Garðyrkjuskól-
ann þar sem hún hafði umsjón með
pottaplöntuhúsinu. Þegar svo kom
að því að hún var beðin um að taka
að sér kennslu, þá sjötug að aldri,
tók hún sig til og fékk sér sína
fyrstu tölvu og hóf að skrifa
kennsluefni um pottaplönturækt.
Því starfi hélt hún síðan áfram eftir
starfslok á skólanum og eftir hana
liggur nú fræðsluefni í eigu skólans
um fleiri hundruð tegundir pottapl-
antna.
Nú kveður Kristín amma þetta
jarðneska líf. Hún var alltaf þess
fullviss að annað og meira biði okk-
ar fyrir handan. Við trúum því og
treystum að hún eigi nú ánægjulega
endurfundi við Óskar afa og Krist-
rúnu dóttur þeirra.
Hermann.
Í lífinu kynnist maður mörgum.
Flestir fljóta áfram. Örfáir verða
eftir. Kristín Þórðardóttir var ein af
þeim.
Við kynntumst upp úr 1970 þegar
ég tengdist henni fjölskyldubönd-
um. Fyrst kynntist ég Óskari manni
hennar, sem var prúðmenni mikið
og viðræðugóður maður.
Á þessum árum var mikill sam-
gangur, fermingarveislur, afmæli
o.fl. Í þessum veislum settist Óskar
alltaf hjá mér og ræddum við saman
og smátt og smátt kynntist ég Stínu
líka.
Árin liðu, fyrsta jólakortið á
hverju ári kom frá Stínu og Óskari.
Þá vissi ég að jólin voru í nánd.
Stína var 30 árum eldri en Ingþór
maðurinn minn og hringdi hún í
hann á hverjum afmælisdegi hans
þann 20. maí. Fyrst spjallaði hún við
mig dágóða stund, síðan sagði hún:
„Mig langar til þess að tala við hann
frænda minn.“ Það var mikil regla í
þessum samskiptum enda var Stína
mjög reglusöm kona. Ég minnist
sjötugsafmælis hennar og þegar ég
fór í húsmæðraorlof í Hveragerði og
hún sýndi mér stolt litla gróðurhús-
ið sitt við Garðyrkjuskólann.
Eftir að Stína flutti í bæinn gisti
Kjartan sonur minn stundum hjá
henni og áttu þau góðar stundir
saman. Hann saknaði föðurömmu
sinnar og náði hann góðu sambandi
við frænku sína. Árið 2000 varð
Stína áttræð og fórum við fjölskyld-
an öll til hennar. Þá tók hún mig á
eintal og bað mig að finna sig síðan.
Þremur dögum seinna fór ég til
hennar og sýndi hún mér þá myndir
og bækur og sagði mér frá æsku
sinni á Snæfellsnesi. Þann 11. júlí
sama ár kom hún til okkar hjónanna
í tilefni 50 ára afmæla okkar og vor-
um við bæði glöð og hissa að hún
skyldi treysta sér til þess að koma.
Þann 13. júlí 2002 heimsóttum við
Stínu í síðasta skipti. Þegar ég kom
í afgreiðsluna á elliheimilinu sagði
stúlkan: „Þið gerið ykkur grein fyrir
því að hún hefur breyst mikið.“ Ég
bjóst við að sjá konu í náttkjól á
sóttarsæng, en alls ekki. Hún sat
fullklædd við borð og augu hennar
ljómuðu þegar hún sá okkur hjónin
og Kjartan. Þegar við fórum labbaði
hún með okkur út, teinrétt í baki og
vinkaði okkur. Þannig vil ég muna
Stínu.
Elísabet G. Árnadóttir.
Ég þakka af alhug þá vinsemd og
kærleik sem þú sýndir mér, þegar
ég giftist honum Eyþór. Það var
eins og ég hefði eignast tengda-
mömmu með honum. Því í hans
huga varstu ætíð elskuð sem slík.
Það var líka auðvelt að þykja vænt
um þig, því þú varst svo hrein og
bein. Ég mun minnast þín eins og
þú stóðst í miðju blómahafinu á
Garðyrkjuskólanum á Reykjum, þar
sem þú laukst þinni starfsævi. Bros
þitt skein í kapp við rósirnar og öll
blómin sem þú hafðir alið upp og
sem þú þekkir hvert nafn á, bæði ís-
lenskt og latneskt.
Nú ert þú farin, til að hirða um
blómin í öðrum garði, langt inní ei-
lífðinni.
Dagbjört S. Höskuldsdóttir.
Stykkishólmi.
KRISTÍN
ÞÓRÐARDÓTTIR