Morgunblaðið - 10.01.2004, Qupperneq 56

MINNINGAR
56 LAUGARDAGUR 10. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðgeir Guð-mundsson fædd-
ist í Vík í Mýrdal, 19.
mars 1927. Hann
andaðist á Hjallatúni
í Vík hinn 30. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðmundur
Guðmundsson, skó-
smiður í Vík, f. á
Ytri-Skógum undir
Eyjafjöllum 27.2.
1883, d. í Vík 1.4.
1964, og Egilína Sig-
ríður Jónsdóttir hús-
móðir, f. í Kerlingar-
dal, 10.10. 1886, d. í Vík 7.3. 1934.
Guðgeir var yngstur níu systkina
sem öll eru látin. Systkini hans
voru Jón, f. 9.4. 1904, d. 6.3. 1941,
Guðrún Ragnhildur, f. 17.1. 1906,
d. 12.10. 1984, María Guðný, f.
17.3. 1907, d. 17.4. 1998, Guðríður,
f. 5.11. 1908, d. 3.11. 1926, Kjartan,
f. 26.9. 1913, d. 31.1. 1916, Kjart-
anía Guðríður, f. 22.4. 1915, d.
27.9. 1995, Kjartan Ísleifur, f. 3.5.
1916, d. 6.3. 1941, og Guðmundur
Sigurður, f. 2.1. 1921, d. 28.8. 2001.
Guðgeir hóf að vinna fyrir sér
og heimili sínu á unglingsárum,
m.a. fyrir setulið Breta sem stað-
sett var í Vík á stríðsárunum.
Hann starfaði um árabil á bíla- og
búvélaverkstæði Kaupfélags
Skaftfellinga í Vík en síðustu tvo
áratugina til eftirlaunaaldurs
starfaði hann hjá RARIK í Vík.
Hann var mikill áhugamaður um
veiði og stundaði þá iðju vel. Hann
var virkur þátttakandi í Stang-
veiðifélaginu Stakk í Vík til ævi-
loka.
Katrín Sigrún Brynjólfsdóttir
fæddist á Þykkvabæjarklaustri,
ins. Katrín starfaði síðan við versl-
unarstörf hjá Kaupfélagi Skaft-
fellinga, síðar Kaupfélagi
Árnesinga, til eftirlaunaaldurs.
Síðustu ár ævi sinnar rak hún flat-
kökugerð og gistiheimili Katrínar
í Vík með eiginmanni sínum. Katr-
ín var virkur þátttakandi í starfi
Kvenfélags Hvammshrepps, stofn-
félagi í Félagi eldri borgara í Vík
og starfaði einnig um árabil í sókn-
arnefnd Víkurkirkju.
Guðgeir og Katrín giftust 18.
desember 1948 og bjuggu í Vík til
æviloka. Þau eignuðust fjögur
börn, barnabörnin eru ellefu og
barnabarnabörnin fimm. Afkom-
endur þeirra eru: 1) Guðrún Bryn-
dís bankamaður, f. 2.11. 1950, eig-
inmaður Birgir Jónsson og börn
þeirra a) Jón Geir, eiginkona Lauf-
ey Jóna Högnadóttir og börn
þeirra eru Óttar og Brynja, b) Sig-
rún Inga, eiginmaður Sigurður H.
Sigurðsson og barn þeirra er
Harpa Sif. 2) Egilína Sigríður
skrifstofumaður, f. 5.10. 1956, eig-
inmaður Eyjólfur Árni Rafnsson
og synir þeirra eru a) Rúnar Þór
Guðbrandsson, eiginkona Hulda
Sóllilja Aradóttir, synir Andri
Dagur og óskírður, f. 31.12.2003,
b) Rafn, unnusta Bjarney Sonja
Ólafsdóttir, c) Reynir Ingi og d)
Róbert. 3) Guðmundur Pétur
framkvæmdastjóri, f. 7.4. 1962,
eiginkona Þorgerður Einarsdótt-
ir, börn þeirra eru a) Berglind, b)
Eygló og c) Hlynur. 4) Ragnar Þór-
ir endurskoðandi, f. 28.7. 1965,
eiginkona Hildur Árnadóttir og
börn þeirra eru a) Katrín og b)
Ragnar Geir.
Útför Guðgeirs og Katrínar
verður gerð frá Víkurkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
14. september 1926. Hún lést á
gjörgæsludeild Landspítalans við
Hringbraut hinn 2. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar hennar voru
hjónin Brynjólfur Pétur Oddsson
bóndi, f. á Þykkvabæjarklaustri
15.2. 1898, d. á Selfossi 30.4. 1987
og Guðrún Þórðardóttir húsmóðir,
f. á Hellum í Mýrdal 1.12. 1888, d. í
Reykjavík 18.4. 1965. Katrín var
ein af tíu systkinum sem ólust upp
á Þykkvabæjarklaustri en fimm
þeirra lifa systur sína, þau Gísli, f.
13.3. 1921, Hallfríður Halldóra, f.
7.11. 1922, Bárður, f. 10.1. 1928 og
Oddur, f. 2.6. 1930, auk fóstursyst-
ur, Guðríðar Guðfinnu (Gauju), f.
25.2. 1931. Systkini hennar sem
eru látin voru Þuríður, f. 25.11.
1913, d. 20.6. 1988, Guðjón, f. 18.4.
1915, d. 17.6. 1999, Þórhildur, f.
8.6. 1916, d. 6.7. 1988 og Hilmar
Jón, f. 22.10. 1924, d. 23.9. 2001.
Katrín var heimavinnandi á
meðan börnin voru ung en sinnti
auk þess ýmsum hlutastörfum m.a.
hjá Sláturfélagi Suðurlands. Hún
hóf störf hjá Prjónastofunni Kötlu
fljótlega eftir stofnun fyrirtækis-
Minningarnar um tengdaforeldra
okkar hrannast upp, í meira magni en
hægt er að koma fyrir í þessari stuttu
grein enda engin ástæða til þess.
Með þessum kveðjuorðum viljum
við þakka þeim fyrir það sem þau
voru okkur og börnum okkar og allt
sem þau stóðu fyrir.
Á meðal fjölskyldunnar og annarra
sem þekktu þau voru þau ávallt köll-
uð Kata og Geiri og nafn annars kall-
aði ævinlega á nafn hins.
Við tengdabörnin höfum þekkt þau
mislengi, eðli málsins samkvæmt, en
minningarnar eru þær sömu, hvort
sem er frá dagsins önn, fríum, ferða-
lögum, samkomum, veiði eða heim-
sóknum og hátíðarstundum á Kirkju-
veginum, nú síðast á annan í jólum.
Þá beið okkar, eins og fyrr, hlýtt við-
mót og matur meiri en nokkur hafði
gott af.
Kata og Geiri bjuggu allan sinn bú-
skap í Vík, þar sló hjarta þeirra með
byggðinni og lífinu. Það var ekki óal-
gengt á ferðalögum um landið að orð
eins og „þetta mætti nú gera heima“
heyrðust. Var þá einkum verið að
hugsa um atvinnutækifæri sem
styrkt gætu heimabyggðina. Það var
lýsandi fyrir þau að ætíð var horft
fram á veginn og möguleika sem
vinna mætti úr.
Fyrst og síðast var það fjölskyldan
sem átti hug þeirra allan, þeirra veg-
ferð og velferð. Kata og Geiri fylgd-
ust vel með börnum sínum, barna-
börnum og barnabarnabörnum. Þau
nutu þess að sjá þau vaxa úr grasi og
samvera með ömmu Kötu og afa
Geira fyllti þau gleði og skildi eftir
ljúfar minningar. Fyrir það viljum við
þakka.
Með eftirfarandi ljóði kveðjum við
tengdaforeldra okkar:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð blessi minningu Kötu og
Geira.
Hildur, Þorgerður,
Eyjólfur Árni og Birgir.
Amma Kata og afi Geiri voru okk-
ur alltaf góð og vildu allt fyrir okkur
gera. Okkur langar að minnast þeirra
með því að rifja upp nokkur atvik.
Afi var alltaf að líta eftir okkur og
keyrði um á bílnum sínum. Einu sinni
þegar við vorum í golfi og okkur var
orðið kalt, kom afi keyrandi, tók okk-
ur með sér og bjargaði deginum.
Hann fór oft með okkur í veiði og ekki
er langt síðan hann fór síðast með
okkur í fýl. Það gerði hann þrátt fyrir
að þurfa að nota súrefniskút.
Amma var góð kona og við nutum
þess að vera með henni. Hún leyfði
okkur að baka flatkökur og kleinur
með sér. Hún leyfði okkur líka að
hjálpa sér við að sjá um gistinguna,
taka til og skipta á rúmum. Það var
alltaf gaman að koma í heimsókn því
hún tók okkur í fangið og knúsaði
okkur.
Amma kenndi okkur margar bæn-
ir og ein þeirra á vel við:
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Við kveðjum ömmu og afa með
söknuði og vonum að þeim líði vel í
himnaríki.
Eygló, Katrín, Hlynur,
Róbert og Ragnar Geir.
Elsku amma Kata og afi Geiri.
Það er svo óraunverulegt að þið
séuð bæði farin frá okkur,við söknum
ykkar svo mikið.
Það verður svo skrítið að koma að
tómu húsinu ykkar í Víkinni og fá
enga kossa og hlý faðmlög. En við
huggum okkur við það að nú eruð þið
á góðum stað og ykkur líður betur.
Nú fá aðrir horfnir ástvinir okkar að
njóta samvista við ykkur og fá bestu
flatkökur í heimi.
Við gætum verið í heilan dag að
rifja upp allar yndislegu stundirnar
okkar saman en við geymum þær
bara í minningunni og látum þær ylja
okkur á erfiðum stundum. Við þökk-
um fyrir að hafa fengið að eiga ykkur
að í okkar lífi, við munum aldrei
gleyma ykkur.
Með þessu ljóði sem er sem talað
út frá ykkar hjörtum, elsku amma og
afi, langar okkur til að kveðja ykkur
hinstu kveðju og reynum að hafa
þessi orð að leiðarljósi okkar, því það
hefði verið ykkar ósk. Sjáumst síðar.
Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi eða ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Við biðjum góðan guð að geyma
ykkur, amma og afi, og gefa fjöl-
skyldunni allri styrk í sorginni.
Minnig ykkar er ljós í lífi okkar.
Sigrún Inga, Sigurður og
Harpa Sif, Jón Geir,
Laufey, Óttar og Brynja.
Þær minningar sem koma uppí
huga minn er ég hugsa til þeirra
ömmu og afa eru margar og ánægju-
legar. Frá uppvaxtarárum mínum í
Víkinni eru margar góðar minningar
og eftir að ég flutti þaðan, þá voru öll
tækifæri nýtt til þess að fara þangað.
Allt var gert til þess að manni liði vel,
þó eflaust hafi ekki alltaf verið mikið
ríkidæmi. Nóg var þó af kærleik og
stuðningi.
Án efa hefur allt það sem þau
kenndu mér í lífinu gerðu mig að
betri manni. Þau kenndu mér meðal
annars að það væri í lagi að sýna til-
finningar, að trúin veitti manni styrk
og vellíðan, að virða, hjálpa og veita
umhyggju þeim sem aldraðir eru og
minna mega sín og hve gott er að
gefa.
Óbilandi trú á gæðum manns var
mikill hvati og var hverjum áfanga
ávallt vel fagnað.
Amma fór aldrei leynt með um-
hyggju sína og var ávallt tilbúin að
veita hlýju og kærleik. Afi sýndi það
hins vegar á annan máta, sem þó var
ekkert síðri. Er hann fór um og sýndi
manni fjöllin, sjóinn og fuglana, þá
skynjaði maður einstaka umhyggju
og kærleik, bæði á umhverfinu og
fyrir manni sjálfum.
Ég vonast til að geta veitt prins-
unum mínum báðum þá umhyggju og
kærleik sem ég naut frá þeim, og veit
ég að Andri Dagur mun ávallt njóta
þeirra stunda sem hann átti með
ömmu Kötu og afa Geira. Litli dreng-
urinn okkar sem fæddist nokkrum
klukkustundum eftir andláta afa,
mun ávallt eiga ömmu Kötu og afa
Geira sem verndarengla, en amma
fékk að sjá hann dags gamlan, nokkr-
um klukkustundum áður en hún lést.
Ég kveð þau með einni af þeim
kvöldbænum sem amma kenndi mér:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Rúnar Þór Guðbrandsson.
Hinsta kveðja tileinkuð afa Geira
og ömmu Kötu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt sem þið hafið gefið
okkur. Við munum aldrei gleyma
ykkur.
Ykkar ávallt,
Rafn Árnason,
Bjarney Sonja Ólafsdóttir.
Nú um áramótin var stórt skarð
höggvið í frændgarðinn þegar hjónin
Guðgeir Guðmundsson og Katrín
Sigrún Brynjólfsdóttir, systir og
frænka okkar, féllu frá með tæplega
þriggja daga millibili.
Við fjölskyldan minnumst þeirra
hjóna með miklum söknuði. Á stundu
sem þessari fara mörg minningar-
brot í gegnum hugann. Kata frænka,
eins og við systurnar kölluðum hana,
fylgdist vel með frændfólki sínu. Ef
eitthvað bjátaði á var hún alltaf tilbú-
in til að rétta hjálparhönd. Afmæli og
aðrir viðburðir fóru ekki framhjá
henni.Geiri var ekki síður raungóður.
Hann var hæglátur og hæverskur og
dró úr öllu að hætti Skaftfellinga.
Hann hafði mikið yndi af veiðiskap og
sagði oft skemmtilegar sögur af við-
eignum sínum við bráðina.
Kata og Geiri voru afskaplega
gestrisin hjón og hjá þeim mætti
maður einstakri góðvild. Í hvert
skipti sem einhver úr fjölskyldunni
fór austur að Þykkvabæjarklaustri
var stoppað í Víkinni og helst í baka-
leiðinni líka. Þessar heimsóknir voru
okkur öllum alltaf tilhlökkunarefni.
Þegar Gatnabrúnin var afstaðin og
sást ofan í Víkina úr fjallveginum var
spenningurinn oft orðinn mikill. Í
þessum heimsóknum ríkti glaðværð.
Eldhúsborðið svignaði fljótlega und-
an kræsingunum sem Kata frænka
galdraði fram. Hvergi fékk maður
eins góðar flatkökur og hjá henni.
Eftir lifa kærar minningar um ætt-
armót, ferðalög, veiðiferðir og marg-
ar fleiri ánægjulegar stundir. Alltaf
var gott að vera í návist ykkar. Lífs-
þrótturinn geislaði af ykkur.
Hér er dimmt í heimi
og hvergi er ljós að sjá
og allt er auðn í geimi
og enga líkn að fá,
þá ljós í geisla líður
frá ljóssins dýrðar stól
guðsandi, er ber svo blíður
oss birtu af náðarsól.
(Valdimar Briem.)
Elsku Bryndís, Egilína, Guðmund-
ur Pétur, Ragnar og fjölskyldur við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð á
þessari stund.
Bárður, Rósa, Margrét,
Brynja og Ágústa.
Fjölskylda Guðgeirs og Katrínar.
Kæru vinir. Mér verður hugsað til
þessa ljóðs þegar göfug og góð sál
kveður.
Þín nótt er með öðrum stjörnum.
Um lognkyrra tjörn
laufvindur fer.
Kallað er á þig og komið
að kveðjustundinni er.
Dimman, þögnin og djúpið
og blöðin þín mjúk
sem bærast svo hljótt
liljan mín hvíta
sem lokast í nótt.
Orð eins og hendur sig hefja,
bænir til guðs
úr brjósti manns,
stíga upp í stjörnuhimin
og snerta þar anda hans.
Úr heimi sem ekki er okkar
æðra ljós skín
en auga mitt sér,
liljan mín hvíta
sem hverfur í nótt frá mér.
Úr lindunum djúpu leitar
ást guðs til þín
yfir öll höf.
Hún ferjar þig yfir fljótið
og færir þér lífið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þér andar í brjóst.
Dreymi þig rótt,
liljan mín hvíta
sem opnast á ný í nótt.
(Gunnar Dal.)
Megi þessar ljóðlínur veita ykkur
öllum styrk og frið. Þótt söknuður
ykkar sé sár er mikilvægt að gefa
þeim sem kveðja fararleyfi. Guð
geymi ykkur öll.
Ykkar
Þóranna.
Það var til siðs þegar ég var lítil að
koma við í Vík hjá Kötu og Geira afa-
bróður mínum ætti maður leið um
Suðurland. Þangað kom ég gjarnan
með foreldrum mínum og ömmu og
afa þegar við vorum á ferðalögum um
landið. Þá var sest niður inni í eldhúsi
eða í stofunni og gætt sér á flatkökum
og öðru ljúffengu bakkelsi sem Kata
reiddi fram. Það var sama hvenær
maður kom við, alltaf vorum við svo
innilega velkomin. Ég fann svo sterkt
fyrir einhverjum fjölskyldutengslum
sem maður upplifir ekki hjá hverjum
sem er, jafnvel þó að um nánari ætt-
ingja sé að ræða. Þessum heimsókn-
um fór því miður fækkandi eftir því
sem ég eltist en í hjarta mínu var ég
nú samt alltaf á leiðinni í kaffi með
fjölskylduna mína. Þegar eldri sonur
okkar fæddist sendi Kata mér föð-
urland sem hún hafði prjónað á hann.
Þegar ég hringdi í hana til að þakka
fyrir mig var eins og ég hefði verið
hjá henni deginum áður, þó svo að ég
hefði hvorki hitt þau né heyrt í þeim í
nokkur ár. Hún sagði að við fjölskyld-
an yrðum endilega að koma og gista í
kjallaranum við tækifæri. Þetta var
alveg lýsandi fyrir Kötu og Geira –
þau tóku manni alltaf fagnandi.
Ég varð líka þeirrar gæfu aðnjót-
andi þegar ég var um 8 ára að fá að
fara ein til Kötu og Geira og dvelja
hjá þeim. Ég hef nú sennilega ekki
verið mikið lengur en viku en í minn-
ingunni var ég hjá þeim allt sumarið.
Þar var alltaf gott veður og hlýjan
sem mér var sýnd í takt við það. Það
var líka fátt sem toppaði það þegar
Geiri bauð mér og vinkonu minni að
sofa yfir nótt í hjólhýsinu úti á hlaði.
Ekki síðra morguninn eftir þegar
Kata kom með morgunmatinn út til
okkar. Okkur fannst við reynslunni
ríkari eftir næturævintýrið.
Minningar mínar um Kötu og
Geira eru meðal minna fallegustu
æskuminninga og þær á ég alltaf eftir
að eiga.
Þó að það sé alltaf sárt að horfa á
eftir svona yndislegu fólki þá er það
huggun harmi gegn að nú eru þau öll
samankomin aftur, fjórmenningarn-
ir: Amma Bergþóra, afi Sigurður,
Kata og Geiri.
Bergþóra Guðnadóttir.
GUÐGEIR GUÐMUNDSSON OG
KATRÍN S. BRYNJÓLFSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Guð-
geir Guðmundsson og Katrínu S.
Brynjólfsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.