Morgunblaðið - 10.01.2004, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. JANÚAR 2004 51
✝ Áki Már Sigurðs-son fæddist á
Blönduósi 28. júlí
1983. Hann lést 2.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Gróa Margrét Lárus-
dóttir, f. 5. desember
1958, og Sigurður
Ólafsson, f. 26. sept-
ember 1959, bændur
á Brúsastöðum í
Vatnsdal. Systir Áka
Más er Arndís, f. 4.
maí 1989.
Unnusta Áka Más
og sambýliskona er
Díana Huld Sigurðardóttir, f. 1.
maí 1987.
Áki Már ólst upp í foreldrahús-
um, stundaði nám í
Húnavallaskóla og á
vélvirkjunarbraut í
Borgarholtsskóla í
Reykjavík eftir að
hann flutti til
Reykjavíkur. Áki
Már var að ljúka
námi í bifvélavirkj-
un. Hann starfaði
hjá B&L og DS-
lausnum og vann
einnig mikið við
akstursíþróttir, rally
og torfærukeppnir.
Útför Áka Más
verður gerð frá
Blönduóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður á Undirfelli.
Elsku Áki, ástin mín.
Ég hef flett Mogganum sl. ár og
lesið minningargreinar og fundið
rosalega til með fólki sem hefur
verið að missa ástvini sína en aldrei
hefði mér dottið í hug að ég á þess-
ari stundu ætti eftir að sitja hér,
grátandi, svo sorgmædd með svo
mikinn sársauka í hjartanu að
skrifa minningagrein um unnusta
minn, minn ástkæra unnusta, sem
ég elskaði svo heitt og ætlaði mér
að eyða ævi minni með, sem mig
langaði að yrði faðir barnanna
minna en nú er hann farinn. Við
vorum búin að ræða svo mikið um
framtíð okkar, hún var svo björt, þú
varst að fara að stíga það skref að
verða bifvélavirki, ég ætlaði að
klára skóla, þú varst að fara að
kaupa íbúð, við ætluðum að vera
með þína yndislegu systur hana
Arndísi þegar hún ætlaði í fram-
haldsskóla, svo áttu börnin að
koma.
Þetta var allt svo gott, og við
hlökkuðum svo til að sjá okkar líf
blómstra og gefa af okkur í þessu
lífi, en sjúkdómurinn, þessi banvæni
sjúkdómur, tók þig frá mér. Sjúk-
dómurinn tók völdin, en af hverju?
Þetta er svo ósanngjarnt, en ég sá
vanlíðanina sem fylgdi þessum
sjúkdómi hjá þér og þú þurftir að
bera hann inni í þér þegar hann
kom upp, sem var svo sárt, engin
manneskja á að þurfa að þola svona
sársauka, sársauka sem er erfitt að
ímynda sér, hann var svo mikill,
þannig að ef þér líður betur þar
sem þú ert núna þá er það mikill
léttir fyrir hjartað í okkur báðum
því við vorum svo samrýnd, ég gaf
þér hjartað mitt og þú gafst mér
þitt og þess vegna fann ég svo til
með þér. En nú líður mér svo illa,
ég á svo erfitt með sætta mig við
þetta, að þú, elsku ástin mín og allir
okkar stærstu draumar hafi farið
sviplega. En ég verð að sætta mig
við það til að létta á okkur báðum,
við eigum bæði skilið að láta okkur
líða vel, við erum bæði svo góðar
persónur.
Þú gafst mér svo mikið, mig
vantar þig svo ofboðslega. Öll faðm-
lögin frá þér, einhvern sem talar við
mig um allt og ekkert, horfa á þig,
jafnt á daginn sem og á nóttunni,
heyra í þér tala upp úr svefni,
hugga mig þegar mér líður illa,
vera stolt af þér, mig vantar að fá
að sýna þér og öðrum hversu mikið
ég elska þig, en ég get það ekki
lengur. En eitt máttu vita að ég
mun aldrei hætta því, ég mun alltaf
elska þig og varðveita minningu
þína vel.
Þennan tíma sem við vorum sam-
an, alveg frá því að örlögin leiddu
okkur saman og fram að deginum
sem þú yfirgafst þessa jörð þá vor-
um við alltaf saman, aðeins 3 nætur
án hvort annars og það var um jólin
og þá vorum við í stöðugu síma-
sambandi, svo miklu að við sváfum
varla. Nú höfum við verið aðskilin í
6 nætur og þær verða fleiri og fleiri
og ég get ekki hringt í þig, þetta er
svo erfitt. En þetta er nú samt
ískaldur sannleikur.
Við vorum svo góð við hvort ann-
að, kysstumst, föðmuðumst og
kúrðum allan daginn, það er svo
erfitt að sofa án þín, Áki Már, þess
vegna bið ég þig að koma til mín í
svefni og passa mig. Alltaf þegar þú
teiknaðir sameiginlega hjartað okk-
ar á blað þá sagðir þú alltaf að þinn
helmingur væri stærri vegna þess
hvað þú værir yfir þig ástfanginn af
mér.
Svo á ég önnur orð sem þú skrif-
aðir í stílabókina mína svo ég hefði
eitthvað til að hugsa um í skól-
anum, þau hljóma svona: ,,Hugur
minn og hjarta hafa verið sem heið-
ríkjan ein síðan ég hitti þig fyrst!
Takk fyrir að vera til ... kiss kiss.“
Ég get verið þakklát fyrir öll ást-
arbréfin sem ég á frá þér og allar
minningarnar, góðu minningarnar,
en það vantar bara svo mikið þig.
Það er aðeins til ein lífshamingja,
að elska og vera elskaður.
Ég elska þig Áki Már og þú verð-
ur alltaf stór hluti af hjarta mínu.
En söknuður minn er óbærilegur.
Það er ekki til neinn sem er þér um
líkur.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Ástarhnossið þitt.
Þín að eilífu
Díana Huld.
Elsku Áki minn.
Það er eitt sem huggar mig á
þessum erfiða tíma, það er það að
núna líður þér vel.
Ég sakna þín alveg óstjórnlega
og það eru engin orð sem geta lýst
því. Þú varst gull af manni, í einu
orði sagt: æðislegur. Þú varst alveg
yndisleg persóna. Ég á aldrei eftir
að gleyma þér, elsku kallinn minn.
Hvernig væri hægt að gleyma
þér? Við eyddum næstum 20 árum
saman. Allar búferðirnar okkar, og
þegar við hjóluðum niður að á til að
veiða síli. Manstu þegar við popp-
uðum uppi í búi yfir opnum eldi og
allt poppið varð útatað í ösku en þú
borðaðir það samt með bestu lyst?
Eða þegar við vorum alltaf að taka
ruslapokana og hlaupa niður í skurð
og brenna það allt saman, komum
svo inn alveg angandi af brunafýlu
og neituðum að þvo okkur? Allar
ferðirnar á fjórhjólinu hans afa og
bensíngjöfin var að festast og þú að
keyra og ég skíthrædd aftan á,
„þetta er allt í lagi, Sunna mín“
sagðir þú bara og bjargaðir mál-
unum.
Svona get ég lengi talið, það var
ekkert sem okkur datt ekki í hug að
gera.
Það var svo gaman að sjá hvað
þú varst duglegur í skólanum, Áki
frændi að verða bifvélavirki, dug-
legur að mennta sig.
Aldrei gleymi ég öllu því sem þú
gerðir fyrir okkur Danna síðastliðin
sumur. Alveg óstöðvandi vinnueljan
í þér, Áki minn.
Allt rallístússið og bílarnir okkar
allra sem áttu stóran hug þinn.
Þegar þú varst að kenna Sunnu
kjána hvað þetta og þetta væri í
vélunum og ég að reyna að skilja
þetta allt saman. Þú brostir bara að
mér og hlóst. Enda er þetta svolítið
flókið allt saman. Það var svo gam-
an að sjá þig þegar þú fórst í rallið
með Marian þér við hlið, það var al-
veg yndislegt að sjá hvað þú
skemmtir þér vel, þetta var svo
gaman. Ég var alltaf hrædd um þig
í því ralli, hugsa hvort þú kæmir
ekki alveg heill útaf leiðinni. Við
Danni vorum nefnilega á undan í
rásröð, þannig að við gátum alltaf
fylgst með þér koma útaf leiðunum.
Þær áhyggjur voru bara til óþurft-
ar, alltaf kom litli rauði MR-inn
heill með þig undir stýri og ekki
einu sinni sprungið dekk. Þú varst
góður í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur. Alltaf get ég hugsað til
baka og séð þig alveg ljóslifandi
fyrir mér. Þegar þú komst til mín í
vinnuna, alltaf það sama: bacon-
borgari, franskar og auðvitað Coca
Cola. Skil ekki hvert allt þetta bac-
on fór, allavega ekki utan á þig,
elskan mín. Ég hugsa stanslaust
um þig, elsku fallegi frændi minn.
Þín er sárt saknað hér á jörðu.
Takk fyrir allar skemmtilegu stund-
irnar okkar saman og takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig. Oft
bara með því að koma í heimsókn
og vera þú sjálfur, enda algjör gull-
moli. Takk, elsku Áki minn. Bið
góðan Guð um að geyma okkur öll
og veita okkur styrk í sorginni.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hafðu það sem allra allra best,
elsku Áki minn, englarnir vaka yfir
þér.
Kveðja,
Sunneva frænka.
Elsku vinur. Ég trúi því vart að
það sé komið að kveðjustund. Ég
kynntist þér fyrir nokkrum árum.
Þú varst mín fyrsta ást, og síðar
mjög kær vinur. Þú varst traust
stoð sem ég gat hallað mér upp að í
hvert sinn sem eitthvað bjátaði á.
Minningarnar eru óteljandi og ég
mun alltaf geyma þær í hjarta
mínu.
Þú gafst mér ljós
er lýsti upp myrkrið svarta
þú leiddir mig
því gleyma ég aldrei vil.
þú kveiktir von,
í litlu hrelldu hjarta
með hlýju brosi
veittir þráðan yl.
Ég þakkir færi
því nú skilja leiðir.
Þigg þú litla gjöf
úr hendi mér.
Ég bið að þínir
vegir verði greiðir
ég veit að ég mun
aldrei gleyma þér.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Elsku Áki, ég þakka fyrir þann
tíma sem við áttum saman. Megi
þér líða vel þar sem þú ert nú.
Kristrún Huld.
Ekki grunaði mig að ég myndi
eiga eftir að skrifa minningarorð
um Áka frænda minn.
Hann var mikill indælispiltur
sonur Sigga og Gróu systur minnar.
Man hann sem lítinn snáða „heima“
á Brúsastöðum. Man hann sem
fermingarbarn broshýran og falleg-
an í kyrtlinum hvíta. Við áttum því
láni að fagna að hafa Áka Má á
heimili okkar í Hólaberginu um
tíma þegar hann var við nám í
Borgarholtsskóla. Námið snerti
uppáhaldsáhugamálið hans, bíla.
Þar var hann í essinu sínu. Stund-
um kom Áki í matinn brosandi og
glaður og upplýsti mig fáfróða um
ýmislegt varðandi vélar og bíla.
Stundum kom hann þreyttur og
sofnaði gjarnan fyrir framan sjón-
varpið með fjarstýringarnar í hönd-
unum.
Guð má vita hvað gerist þegar 20
ára maður hverfur okkur á þennan
hátt. Áki átti indæla kærustu og
þau voru ástfangin og falleg saman.
Áki átti líka foreldra, systur og afa
og ömmur, frændgarð og vini og ég
veit að öllum þótti vænt um hann.
Veikindin spurðu hvorki um það né
annað.
Við trúum því að Drottinn hafi
sótt hann Áka og nú líði honum vel
með hinum englunum „sem sjálfur
Drottinn mildum lófum lyki, um
lífsins perlu á gullnu augnabliki“.
Kveðjur,
Heimilisfólkið í Hólaberginu.
Það var skrítin tilhugsun að vita
að Díana ætti kærasta. Við vorum
öll spennt að hitta hann. Eftir að
hafa hitt Áka í fyrsta sinn var til-
hugsunin ekkert skrítin lengur, þau
pössuðu svo vel saman og voru svo
hamingjusöm. Strax eftir fyrstu
heimsóknina fórum við að hugsa og
tala um þau alltaf samtímis. Það er
eiginlega enn skrítnari tilhugsun að
eiga aldrei eftir að sjá hann aftur.
Við verðum lengi að venjast því en
við eigum minningarnar. Systkini
Díönu, Hafþór, Gulli og Guðný, hafa
undanfarna daga verið að rifja upp
stundirnar sínar með Áka. Helst
stendur upp úr gamlárskvöld, þá
voru Áki og Díana á fullu að skjóta
með þeim flugeldum og á brenn-
urúnt. Einnig var svo gaman nú í
desember þegar þau fóru öll saman
í bíó og að heilsa upp á jólasvein-
ana.
Þau eru öll sammála um að Áki
hafi verið góður vinur og að þau
sakni hans eins og við gerum öll.
Elsku Díana, þú hefur, eins og þú
sagðir sjálf, misst það besta en
minninguna um Áka munum við
alltaf geyma í hjarta okkar. Guð
gefi þér, mömmu þinni, Fróða og
Söndru styrk til að komast í gegn-
um allt þetta. Einnig sendum við
foreldrum og systur Áka okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fjölskyldan Greniteig
23, Keflavík.
Hver nýhafin önn í skólanum gef-
ur fyrirheit um iðandi líf og vænt-
ingar um góðan árangur í námi sem
er undirbúningur þess að takast á
við störf og viðfangsefni framtíð-
arinnar. Að þessu sinni dregur þó
dimmt ský yfir tilveruna fyrstu
dagana að afloknu jólaleyfi. Áki
Már nemandi í bifvélavirkjun er
fallinn frá rúmlega tvítugur að
aldri.
Áki kom fyrst í Borgarholtsskóla
haustið 1999 og var í námi nánast
óslitið fram á sl. haust. Hann var
ágætur námsmaður, háttvís í fram-
komu, frekar hlédrægur en þó kím-
inn. Áki hafði öll efni til að verða
góður fagmaður; iðinn, vandvirkur
og hirðusamur um umgengni á
verkstæði. En nú er ævin öll og við
kveðjum góðan dreng. Þessi
grimma staðreynd gerir okkur öll
döpur og vanmáttug. Okkur verður
hugsað til aðstandenda Áka, unn-
ustu, foreldra og systur, við send-
um þeim samúðarkveðjur og biðjum
almættið að styrkja þau á rauna-
stund.
Starfsfólk og nemendur í
Borgarholtsskóla.
„Elsku kúturinn minn“ voru einu
orðin sem ég kom upp, stingurinn
fór jafn hratt og hann kom. Ég
fann að eldarnir í þér voru slokkn-
aðir og það fyllti mig einkennilegri
ró. Einhvern veginn þá hafði mér
liðið verr, verið bjargarlausari,
fundið meiri skelfingu og vanmátt,
það var við að sjá þig Áki, meðan
þér leið sem verst. Ég gerði mér
grein fyrir því að baráttu þinni fyrir
betri líðan var lokið, ekki á þann
hátt sem þú og allir aðrir óskuðu en
lokið samt. Allir hefðu stutt þig
endalaust lengi áfram af fullum
krafti og reynt að finna þér lækn-
ingu en þjáningin var þín og þol-
inmæði þín var á þrotum og ég get
ekki breytt því.
Þú varst elskaður af öllum sem
þig þekktu og innst inni í svart-
nættinu vissir þú að úti var ljós, –
uppljómun af ást, væntumþykju og
hlýju. Þig langaði bara svo mikið að
losna við veikindin sem byrgðu þér
þessa fallegu sýn á ljósið, fá faðm-
lag frá fjölskyldu og ástvinum án
þess að finna til sektarkenndar yfir
einhverjum óraunverulegum hlut-
um sem sjúkdómurinn skammtaði
þér af ósanngirni og illgirni.
Elsku kúturinn minn. Orðið vinur
má sín lítils við hlið þess sem ég
áleit þig. Um manngæði þín og
dugnað þarf ég ekki að tíunda, þig
hitti enginn fyrir á lífsleiðinni sem
gæti sagt um þig styggðaryrði. Ég
veit að þú átt betra með það nú að
uppfylla stóru draumana þína og
fara sáttur á næsta stig tilverunnar.
Hérna á jörðu niðri verð ég að bíða
eftir að englarnir komi líka að
sækja mig en þangað til mun minn-
ingin um þig veita mér styrk og
gleði til að takast á við lífið á ný.
Ég skal passa alla sem elskuðu
þig í faðminum mínum og reyna af
veikum mætti að fylla í það skarð
sem þú skildir eftir hjá okkur.
Daníel Sigurðarson.
ÁKI MÁR
SIGURÐSSON Elsku Áki.Takk fyrir trygga og
trausta vináttu. Guð geymi
þig, elsku vinur.
Örn Steinar.
HINSTA KVEÐJA
Hver getur siglt, þó að blási ei byr,
bát sínum róið án ára?
Hver getur kvatt sinn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára?
Ég get siglt, þó að blási ei byr,
bát mínum róið án ára.
En ekki kvatt minn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára.
(Þýð. Hulda Runólfsdóttir frá Hlíð.)
Elsku Denni.
Mig langar með þessum fátæk-
legu orðum að þakka þér góð kynni.
Efst í huga mér eru skemmti-
ÞORSTEINN
GÍSLASON
✝ Þorsteinn Gísla-son fæddist í
Reykjavík 18. nóv-
ember 1962. Hann
lést á Nyköping-
sjúkrahúsinu í Sví-
þjóð 1. nóvember
2002 og var útför
hans gerð frá Krist-
ens samfundets
kyrka við Saltå í Sví-
þjóð 11. nóvember
2002. Minningarat-
höfn um Þorstein
verður í Hlíðarenda-
kirkju í Fljótshlíð í
dag og hefst hún
klukkan 13.
legar veiðiferðir og
aðrar góðar stundir
hér heima, og frábærir
dagar í Svíþjóð 1991,
ásamt Distu og börn-
unum ykkar Emmu og
Aroni.
Eftir að leiðir ykkar
Distu skildust rofnaði
því miður sambandið,
þó frétti ég alltaf af
þér í gegnum árin og
þegar hún sagði mér
að þú hefðir greinst
með krabbamein hugs-
aði ég til þín og fylgd-
ist með baráttu þinni
úr fjarlægð.
En ekki fáum við alltaf ráðið okk-
ar næturstað og aðeins örfáum
mánuðum síðar bárust þær sorg-
legu fregnir frá Svíþjóð að þú hefð-
ir þurft að lúta í lægra haldi gegn
sjúkdómnum.
Elsku Emma Lind, Aron Freyr
og Ingi Þór.
Söknuðurinn er sár en minningin
um föður ykkar mun lifa með ykk-
ur.
Ég votta ykkur, eiginkonu
Denna, foreldrum, systkinum og
öðrum ástvinum samúð mína.
Guð geymi kæran vin.
Elma Ósk Óskarsdóttir.