Morgunblaðið - 10.01.2004, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 10. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólöf Óskarsdótt-ir fæddist í Sól-
gerði á Höfn í Horna-
firði 26. maí árið
1945. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 2. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Ósk-
ar Guðnason og
Kristín Björnsdóttir,
þau eru bæði látin.
Ólöf var næst yngst í
sex systkina hópi,
hin eru Guðni, látinn,
Lovísa, tvíburarnir
Knútur og Birgir,
báðir látnir og Margrét Kristín.
Ólöf giftist 10. apríl 1966 eft-
irlifandi eiginmanni sínum Óla
Björgvinssyni, f. á
Djúpavogi 16. apríl
1942. Þau eiga tvö
börn, þau eru: Er-
lendur, f. 20. des.
1965, kvæntur Þór-
eyju Dögg Jónsdótt-
ur, þau eiga þrjú
börn; Tinnu Dögg,
Elvar Frey og Ólöfu
Rún og Kristín, f. 13.
ágúst 1972, gift Ing-
ólfi Guðna Einars-
syni, þau eiga tvö
börn, Sævar Örn og
Guðbjörgu Hall-
dóru.
Útför Ólafar verður gerð frá
Djúpavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Um það leyti sem við kvöddum
gamla árið og heilsuðum því nýja
barst fréttin af andláti frænku minn-
ar Ólafar Auðar Óskarsdóttur sem
lést fyrir aldur fram þann 2. janúar sl.
Árum saman hefur Ólöf glímt við
erfiðan sjúkdóm af þvílíku æðruleysi
að fá dæmi eru um slíkt. Hún var ein-
staklega vel gerð og átti auðvelt með
að sjá björtu og ekki síst broslegu
hliðarnar og naut sín best þegar glatt
var á hjalla. Aldrei kvartaði hún
vegna veikindanna en fann frekar til
með öðrum og lá ekki á liði sínu ef hún
gat hjálpað náunganum.
Ég átti því láni að fagna að vinna
með Ólöfu á sýsluskrifstofunni á Höfn
í nokkur ár. Oft mætti hún í vinnu fár-
sjúk og vann undir miklu álagi, meira
af vilja en mætti. Hún var einstaklega
samviskusöm og nákvæm með allt
sem hún tók að sér. Þá var hún hrók-
ur alls fagnaðar á skrifstofunni og
ómetanlegt hve góður andi var í
kringum hana á vinnustaðnum. Hún
var mikið fyrir tónlist og söng oft há-
stöfum í vinnunni og stundum hafði
maður það á tilfinningunni að hún
syngi hæst þegar henni leið verst.
Tónlistin var því oft meðalið hennar.
Ólöf og Óli eiginmaður hennar
komu sér upp sumarhúsi í Laxárdal í
Lóni sem þau nefndu Gerði. Þetta var
sannkallaður sælureitur hjá fjöl-
skyldunni og þau Ólöf og Óli dvöldu
þar öllum stundum þegar heilsan
leyfði og nutu þess að fá þangað vini
og vandamenn til sín. Samhent eins
og ævinlega ræktuðu þau fallegan
garð í kringum húsið.
Eftir að dóttir Ólafar og Óla, Krist-
ín og maður hennar Ingólfur, hófu
rekstur veitingahússins Kaffi-Horns-
ins hér á Höfn aðstoðaði Ólöf þau við
reksturinn af fremsta megni. Hún að-
stoðaði meðal annars við bókhaldið og
lagði áherslu á að allur frágangur
væri eins og best varð á kosið.
Nú þegar við kveðjum Ólöfu að
leiðarlokum lifir minningin um heið-
arlega og góða konu sem öllum vildi
hjálpa og öllum gott gera. Við sem
áttum því láni að fagna að kynnast
henni erum verulega ríkari.
Við Guðbjartur og mamma sendum
Óla og fjölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum guð
að blessa þau og minningu Ólafar
Auðar Óskarsdóttur.
Agnes Ingvarsdóttir.
Er sárust sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum
(Hallgr. Hallgr.)
Hún Ólöf mín er farin, kjarnakon-
an.
Við sem þekktum hana munum
minnast hennar geislandi af lífsorku
og jákvæðni – endalausum dugnaði
og krafti, sem átti sér varla takmörk.
Margar eru minningarnar – ýmis-
legt var brallað í hópi glaðra krakka
hér á Höfn. Litli bærinn okkar var að
fóta sig í tilverunni – iðandi af lífi.
Þetta voru ljúfir dagar. Allir voru
þátttakendur, ungir og gamlir, hlið
við hlið.
Tíminn leið, leiðir okkar lágu sinn-
ar í hverja áttina til náms og starfa.
Alltaf héldum við sambandinu frænk-
urnar og alltaf var jafngaman að hitt-
ast og margt að spjalla.
Ólöf fann hann Óla sinn, þau reistu
sitt bú á Djúpavogi og ólu þar upp
börnin sín tvö, Erlend og Kristínu,
fluttu sig um set – bjuggu um tíma í
Borgarnesi. Fyrir nokkrum árum
færðu þau sig aftur hingað austureft-
ir og bjuggu sér fallegt heimili á
Sandbakkanum, við fjörðinn, þar sem
vesturfjöllin og jöklarnir spegla sig á
kyrrum kvöldum.
Fljótlega eftir komuna festu þau
kaup á sumarbústað í Laxárdal, í
Lóni. Þar undu þau sér mörgum
stundum í sælureitnum sínum. Gott
ef hún var ekki „hreppstjórinn“ á
dalnum. Alltaf var eitthvað skemmti-
legt í gangi þar sem Ólöf fór og alltaf
var hún potturinn og pannan.
Missir fjölskyldunnar er mikill.
Biðjum Guð að gefa þeim öllum styrk.
Ólöf mín, stríðið þitt stóð stutt, þú
gerðir þetta með stæl eins og annað
sem þú gerðir. Ég er þakklát fyrir
tímann sem ég átti með þér á loka-
sprettinum.
Við lútum höfði um sinn, en höldum
svo áfram, fetum veginn fátækari en
áður.
Ástvinum sendum við dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Kærri frænku og vinkonu þakka ég
samfylgdina.
Hildigerður.
Eftir stutta en erfiða sjúkdómslegu
er Ólöf dáin. Sjúkdómur sem greind-
ist fyrir einum og hálfum mánuði varð
ekki stöðvaður. Ólöf starfaði sem rit-
ari í hálfu starfi við embættið frá
1998, en lengst af vann hún jafnframt
á bókasafninu í hálfu starfi. Hún var
ekki heilsuhraust allt frá 25 ára aldri,
en þá greindist hún með ólæknandi
sjúkdóm sem skerti starfsgetu henn-
ar verulega. Þetta hefur vafalítið mót-
að mikið lífsviðhorf hennar. Hún var
ávallt glaðvær og hélt því staðfastlega
fram að best væri að gera að gamni
sínu þegar erfiðleikar steðja að. Ólöf
var ekki sú manngerð sem gefst upp
fyrr en í fulla hnefana og hún sýndi
bæði áræðni og dugnað við að afla sér
menntunar sem gat gagnast henni í
starfi. Ólöf hafði unnið á ýmsum stöð-
um áður en hún kom til okkar á sýslu-
skrifstofuna, þar á meðal hjá starfs-
mannahaldi SÍS, þá vann hún um
tíma í Danmörku, hjá Pósti og síma á
Höfn og síðan á Djúpavogi, en þangað
flutti hún eftir að hún giftist Óla
Björgvinssyni og þar bjuggu þau í 23
ár áður en þau fluttu til Borgarness
1988 þar sem þau bjuggu í 10 ár.
Vegna þekkingar hennar á mönnum
og málefnum hér á suðausturhorni
landsins hef ég oft leitað fróðleiks hjá
Ólöfu og kom þar sjaldan að tómum
kofunum því hún þekkti víða til,
fylgdist vel með, las mikið og hafði
áhuga á öðru fólki. Hún var gagnrýn-
in á hvað eina sem hún taldi mismuna
fólki og fór þá ekki í launkofa með
skoðanir sínar. Hún var áhugamaður
um ræktun og sinnti því aðallega í
sumarbústaðarlandi þeirra hjóna í
Laxárdal í Lóni. Ólöf var hinn mesti
morgunhani og mætti jafnan snemma
til vinnu. Ef henni þótti samstarfs-
fólkið daufingjalegt í morgunsárið þá
hóf hún oft upp raust sína og söng
einhvern slagara þar til allt slen var
horfið. Ólöf átti ekki í ágreiningi við
samstarfsfólk sitt og henni fylgdi góð-
ur andi á vinnustað. Hún var þeirrar
gerðar að hún skilur einungis eftir
góðar minningar í hugum samferðar-
manna sinna. Ég votta Óla og börnum
þeirra og fjölskyldum mína dýpstu
samúð við fráfall Ólafar Óskarsdótt-
ur.
Páll Björnsson.
Það er erfitt að kveðja svo traustan
vin sem Ólöf var okkur hjónum í gegn-
um árin. Þessi lífsglaða kona sem hafði
svo mikla útgeislun sem hún gaf frá
sér, svo hress og kát. Þegar upphring-
ingin kom um að Ólöf hefði kvatt þenn-
an heim dimmdi yfir öllu því ég trúði
því að við ættum eftir að hittast aftur á
nýju ári.
Ég varð þess aðnjótandi að kynnast
Ólöfu í gegnum dætur okkar, þær
Kristínu og Önnu Guðrúnu. Sumarið
eftir fermingu hjá þeim stöllum buðu
þau hjónin dóttur minni með sér í sum-
arfrí með Norrænu og keyrðu þau um
öll Norðurlöndin í 3 vikur sem var
þeim vinkonunum ógleymanlegt.
Mikill missir varð þegar þau Óli og
Ólöf tóku sig upp og fluttu í Borgarnes
frá Djúpavogi. Sorgin var mest hjá
þeim Kristínu og Önnu Guðrúnu yfir
því að hittast ekki á hverjum degi, sem
varð til þess að dag einn hringdi Ólöf
og sagði, það er ekki hægt að stía stelp-
unum svona í sundur, hún Anna Guð-
rún getur bara flutt til okkar og klárað
níundabekkinn hér í Borgarnesi. Og
endirinn var sá að hún flutti í Borg-
arnes og bjó hjá þeim þann veturinn.
Það hefðu nú ekki allir látið sér detta í
hug að taka að sér ungling, en hún Ólöf
mátti ekkert aumt sjá.
Alltaf var gaman að hitta þau hjónin
á heimili þeirra í Borgarnesi, samt
stendur uppúr afmælið hennar Ólafar
þegar allir mættu í Borgarnes til að
samgleðjast með þeim hjónum á þess-
um merku tímamótum.
Ég vil þakka Ólöfu og Óla fyrir þá
góðvild sem þau sýndu dóttur minni,
sem er ólýsanleg. Ólafar verður sárt
saknað. Elsku Óli, Kristín, Erlendur
og fjölskylda, megi góður Guð gefa
ykkur styrk í sorg ykkar.
Síðan fyrst ég sá þig hér
sólskin þarf ég minna.
Gegnum lífið lýsir mér
ljósið augna þinna.
(Káinn.)
Kveðja.
Margrét Harðardóttir
og fjölskylda.
Við minnumst Ólafar með þakklæti
fyrir hvað hún var glaðsinna. Hún
ÓLÖF
ÓSKARSDÓTTIR
✝ María Sigurðar-dóttir frá Hlíð í
Ólafsfirði fæddist á
Fjalli í Sléttuhlíð 7.
ágúst 1913. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
30. desember síðast-
liðinn. María var
dóttir hjónanna Sig-
urðar Ásgrímssonar
og Jóhönnu Lovísu
Gísladóttur sem þá
bjuggu á Fjalli.
María var þriðja í
röðinni af sjö börnum
þeirra hjóna, sem öll
eru nú látin.
Eiginmaður Maríu var Jóhann
Jónsson, f. í Málmey á Skagafirði
26. mars 1906, d. 26. október 1987.
María eignaðist fjögur börn: Ástu
Dómhildi, gift Ásgrími Gunnars-
syni og búa þau á Akureyri;
Hrönn, gift Einari Kristni Har-
aldssyni, búsett í Grindavík; Sig-
urð Jón, kona hans er Jóna Berg
Garðarsdóttir og er
heimili þeirra á Dal-
vík og Gunnar Lúð-
vík, hans kona er
Svanfríður Halldórs-
dóttir og búa þau í
Hlíð í Ólafsfirði. Þá
tóku þau María og
Jóhann að sér Jó-
hönnu Lovísu Stef-
ánsdóttur er hún var
tæplega ársgömul
og ólst hún upp hjá
þeim hjónum. Jó-
hanna er búsett í
Reykjavík. Barna-
börn Maríu eru 16 og
langömmubörnin eru 28 talsins.
María og Jóhann bjuggu í Hlíð í
34 ár, frá 1933 til 1967, en þá
fluttu þau að Vesturgötu 1 í Ólafs-
firði. Síðustu æviárin dvaldi María
á dvalarheimilinu Hornbrekku í
Ólafsfirði.
Útför Maríu fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku amma.
Nú þegar þú ert farin frá okkur
viljum við minnast þín með nokkrum
orðum. Minningarnar eru margar,
þú varst stór hluti af lífi okkar. Það
var gott að koma í Vesturgötuna,
inni var verulega góður ylur og við
fengum alltaf eitthvað gott í svang-
inn. Þú gerðir besta steikta fiskinn í
öllum heiminum og aðrar eins lumm-
ur hafa hvergi verið bakaðar.
Þið afi kennduð okkur að spila og
oft var setið lengi við Blindtrú, Kas-
ínu, Veiðimann eða Ólsen Ólsen. Það
var eins og tíminn stæði í stað um
leið og komið var inn úr dyrunum.
Þar var aldrei neinn seinn og alltaf
tími til að gera allt. Stundum lastu
fyrir okkur upp úr bókum eða sagðir
okkur sögur, oft þínar eigin og minn-
isstæðust þeirra allra er sagan af
Haga-Lalla. Sérstakar voru stund-
irnar þegar við drógum Mannakorn
úr dósinni á ofninum bak við hurðina
í litla herberginu og þú last fyrir
okkur upp úr Biblíunni versin sem
við höfðum dregið og útskýrðir
merkingu þeirra.
Baðkarið þitt hafði einstakt að-
dráttarafl á okkar yngri árum. Eitt
af því besta sem við vissum var að
fara til afa og ömmu í bað. Ekki bara
venjulegt bað, heldur „furunála-
sápukúlu-freyðibaðið“ hennar
ömmu, en þar mátti gusa og skvetta í
allar áttir og við ilmuðum eins og
jólatré að baðinu loknu.
Skápurinn á ganginum í Vestur-
götunni var okkar ævintýrahöll. Þar
eyddum við heilu dögunum í orrust-
ur við skrímslið (ryksuguna), mátun
á gömlum fötum og „endurskipu-
lagningu“ á dótinu þínu. Og talandi
um skápa þá var hveitiskápurinn í
eldhúsinu mjög heillandi því hann
geymdi gula rúsínubaukinn með
blómunum á.
Þú lagðir ríka áherslu á að við
stæðum okkur vel í skólanum og
fylgdist náið með því sem við vorum
að gera hverju sinni. Það lá því bein-
ast við að sýna þér manna fyrst ein-
kunnablöðin þegar við fengum þau í
hendurnar.
Elsku amma, þú vissir líka hluti
sem enginn annar vissi, þú réðir
draumana okkar og last í bolla og
ráðleggingum þínum gátum við allt-
af treyst. Þú hefur gefið okkur ómet-
anlegt veganesti sem endast mun
okkur allt lífið.
Systurnar í Hlíð,
Hulda, Heiða og
Jóhanna María.
Mig langar til að minnast ömmu
Mæu í nokkrum orðum, eins og ég
man hana. Ég var aðeins á fimmta
árinu þegar við fjölskyldan fluttumst
frá Ólafsfirði til Grindavíkur og man,
eðlilega, fremur lítið fram að þeim
tíma. Þrjú og hálft ár liðu þar til við
fluttum aftur norður og settumst að í
Svarfaðardalnum. Það var mikil
gleði fyrir alla fjölskylduna því þá
varð svo ósköp auðvelt að skreppa út
fyrir Múlann að heimsækja ætt-
ingjana þar. Það var alltaf mikið til-
hlökkunarefni fyrir okkur systkinin
að fara til ömmu og afa í Vesturgöt-
unni því þangað var yndislegt að
koma. Og það var ekki bara ísinn eða
annað tilfallandi góðgæti sem gerði
það að verkum, heldur sú hlýja og at-
hygli sem við nutum hjá ömmu og
afa. Þau höfðu alltaf tíma til að tala
við okkur börnin, spyrja um áhuga-
málin og þá hluti sem okkur fannst
skipta máli. Einnig átti afi það til að
bregða á leik með okkur og það var
nú ekki ónýtt. Einhver sumur man
ég eftir því að við systkinin fengum
að dvelja, eitt í einu, hjá afa og ömmu
í 2–3 daga. Þetta eru mér ógleyman-
legir dagar. Að eiga athygli þeirra
óskipta og geta spjallað í ró og næði.
Það var sko allt annað að hjálpa
ömmu í eldhúsinu en að sinna sömu
verkum heima fyrir. Eða að hjálpa
afa að laga grindverkið á blómagarð-
inum. En allra best var friðurinn og
næðið, að geta bara legið í sófanum
með bók eða hlustað á ,,Dúmbó og
Steina“ á plötuspilaranum.
Árin liðu og kynslóð barna-
barnanna varð fullorðin. Flestir
stofnuðu fjölskyldur og urðu upp-
teknir við brauðstritið hver í sínu
lagi. Þeir sem áður höfðu hist reglu-
lega heima hjá ömmu og afa sáust
kannski ekki svo árum skipti. En
alltaf frétti maður af fólkinu hjá
ömmu. Þegar afi dó (nokkuð skyndi-
lega, haustið 1987) dimmdi mikið yfir
ömmu. Veturinn sem í hönd fór var
henni mjög erfiður og fyrstu árin á
eftir. Ég bjó í Reykjavík á þessum
tíma og samskipti mín við ömmu
voru að mestu í gegnum síma og það
var dapurlegt í henni hljóðið. En eins
og oft bæði áður og síðar rétti amma
úr kútnum og það birti aftur. Sí-
stækkandi hópur langömmubarna
sem og athafnir og fyrirtektir af-
komendanna voru yfrið nóg að fylgj-
ast með. Og alltaf gat maður gengið
að fréttunum vísum hjá ömmu því
hún fylgdist vel með hvað var að ger-
ast hjá hverjum og einum. Hún hélt
vandlega skrá yfir fjölda afkomenda
og var afar stolt af hópnum sínum.
Hlýja hennar, mildi og umhyggja
gerðu það að verkum að eftirsókn-
arvert var að heimsækja hana. Alltaf
mætti manni glaðlega brosið hennar,
faðmurinn útbreiddur og orð eitt-
hvað á þessa leið „mikið er nú gaman
að sjá ykkur“. Ófá eru þau handtökin
hennar við að prjóna leista, vettlinga
eða hvaðeina annað til að hlýja litlum
fótum og höndum ömmu- og lang-
ömmubarna. Og hlýja þessara hluta
var ekki bara ullinni að þakka heldur
líka þeim hug sem að baki bjó. Á síð-
ari árum fór skrokkurinn að gera
henni skráveifur og ýmislegt varð
undan að láta sem kannski er við að
búast þegar þessum aldri er náð. Ég
veit líka að þessum skrokki hefur
hún ekki hlíft í gegnum tíðina, dug-
leg og ósérhlífin sveitakona. Það
koma upp í huga minn línur úr kvæði
Davíðs Stefánssonar (Konan sem
kyndir ofninn minn) sem mér finnst
eiga vel við ömmu Mæu: „Hún fer að
engu óð, er öllum mönnum góð og
vinnur verk sín hljóð …“
Hendurnar hennar báru vinnu-
seminni vitni svo hnýttar og hnú-
skóttar. Kvöldið áður en hún kvaddi
stóð ég stutta stund við sjúkrarúmið
og hélt í þessar kræklóttu, mildu og
góðu hendur. Það kvöld brosti amma
ekki. Hún var svo óumræðilega
þreytt og mér virtist hún tilbúin að
kveðja þennan heim. Tárin sem ég
græt eru aðeins merki um mína eig-
ingirni, söknuðinn yfir að fá ekki að
hafa hana til staðar sem hefur alltaf
verið hluti af minni tilveru.
Ég veit að ég þarf ekki að gráta
hennar vegna því ég trúi að guð og
afi hafi tekið fagnandi á móti henni
og að hún hvíli sæl hjá þeim. Blessuð
sé minning ömmu Mæu.
Rósa María Sigurðardóttir.
Elsku Mæa.
Orðin ein fá ei þakkað þér fyrir all-
ar þær góðu stundir sem við höfum
átt saman. Þið Jói tókuð mér opnum
örmum þegar ég kom inn í fjölskyld-
una fyrir hartnær tveimur áratug-
um, sem tengdasonur Gunnars Lúð-
víks sonar þíns og Svanfríðar í Hlíð,
og líf okkar allra sem nutum þeirra
forréttinda að umgangast þig og
elska varð ríkara og heilla af þeim
samvistum. Börnin okkar Huldu,
langömmubörnin þín, Gunnar Lúð-
vík og María Dögg, áttu alltaf vísan
stað hjá þér og söknuður þeirra er
mikill líkt og okkar allra. Sjáumst
síðar og kysstu Jóa frá mér.
Haraldur Dean.
MARÍA
SIGURÐARDÓTTIR