Morgunblaðið - 03.03.2004, Page 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. MARS 2004 35
Eftir fermingu lágu leiðir okkar
Fríðar lítið saman. Við fórum að
heiman, fluttum burtu úr dalnum
okkar en hittumst svo aftur mörg-
um árum seinna á Akureyri. Þar
átti hún heimili, góðan mann og
elskulegar dætur og til hennar var
gott að koma. Systir mín og hún
tengdust vináttuböndum sem héld-
ust uns yfir lauk.
Fríður hefði verið gott efni í
sagnfræðing eða fræðimann. Hún
hafði áhuga á öllum fróðleik eins og
svo margt hennar skyldmenna,
bókhneigð og ættfróð, kunni
ógrynni af vísum, mörgum kímileg-
um og hafði gaman af. Naut þess að
fræðast og miðla öðrum af þekk-
ingu sinni. Alltaf glöð og bjartsýn
og vongóð um að sigrast á þeim erf-
iðu veikindum sem hún barðist við
síðastliðið ár. Þar naut hún síns
góða eiginmanns og samheldnu og
elskulegu fjölskyldu sem launaði
henni alla umhyggjuna með ástúð
og nærgætni. Það er stórt skarðið
eftir hana og dapurt að henni skyldi
ekki auðnast að njóta góðra daga.
Fríður talaði um „sveitina“ með
sérstökum raddblæ. Það var fyrst
og síðast Hagi og Hagaland, tjörnin
við bæinn, með litlu hólmunum,
hraunið með bolla og skjólsælar
lautir, túnhólar og hæðir að
ógleymdri Laxá með grænum
bökkum, skreyttum hvönn og
hófsóleyjum, hyljir og strengir,
hvítir álftahópar. Heiðarnar báðum
megin dalsins og Kinnarfjöllin blá
og hvít í norðvestri. Þetta var sum-
ar- og sólskinsland Fríðar. Í fallegu
stofunni í Birkilundi, heimili Fríðar
og Gunnars, hangir stórt málverk
eftir Þorra Hringsson, bróðurson
Fríðar. Þetta er yndisleg mynd úr
Aðaldal. Sumarnótt, þar sem dala-
læðan vefst um hóla og hæðir en
gullin birta ljómar yfir. Í huga mín-
um eiga þessi mynd og Fríður ein-
hverja ólýsanlega samsvörun.
„Farðu nú vel með þig,“ var
kveðja Fríðar til vinkonu sem kom
að vitja hennar. Þau orð lýstu henni
vel og voru táknræn fyrir þá ástúð
og umhyggju sem hún bar í brjósti
og var svo örlát á til allra sem
kringum hana voru. Hún naut þess
að hafa fólk í kringum sig og láta
það finna hvað henni þótti vænt um
það. Eiginleiki sem er ekki öllum
gefinn að láta í ljós, þótt því finnist
það innra með sér.
Nú er frænku minnar sárt sakn-
að en hver minning um hana er heið
og hrein, þar ber hvergi skugga á.
Innilegar samúðarkveðjur til
Gunnars og fjölskyldunnar frá okk-
ur systrum.
Ása Ketilsdóttir.
Þau voru ekki ósvipuð pabbi og
Fríður, bæði með dökkt og þykkt
hár, fíngerð og snögg í hreyfingum.
Stöðugt bros í augunum. Og í
kringum þau er ennþá alltaf sama
sólin og sumarið; grænt gras,
þrestir og lóur að syngja og ilmur
af birki og vallhumli sem hafgolan
ber um Aðaldalinn.
Líkt og blómin sem uxu sumar-
langt eða snjórinn forðum eru þau
systkinin nú bæði horfin frá okkur
á meðan við hin höfum enn fengið
örlítið lengri frest hjá samninga-
manninum mikla sem heldur um
alla okkar þræði og hefur að lokum
alltaf betur.
Hún Fríður föðursystir mín bjó í
Birkilundi á Akureyri með Gunna
eins lengi og ég man aftur. Saman
eignuðust þau þrjár yndislegar
frænkur mínar og bjuggu þeim
heimili sem alltaf var gott að koma
á og þar voru allir velkomnir.
Þær verða reyndar ekki fleiri
stundirnar með Fríði við Laxá, á
meðan Gunni sveiflar stönginni,
ekki fleiri kökurnar sem hún ber á
borð, ekki fleiri heimsóknir á vinnu-
stofuna í Haga, ekki fleiri bros sem
við fáum. Ekki í bili að minnsta
kosti. En við sem syrgjum Fríði í
dag skulum ekki gleyma því að hún
á, og mun alltaf eiga, rúm í hjarta
okkar og þannig lifir hún áfram. Við
gleymum ekki kæti hennar, einlæg-
um áhuga á velferð fjölskyldu sinn-
ar og umhyggjunni sem hún veitti
af rausn. Á meðan við eigum þessar
minningar mun Fríður lifa áfram.
Þorri Hringsson.
Föðursystir mín er fallin frá,
löngu áður en það var tímabært.
Hún háði harða og snarpa orrustu
við krabbamein en varð að lúta í
lægra haldi, þvert á eigin vænting-
ar, væntingar fjölskyldu og ástvina.
Hennar er sárt saknað. Þegar ég
heyrði um veikindi hennar fyrir
rúmu ári var mér brugðið en full-
vissaði sjálfan mig samstundis um
að hún hefði betur; vegna bjartsýni
sinnar og jákvæðs krafts sem um-
lék hana alla tíð. Annað var óhugs-
andi. En nú hefur það óhugsandi
gerst.
Föðurafi minn og amma völdu
sonum sínum sex nöfn úr norrænni
goðafræði en dæturnar tvær fengu
nöfn sem táknuðu birtu og kærleik.
Fríður merkir „elskuleg, sú sem
unnað er“ og frænka mín bar nafn
með rentu. Það hefur aldrei verið
sérstakur skortur á húmor í Haga-
ætt og Fríður var ein bjartasta
sönnun þeirrar náðargáfu sem felst
í að finna sem oftast spaugilegar
eigindir tilverunnar og njóta þess
að hlæja. Ég mun ævinlega tengja
hana við örlæti og gleði. Það geisl-
aði einhvern veginn af henni;
óvæntur og dýrmætur eiginleiki
sem fáum er gefinn en er þeim mun
dýrmætari fyrir vikið. Ekki bjarmi
sótthreinsaður í heilagleika heldur
ósköp jarðneskur bjarmi og því
ómótstæðilegur og hrífandi. Þegar
hún var nærri og í henni gall eða
dillandi hláturinn hljómaði, hrifust
meira að segja fýlupokarnir með og
rifjuðu upp gömul bros.
Fyrir utan blá augu var Fríður
dökk á brún og brá, jafnvel hægt að
segja hana suðræna útlits en þó var
hún svo áþreifanlega íslensk. Hún
var sprottin úr Aðaldalnum, sem
hverfur aldrei úr blóðinu. Jafnvel
ekki þótt fólki haldi sig í öðrum
heimshornum. Hún var hröð í
hreyfingum, stundum einsog það
væri svolítið fum á henni, en þó
frekar einsog í líkamanum væri
léttleiki og dans. Það var kominn
sterkur eyfirskur hreimur í mál-
róminn eftir langa búsetu á Akur-
eyri og röddin var raunar áberandi
þáttur í fari hennar; auðheyrt að
hún var uppalin í stórum systkina-
hóp þar sem ekki dugði að láta
ganga yfir sig þegjandi og hljóða-
laust. Í sveitinni lærðist líka
snemma að nýta það sem til var og
hún bjó að þeim lærdómi: Það var
mikið tilhlökkunarefni að koma til
hennar og fá ristað brauð með
heimagerðu rifsberjahlaupi eða
sopa af fjallagrasamjólk. Ég tróð
mig út á þessum kræsingum sem
krakki og næsta kynslóð var hjart-
anlega sammála um ágæti þeirra.
Það er merkilegt að þegar maður
hugsar til Fríðar er Gunnar alltaf
henni við hlið – meira að segja þeg-
ar hann var við skipstjórn einhvers
staðar á halamiðum. Í augum ut-
anaðkomandi var hjónabandið ein-
stakt; þegar maður fylgdist með
henni stríða Gunna með ívafi dað-
urs eða daðra við hann stríðnislega
var líkast því sem þau væru enn í
tilhugalífinu en hefðu ekki verið
gift í áratugi. Raunar tæp fimmtíu
ár áður en yfir lauk. Og þótt þannig
væri spilað hárfínt á strengi af-
brýðiseminnar með alvörulausu
orðavali brosti Gunni bara góðlát-
lega og maður skildi að þarna ríkti
traust. Þeim tókst einhvern veginn
að varðveita ástina og neistann alla
þessa áratugi, gleði yfir hvors ann-
ars návist.
Eflaust hefur það á stundum ver-
ið erfitt og einmanalegt hlutskipti
að axla uppeldi þriggja dætra á
meðan Gunni var á sjónum, en aldr-
ei fann ég votta fyrir gremju af
þeim sökum hjá henni. Hún vissi
frá upphafi að hverju hún gekk,
hlakkaði til að fá hann í land og til
að bæta sér upp fjarvistirnar nýttu
þau sér þær stundir sem þau áttu
saman tvöfalt betur en ella. Þegar
hann lagði frystitogaranum í síð-
asta skipti í hitteðfyrra blasti við að
þau gætu notið lífsins saman án
langs aðskilnaðar; á Akureyri, með
skreppiferðum til sólarlanda eða á
æskuslóðunum við tjörnina og
hraunið í Haga á meðan Gunni væri
að berja Laxá. En tilveran er allt
annað en réttlát.
Hún var vart búin að heimta
Gunna af sjónum eftir öll þessi ár,
þegar hún var sjálf kölluð til sigl-
ingar sem hún gat ekki afþakkað og
mun ekki eiga afturkvæmt úr. Við
furðum okkur á grimmd dauðans í
hvert skipti sem hann birtist okkur
og munum aldrei skilja eða sætta
okkur fyllilega við duttlunga hans –
en við getum fagnað lífinu á meðan
það varir. Það held ég að Fríður
hafi ætíð gert; hún kunni að
skemmta sér og var umkringd fólki
sem mat hana að verðleikum. Hún
bar nafn með rentu.
Við vottum öll Gunna, Hönnu,
Línu og Sædísi einlæga samúð okk-
ar: Þeirra er missirinn mestur og
verður aldrei bættur. En Fríður
mun hlæja áfram í minningum okk-
ar og þar eigum við hana heila og
heillandi til framtíðar.
Sindri Freysson.
Ég hugsa til þín með hlýhug þar
sem þú ert núna en verð þó að við-
urkenna að ég get ekki ímyndað
mér þig annars staðar en brosandi í
eldhúsinu á Akureyri, að búa til
fjallagrasamjólk handa mér. Ég sé
eftir því að hafa bara komið í heim-
sókn einu sinni á ári á leiðinni norð-
ur í Haga.
Veikindi þín komu mér í opna
skjöldu og áttaði ég mig ekki á því
hversu alvarleg þau voru fyrr en
nú. Til að launa þér allt sem þú hef-
ur gert fyrir mig ákvað ég að semja
eitt ljóð:
Ég hugsa til þín
sem engils á himni
Hlæjandi og hávær
En samt alltaf best
Áhyggjur þarf ég ei samt að hafa
Því ég veit að himnaríki er betri staður
Eftir að þú komst þangað
Ég mun sakna þín.
Snærós.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
( H.J.H.)
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Fríðar Jóhannesdóttur.
Hún var kölluð úr okkar heimi allt
of fljótt 24. febrúar sl. eftir baráttu
við erfiðan sjúkdóm.
Fríður fæddist í Haga í Aðaldal
og sleit þar barnsskónum í stórum
systkinahópi. Þar hófust kynni
Fríðar og móður minnar Láru sem
ólst upp hinum megin Laxárinnar,
á Hólmavaði. Þær tengdust traust-
um vináttuböndum sem aldrei bar
skugga á og voru duglegar að
rækta vinskapinn, hvort sem var
með heimsóknum eða tíðum símtöl-
um.
Ég man fyrst eftir Fríði eftir að
hún var farin að búa á Akureyri, en
þar hafði hún gifst yndislegum
manni, Gunnari Jóhannssyni skip-
stjóra. Þau eignuðust þrjár dætur.
Þau áttu fallegt heimili sem bar
vott um samheldni og smekkvísi
þeirra hjóna. Vegna starfs síns var
Gunni oft langtímum á sjó og Fríð-
ur því ein heima með dæturnar, en
því skilaði hún með sóma eins og
öðru sem hún tók sér fyrir hendur.
Ég veit að það hefur oft verið erfitt
að kveðja en þau voru líka dugleg
að njóta þess tíma er þau áttu sam-
an. Fríður var trygg og trú og oft
var hún öðrum stoð og stytta. Hún
var móðir sem elskaði mann sinn,
dætur, barnabörnin og tengdasyn-
ina, það heyrði maður í samtölum
sínum við hana. Fjölskyldan var
henni allt.
Nú hefur Fríður kvatt okkur og
efst í huga mér er þakklæti fyrir að
hafa þekkt þessa góðu konu. Þakk-
læti til hennar fyrir tryggð hennar
og vináttu við fjölskyldu mína alla.
Guð blessi minningu Fríðar Jó-
hannesdóttur.
Elsku Gunni, Hanna, Lína, Sæ-
dís, barnabörn og tengdasynir,
missir ykkar er mikill en ég veit að
eins og hún hefði viljað þá munuð
þið standa þétt saman og styðja
hvert annað.
Megi góður Guð veita ykkur
styrk.
Innilegar samúðarkveðjur.
Hulda Jónsdóttir og
fjölskylda, Húsavík.
Móðir okkar, amma og langamma,
ÁRNÝ KOLBEINSDÓTTIR,
Víðihvammi 2,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju í dag,
miðvikudaginn 3. mars, kl. 15.00.
Rósa Björk Ásgeirsdóttir,
Ingvar Ásgeirsson,
ömmubörn og langömmubarn.
Elskuleg móðir, stjúpmóðir, amma og lang-
amma,
SIGRÍÐUR BJÖRNSDÓTTIR
frá Ormsstöðum,
Eiðaþinghá,
andaðist á dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Grund, Reykjavík, þriðjudaginn 10. febrúar sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd aðstandenda,
Oktavía Stefánsdóttir.
Bróðir okkar,
GUÐMUNDUR BENEDIKTSSON,
Vöglum,
Eyjafjarðarsveit,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju föstudaginn 5. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
systur hins látna.
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og systir,
ÞURÍÐUR EYJÓLFSDÓTTIR HAUKELAND,
Toppenhaugveien 9,
Drammen, Noregi,
lést á heimili sínu mánudaginn 1. mars.
Útför hennar fer fram í Drammen þriðjudaginn
9. mars.
Kristín Haukeland,
Thor Elias Haukeland, Linda S. Haukeland,
Lars Haukeland, Hege W. Haukeland
og barnabörn,
Ragnheiður Eyjólfsdóttir,
Elísabet Auður Eyjólfsdóttir,
Ásmundur Eyjólfsson.
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN BJÖRN ÓLAFSSON
múrarameistari,
Ólafsvegi 2,
Ólafsfirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Hornbrekku, Ólafs-
firði, sunnudaginn 29. febrúar.
Útförin auglýst síðar.
Sóley Stefánsdóttir, Guðmundur Oddsson,
Stefanía Guðmundsdóttir, Þorsteinn Geirsson,
Sigrún Guðmundsdóttir, Jóhann Jóhannsson,
Sunna Guðmundsdóttir, Ívar Sigurjónsson
og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
SIGURLAUG GUÐLAUGSDÓTTIR,
Ási,
Vatnsdal,
lést á Heilbrigðisstofnun Blönduóss sunnudaginn 15. febrúar sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð.
Eggert Guðmundsson,
Ingunn Guðmundsdóttir, Jón Bjarnason.