Morgunblaðið - 13.06.2004, Blaðsíða 21

Morgunblaðið - 13.06.2004, Blaðsíða 21
– Þið leggið meira undir með þessum en stúdíómyndunum? „Já, við þurfum að kaupa þær og borga fyrirfram upp í topp, sem og allt sem fylgir með þeim, t.d. kynn- ingarefnið. Áhættan er þannig mun meiri – stundum er hagnaður og stundum tap.“ Árni játar því að hagnaðurinn geti samt orðið mun meiri en af stóru stúdíómyndunum, enda ganga samningar um þær að mestu leyti út á að erlendu framleiðendurnir krefjast prósentuhluta af sýningar- tekjum. „Svo fáum við líka fullan rétt á þessum „independent“-myndum sem við kaupum; bíórétt, myn- bands- og mynddiskarétt og sjón- varpsrétt og það hefur vitanlega í för með sér aukna tekjumöguleika.“ – Hvað keyptuð þið margar myndir á hátíðinni í ár? „Ætli þær séu ekki einar 8–10 talsins. Það er ágætt. Við erum að kaupa að staðaldri frá 8 upp í 15 myndir. Þetta eru litlar myndir að megninu til, sænskar, franskar og hvaðanæva að. Við erum alltaf að reyna að finna eitthvað sem við höldum að geti gert eitthvað gott. Það var t.d. hérna sem við keyptum í fyrra stórmyndina Alexander sem Oliver Stone er að gera um Alex- ander mikla, leikinn af Colin Farr- ell. Hún verður frumsýnd í nóv- ember á þessu ári. Hana keyptum við á svona markaði því hún er ekki stúdíómynd.“ Laus undan oki Dana – Hefur harkið ekki minnkað mikið, menn minna að bítast um einhverja feita bita en hér áður fyrr. „Jú, reyndar. Enda er orðnir færri í þessum bransa og stærri. En samkeppnin er samt alltaf til stað- ar. Ætli það sé þó samt ekki minna um einhver hlaup og læti út af myndum.“ – Það hefur verið laglegt harkið þegar þú komst hér í fyrsta skiptið, svo gott sem með enga fasta dreif- ingarsamninga og ekki með þau góðu umboð sem þú hefur í dag. „Já, þá vorum við Jón í hörku samkeppni við Danina. Þeir voru nefnilega alltaf að reyna að ná til sín rétti okkar Íslendinga. Þá var keypt inn fyrir hvert land fyrir sig, en Danirnir reyndu alltaf, og hafði tekist um áratuga skeið, að ná í Ís- landsréttinn á grundvelli þess að þeir keyptu líka fyrir Færeyjar og Grænland. Svo framseldu þeir myndirnar áfram til íslensku bíóanna og okruðu laglega á öllu saman. Harkið og kúnstin fólst í að ná þessum Íslandsrétti frá Dönunum sem mér tókst á endanum, í kring- um 1982. En það hafði tekið sinn tíma. Það varð líka til þess að þeir áttuðu sig loksins á því stóru fram- leiðendurnir að Danir áttu ekkert með það að vera að kaupa okkar rétti. Þeir voru svo óskammfeilnir Danirnir að þeir áttu það til að ljúga því að mönnum að við Íslend- ingar værum ennþá undir þeim, bara til þess að geta tryggt sér Ís- landsréttinn. Fyrst þeir fengu Fær- eyjar og Grænland, þá fannst þeim alveg sjálfsagt að fá Ísland líka.“ – En þetta er liðin tíð? „Sem betur fer. Nú erum við komnir á kortið, sem alvöru bíóþjóð, enda hefur það margsinnis vakið at- hygli stóru fyrirtækjanna hversu vel gengur að fá landsmenn í bíó.“ – Þið Jón hafið þá verið að vinna visst brautryðjendastarf, með því að losa okkur undan oki Dananna þegar kom að bíómyndainnkaup- um? „Já, það má kannski líta á það þannig.“ – Bíóhöllin, þetta nýja fjölsalabíó sem þú reistir í upphafi níunda ára- tugar síðustu aldar, hlýtur að hafa vegið þar þungt? „Nákvæmlega. Þá gátum við sýnt fram á hvað þeir gætu fengið út úr sínum myndum með því að skipta beint við okkur. Við það opnaðist hliðið upp á gátt og nú held ég að það sé orðið þannig að nær allar myndir koma beint til Íslands, milli- liðalaust. Þetta er orðið allt, allt annað mál.“ Víkingamynd Harlins á Íslandi? Árni segir stemninguna í Cannes hafa breyst mjög í áranna rás. Glæsileikinn hafi t.d. verið mun meiri og íburðurinn allur í kringum kynningar á myndum. „Eftir að maður var búinn að sýna Dönunum í tvo heimana og skapa sér svolítið nafn, þá var manni líka boðið í hvert glæsiboðið á eftir öðru; eins og t.d. í Hotel Du Cap, sem stendur hér fyrir utan Cannes, en þar gista allar helstu stjörnurnar og skemmta sér á með- an hátíð stendur. Maður fer varla þangað í dag. Glæsileikinn er bara ekki eins mikill enda kostar þetta orðið svo mikið að halda svona stór- ar veislur. Þá voru haldin boð í tengslum við allar stórar myndir hér en núna er kostnaðurinn við allt kynningarstarfið orðinn svo svim- andi hár að einhvers staðar hefur orðið að skera niður. Menn eru mik- ið til hættir að nota veislurnar til að kynna myndirnar og beita öðrum og kannski beinskeyttari leiðum.“ Árni er þó á því að öll fram- kvæmd í kringum hátíðina sé komin á hærra plan í dag en hér áður og Frakkinn sé orðinn mun fagmann- legri í allri skipulagningu. Aðbún- aðurinn sé allur orðinn miklu betri og dagskrá hátíðarinnar og kaup- messunnar aðgengilegri. Mikilvægi Cannes-hátíðarinnar hefur ekkert minnkað í áranna rás að mati Árna, sem segir það alltaf jafnmikilvægt að sækja hátíðina, þó að ekki væri nema til að hitta viðskiptavini sína í persónu og rækta við þá hin góðu tengsl. „Svo gerist það alltaf að maður hittir mikilvægt fólk hér og á við það samtal sem kann að breyta miklu. Ég hitti t.d. finnska leik- stjórann Renny Harlin á hátíðinni og hann var að tala um það við mig að hann væri að fara að skjóta mynd sem héti Vikings. Og ég greip það strax á loft, og stakk því að Finnanum að tilvalið væri fyrir hann að gera myndina að hluta á Ís- landi. Ég þekki vel þessa menn sem eru að gera myndina og ég mun beita mér í því að þeir skoði þann möguleika að skjóta hluta hennar hér. Þetta á að verða stór mynd og því yrði það aldeilis fengur fyrir okkur.“ Minnist Douglas Árni segist vitanlega hafa rekist á marga fræga kvikmyndastjörnuna á þessum 25 ferðum sínum til Cann- es og vitanlega séu þær eftirminni- legastar gömlu hetjurnar, sem hann sjálfur ólst upp við sem ungur bíó- unnandi. „Ég man t.d. eftir því eitt af mín- um fyrstu skiptum sem ég var hér er ég leit Kirk gamla Douglas aug- liti til auglitis á Carlton-hótelinu fræga. Þetta fannst manni náttúr- lega vera toppurinn á öllu saman að sjá svona frægan leikara. Svo fór maður að sjá fleira af þessu fræga liði. En mér er alltaf sérstaklega minnisstætt að hafa hitt hann og fengið tækifæri til að skiptast á nokkrum orðum við hann.“ – Einhverjir fleiri minnisstæðar stjörnur sem þú hefur hitt hér? „Ja, mér þótti gaman að ræða við Samuel L. Jackson sem ég hitti í boði hér um árið. Hann spurði mjög mikið um Ísland, eins og reyndar svo margir. Jeremy Irons var skemmtilegur og mikill séntilmað- ur. Þeir eru svo margir. Svo er það nú bara þannig að þetta fólk er svo misjafnt, en maður man best þá sem manni þykir mikið til koma.“ skarpi@mbl.is MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. JÚNÍ 2004 21
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.