Heimilistíminn - 21.03.1974, Side 40

tizku að búa f fjölbýli núna. Hún vissi vel,
aö það var langt frá hans smekk, og hann
leit á hana með skelfingu i svipnum.
— Agnes, þú ert alls ekki sjálfri þér lik i
dag.
— ö, en ég vildi bara gera þér þetta létt-
ara. Þú ert nú kominn á þann aldur, sem
þú mátt ekki æsa þig upp, blóðþrýstingur-
inn þinn, þú veizt.
Hún leit til hans meö umburðarlyndis-
svip.
— Ég hef i rauninni dálitlar áhyggjur af
heilsu þinni, en þú getur auðvit^ð gert það
sjálfur — ég á við, að taka til hlýju nærföt-
in þin, þegar þú færð slæmsku i blöðruna,
en þú ert þó nógu gamall til að...
— Agnes!
Hann rétti fram hendurnar, eins og til
að sópa þessu öllu frá sér, en hún lét sem
hún tæki ekki eftir þvi og hélt áfram:
— Börnin munu að sjálfsögðu koma
hingað og dveljast hér. Hér er nóg pláss,
og þetta er heimili þeirra. Já, annars, það
kom bréf frá Vibeku i dag, sem þú skalt
lesa. bað er koss með frá Kalla litla til
afa. Hann sendir þér lika framtönnina,
sem datt um daginn. Er það ekki yndis-
legt? Hann biður þig að senda hana aftur,
en ég skal gera það.
— Nei, auðvitað ekki. Þú hlýtur að
skilja, að i sambandi við börnin, þá get ég
ekki hugsað mér að ....
— Sveinn, manstu þegar Vibeka var á
sama aldri og Kalli litli er núna? Tann-
laus? Það var dásamlegur timi. Hún var
svo mikil pabbastelpa og alltaf á hælun-
um á þér. Raunar er hún pabbastelpa
ennþá.
— Hvort ég man. Maður gleymir ekki
þess háttar. En auðvitað koma þau, og
þegar..ef...
— Ég veit ekki, Sveinn. Þið hafið
áreiðanlega ekki rúm til að þau geti gist
hjá ykkur. Dettur þér kannski i hug, að
ung stúlka eins og ungfrú Clausen hafi
nokkurn áhuga á að hafa Sören, Vibeku og
börnin i heimili? Þið eignizt nýja og ný-
tizkulega hluti, og krakkarnir eru vanir
að geta hlaupiö hér um og stokkið eins og
þau vilja. Það veiztu lika. Ég veit heldur
ekki, hvort þeim mun i rauninni lika það,
þegar...
Hann stóð snöggt upp og gekk um gólf i
stofunni. Hann horfði a ljósmynd af
Agnesi, þar sem hún stóð i garðinum við
blómstrandi rósarunna. Hann greip
myndina og sagði: — Þessi runni..
— Þú skalt ekki hafa áhyggjur af hon-
um. Ég skal passa hann eins og ungbarn.
Ég skal sannarlega halda áfram að hugsa
um garðinn okkar..ég meina garðinn
minn. Ég er meira að segja að hugsa um
að láta gera þar nokkrar breytingar, sem
ég hef haldiö að þér myndu ekki lika. En
nú ræð ég þessu öllu, og þarf lika að hafa
eitthvað að gera.
Hann leit til hennar, eilitið kindarlegur
á svipinn Hana langaði mest til að ganga
til hans na leggja handleggina um háls
honum. Nei, þá færi hún bara að gráta.
Hún brosti og hélt áfram:
— Svefnherbergið þitt ætla ég að gera
að búningsherbergi, þá verður meira
pláss hjá mér. Herbergið er svo litið. Og
veiztu hvað? Nú hló hún.
— Nú höfum við rætt um borðstofuna i
mörg ár. Að hún væri dimm. Ég held, að
ég láti mála hana hvita, og það væri
fallegt að hafa eitthvað gult hér og þar.
Hann stökk upp og sagði næstum reiði-
lega: — Þetta er mahogni. Það væri
skemmdarverk.
— Kannski, en hvað með það. Ég á
stofuna. Þér dettur þó ekki i hug, að ung
stúlka vilji byrja hjónabandið með gamla
stofu, sem við höfum notað i 27 ár og for-
eldrar minir á undan okkur? Nei, ég held
ekki. Þú sérð hana hvort sem er ekki oft-
ar. Ef þú ætlar með eitthvað héðan, þá
verður það það, sem komið er frá þinu
fólki. Gamli bókaskápurinn og leðurhús-
gögnin. En ég efa.aðþaðfalli i kramið, og
ég veit lfka nákvæmlega, hvað ég ætla að
fá i staðinn. Þegar þú ert farinn, ræður þú
engu hér lengur. Nei, ég ætla að kaupa...
— Þú ætlar að kaupa og kaupa. Þú ert
sannarlega snögg að gera áætlanir. A
svipstundu ertu búin að þaulhugsa...
— Nei, Sveinn. Það ert þú, sem hefur
þaulhugsað allar breytingar, bæði hjá þér
og mér. Aður en þú komst heim, varstu
búinn að snúa öllu við. Lifinu og hjóna-
bandinu. Þvi verð ég að taka. En ég ætla
að leyfa mér að halda áfram að lifa, og ég
neyðist til að hafa eitthvað að gera. Við
erum ekki fátæk. Fyrirtækið er mikils
virði. Sumarbústaðurinn og það sem þar
er, er lika peninga virði, svo eftir skiptin
get ég leyft mér að...
Hann leit móðgaður til hennar.
—- Segðu mér, Agnes. Hefurðu ekki enn
gert þér grein fyrir, hvað um er að ræða?
Að ég er að tala um skilnað. Þú tekur
þessu eins og daglegum hlut.
— Neyðist ég ekki til þess? Ég verð að
horfa fram á við, rétt eins og þú. Þú færð
nóg að gera við að skipuleggja nýtt lif.
Svona ung kona vill breyta öllu, ekki sizt
þér. Þetta er nefnilega byrjunin á hennar
lifi og hjónabandi. Þft þarft ekkert að
borga mér. Ég kemst ágætlega af með
tekjurnar af bókum minum og það sem ég
fæ út úr skiptunum. Sennilega verð ég ein-
mana, að minnsta kosti i byrjun, en það
getur svo margt gerzt, svo ég öfunda þig
svo sem ekkert. Svona ung kona er alltaf á
ferð og flugi. Þú þarft að taka afstöðu til
mini og maxi og buxnadragta og fleiri
hluta. Þið þurfið að halda stórar og smáar
veizlur og fara á frumsýningar með un'g-
um vinum hennar og ferðast út og suður.
Ég verð þreytt, bara við tilhugsunina. Ég
man vel, þegar ég varð að senda Vibeku
og vini hennar i bió, af þvi þú komst þreytt
ur heim — og þau voru að velta húsinu um
með hávaða og músik.
— Æ, Agnes, hættu nú. Ég hnig niður við
tilhugsunina. Húner nú ekki svo ung, og á
skrifstofunni...
— Það eru nú heldur litlir möguleikar til
að lifa öllu lifinu á skrifstofunni, Sveinn.
Annars....
Hún opnaði litla skúffu.
— Hérna er mynd af Vibeku, þar sem
hana vantar nokkrar tennur, eins og Kalla
núna. Það var þegar hún hljóp grátandi
kringum sumarbústaðinn. öldurnar voru
svo háar, að hún hélt, að hún drukknaði.
Annars hringdi hún i dag. Þau ætla aö
koma á sunnudaginn. En nú veit ég ekki,
hvrt þú verður hérna. Hvað heldur þú?
— Hvort ég verð hér? Hvað áttu við?
— Sveinn minn. Annað hvort býrðu hér
og ert maðurinn minn, eða þú ert annarr-
ar konu, og þá býrðu auðvitað ekki hér, er
það? Ég kæri mig ekki um það, og hún
sennilega ekki heldur. Það er eins gott, að
börnin viti það á sunnudaginn. Það er
kannski bezt að ég hringi til þeirra strax.
Hún gekk að simanum og lyfti tólinu af.
— Agnes! Þetta var næstum hróp. —Þú
kvelur mig!
Hann gekk hægt til hennar og kyssti
hana á vangann. Siðan leit hann alvarleg-
ur á hana.
— Hvort sem þér er sama, hvort þú er
svona heimsk, eða kæn — það fæ ég aldrei
að vita — þá er ég fifl. Að minnsta kosti
var ég það, en nú er það liðið. Viltu trúa
mér, Agnes? Má ég vera hérna? Hún hall-
aði höfðinu upp að honum og brosti. Engu
munaði, að tárin fengju útrás.
— Ég skal athuga það, sagði hún lágt.
svo lagði hún tólið aftur á simann. Endir.
H$GIÐ
— Ef þú ert svona hrifinn af
litasjónvarpi, hvi kaupirðu þér það þá
ekki?
40